Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Mozart - Requiem (Karajan / Berliner Philharmoniker)




Mozart - Requiem (Karajan / Berliner Philharmoniker)


Link :
Password : iceshoweronfire


The Requiem Mass in D minor (K. 626) by Wolfgang Amadeus Mozart was composed in Vienna in 1791 and left unfinished at the composer's death. A completion by Franz Xaver Süssmayr was delivered to Count Franz von Walsegg, who had anonymously commissioned the piece for a requiem Mass to commemorate the February 14 anniversary of his wife's death.

It is one of the most enigmatic pieces of music ever composed, mostly because of the myths and controversies surrounding it, especially around how much of the piece was completed by Mozart before his death. The autograph manuscript shows the finished and orchestrated introit in Mozart's hand, as well as detailed drafts of the Kyrie and the sequence Dies Irae as far as the first nine bars of "Lacrimosa", and the offertory. It cannot be shown to what extent Süssmayr may have depended on now lost "scraps of paper" for the remainder; he later claimed the Sanctus and Agnus as his own. Walsegg probably intended to pass the Requiem off as his own composition, as he is known to have done with other works. This plan was frustrated by a public benefit performance for Mozart's widow Constanze. A modern contribution to the mythology is Peter Shaffer's 1979 play Amadeus, in which the mysterious messenger with the commission is the masked Antonio Salieri who intends to claim authorship for himself.

The Requiem is scored for 2 basset horns in F, 2 bassoons, 2 trumpets in D, 3 trombones (alto, tenor & bass), timpani (2 drums), violins, viola and basso continuo (cello, double bass, and organ). The vocal forces include soprano, contralto, tenor, and bass soloists and a SATB mixed choir.

Source :

http://en.wikipedia.org/wiki/Requiem_%28Mozart%29
Thanks to Ice and classicallibrary.blogspot.com

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Η φωνή του Λαού και οι θεσμοί



Οι θεσμοί,οι κανόνες και οι νόμοι,τα έθιμα και τα ήθη δημιουργούνται από τον λαό και για αυτό πρέπει να τον εκφράζουν πλήρως.

Δεν είναι αυτεξούσια αλλά λειτουργούν σαν όργανα διαχείρισης της επιθυμίας του, σαν ένας φυσικός καθρέπτης, και για αυτό,μπορούν όχι μόνο να μετατρέπονται αλλά ακόμη και να καταργούνται αν η πλειοψηφία του λαού το επιθυμεί.

Για αυτό πρέπει να βρίσκονται καθημερινά σε καλόπιστη κριτική διότι οι άνθρωποι που την διαχειρίζονται συχνά υποπίπτουν σε σφάλματα η παραλήψεις.Όπως διαβάζουμε και στις γραφές 'ο νόμος έχει φτιαχτεί για τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος για τον νόμο΄.

Ο Έλληνας δημιουργός της κωμωδίας   πρέπει να αυτόσαρκάζεται να αυτόγελοιοποιείτε όπως και να λοιδορεί όταν οι περιστάσεις το απαιτούν.Ώμος πάντοτε με μια διάθεση θετικότητας και εντιμότητας και όχι μικρο σκοπιμοτήτων πολιτικών η οικονομικών.

Η έκφραση,η φωνή ακόμη και μιας μικρής μερίδας του λαού όσο καυστική και αν είναι, πρέπει να γίνετε σεβαστή και υπολογίσιμη.Όλες οι επαναστάσεις ξεκίνησαν από μικρές ομάδες που κατόπιν γιγαντώθηκαν πολλαπλασιαστικά.

Μόνον οι δυνάστες δεν επιθυμούν κριτική και αυτοί έχουν τραγικό πάντοτε τέλος.

