Τρίτη 30 Ιανουαρίου 2018

Ερχόμαστε εδώ σε αυτόν τον κόσμο όχι με κατάρες και αφορισμούς αλλά με αγάπη


Ερχόμαστε εδώ σε αυτόν τον κόσμο όχι με κατάρες και αφορισμούς αλλά με αγάπη

Το αρσενικό και το υλικό στοιχείο ενυπάρχουν μέσα μας σε μια διαφορετική αναλογία.

Αρχικά αυτοί οι δύο πόλοι ισορροπούσαν μέσα από ένα τρίτο πόλο στον πρωταρχικό άνθρωπο αλλά λόγω της πτώσης και της τρομερής ανακατάταξης των κόσμων αυτοί οι δύο διαχωρίστηκαν και ήταν ο λεγόμενος διαχωρισμός των φύλλων για τον οποίον διαβάζουμε.

Δημιουργήθηκαν δυο οντότητες που η μία πήρε τον αρσενικό πυρήνα και η άλλη τον θηλυκό, ο τρίτος πυρήνας όμως εκ των πραγμάτων έχασε την δυναμική και την αξία του και μεταμορφώθηκε πλήρως και αυτός μέσα από μια κατώτερη μορφή.
Εν δυνάμει όμως μέσα μας υπάρχει η δυνατότητα μέσα από το Ρόδο να αναγεννήσουμε αυτήν την αρχή μετασχηματίζοντας σαν αρχή την υλική μας υπόσταση ιδιαίτερα μέσα από τον τρίτο πυρήνα που αναφέραμε ώστε να δομηθούν οι κατάλληλες διαδικασίες ανάπτυξης και ενσωμάτωσης εν ζωή μιας άλλης σωματικής ψυχικής πνευματικής αρχής ζωής, εν ζωή.

Η πνευματική αρχή δεν μπορεί να ζωογονοποιηθεί χωρίς μια αθάνατη ψυχή και αυτά τα δύο δεν μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς ένα πνευματικό σώμα.
Αυτό είναι και το τρίγωνο το οποίο βλέπετε συχνά στους συμβολισμούς ή καλύτερα για το τρίγωνο μέσα στο τρίγωνο.
Το τρίγωνο που κατέρχεται για να ενωθεί και να δώσει την τροφή και τις ενέργειες για αυτήν την μεταμορφωτική διαδικασία είναι ο Χριστός, ο Λόγος και το τρίγωνο που ανέρχεται προς συνάντηση Αυτού είναι ο μαθητής ιερέας βασιλιάς, ο οποίος αναγεννιέται ως προς την ψυχή και το σώμα.

Όταν το ένα ενωθεί πλήρως μέσα στο άλλο μέσα από μια επταπλή διαδικασία τότε η μεταμόρφωση είναι ένα γεγονός και το 6 γίνεται 7.

Η ψυχική διατάραξη σε πολλούς ανθρώπους οι οποίοι δεν μπορούν να διακρίνουν ξεκάθαρα το φύλο τους και πολλές φορές νοιώθουν παγιδευμένοι μέσα στο σώμα τους είναι μια φυσιολογική ψυχική παρενέργεια και σίγουρα ένα πρόβλημα, ένα εμπόδιο που καλείται η ψυχή του κάθε ανθρώπου να ξεπεράσει, να υπερβεί.

Η φύση είναι σοφή και ακόμη μετά από κάθε δυσαρμονική της έκφραση βρίσκονται πολύ ουσιαστική λόγοι μέσα από τους οποίους καλούμαστε να μάθουμε τον αληθινό σκοπό της ζωής μας, ορισμένοι ενδεχομένως είναι πιο τυχεροί από άλλους λόγω μιας εργασίας στο παρελθόν αλλά αγαπητοί μου φίλοι εδώ σε αυτόν τον κόσμο τίποτα μα τίποτα δεν προεξοφλείται.

Για αυτό και δεν μας προβληματίζει ούτε μας σκανδαλίζει η επιλογή του κάθε ανθρώπου να νοιώθει αυτό που νομίζει για αυτός και να επιλέγει τον σύντροφό του μέσα από την δική του κλήση, αλλά μας ενδιαφέρει κάθε άνθρωπος να χαρακτηρίζεται από μια κοινωνική ηθική και καλότητα και χρησιμότητα και υπηρεσία για τον συνάνθρωπο και αυτός ή αυτή θα βρουν (όπως και εμείς το καταφέραμε) τον δρόμο τους.

Κάθε φυσική δυσαρμονία θέτει έναν προβληματισμό και μια αναγκαιότητα επίλυσης αυτού του προβλήματος και κάθε άνθρωπος σήμερα ψυχικώς έχει δεκάδες προβλήματα που πρέπει να ξεπεραστούν.

Ερχόμαστε εδώ σε αυτόν τον κόσμο όχι με κατάρες και αφορισμούς αλλά με αγάπη για τον συνάνθρωπο και διάθεση βοήθειας προς αυτόν, αρκεί μέσα από το κάθε πρόβλημα που τον χαρακτηρίζει να επιθυμεί την φωτεινότητα και το καλό, τότε εμείς, η Αδελφότητας μας είτε είναι λευκός είτε μαύρος, λιγνός ή χοντρός, μιας ανώτερης ή κατώτερης τάξης λίγο μας ενδιαφέρει, η δυνατότητα της συμμετοχής μέσα στα μυστήρια είναι ανοικτοί για όλους όσους σέβονται και φοβούνται τον Θεό και επιθυμούν μέσα από αυτοθυσία να βαδίσουν τον δρόμο της απελευθέρωσις.

Για αυτό και σοφά μας έχει λεχθεί ''Ο αναμάρτητος ας ρίξει την πρώτη πέτρα''.

Όπως καταλαβαίνεται αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα γιατί μέσα από αυτές τις αρχές κρύβεται και η έλξη των δύο φύλλων και συνεπώς πολλά μπορούν να γραφούν για όλα αυτά...
Η φωτογραφία που έβαλα περιέχει ορισμένα εμβλήματα τα οποία θα εκτεθούν στην επόμενη μας έκθεση

Δευτέρα 29 Ιανουαρίου 2018

Of Being and Unity 1492 By Giovanni Pico della Mirandola


Of Being and Unity 1492 By Giovanni Pico della Mirandola

Let us therefore fly from the world, which is confirmed in evil79; let us soar to the Father in whom are the peace that unifies, the true light, and the greatest happiness. But what will give us wings to soar?80 The love of the things that are above.81 What will take them from us? The lust for the things below, to follow which is to lose unity, truth, and goodness. 

For we are not one and integrated if we do not link together with a bond of virtue our senses, which incline to earth, and our reason, which tends to heavenly things; this is rather to have two principles ruling in us in turn, so that, while today we follow God by the law of the spirit, and tomorrow Baal by the law of the flesh, our inner realm is divided and as it were laid waste. And if our unity is purchased by the enslavement of a reason submitted to the rule of the law of the members, that will be a false unity, since thus we shall not be true. 

For we are called and appear to be men, that is, animate beings living by reason; and yet we will be brutes, having for law only sensual appetite. We will be performing a juggling trick to those who see us, and among whom we live. The image will not conform to its exemplar. For we are made in the likeness of God, and God is spirit82 but we are not yet spirits, to use St. Paul's words,83 but animals. If, on the contrary, by grace of truth, we do not fall beneath our model, we have only to move towards Him who is our model, through goodness, in order to be united with Him in the afterworld.

Since, finally, these three attributes: unity, truth, and goodness, are united to being by a bond which is eternal, it follows that, if we do not possess them, we no longer exist, even though we may seem to do so; and although others may believe we exist, we are in fact in a state of continuous death rather than of life.

Translated by Victor Michael Hamm, 1943

Κυριακή 28 Ιανουαρίου 2018

Η συμβολική του Σταυρού και του Ρόδου


Η συμβολική του Σταυρού και του Ρόδου

Δεν είναι τυχαίο που η Αδελφότητα μας επέλεξε δύο από τα πιο όμορφα και μυστικά σύμβολα για να ονομαστεί, αυτό του Σταυρού και του Ρόδου.

Και μέσω αυτών διαφαίνεται και όλη η διεργασίας της αλχημικής μετατροπής την οποίαν ονομάζουμε Μεταμόρφωση ή αναγέννηση εξ Ύδατος και Πνεύματος.

Υπάρχει καταρχήν μια βαθιά συμβολική όσον αφορά την οριζόντια και την κάθετη δοκό, και οι δύο αυτές ενώνονται μέσω του Ρόδου της καρδιάς το οποίο καλείται να αναγεννηθεί μέσω της σταυρικής θυσίας.

Ο άνθρωπος, η φθαρτή προσωπικότητα πεθαίνει πάνω στον σταυρό, η οριζόντια δοκός συμβολίζει το σύνολο των εμπειριών της ψυχής που καλείται μέσα από τον χρόνο να κατανοήσει και να τις υπερβεί μέσα από τον αποκαλυπτικό Λόγο σωτηρίας της κάθετης οδού, που είναι φως και αγάπη.

Μόνον όταν αυτή η θυσία του θνητού εγώ ολοκληρωθεί κατανικείται ο θάνατος και γινόμαστε συμμέτοχοι στην νέα ζωή μέσα από ένα νέο πνευματικό σώμα.

Το Ρόδο συμβολίζει την πνευματική αρχή μέσα μας, τον Θεϊκό σπινθήρα, σπόρο μέσω του οποίου ο κατώτερος και ο ανώτερος εαυτός ουδετεροποιούνται πλήρως για να μπορέσουν μέσα μας οι ανώτερες ακτινοβολίες να δράσουν με θετικότητα και να οικοδομήσουν το νέο.

Για αυτό και ένα μόνον σύμβολο μας αρκεί και τίποτα άλλο δεν είναι απαραίτητο σαν ένα σημείο αναφοράς της εργασίας.

Εδώ μπορούμε να εξαιρέσουμε το κηρύκειο του Ερμή στην σύγχρονη του απόδοση που όλοι πιθανός θα έχουμε δει.

Η διαφορά αυτών των δύο είναι ελάχιστη απλά το κηρύκειο μας δίνει και τον αριθμό επτά για τον οποίων θα μιλήσουμε σύντομα από το αφιέρωμα στο περιοδικό που ήδη σας μιλήσαμε. 

Οι αριθμοί μας λένε την ιστορία της ζωής, η μονάδα - Από το Pentagram 2011 number 2


Οι αριθμοί μας λένε την ιστορία της ζωής, η μονάδα - Από το Pentagram 2011 number 2

Θα μεταφράσω για σας ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο από το Pentagram 2011 number 2 με θέμα ''Οι αριθμοί μας λένε την ιστορία της ζωής'' Αύριο θα μιλήσουμε για το μηδέν, όλο αντίθετα πάω.

Η δημιουργία όλων αρχίζει από την μονάδα, από το ένα.
Αυτό, το ένα, είναι η πρώτη ενεργητική ώθηση, η πρώτη ακτίνα η οποία διασπάει από τον πρωταρχικό χώρο, το κενό.
Η μονάς συμβολίζει την θέληση του Πατέρα και αντιστοιχεί με το πρωταρχικό άτομο, τον πρωταρχικό δημιουργικό λόγο, μέσω του οποίου όλη η δημιουργία εξελίσσεται και εκδηλώνεται.
Η αρχή παρουσιάζεται σαν ένας άμορφος σπινθήρας μέσα από το άχρονο, πρωταρχικό μυστήριο.

Διαβάζουμε από το Zohar το βιβλίο της Cabbala :

''Δεν ήταν ούτε λευκό, ούτε μαύρο, ούτε κόκκινο ούτε πράσινο, ούτε περιείχε κάποιο άλλο χρώμα.
Όχι μέχρι του να καταλάβει τον χώρο και να αναπτυχθεί και να παράγει χρώματα, και μέσω του πιο εσωτερικού μέρους του όντος του σπινθήρα μια ανεξάντλητη πηγή άνοιξε, μέσω της οποίας όλα τα χρώματα ξεχύθηκαν πάνω σε όλα όσα ήταν κατώτερα''

Από την μονάδα, όλοι οι αριθμοί ήρθαν σε ύπαρξη, περιέχονται μέσα σε αυτήν, περικλείονται από αυτήν.

Το Daodejing, το Κινέζικο βιβλίο σοφίας από τον Laozi, μας λέει :

''Από το Τάο, η μονάδα γεννιέται, το ένα γεννάει το δύο, το δύο γεννά το τρία, από το τρία, τα δέκα χιλιάδες πράγματα γεννιούνται'' 

Η μονάδα, το ένα αντιπροσωπεύει την ποιότητα της ενότητας, το αδιαίρετο. Την ίδια στιγμή αντιπροσωπεύει την κατανόηση.
Αυτή η κατανόηση συμβολίζει το να μπορείς να συλλαμβάνεις την ενότητα όλων των όντων πίσω από την πολλαπλότητα μέσα σε αυτόν τον κόσμο.
Αυτό μας δείχνει πως η κατανόηση της μονάδας και η επιστροφή σε αυτήν, είναι το απολύτως σημαντικότερο και το πρώτο και τελευταίο βήμα που ένας άνθρωπος θα πρέπει να πραγματοποιήσει.
Εδώ θα βρει τον υψηλότερο του στόχο και το νόημα της ζωής.

Η ενότητα αποκαλύπτεται μέσα στον νου μας  μέσα από δύο τρόπους :
Πνευματικώς αλλά και υλικός, κρυμμένη αλλά και φανερή.
Όσο αφορά την έκταση της, η ύλη είναι εξίσου ανυπολόγιστη όπως και το σύμπαν.
Μπορεί και γίνεται ορατή μέσω των ποικίλων συνδυασμών και δομών της.
Το ίδιο περίπου συμβαίνει και με το φως. Αν δεν υπήρχε το σκοτάδι, το φως δεν θα ήταν ορατό. Εάν δεν υπήρχε φως, το σκοτάδι θα ήταν άμορφο και ανεπαίσθητο.

Για αυτό και το ένα υποδηλώνει την δυνατότητα του δύο. Δύο πόλοι περιέχονται μέσα σε αυτό. Μόνο μέσω αυτής της πολικότητας, των ζευγών των αντιθέτων καταγίνεται δυνατή η διάκριση όλων των πραγμάτων  

Σάββατο 27 Ιανουαρίου 2018

Για αυτό και ο θεός μας δοκιμάζει, όχι αυτός ο ίδιος διότι είναι αγαθός


Για αυτό και ο θεός μας δοκιμάζει, όχι αυτός ο ίδιος διότι είναι αγαθός

''Επομένως, η αγιοποίηση είναι το καλύτερο όλων των πραγμάτων, διότι καθαρίζει την ψυχή και φωτίζει τη συνείδηση και πυροδοτεί την καρδιά και ξυπνά το πνεύμα και συσφίγγει τα νεφρά, και δοξάζει την αρετή και μας ξεχωρίζει από τα ζώα, και μας ενώνει με τον Θεό . Το ταχύτερο μέσο το οποίο μας φέρει στην τελειότητα είναι ο πόνος, κανένας δεν απολαμβάνει αιώνια ευλογία περισσότερο από εκείνους που μοιράζονται με τον Χριστό τις πικρές ταλαιπωρίες.''