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

Europe is falling (+ Artwork of Albrecht Durer)

The Four Horsemen of the Apocalypse

The Seven Angels with Trumpets

The Opening of the Fifth and Sixth Seals

The Fifth and Sixth Trumpets

The Dragon with Seven Heads


Europe is falling we live in apocalyptic times read the signs wise choose the light

Artwork :
Albrecht Durer (1471 - 1528)
http://en.wikipedia.org/wiki/Apocalypse
http://en.wikipedia.org/wiki/Albrecht_Durer

Bach - Malcolm Boyd (pdf book)


Bach - Malcolm Boyd
The Master Musicians Series edited by Stanley Sadie
Published by Oxford University Press,Inc. 198 Madison Avenue,New York,New York 10016

Published in its first edition in 1983, Boyd's treatment of this canonical composer is essential reading for students, scholars, and everyone interested in Baroque music. In this third edition, biographical chapters alternate with commentary on the works, to demonstrate how the circumstances of Bach's life helped to shape the music he wrote at various periods. We follow Bach as he travels from Arnstadt and Muhlhausen to Weimar, Cothen, and finally Leipzig, these journeys alternating with insightful discussions of the great composer's organ and orchestral compositions. As well as presenting a rounded picture of Bach, his music, and his posthumous reputation and influence, Malcolm Boyd considers the sometimes controversial topics of "parody" and arrangement, number symbolism, and the style and meaning of Bach's late works. Recent theories on the constitution of Bach's performing forces at Leipzig are also present. The text and the appendixes (which include a chronology, personalia, bibliography, and a complete catalogue of Bach's works) were thoroughly revised in this edition to take account of more recent research undertaken by Bach scholars, including the gold mine of new information uncovered in the former USSR.

Download :

Buy :
http://www.oup.com/us/catalog/general/subject/Music/MusicHistoryWestern/BaroqueClassical/~~/dmlldz11c2EmY2k9OTc4MDE5NTMwNzcxOQ==

http://www.amazon.com/Bach-Master-Musicians-Malcolm-Boyd/dp/0195142225

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

The Rosicrucian Mysteries By Max Heindel [1865-1919]



Rosicrucian Mysteries By Max Heindel
AN ELEMENTARY EXPOSITION OF THEIR SECRET TEACHINGS

THE ROSICRUCIAN FELLOWSHIP INTERNATIONAL HEADQUARTERS MT. ECCLESIA P.O. BOX 713 OCEANSIDE, CALIFORNIA, 92054, USA

Part from the first chapter : The order of Rosicrucians and the Rosicrucian Fellowship

 In the fourteenth century there appeared in central Europe a great spiritual teacher whose symbolical name was CHRISTIAN ROSENKREUZ or CHRISTIAN ROSE CROSS, who  founded the mysterious Order of the Rosy Cross, concerning  which so many  speculations   have  been made and so little has become known  to  the world  at large,  for it is the Mystery School of the West and is open  only to those who have attained the stage of spiritual unfoldment necessary to be initiated in its secrets concerning the Science of Life and Being.   If we are so far developed that we are able to leave our dense  physical body and take a soul flight into interplanetary space we shall find that the ultimate physical atom is spherical in shape like our earth;  it is a  ball. When  we take a number of balls of even size and group them around one, it will  take just twelve balls to hide a thirteenth within.  Thus  the  twelve visible  and the one hidden are numbers revealing a cosmic relationship  and as  all  Mystery Orders are based upon cosmic lines,  they are  composed  of twelve members gathered around a thirteenth who is the invisible HEAD.

    There  are seven colors in the spectrum:  red, orange, yellow, green, blue, indigo, and violet.But between the violet and the red there are still five  other colors which are invisible to the physical eye but reveal  themselves to the spiritual sight.  In every Mystery Order there are also  seven Brothers who at times go out into the world and there perform whatever  work may be necessary to advance the people among whom they serve,  but five  are never seen outside the temple. They work with and teach those alone who have passed through certain stages of spiritual unfoldment and are able to  visit the temple in their spiritual bodies, a feat taught in the first initiation which usually takes place outside the temple as it is not convenient for all to visit that place physically.