Για αυτό και ο θεός μας δοκιμάζει, όχι αυτός ο ίδιος διότι είναι αγαθός, αλλά μέσω της πραγματικότητας της ζωής των αντιθέτων και τα βιώματα που απορρέουν από αυτήν την μακρά διαδρομή των αλλεπάλληλων ενσαρκώσεων.
Ο δημιουργός μας έχει δώσει όλα τα απαραίτητα εργαλεία για να μπορέσουμε να φτάσουμε σε αυτήν την αποκάλυψη της ματαιότητας μας και την εσωτερική βίωση - θέαση του πνευματικού κόσμου.
Για αυτό και ο Meister Eckhart μας μιλά για τον πόνο σαν συναίσθηση του αληθινού που υπάρχει μόνον μέσα από μια αγνή καρδιά, διότι μέσω αυτής δημιουργείται μέσα μας και η ταπεινότητα λόγω της τελειοποίησης της ψυχής μας.
Αυτά είναι τα βάρη τα οποία τοποθετεί ο Θεός μέσα μας και στα οποία δεν πρέπει να βρεθούμε χωρίς αντοχή και αδύναμοι, διότι αυτά είναι και οι ψυχικοί λίθοι του νέου οικοδομήματος μας και μια από τις μεγαλύτερες εντολές το να αγαπάμε τον συνάνθρωπό μας.
Η αιώνια σωτηρία θα πρέπει να αποκαλυφθεί μέσα μας, μέσα στην καρδιά μας και ο μόνος τρόπος για αυτό είναι η αγάπη που πληροί ολόκληρο το σύμπαν και αυτή είναι ο Χριστός και μόνον ο Χριστός.

Meister Eckhart's Sermons - VI. Sanctification


Meister Eckhart's Sermons - VI. Sanctification

St Luke x. 42.—“One thing is needful.”

I have read many writings both of heathen philosophers and inspired prophets, ancient and modern, and have sought earnestly to discover what is the best and highest quality whereby man may approach most nearly to union with God, and whereby he may most re- semble the ideal of himself which existed in God, before God created men. And after having thoroughly searched these writings as far as my reason may penetrate, I find no higher quality than sanctification or separation from all creatures. Therefore said our Lord to Martha, “One thing is necessary,” as if to say, “whoso wishes to be untroubled and content, must have one thing, that is sanctification.”

Various teachers have praised love greatly, as St Paul does, when he saith, “to whatever height I may attain, if I have not love, I am nothing.” But I set sanctification even above love; in the first place because the best thing in love is that it compels me to love God. Now it is a greater thing that I compel God to come to me, than that I compel myself to go to God. Sanctification compels God to come to me, and I prove this as follows:—
Everything settles in its own appropriate place; now God’s proper place is that of oneness and holiness; these come from sanctification; therefore God must of necessity give Himself to a sanctified heart.

In the second place I set sanctification above love, because love compels me to suffer all things for the sake of God; sanctification compels me to be the recipient of nothing but God; now, it is a higher state to be the recipient of nothing but God than to suffer all things for God, because in suffering one must have some regard to the person who inflicts the suffering, but sanctification is independent of all creatures.
Many teachers also praise humility as a virtue. But I set sanctification above humility for the following reason. Although humility may exist without sanctification, perfect sanc- tification cannot exist without perfect humility. Perfect humility tends to the annihilation of self; sanctification also is so close to self-annihilation that nothing can come between them. Therefore perfect sanctification cannot exist without humility, and to have both of these virtues is better than to have only one of them.

The second reason why I set sanctification above humility is that humility stoops to be under all creatures, and in doing so goes out of itself. But sanctification remains self-con- tained. But to remain contained within oneself is nobler than to go out of oneself for any
purpose whatever; therefore saith the Psalmist, “The King’s daughter is all glorious within,” that is, all her glory is from her inwardness. Perfect sanctification has no inclination nor going-out towards any creature; it wishes neither to be above or below, neither to be like nor unlike any creature, but only to be one. Whosoever wishes to be this or that wishes to be somewhat; but sanctification wishes to be nothing.

But some one may say: “All virtues must have existed in fullness in Our Lady, therefore perfect sanctification must have been in her. If sanctification is higher than humility, why did Our Lady speak of her humility, and not of her sanctification, when she said, “For He hath regarded the lowliness of His handmaiden?” To this I answer that God possesses both sanctification and humility, so far as we may attribute virtues to God. Now thou shouldest know that His humility brought God to stoop down to human nature, and our Lady knew that He wished for the same quality in her, and in that matter had regard to her humility alone. 

Therefore she made mention of her humility and not of her sanctification, in which she remained unmoved and unaffected. If she had said, “He hath regarded the sanctification of His handmaiden,” her sanctification would have been disturbed, for, so to speak, would have been a going out of herself. Therefore the Psalmist said, “I will hear what the Lord God will say in me,” as if to say, “If God will Speak to me, let Him come in, for I will not come out.” And Boethius saith, “Men, why seek ye outside you what is inside you—salvation?”
I set also sanctification above pity, for pity is only going out of oneself to sympathize with one’s fellow-creature’s sorrows. From such an out-going sanctification is free and abides in itself, and does not let itself be troubled. To speak briefly: when I consider all the virtues I find none so entirely without flaw and so conducive to union with God as sanctification.

The philosopher Avicenna says, “The spirit which is truly sanctified attains to so lofty a degree that all which it sees is real, all which it desires is granted, and in all which it com- mands, it is obeyed.” When the free spirit is stablished in true sanctification, it draws God to itself, and were it placed beyond the reach of contingencies, it would assume the properties of God. But God cannot part with those to anyone; all that He can do for the sanctified spirit is to impart Himself to it. The man who is wholly sanctified is so drawn towards the Eternal, that no transitory thing may move him, no corporeal thing affect him, no earthly thing attract him. This was the meaning of St Paul when he said, “I live; yet not I; Christ liveth in me.”

Now the question arises what is sanctification, since it has so lofty a rank. Thou shouldest know that real sanctification consists in this that the spirit remain as immovable and unaffected by all impact of love or hate, joy or sorrow, honour or shame, as a huge mountain is unstirred by a gentle breeze. This immovable sanctification causes man to attain the nearest likeness to God that he is capable of. God’s very essence consists of His immovable sanctity; thence springs His glory and unity and impassibility. If a man is to become as like God as a creature may, that must be by sanctification. It is this which draws men upward to glory, and from glory to unity, and from unity to impassibility, and effects a resemblance between God and men. The chief agent in this is grace, because grace draws men from the transitory and purifies them from the earthly. And thou shouldest know that to be empty of all creature’s love is to be full of God, and to be full of creature-love is to be empty of God.

God has remained from everlasting in immovable sanctity, and still remains so. When He created heaven and earth and all creatures, His sanctity was as little affected thereby as though He had created nothing. I say further: God’s sanctity is as little affected by men’s good works and prayers, as though they had accomplished none, and He is by those means no more favourably inclined towards men than if they ceased praying and working. I say even more: when the Divine Son became man and suffered, that affected the sanctity of God as little as though He had never become man at all.

Here some one may make the objection: “Are then all good works and prayers thrown away, since God is unmoved by them, and at the same time we are told to pray to Him for everything?” In answer to this I say that God from all eternity saw everything that would happen, and also when, and how He would make all creatures: He foresaw also all the prayers which would be offered, and which of them He would hear: He saw the earnest prayers which thou wilt offer tomorrow, but He will not listen to them tomorrow, because He heard them in eternity, before thou wast a man at all. If, however, thy prayer is half- hearted and not in earnest, God will not deny it now, seeing that He has denied it in eternity. Thus God remains always in His immovable sanctity, but sincere prayer and good works are not lost, for whoso doeth well, will be well rewarded.

When God appears to be angry or to do us a kindness, it is we who are altered, while He remains unchangeable, as the same sunshine is injurious to weak eyes and beneficial to strong ones, remaining in itself the same. Regarding this Isidorus in his book concerning the highest good says, “People ask what was God doing before He created heaven and earth, or whence came the new desire in God to create?” To this he answers, “No new desire arose in God, seeing that creation was everlastingly present in Him, and in His intelligence.” Moses said to God, “When Pharaoh asks me who Thou art, what shall I answer?” God said, “Say, I AM hath sent me unto you,” that is to say, “He Who is unchangeable hath sent me.”
Perhaps some one may ask, “Was Christ then also unchangeable, when He said, ‘My soul is troubled even unto death,’ or Mary when she stood under the Cross and lamented?” Here, thou shouldest know that in every man are two kinds of men, the outer and the inner man. Every man, who loves God, only uses his outer senses so far as is absolutely necessary; he takes care that they do not drag him down to the level of the beasts, as they do some who might rather he termed beasts than men. The soul of the spiritual man whom God moves to love Him with all his powers concentrates all its forces on the inner man. 

Therefore He saith, “Thou shalt love the Lord thy God with all thy heart.” Now, there are some who waste the powers of the soul for the use of the outer man; these are they who turn all their thoughts and desires towards transitory things, and know nothing of the inner life. But a good man sometimes deprives his outer man of all power that it may have a higher object, while sen- sualists deprive the inner man of all power to use it for the outer man.
The outer man may go through various experiences, while the inner man is quite free and immovable. Now both in Christ and in Our Lady there was an inner and an outer man; when they spoke of outward things, they did so with the outward man, while the inner man remained immovable.
It may be asked: “What is the object of this immovable sanctity?” I answer, “Nothing”: that is, so far as God has His way with a man, for He has not His way with all men.

Although God is Almighty, He can only work in a heart when He finds readiness or makes it. He works differently in men than in stones. For this we may take the following il- lustration: if we bake in one oven three loaves of barley-bread, of rye-bread, and of wheat, we shall find the same heat of the oven affects them differently; when one is well-baked, another will be still raw, and another yet more raw. That is not due to the heat, but to the variety of the materials. Similarly God works in all hearts not alike but in proportion as He finds them prepared and susceptible. If the heart is to be ready for the highest, it must he vacant of all other things. If I wish to write on a white tablet, whatever else is written on the tablet, however noble its purport, is a hindrance to me. If I am to write, I must wipe the tablet clean of everything, and the tablet is most suitable for my purpose when it is blank. Similarly, if God is to write on my heart, everything else must come out of it till it is really sanctified. Only so can God work His highest will, and so the sanctified heart has no outward object at all.

The question arises: But what then does the sanctified heart pray for? I answer that when truly sanctified, it prays for nothing, for whosoever prays asks God to give him some good, or to take some evil from him. But the sanctified heart desires nothing, and contains nothing that it wishes to be freed from. Therefore it is free of all want except that it wants to be like God. St Dionysius commenting on the text, “Know ye not that all run, but one receiveth the prize?” says “this running is nothing else than a turning away from all creatures and being united to the Uncreated.” When the soul gets to this point, it loses its own distinctiveness, and vanishes in God as the crimson of sunrise disappears in the sun. To this goal only pure sanctification can arrive.

St Augustine says. “the strong attraction of the soul to the Divine reduces everything to nothingness: on earth this attraction is manifested as sanctification. When this process has reached its culminating point, knowledge becomes ignorance, desire indifference and light darkness. The reason why God desires a sanctified heart more than any other is apparent when we ask the question, “What does God seek in all things?” The mouth of Wisdom says to us, “In all things I seek rest,” and rest is to be found only in the sanctified heart; therein therefore God is more glad to dwell than in any other thing.

Thou shouldest also know that the more a man sets himself to be receptive of divine influence, the happier he is: who most sets himself so, is the happiest. Now no man can reach this condition of receptivity except by conformity with God, which comes from sub- mission to God. This is what Saint Paul means when he says, “Put on the Lord Jesus Christ,” that is “be conformed to Christ.” Whosoever wishes to comprehend the lofty rank and be- nefit of sanctification must mark Christ’s words to His disciples regarding His humanity, “It is profitable for you, that I go away, for, if I go not away, the Comforter will not come to you.” As if to say, “Ye have so much desire towards my natural outward form, that ye cannot fully desire the Holy Spirit.” Therefore put away forms and unite yourselves with formless Being, for God’s spiritual comfort is only offered to those who despise earthly comfort.

Now, all thoughtful folk, mark me! no one can be truly happy, except he who abides in the strictest sanctification. No bodily and fleshly delight can ever take place with out spiritual loss, for the flesh lusteth against the spirit, and the spirit against the flesh. Therefore, the more a man fleeth from the created, the more the Creator hastens to him. And consider this: if the pleasure we take in the outward image of our Lord Jesus Christ diminishes our capacity for receiving the Holy Spirit, how much more must our unbridled desire for earthly comforts diminish it!

Therefore sanctification is the best of all things, for it cleanses the soul, and illuminates the conscience, and kindles the heart, and wakens the spirit, and girds up the loins, and glorifies virtue and separates us from creatures, and unites us with God. The quickest means to bring us to perfection is suffering; none enjoy everlasting blessedness more than those who share with Christ the bitterest pangs. Nothing is sharper than suffering, nothing is sweeter than to have suffered. The surest foundation in which this perfection may rest is humility; whatever here crawls in the deepest abjectness, that the Spirit lifts to the very heights of God, for love brings suffering and suffering brings love. Ways of living are many; one lives thus, and another thus; but whosoever will reach the highest life, let him in a few words hear the conclusion of the whole matter: keep thyself clear of all men, keep thyself from all imaginations that crowd upon the mind, free thyself from all that is contingent, entangling, and cumbersome and direct thy mind always to gazing upon God in thy heart with a steadfast look that never wavers: as for other spiritual exercises—fasting, watching and prayer—direct them all to this one end, and practice them so far as they may be helpful thereto, so wilt thou win to perfection. Here some one may ask, “Who can thus gaze always without wavering at a divine object?” I answer: “No one who now lives.” This has only been said to thee that thou mightest know what the highest is, and that thou mightest have desires after it. But when thou losest sight of the Divine, thou shouldest feel as if bereft of thine eternal salvation, and shouldest long to recover it, and watch over thyself at all times, and
direct thy aims and longing towards it. May God be blessed for ever. Amen.

1. That is separation from all outward things.

41. Και απαντώντας ο Ιησούς είπε σ' αυτήν: Μάρθα, Μάρθα, μεριμνάς και αγωνίζεσαι για πολλά·
42. εντούτοις, για ένα υπάρχει ανάγκη· η Μαρία, όμως, διάλεξε την αγαθή μερίδα, η οποία δεν θα αφαιρεθεί απ' αυτήν.
Κατά Λουκάν Κεφ. 10

Field, Claud (Translator) - Publisher: Grand Rapids, MI: Christian Classics Ethereal Library



Η διατροφή των ωμών λαχανικών - ''Lettres'' Catharose De Petri


Η διατροφή των ωμών λαχανικών - ''Lettres'' Catharose De Petri 

Δεν σκοπεύουμε να συζητήσουμε λεπτομερώς σε αυτή την επιστολή τα πλεονεκτήματα ή τα μειονεκτήματα ορισμένων εννοιών  ζωής. 

Γράφετε: "Η κατάσταση της συνείδησης, είναι και μια κατάσταση ζωής." 
Πράγματι! Αλλά σε τι πάνω ακριβώς είναι προσανατολισμένη η συνείδησή σας;
Ποιο είναι το κέντρο βάρους της ζωής σας;
Είναι αυτό το πεδίο ή η διαλεκτικής σας ύπαρξη (το εγώ);
Ή η αφυπνισμένη ψυχή μέσα σας λαχταρά για την είσοδο του Πνεύματος (το Ρόδο);

Η Γνωστική Διδασκαλία όλων των εποχών σας το θυμίζει: Αποσπάστε τον εαυτό σας από κάθε ψευδαίσθηση. 
Αποσυνδεθείτε από τη διαλεκτική προσωπικότητά σας.
Αποσυνδεθείτε από το δίκτυο των σκέψεών σας που σας κρατά γύρω από το δικό σας πρόσωπο. 