    Let not the reader imagine that this initiation  makes the pupil a Rosicrucian, it does not, any more than admission to a high school makes a boy a member of the faculty.  Nor does he become a Rosicrucian even  after  having passed through all the nine degrees of this or any other Mystery School. The Rosicrucians are Hierophants of the Lesser Mysteries,  and beyond  them there are  still  schools wherein greater Mysteries are taught.   Those  who have advanced through the Lesser Mysteries are called Adepts, but even they have  not  reached  the exalted standpoint of the  twelve  Brothers  of  the Rosicrucian  Order  r the Hierophants of any other Lesser  Mystery  School any more  than the  freshman  at  college has attained to the knowledge  and position  f  a teacher in the high school from which he has just graduated.

     A later work will deal with initiation,  but we may say here  that  the door of a genuine Mystery School is not unlocked by a golden key,  but  is only  opened as a reward for meritorious service to humanity and any one who advertises himself as a Rosicrucian or makes a charge for tuition, by either
of those acts shows himself to be a charlatan. The true pupil of any Mystery School is far too modest to advertise the fact,  he will scorn all titles or honors  from men,  he will have no regard for riches save the riches of love given to him by those whom it becomes his privilege to help and teach.

    In the centuries that have gone by since the Rosicrucian Order was first formed they have worked quietly and secretly, aiming to mold  the thought of Western Europe through the works of Paracelsus, Boehme, Bacon,  Shakespeare, Fludd and others. Each night at midnight when the physical activities of the day are at their lowest ebb,  and the spiritual impulse at its highest flood tide, they have sent out from their temple soul-stirring vibrations to counteract materialism  and  to further the development of soul powers. To their activities we owe the gradual spiritualization of our once so  materialistic science.

With the commencement of the twentieth century a further step was taken. It  was realized that something must be done to make religion scientific  as well as to make science religious,  in order that they may ultimately blend; for  at  the  present  time heart and intellect  are  divorced.   The  heart instinctively  feels  the  truth  of  religious  teachings  concerning  such wonderful  mysteries as the Immaculate Conception (the Mystic  Birth),   the Crucifixion  (the Mystic Death),  the Cleansing Blood,  the Atonement,   and other doctrines of the Church,  which the intellect refuses to believe,   as they are incapable of demonstration,  and seemingly at war with natural law. Material  advancement  may be furthered when intellect is dominant  and  the longings  of the heart unsatisfied,  but soul growth will be retarded  until the heart also receives satisfaction.

    In  order to give the world a teaching so blended that it  will  satisfy both the mind and heart,  a messenger must be found and instructed.  Certain unusual  qualifications were necessary,  and the first one chosen failed  to pass  a certain test after several years had been spent to prepare  him  for the work to be done.      It  is well said that there is a time to sow,  and a time to reap,   and that  there are certain times for all the works of life,  and in  accordance with  this law of periodicity each impulse in spiritual uplift must also  be undertaken  at  an appropriate time to be successful.   The first and  sixth decades  of  each  century  are  particularly  propitious  to  commence  the promulgation  of new spiritual teachings.  Therefore the  Rosicrucians  were much concerned at this failure,  for only five years were left of the  first decade of the twentieth century.

    Their second choice of a messenger fell upon the present writer,  though he knew it not at the time, and by shaping circumstances about him they made it  possible  for  him to begin a period of preparation for  the  work  they desired  him to do.  Three years later,  when he had gone to Germany,   also because of circumstances shaped by the invisible Brotherhood, and was on the verge of despair at the discovery that the light which was the object of his quest,   was only a jack-o-lantern,  the Brothers of the  Rosicrucian  Order applied  the test to see whether he would be a faithful messenger  and  give the teachings they desired to entrust to him, to the world.  And when he had passed  the  trial they gave him the monumental solution of the  problem  of existence first published in THE ROSICRUCIAN COSMO-CONCEPTION  IN  November, 1909,   more  than a year before the expiration of the first decade  of  the twentieth  century.   This  book  marked a new  era  in  so-called  "occult" literature, and the many editions which have since been published as well as the thousands of letters which continue to come to the author,  are speaking testimonies  to  the  fact  that  people are  finding  in  this  teaching  a satisfaction they have sought elsewhere in vain.