Με άλλα λόγια, αποσυνδέσετε τον εαυτό σας από το Ον σας. 

Είσαστε ένας μαθητής του Lectorium Rosicrucianum εδώ και χρόνια, αλλά παρόλα αυτά χρειάζεστε περαιτέρω εξηγήσεις για την Απελευθερωτική Διδασκαλία; 
Γνωρίζεται τη διδασκαλία της μεταμόρφωσης;

Ο εργάτης στον αμπελώνα του Θεού ξέρει ότι η Δύναμη του Χριστού δρα στον άνθρωπο με τρόπο που διασπάει αυτήν την φύση. 
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο άνθρωπος πρέπει να κάνει μια πλήρη μεταστροφή και δεν είναι μια διατροφή χορτοφαγίας που θα σας το προσφέρει αυτό.

Ο υπογεγραμμένος πιστεύει ότι διάβασε κάποτε στα συγγράμματα του Dr. Nolfi ότι μια διαρκής διατροφή  λαχανικών ενισχύει τους συνδετικούς ιστούς στο βαθμό που μπορούν να καλύψουν εντελώς τις καρκινικές διαταραχές στο ανθρώπινο σώμα.
Αυτό από μόνο του μας δείχνει ότι η κατανάλωση μόνο ωμών λαχανικών μας δένει με την γη ή μας συνδέει με τη φύση. 
Αν οι ακτίνες του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου της Πνευματικής Σχολής ενεργούν έτσι ώστε ο σοβαρός μαθητής να φιλοδοξεί να λάβει «την άφθαρτη τροφή», δηλαδή να γεμίσει το αναπνευστικό του πεδίο με τον αγνό αιθέρα της ψυχής, αυτό είναι διαμετρικά αντίθετο σε μια προσανατολισμένη προς την γη συνείδηση.

Πολλοί άνθρωποι έρχονται σιγά-σιγά προς την ιδέα πως όλα σε αυτόν τον κόσμο είναι άρρωστα, συμπεριλαμβανομένων των ίδιων των σπόρων. Εάν για κάποιον λόγο αρνείστε το ένα ή άλλο φαγητό, είναι αυτονόητο πως αυτό είναι ένα δικαίωμά σας.
Αλλά μην εμπλέξετε άλλους μαθητές της Πνευματικής Σχολής σε αυτή την ιδέα. Η επιλογή του φαγητού είναι πάντα ένα αυστηρά προσωπικό θέμα.

Ένα κεφάλαιο από το βιβλίο : ''Lettres'' Catharose De Petri μεταφρασμένο από εμένα, αν χρειαστείτε κάποια διευκρίνηση στείλτε μου email


Τρίτη 23 Ιανουαρίου 2018

Rosarium Philosophorum - Hermes in his Third Treatise


Rosarium Philosophorum - Hermes in his Third Treatise

Come ye Sons of Wisdom and now we will rejoice and be merry together, because death is conquered and our Son now reigneth and is clothed with a red ornament and with flesh. 

Now our Son being born a King, takes the tincture from the fire, but death the Sea and darkness fly from him, and the Dragon flies the beams of the Sun which kept the holes, and our Son being dead doth live, and a King comes from the fire and shall rejoice in wedlock and secret things shall appear, and our Son now vivified is made a warrior in the fire and supereminent in tinctures.

What is alchemy - Part I (Roberto Renzetti) - THE FOUR ELEMENTS


What is alchemy - Part I (Roberto Renzetti)
THE FOUR ELEMENTS

The theory of the elements constituting the world is as ancient as the classical Greek thought itself. His synthesis and last elaboration was of Aristotle in the fifth century BC The four elements (from Empedocle) are those that we empirically observe around us: earth, water, air, fire. The order is not indifferent because the elements have different dignities. The earth that lies lower (falls to the bottom in the water and falls through the air) is the most vulgar element. The water is above the earth but falls into the air and therefore is higher than the earth. Further up there is the air rising from the water upwards and even more worthy is the fire that rises even in the air. The mixing in various proportions of these four elements creates the vulgar world that is under the Moon (the sky of the Moon). One immediately understands how this basis of thought is fundamental for a cultured alchemy. But the theory of the four elements provides for the other.

The four elements must be endowed with what Aristotle calls primary qualities. They must be:
- sensitive to touch;

- be likely to cause qualitative changes;

- they must form pairs of opposites:

         hot Cold;

         wet-dry;

         heavy-light;

         Dense-rare;

         rough-smooth;

         hard-soft;

         durable-fragile.

The elements are not immutable. Each of them can be transformed into any other by changing a quality (or both) fundamental in its opposite. The EARTH is cold-dry; the FIRE is hot-dry; the AIR is wet-warm; WATER is cold-wet. The easiest transformations are between elements that have a quality in common and, given the qualities of each element, the transformation of water into the air (or vice versa) is just as easy as that from air to fire (etc.). The transformation from air to ground (or vice versa) is difficult. In addition to the said transformations, there may also be unions between elements that exchange their qualities in order to produce two more. For example: water (cold - wet) + fire (hot - dry) can originate earth (cold - dry) + air (hot - humid) and to understand what Aristotle refers to, just think of a fire that goes off with 'water.

Other qualities, sensations and colors of the four elements (also assigned to them after Aristotle) are:

EARTH: solid and black;

FIRE: light and red;

AIR: gas and white;

WATER: liquid and blue.

The two fluid elements (air and water) are assigned the property to transfer heat (dark fluid) and light (luminous fluid) but also the influences (Energheia) of the whole universe that move the air (winds) and the sea and originate the lightning fertilizers of the earth.

The four elements never exist in pure form:

- the land dominates in heavy objects;

- air dominates in light objects;

- the metals must also be composed of water in order to explain the fusion;

- smoke consists of fire and earth;

- objects that float have an air percentage greater than that of earth.

The four elements had an associated symbolism, and the iconographic part always assumes an important evocative power in every magical art:

FIRE Triangle pointing upwards to indicate ownership of ascending to the sky

WATER Triangle pointing downwards to indicate the property of descending towards the earth cut by a segment, to indicate the extension capacity

AIR Triangle pointing upwards cut by a segment, to indicate the extension capacity

EARTH Triangle pointing downwards to indicate the ability to fall downwards. (3)

Above the sky of the Moon, as mentioned, there is a perfect, eternal, immutable universe that can not be made of the same materials that make up the changing world, the one where things are generated, corrupted and modified. It is here that the other constituent element of the universe is born, what Aristotle calls ether and which will properly be called the fifth element or better the fifth essence.

This vision, never separated from the metaphysical part that concerned man and his attainment of perfection, through various transformations that tended precisely to that, was made its own by Arab alchemy. That fifth Aristotelian element could have escaped somewhere and find itself also in the sublunar world. His search for mixing with certain mixtures characterized an era. It is the history of the research of the philosopher's stone (or elixir), that which, together with vulgar metals, would have turned them into gold. But in this metaphor there is all the power of the search for a metaphysical entity that would have allowed the attainment of that desired end both in the mineral world and in the animal world (man): perfection. Through this stone, which would cure every evil, even immortality would be reached (theories attributed to the alchemist Geber or Abu Musa Jabir Ibn Hayyan). In any case, at least, total wisdom.

That thing that changes the metals into gold has other extraordinary virtues: such as, for example, keeping human health intact until death and not letting death pass (if not after two or three hundred years). Indeed, whoever knew how to use it could become immortal. (Jan Amos Komenesky, from the Abraham of the world and paradise of the heart of 1631)

The mystique of Christianity could not be lacking in this search for perfection and in fact many Christian thinkers entered the world of alchemy (at first opposing it but then embracing it).