The  Rosicrucians teach that all great religions have been given to  the people among whom they are found,  by Divine Intelligences who designed each system  of  worship to suit the needs of the race or nation to whom  it  was given. A primitive people cannot respond to a  lofty  and  sublime religion, and VICE VERSA.   What helps one race would hinder another, and in pursuance of the same policy there has been devised a system of soul-unfoldment suited especially to the Western people, who are racially and temperamentally unfit to undergo the discipline of the Eastern school,  which was designed for the more backward Hindus.
http://en.wikipedia.org/wiki/Max_Heindel

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Music you must listen during your life No.3 (Μότσαρτ - Ο Μαγικός Αυλός)


Mozart: Die Zauberflote (Ο Μαγικός Αυλός) Claudio Abbado 

Links :


O Μαγικός Αυλός, KV 620 (γερμ. Die Zauberflöte) είναι γερμανική όπερα σε δύο πράξεις του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ, βασισμένη σε λιμπρέτο του Εμάνουελ Σικανέντερ (1751-1812). Το έργο είναι γραμμένο στη μορφή του γερμανικού ζίνγκσπιλ (singspiel) και συντέθηκε το 1791, κατά το τελευταίο έτος ζωής του Μότσαρτ. Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στις 30 Σεπτεμβρίου 1791 στο θέατρο του Βάιντεν (Theater auf der Weiden), στη Βιέννη, όπου σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Χαρακτηρίζεται ως η τελευταία όπερα του συνθέτη, αν και το μεγαλύτερο μέρος της συντέθηκε πριν το έργο Η Μεγαλοψυχία του Τίτο (La clemenza di Tito), το οποίο ωστόσο παρουσιάστηκε νωρίτερα. Ο Μαγικός Αυλός, έργο πλούσιο σε συμβολισμούς, για το οποίο έχουν προταθεί πολυάριθμες ερμηνείες, διαπνέεται από τις ιδέες του Διαφωτισμού και του Τεκτονισμού, ενσωματώνοντας παράλληλα στοιχεία παραμυθιού.

Πρώτη πράξη

Η πλοκή της όπερας υπονοείται πως εκτυλίσσεται στην αρχαία Αίγυπτο, ωστόσο δεν προσδιορίζεται με σαφήνεια η εποχή ή ο τόπος. Η πρώτη σκηνή διαδραματίζεται σε ένα βραχώδες τοπίο, ενώ στο βάθος διακρίνεται ένας ναός. Κατά τη διάρκεια του κυνηγιού, ο πρίγκηπας Ταμίνο ζητά βοήθεια (μέρος 1ο, Zu Hilfe! zu Hilfe!...) καθώς καταδιώκεται από ένα τερατόμορφο ερπετό και σώζεται από τρεις νεράιδες που έχουν σταλεί από τη Βασίλισσα της Νύχτας. Την ίδια στιγμή ο «κυνηγός πουλιών» Παπαγκένο αναγγέλλει την άφιξη του μέσω μίας εύθυμης άριας (μέρος 2ο, Der Vogelfänger bin ich, ja, stets lustig, heissa! Hopsassa...). Πείθει τον Ταμίνο πως εκείνος τον έσωσε από το ερπετό, αλλά οι τρεις νεράιδες τον τιμωρούν κλείνοντας το στόμα του με ένα χρυσό λουκέτο, ζητώντας επιπλέον από τον Ταμίνο να ελευθερώσει την κόρη της Βασίλισσας της Νύχτας, πριγκίπισσα Παμίνα, η οποία βρίσκεται φυλακισμένη στο κάστρο του μάγου Ζαράστρο. Όταν εκείνος αντικρίζει ένα πορτρέτο της πριγκίπισσας, την ερωτεύεται και αποφασίζει να αναλάβει τη διάσωσή της (μέρος 3ο, Dies Bildnis ist bezaubernd schön...). Ακολουθεί η εμφάνιση της βασίλισσας (ρετσιτατίβο και άρια, μέρος 4ο, O zitt're nicht, mein lieber Sohn!...), η οποία εκλιπαρεί τον Ταμίνο να σώσει την κόρη της. Μετά την έξοδο της βασίλισσας, ο Παπαγκένο εισάγει το κουιντέτο της πρώτης πράξης (μέρος 5ο, Hm! Hm! Hm!...), ενώ οι νεράιδες αφαιρούν το λουκέτο, όταν υπόσχεται πως δεν θα πει ποτέ ξανά ψέμα. Στο κλείσιμο της σκηνής, ο Ταμίνο και ο συνοδός του Παπαγκένο εφοδιάζονται για την προστασία τους με ένα μαγικό αυλό και μαγικές καμπάνες αντίστοιχα. Η σκηνή μεταφέρεται σε ένα από τα διαμερίσματα του κάστρου τού Ζαράστρο όπου ο Μαυριτανός φύλακας του ναού βλέπει την αιχμάλωτη Παμίνα με ανήθικες διαθέσεις. Ο Παπαγκένο ανακαλύπτει την πριγκίπισσα τη στιγμή που ο δούλος Μονόστατος επιχειρεί να τη βιάσει (τρίο, μέρος 6ο, Du feines Taübschen, nur herein...). Τρομαγμένος, ο Μονόστατος εγκαταλείπει τη σκηνή και ο Παπαγκένο αποκαλύπτει στην πριγκίπισσα τον έρωτα του Ταμίνο προς το πρόσωπό της καθώς και την πρόθεσή του να τη σώσει. Τα δύο πρόσωπα εγκαταλείπουν τη σκηνή τραγουδώντας ένα ντουέτο που ενσωματώνει το ηθικό δίδαγμα του έργου (μέρος 7ο, Bei Maennern, welche Liebe fühlen...).
Στο κλείσιμο της πρώτης πράξης (μέρος 8ο, Zum Ziele führt dich diese Bahn...), το σκηνικό αλλάζει και αποκαλύπτεται ένα μικρό δάσος και τρεις ναοί, της Σοφίας, της Λογικής και της Φύσης. Η επόμενη σκηνή ακολουθεί την άφιξη του Ταμίνο στο κάστρο. Κατευθύνεται αρχικά στους ναούς της λογικής και της φύσης, ωστόσο μία φωνή του υπαγορεύει να οπισθοχωρήσει. Χτυπώντας την πόρτα του ναού της Σοφίας, αποκρίνεται μία φωνή που αποκαλύπτει στον Ταμίνο πως ο Ζαράστρο είναι αρχιερέας του Ναού του Ήλιου, της Ίσιδας και του Όσιρι. Ο Παπαγκένο και η Παμίνα, που έχουν στο μεταξύ δραπετεύσει από το κάστρο, αιχμαλωτίζονται από τον Μονόστατο και τους βοηθούς του αλλά οι καμπάνες του Παπαγκένο τους μαγεύουν και αρχίζουν να χορεύουν ασταμάτητα, καθοδηγώντας παράλληλα τον Ταμίνο προς το μέρος τους. Ξαφνικά ο ήχος τρομπετών αναγγέλλει την άφιξη του πρωθιερέα Ζαράστρο. Η Παμίνα του εξηγεί πως με τη φυγή της δεν επιθυμούσε να εγκαταλείψει το κάστρο του αλλά να προστατευτεί από τον Μονόστατο. Ο Ζαράστρο αποκρίνεται ως έντιμος και σοφός άνθρωπος, είναι συγκαταβατικός μαζί της, ωστόσο αρνείται να αφεθεί ελεύθερη εξαιτίας της αρνητικής επιρροής τής μητέρας της. Την ίδια στιγμή εμφανίζεται ο Μονόστατος με αιχμάλωτο τον Ταμίνο, ο οποίος συναντάται για πρώτη φορά με την πριγκίπισσα Παμίνα. Ο Ζαράστρο διατάζει την τιμωρία του Μονόστατου και την είσοδο των δύο νέων στο ναό για να εξαγνιστούν.