My amature translation.....from Italian



Δευτέρα 22 Ιανουαρίου 2018

Sommaire du Rosaire d'Arnauld de Villeneuve Venice, 1546



Summary of the Rosary
of Arnauld de Villeneuve
Extracts made by Lacinius from the works 
of Arnauld de Villeneuve,
in which the preparation of our stone is explained from
practical and transparent way.
Venice, 1546

Το πρώτο κεφάλαιο μας δείχνει πως υπάρχει μια Λίθος των Φιλοσόφων, διότι υπάρχει μια ουσία και μια μέθοδος, τόσο στο Λευκό Φάρμακο όσο και στο Κόκκινο Φάρμακο. 
Το Κόκκινο Φάρμακο είναι απλά μια περαιτέρω εξέλιξη του λευκού.

Το δεύτερο κεφάλαιο μας δείχνει από πού εξάγεται η λίθος. Παρατηρήστε την απάντηση καλά.

Το τρίτο κεφάλαιο μας δείχνει πως η κύρια δυσκολία στην εργασία μας έγκειται στην ανακάλυψη του πρώτου υλικού των μετάλλων.

Το τέταρτο κεφάλαιο μας δείχνει πως η πρώτη φυσική μας λειτουργία είναι το να διαλύσουμε την Λίθο μέσα στον υδράργυρο της, ή την πρώτη ύλη όλων των μετάλλων. 
Από όπου ο φιλόσοφος λέει ότι πρώτα πρέπει κοπιάσουμε για να διαλύσουμε και να εξαγνίσουμε τα δύο φωτιστικά, ο πρώτος βαθμός της Tέχνης μας είναι να τα μειώσουμε σε λαμπερό ασήμι. 
Έως ότου τα σώματα αυτά δεν χάσουν την σωματική τους φύση και δεν γίνουν πνευματικά, δεν θα μπορέσουμε να σημειώσουμε καμιά πρόοδο στη εργασία μας. 
Η διάλυση ενός σώματος πραγματοποιείται από τη λειτουργία του νου και ακολουθείται από την πήξη του νου. Στη συνέχεια το σώμα αναμιγνύεται με το πνεύμα, και ο νους με το σώμα.

Το πέμπτο κεφάλαιο μας παρουσιάζει τις τέσσερις κύριες μεθόδους σε αυτό το Magisterium: Διάλυση, Καθαρισμός, Ελάττωση, Σύνδεση. 
Το να διαλυθεί σημαίνει το να γίνει το λεπτό παχύ, το να το καθαρίσεις είναι το να κάνεις το σκοτεινό φωτεινό, το να το μειώσεις είναι το να κάνεις το υγρό ξηρό, το να το διορθώσεις σημαίνει το να διαλύσεις και να πήξεις τον νου μέσα στο ίδιο του το σώμα, ή το στερεό του σώμα........

Η ψυχή η οποία αμαρτάνει πρέπει να πεθάνει


Η ψυχή η οποία αμαρτάνει πρέπει να πεθάνει

Ο θεμελιώδης σκοπός των Χριστιανικών Μυστηρίων είναι η αναγέννηση της ψυχής του ανθρώπου από Ύδωρ και Πνεύμα, δεν θα μείνω εδώ στον συμβολισμό των δυο αυτών στοιχείων γιατί είναι ένα άλλο θέμα.

Η πρωταρχική ψυχή του ανθρώπου έχει απολεστεί λόγω της πτώσης για αυτό και ο άνθρωπος μέσα από μια μακρά χρονική περίοδο εξέλιξης σωματικά έχει μια θνητή πνοή ζωής η οποία και αυτή διαλύεται μετά τον θάνατο όπως και όλη η προσωπικότητα του, για αυτό και λέμε πως ο άνθρωπος στην παρούσα φάση απλά εμψυχώνεται, δηλαδή δεν έχει μια αληθινή ζωή, μια πνευματική ζωή μιας και είναι ολοκληρωτικά αποκομμένος από το πνεύμα.
Αλλά περιέχει μέσα του μια αρχή ζωής μέσω της οποίας μπορεί να αναδομήσει την πρωταρχική ψυχή του η οποία είναι και ο σύνδεσμος με το πνεύμα.

Αλλά για να συμβεί αυτό θα πρέπει να δοκιμαστεί και να εργαστεί πάνω σε αυτό το οποίο ονομάζουμε εξαγνισμό μέσω του οποίου το κατώτερο θα διαλυθεί ώστε το ανώτερο να αυξηθεί.

Για αυτό στις γραφές διαβάζουμε πως 'η ψυχή η οποία αμαρτάνει πρέπει να πεθάνει'.

Ο θάνατος σε αυτό το πεδίο ζωής είναι μια ευλογία γιατί μέσω αυτής της διαδικασίας των αντιθέτων μπορεί να ολοκληρωθεί, του δίνεται μια άλλη ευκαιρία μέσα στον χρόνο να δομήσει αυτό το νέο Ψυχικό Σώμα.
Αυτό εξηγούσε και στον Νικόδημο ο Ιησούς αν και τον καιρό εκείνο το εκκλησιαστικό κατεστημένο δεν γνώριζε αυτήν την διαδικασία αλλά δεν είδε καν ούτε τους άφθονους συμβολισμούς.
Ο σύνδεσμος με το Πνεύμα είναι η ψυχή και αυτή θα πρέπει να αναγεννηθεί εξολοκλήρου μέσα από την Μεταμόρφωση, την διαδικασία που ο Χριστός μας έδωσε.

Τώρα αν κάποιος νομίζει πως έχει μια πνευματική ψυχή ήδη εν ζωή τότε αυτό για μένα θα είναι μια μεγάλη χαρά και ευχαρίστηση γιατί και εγώ για αυτό κοπιάζω όλα αυτά τα χρόνια.

Η διπλή φύση της ψυχής είναι ένα από τα σημαντικότερα Ερμητικά αξιώματα και εξηγείται επιμελώς μέσα στον Ποιμάνδρη μιας και εκεί εξηγεί και πως ο άνθρωπος έπεσε από την πρωταρχική του κατάσταση με συνέπεια να φυλακιστεί μέσα στην ύλη χάνοντας την πνευματική του υπόσταση.

Το ουσιαστικό πρόβλημα δεν εντοπίζετε στην διαμόρφωση του Εγώ αλλά μέσα στην ίδια του την ανθρώπινη φύση


Το ουσιαστικό πρόβλημα δεν εντοπίζετε στην διαμόρφωση του Εγώ 
αλλά μέσα στην ίδια του την ανθρώπινη φύση


Η διαίρεση ήταν πάντοτε το βασικό πρόβλημα σε όλες τις κοινωνίες, ο διαχωρισμός, η ανισότητα σε όλα τα επίπεδα.
Αλλά αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό γιατί είναι η απλή καθημερινή κίνηση του Εγώ.

Το κέντρο και η πηγή όλων των διεργασιών της συνείδησης είναι ο άνθρωπος, ένα ον κατακερματισμένο και ειδεχθές το οποίο μέσω επιβολής και βίας γίνεται επικυρίαρχο στην κάθε δραστηριότητα του, κοινωνική, ψυχολογική.

Ο λόγος είναι απλός και έχει συζητηθεί εκτενώς, έχει περιγραφεί ο άνθρωπος από δεκάδες διανοητές φιλοσόφους μέσα στην ιστορία με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους και προσεγγίσεις, καθώς και πιθανές φόρμουλες διόρθωσης μέσα από διαδρομές μιας κοινωνική ηθικής διαμόρφωσις ή μέσω μιας επιβολής μιας θρησκείας. 

Αλλά το πρόβλημα παραμένει, και πως να μην παραμένει;
Είσαι σε μια κούρσα ταχύτητας αλόγων και ποντάρεις στο κουτσό άλογο, πως αυτό θα έρθει πρώτο;
Ο άνθρωπος είναι αυτό το κουτσό άλογο, και όχι μόνον θα έλεγα κουτσό αλλά και τυφλό.

Το ουσιαστικό πρόβλημα δεν εντοπίζετε στην διαμόρφωση του Εγώ αλλά μέσα στην ίδια του την ανθρώπινη φύση και αυτά δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει αν δεν βρεθεί ένα άλλο σημείο αναφοράς μέσα του, μια άλλη αρχή μιας εντελώς διαφορετικής φύσης.

Για αυτό και λέμε πως τον άνθρωπο τον χαρακτηρίζει μια κεντρομόλος κίνηση ενώ την πνευματική αρχή για την οποία σας μιλάμε μια κεντρόφυγος κίνησης.

Το εγώ επιθυμεί όλα τα πράγματα να έρθουν σε αυτό το ίδιο μέσα από μια διαίρεση ενώ το Ρόδο επιθυμεί να ακτινοβολήσει προς τα έξω ολόκληρη τη ύπαρξη του μέσα από μια ένωση, σύνθεση.

Για αυτόν τον λόγο και δεν υπάρχει κανείς τέλειος άνθρωπος αλλά και καμιά τέλεια κοινωνία δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ.

Αυτό είναι ένα αδιαμφισβήτητο δεδομένο.

Για αυτό και σας μιλάμε για μια εσωτερική ριζική επανάσταση η οποία συνθλίβει τα θεμέλια αυτής της φύσης γιατί όπως δεν μπορούν να υπάρχουν δύο κύριοι, έτσι δεν μπορούν να υπάρχουν και δύο φύσεις και δύο σώματα μέσα στον άνθρωπο.

Το ένα θα πρέπει να ουδετεροποιείται και το άλλο να αυξάνεται, έως το κατώτερο να μεταβληθεί εντελώς, να χαθεί ενεργειακά, δομικά.

Όταν ορισμένοι άνθρωποι συγκεντρωθούν, πάνω σε αυτήν την βάση και ενωθούν σε μια κοινωνία μέσα σε αυτήν την φύση, αυτό μπορεί να δώσει μια θετικότητα ζωής με την έννοια της απομάκρυνσις αρκετών προβληματικών εμποδίων της απαλοιφής της εγωικής διαμόρφωσης ως προς της νέες ψυχές αλλά να είστε σίγουροι πως θα έχει έναν μετρημένο χρόνο γιατί οι εξωτερικοί θεατές αυτού πολύ σύντομα θα το θεωρήσουν εχθρικό και θα το συντρίψουν.

Για αυτό και εμείς σας μιλάμε για την 'Αγία Δημοκρατία΄η οποία δεν έχει σημείο αναφοράς αυτόν τον κόσμο, αυτήν την φύση αλλά μια ανώτερη φύση, μια εντελώς άλλη περιοχή συνείδησης και ζωής.

Όποιος καταλαβαίνει, καταλαβαίνει. 

Κυριακή 21 Ιανουαρίου 2018

Όποιος αγαπάει την ψυχή του, θα τη χάσει


Όποιος αγαπάει την ψυχή του, θα τη χάσει

Το να γίνω κατανοητός το καταλαβαίνω δεν είναι εύκολο, παρόλα αυτά η δυσκολία αυτή δεν με αποθαρρύνει.
Όσα γράφω δεν είναι ένα αποκύημα φαντασίας αλλά μια καλά δομημένη φιλοσοφία η οποία βασίζεται στην Καινή Διαθήκη πάνω από όλα αλλά και την σύγχρονη απόδοση ενός εσωτερικού συστήματος το  οποίο βασίζεται, είναι δομημένο μέσα από την εμπειρία, δηλαδή έχε γραφτεί μετά το πέρας της ολοκλήρωσις της εργασίας της μεταλλαγής.

Θα μπορούσα να σας θέσω πολλά σημεία μέσα από την ιερή γραφή αλλά η Αποκάλυψη είναι από τα πιο όμορφα και για αυτό αρχίζω με αυτήν.

10. Και άκουσα μια δυνατή φωνή στον ουρανό που έλεγε: Τώρα έγινε η σωτηρία και η δύναμη και η βασιλεία τού Θεού μας, και η εξουσία τού Χριστού του· επειδή, ρίχτηκε κάτω ο κατήγορος των αδελφών μας, που τους κατηγορεί μπροστά στον Θεό μας ημέρα και νύχτα.
11. Κι αυτοί τον νίκησαν με το αίμα τού Αρνίου, και με τον λόγο τής μαρτυρίας τους· και δεν αγάπησαν την ψυχή τους μέχρι θανάτου.
Αποκάλυψις Κεφ. 12

Η Σωτηρία, δηλαδή η ένωση μας με το Θεό και Πατέρα θα συμβεί μέσω της δύναμις του εσωτερικού Χριστού διότι το αίμα Του δηλαδή οι αγνές αυτές αστρικές και αιθερικές ακτινοβολίες έχουν αυτήν την δυνατότητα της δόμησης του εσωτερικου Χριστού, του Ρόδου, αλλά αυτό θα συμβεί αν ο μαθητής, ο υποψήφιος στα μυστήρια νικήσει την θνητή ψυχή του η οποία είναι ένα με την έκπτωτη φύση αυτού του κόσμου.
Γιατί η αγάπη στο θνητό μέρος της ψυχής προσφέρει μόνον τον θάνατο, η πλήρη εξουδετέρωσις της προσφέρει νέα ζωή μέσω της εξουσίας του Χριστού.
Ο Χριστός είναι ένας Συμπαντικός Ήλιος, ένα πλήρες πεδίο δύναμις το οποίο μεσολαβεί μέσα στον έκπτωτο αυτόν κόσμο για να μπορέσει να σωθεί, τον αγγίζει ενώ δεν ανήκει σε αυτόν, αλλά προσέξτε αυτό που αγγίζει, αυτό που μπορεί να επηρεάσει και να δομήσει είναι μόνον ο εσωτερικός Χριστός μέσα μας, δηλαδή αυτό το οποίο είναι ομοούσιο με Αυτόν.
Για αυτό και στην συνάντηση μας πριν μέρες μιλήσαμε για την ψυχή και την διπλή της όψη.
Υπάρχουν δύο πραγματικότητες μέσα μας η μία έχει γεννηθεί από αυτόν τον κόσμο και μέσα σε αυτόν τον κόσμο ενώ η άλλη είναι εν δυνάμει μέσα μας, σαν ένας κρυμμένος θησαυρός που πρέπει να βρεθεί από μας, θα πρέπει να αναζητηθεί, να βρεθεί και να δομηθεί εκ νέου.
Για αυτό και ενώ στο πιο πάνω σημείο μας μιλά για το θνητό μέρος της ψυχής εδώ πιο κάτω ο Πέτρος μας μιλά για το αθάνατο μέρος της :

11. Αγαπητοί, σας παρακαλώ, ως ξένους και παρεπίδημους, να απέχετε από τις σαρκικές επιθυμίες, οι οποίες αντιμάχονται ενάντια στην ψυχή·
Πέτρου Α' Κεφ. 2

1. ΚΑΘΕ ψυχή ας υποτάσσεται στις ανώτερες εξουσίες· επειδή, δεν υπάρχει εξουσία, παρά μονάχα από τον Θεό· και οι υπάρχουσες εξουσίες, είναι ταγμένες από τον Θεό.
Προς Ρωμαίους Κεφ. 13

45. Έτσι, εξάλλου, είναι γραμμένο: Ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ «έγινε σε ψυχή που ζει»· ο έσχατος Αδάμ έγινε σε πνεύμα που ζωοποιεί.
Προς Κορινθίους Α' Κεφ. 15

12. Επειδή, ο λόγος τού Θεού είναι ζωντανός, και ενεργός, και κοφτερότερος περισσότερο από κάθε δίκοπη μάχαιρα, και εισχωρεί βαθιά, μέχρι διαίρεσης και της ψυχής και του πνεύματος, μέχρι τους συνδέσμους και τους μυελούς, και διερευνάει τούς συλλογισμούς και τις έννοιες της καρδιάς.
Προς Εβραίους Κεφ. 4