Δεύτερη πράξη

Η αρχή της δεύτερης πράξης διαδραματίζεται σε ένα δάσος με ασημένιους φοίνικες. Ο Ζαράστρο, μαζί με τους ιερείς, κάνει επίκληση στις θεότητες να βοηθήσουν τους νέους να περάσουν επιτυχώς τις διαδικασίες μύησής τους, οι οποίες περιλαμβάνουν τις δοκιμασίες της σιωπής, της φωτιάς και του νερού (άρια και χορωδία, μέρος 10ο, O Isis und Osiris, schenket...). Στη δεύτερη σκηνή, ο Ταμίνο μαζί με τον τρομαγμένο Παπαγκένο βρίσκονται σε ένα σκοτεινό δωμάτιο του ναού. Προειδοποιούνται από τους δύο ιερείς πως πρέπει να προσέχουν ορισμένα μειονεκτήματα των γυναικών και αποχωρούν (μέρος 11ο, Bewahret euch vor Weibertücken...). Ξαφνικά εμφανίζονται οι τρεις νεράιδες που τους ενημερώνουν ότι η βασίλισσα θα τους σώσει από τη δύσκολη θέση στην οποία βρίσκονται (κουιντέτο, μέρος 12ο, Wie? wie? wie? Ihr an diesem Schreckensort?...). Ο Παπαγκένο πείθεται, αλλά ο Ταμίνο τον σωπαίνει. Τελικά οι γυναίκες αποτυγχάνουν στους σκοπούς τους και εξαφανίζονται ενώ ξεσπούν κεραυνοί. Ο Μονόστατος επιχειρεί εκ νέου να βιάσει την κοιμώμενη Παμίνα, ενώ παράλληλα αναρωτιέται αν ένας μαύρος δούλος έχει δικαίωμα να αποζητά τις χαρές της ζωής (άρια, μέρος 13ο, Alles fühlt der Liebe Freuden...). Στη σκηνή εμφανίζεται η Βασίλισσα της Νύχτας η οποία σε διάλογο με την Παμίνα αποκαλύπτει τα κίνητρά της, προστάζοντας την κόρη της να σκοτώσει τον Ζαράστρο με ένα μαχαίρι που της παραδίδει, τραγουδώντας μία από τις δυσκολότερες άριες του λυρικού ρεπερτορίου (μέρος 14ο, Der Hölle Rache...). Μετά την αποχώρησή της, ο Μονόστατος αποσπά το μαχαίρι και αρχίζει να εκβιάζει την Παμίνα, απειλώντας πως θα μαρτυρήσει στον Ζαράστρο όσα είδε, αν εκείνη δεν του παραδοθεί. Την ίδια στιγμή, εμφανίζεται ο αρχιερέας, ο οποίος διώχνει τον δούλο και δίνει πίσω στην Παμίνα το μαχαίρι, δηλώνοντας πως γνωρίζει όλη την αλήθεια και πως σύντομα η εκείνη θα βρίσκεται με τον αγαπημένο της και η μητέρας της στο κάστρο της, αφού η εκδίκηση δεν έχει θέση στο ναό παρά μόνο η αγάπη (μέρος 15ο, In diesen heil'gen Hallen...). Σε μία από τις αίθουσες του ναού, ο Παπαγκένο συνεχίζει να φλυαρεί, παρά τον όρκο της σιωπής που έδωσε. Όταν ζητά λίγο νερό, εμφανίζεται μπροστά τους μία άσχημη ηλικιωμένη γυναίκα, πρόθυμη να ικανοποιήσει την επιθυμία του. Στο διάλογό της με τον Παπαγκένο, πριν εξαφανιστεί ξαφνικά, αποκαλύπτει πως είναι 18 ετών και πως ο αγαπημένος της ονομάζεται Παπαγκένο. Τα τρία πνεύματα εμφανίζονται να αιωρούνται στη σκηνή και επιστρέφουν στους δύο άνδρες το μαγικό αυλό και τις καμπάνες, τραγουδώντας ένα τρίο. Ο Ταμίνο παίζει τον μαγικό αυλό και τον ήχο του ακολουθεί η Παμίνα, η οποία προσπαθεί να μιλήσει στον πρίγκηπα. Εκείνος δεν αποκρίνεται, στις ερωτήσεις της, τηρώντας τον όρκο σιωπής του, γεγονός που απελπίζει την Παμίνα, η οποία τραγουδά μία θλιμμένη άρια.

Στη συνέχεια το σκηνικό μεταφέρεται στο θόλο μίας πυραμίδας, όπου ο αφηγητής και ορισμένοι ιερείς τραγουδούν ένα χορωδιακό για τον εορτασμό τη μύησης του Ταμίνο, ο οποίος τοποθετείται μπροστά στο Ζαράστρο. Εκείνος προστάζει την άφιξη της Παμίνα, η οποία κάνει νέες ερωτήσεις τις οποίες φροντίζει να απαντήσει ο Ζαράστρο (τρίο, μέρος 19ο, Soll ich dich, Teurer, nicht mehr seh'n?...). Η ηλικιωμένη γυναίκα εμφανίζεται εκ νέου μπροστά στον Παπαγκένο και του ζητά να παντρευτούν. Όταν εκείνος απαντά καταφατικά, εκείνη μεταμορφώνεται σε μία όμορφη κοπέλα, ωστόσο οι ιερείς δεν του επιτρέπουν να την αγγίξει, διότι δεν τήρησε τον όρκο σιωπής. Ενώ το σκηνικό μας μεταφέρει στην τοποθεσία δύο βουνών, η Παμίνα, μαζί με τον αγαπημένο της, ετοιμάζονται να περάσουν τις δοκιμασίες της φωτιάς και του νερού. Το κατορθώνουν με τη βοήθεια του μαγικού αυλού που τους προστατεύει και στη συνέχεια, έχοντας ολοκληρωθεί η διαδικασία μύησή τους, φθάνουν στην πύλη του ναού της Ίσιδας όπου γίνονται δεκτοί με εύθυμες φωνές (χορωδία, Triumph! Triumph! Du edles Paar!...). O Παπαγκένο μονολογεί για την ατυχία του και απελπισμένος σκέφτεται να αυτοκτονήσει, αλλά την ίδια στιγμή τα τρία πνεύματα τού θυμίζουν τις καμπάνες. Οι μαγικές ιδιότητές τους φέρνουν πίσω την Παπαγκένα και οι δύο ερωτευμένοι φεύγουν μαζί τραγουδώντας ένα εύθυμο ντουέτο (Papageno! Papagena!). Στο κλείσιμο της δεύτερης πράξης, οι δυνάμεις του κακού, ο Μονόστατος, η Βασίλισσα της Νύχτας και οι τρεις συνοδοί της, προσπαθούν να φτάσουν στο ναό, κρατώντας μαύρους δαυλούς. Ξαφνικά, εκτυφλωτικές δέσμες φωτός διαχέονται μέσα στο σκοτάδι, με αποτέλεσμα να χάσουν τις δυνάμεις τους και να χαθούν στα έγκατα της γης. Στην τελευταία σκηνή, που εκτυλίσσεται στο Ναό του Ήλιου, παρουσιάζονται ο Ζαράστρο, η Παμίνα και ο Ταμίνο με ιερατικά άμφια, οι ιερείς και τα τρία πνεύματα. Ο Ζαράστρο τραγουδά πως «οι ακτίνες του ήλιου έδιωξαν τη νύχτα και τις δυνάμεις του κακού» για να ακολουθήσει ο χορός των ιερέων που επαινεί τους μυημένους.