39. Εμείς, όμως, δεν είμαστε απ' αυτούς που σέρνονται προς τα πίσω για απώλεια, αλλά απ' αυτούς που πιστεύουν για σωτηρία τής ψυχής.
Προς Εβραίους Κεφ. 10

28. Και μη φοβηθείτε από εκείνους που θανατώνουν το σώμα, οι οποίοι όμως δεν μπορούν να θανατώσουν την ψυχή· αλλά, φοβηθείτε μάλλον αυτόν που μπορεί να απολέσει και την ψυχή και το σώμα μέσα στη γέεννα.
Κατά Ματθαίον Κεφ. 10

26. Επειδή, τι ωφελείται ο άνθρωπος, αν κερδήσει ολόκληρο τον κόσμο, ζημιωθεί όμως την ψυχή του; Ή, τι θα δώσει ο άνθρωπος σε ανταλλαγή τής ψυχής του;
Κατά Ματθαίον Κεφ. 16

37. Και ο Ιησούς τού είπε: «Θα αγαπάς τον Κύριο τον Θεό σου από όλη την καρδιά σου, και από όλη την ψυχή σου, και από όλη τη διάνοιά σου».
Κατά Ματθαίον Κεφ. 22

Κλείνω με το κορυφαίο απόσπασμα

25. Όποιος αγαπάει την ψυχή του, θα τη χάσει· και όποιος μισεί την ψυχή του σε τούτο τον κόσμο, θα τη φυλάξει σε αιώνια ζωή.
Κατά Ιωάννην Κεφ. 12

Όλοι εσείς είστε γιοι τού φωτός και γιοι τής ημέρας


Όλοι εσείς είστε γιοι τού φωτός και γιοι τής ημέρας

1. ΣΧΕΤΙΚΑ δε με τους χρόνους και τους καιρούς, αδελφοί, δεν έχετε ανάγκη να σας γράφει κάποιος·
2. δεδομένου ότι, εσείς ξέρετε ακριβώς πως, η ημέρα τού Κυρίου, σαν κλέφτης μέσα στη νύχτα, έτσι έρχεται.
3. Επειδή, όταν λένε: Ειρήνη και ασφάλεια, τότε έρχεται επάνω τους αιφνίδιος όλεθρος, όπως οι πόνοι τής γέννας στην έγκυο γυναίκα· και δεν θα ξεφύγουν.
4. Αλλά, εσείς, αδελφοί, δεν είστε σε σκοτάδι, ώστε η ημέρα να σας καταφτάσει σαν κλέφτης.
5. Όλοι εσείς είστε γιοι τού φωτός και γιοι τής ημέρας· δεν είμαστε της νύχτας ούτε του σκότους.
6. Άρα, λοιπόν, ας μη κοιμόμαστε, όπως και οι υπόλοιποι, αλλά ας αγρυπνούμε, και ας εγκρατευόμαστε.
7. Επειδή, αυτοί που κοιμούνται, τη νύχτα κοιμούνται· κι αυτοί που μεθούν, τη νύχτα μεθούν·
8. εμείς, όμως, καθώς είμαστε της ημέρας, ας εγκρατευόμαστε, αφού ντυθούμε τον θώρακα της πίστης και της αγάπης, και για περικεφαλαία την ελπίδα τής σωτηρίας.
9. Δεδομένου ότι, ο Θεός δεν μας προσδιόρισε για οργή, αλλά για απόλαυση σωτηρίας, διαμέσου τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού,
10. ο οποίος πέθανε για χάρη μας, ώστε, είτε αγρυπνούμε είτε κοιμόμαστε, να ζήσουμε μαζί του.
11. Γι' αυτό, παρηγορείτε ο ένας τον άλλον, και οικοδομείτε ο ένας τον άλλον, όπως και κάνετε.
12. Σας παρακαλούμε δε, αδελφοί, να γνωρίζετε αυτούς που κοπιάζουν ανάμεσά σας, και προϊστανται σε σας εν Κυρίω, και σας νουθετούν·
13. και τιμάτε τους με ένα υπερπερίσσευμα αγάπης για το έργο τους. Ειρηνεύετε μεταξύ σας.
14. Σας παρακαλούμε, μάλιστα, αδελφοί, νουθετείτε τούς ατάκτους, παρηγορείτε τούς ολιγόψυχους, στηρίζετε τους ασθενείς, μακροθυμείτε προς όλους.
15. Προσέχετε, να μη ανταποδίδει κανείς κακό σε κάποιον αντί κακού· αλλά, ζητάτε πάντοτε το αγαθό και μεταξύ σας, και σε όλους.
16. Πάντοτε να χαίρεστε.
17. Αδιάκοπα να προσεύχεστε.
18. Σε όλα να ευχαριστείτε· επειδή, αυτό είναι το θέλημα του Θεού σε σας εν Χριστώ Ιησού.
19. Το Πνεύμα μη το σβήνετε·
20. προφητείες μη τις εξουθενείτε.
21. Όλα να τα εξετάζετε, το καλό να κατέχετε.
22. Από κάθε είδους κακό να απέχετε.
23. Και ο ίδιος ο Θεός τής ειρήνης είθε να σας αγιάσει ολοκληρωτικά· και να διατηρηθεί ολόκληρο το πνεύμα σας, και η ψυχή, και το σώμα, άμεμπτα στην παρουσία τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
24. Πιστός είναι εκείνος ο οποίος σας καλεί, ο οποίος και θα το εκτελέσει.
25. Αδελφοί, προσεύχεστε για μας.
26. Χαιρετήστε όλους τούς αδελφούς με άγιο φίλημα.
27. Σας ορκίζω στον Κύριο, να διαβαστεί η επιστολή σε όλους τούς αγίους αδελφούς.
28. Η χάρη τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού είθε να είναι μαζί σας. Αμήν.

Προς Θεσσαλονικείς Α' Κεφ. 5 (Σ. Φίλος)

Σάββατο 20 Ιανουαρίου 2018

L'ALCHIMIE ET SON LIVRE MUET - ALCHEMY AND ITS MUTE BOOK



L'ALCHIMIE ET SON LIVRE MUET - ALCHEMY AND ITS MUTE BOOK

L'Alchimia e il suo Libro Muto 

Ristampa italiana prima e integrale
dell'edizione originale de La Rochelle, 1677 
completata dalle tavole di Jean-Jacques Manget, 1702 

Introduzione e commento di Eugene Canseliet F.C.H. 
discepolo di Fulcanelli 


ΜUTUS LIBER.

The silent book! Such is the surprising and abbreviated title of the alchemy treaty that and exclusively composed of images and which we present to the curiosity, if not to the interest, of all the amateurs. Here is the explanation that immediately follows these two first words on the initial table (p.53), which we translate and which shows itself very promising of fruits to be collected:

... in which, however, all the Hermetic Philosophy is represented in hieroglyphic figures, which is consecrated to the merciful God, three times very good and very great, and dedicated only to the sons of art by the author whose name is Altus.

The double cabalistic sense does not escape us, that is to say the game that allows the Latin between the plural dative of solus and the genitive singular of sol whose spelling is identical, which makes it possible to be intended for the sons of art and the sun, both and dedicated only to the children of art: solisque filiis artis dedicatus - art dedicated to the sun.

Then, in the work we find nothing but the few words of the two penultimate and last pages: the second and the fifteenth and the first bring the number 14, with the sentence in Latin words that repeats to race and whose  imperative advice seems rather amusing in one book where ordinary reading can not be exercised at all:

NOW, LEGO, LEGE, LEGE, RELEGE, LABORA ET INVENIES
Pray, read, read, read, read, work and find