Περισσότερα:
el.wikipedia.org/wiki/Ο_Μαγικός_Αυλός

Buy :
http://www.amazon.com/Mozart-Die-Zauberflote-Magic-Flute/dp/B000EGFV2C
http://www.deutschegrammophon.com/special/?ID=abbado-zauberfloete



Mozart - The Magic Flute

Playbill for the premiere performance of the Magic Flute

 Divine and wondrous spirit of Eternity,
Thine herald of the Muses,
Whose harmonies have glorified the Creator,
 and preserved our sacred rights
 as Man: truly, honestly and dearly;
Give us thy sacred offering!

The Magic Flute (German: Die Zauberflöte, K. 620
is an opera in two acts composed in 1791 by Wolfgang Amadeus Mozart to a German libretto by Emanuel Schikaneder. The work is in the form of a Singspiel, a popular form that included both singing and spoken dialogue.

Premiere and reception :
The opera was premiered in Vienna on 30 September 1791, at the suburban Freihaus-Theater auf der Wieden.Mozart conducted the orchestra, Schikaneder himself played Papageno, while the role of the Queen of the Night was sung by Mozart's sister-in-law Josepha Hofer.
On the reception of the opera, Mozart scholar Maynard Solomon writes:
Although there were no reviews of the first performances, it was immediately evident that Mozart and Schikaneder had achieved a great success, the opera drawing immense crowds and reaching hundreds of performances during the 1790s.
The success of The Magic Flute lifted the spirits of its composer, who had fallen ill while in Prague a few weeks before. Solomon continues:
Mozart's delight is reflected in his last three letters, written to Constanze, who with her sister Sophie was spending the second week of October in Baden. "I have this moment returned from the opera, which was as full as ever", he wrote on 7 October, listing the numbers that had to be encored. "But what always gives me the most pleasure is the silent approval! You can see how this opera is becoming more and more esteemed." … He went to hear his opera almost every night, taking along [friends and] relatives.
The opera celebrated its 100th performance in November 1792. Mozart did not have the pleasure of witnessing this milestone, having died of his illness on 5 December 1791.
Since its premiere, The Magic Flute has always been one of the most beloved works in the operatic repertoire, and is presently the most frequently performed opera world wide.
Background :
The Magic Flute is noted for its prominent Masonic elements; Schikaneder and Mozart were Masons and lodge brothers (see: Mozart and Freemasonry). The opera is also influenced by Enlightenment philosophy, and can be regarded as an allegory advocating enlightened absolutism. The Queen of the Night represents a dangerous form of obscurantism or, according to some, the anti-Masonic Empress Maria Theresa. Her antagonist Sarastro symbolises the enlightened sovereign who rules according to principles based on reason, wisdom, and nature. The story itself portrays the education of mankind, progressing from chaos through religious superstition to rationalistic enlightenment, by means of trial (Tamino) and error (Papageno), ultimately to make "the Earth a heavenly kingdom, and mortals like the gods". ("Dann ist die Erd' ein Himmelreich, und Sterbliche den Göttern gleich." This couplet is sung in the finales to both acts.)
The opera was the culmination of a period of increasing involvement by Mozart with Schikaneder's theatrical troupe, which since 1789 had been the resident company at the Theater auf der Wieden. Mozart was a close friend of one of the singer-composers of the troupe, tenor Benedikt Schack (the first Tamino), and had contributed to the compositions of the troupe, which were often collaboratively written. Mozart's participation increased with his contributions to the 1790 collaborative opera Der Stein der Weisen (The Philosopher's Stone), including the duet ("Nun liebes Weibchen", K. 625/592a) and perhaps other passages. Like The Magic Flute, Der Stein der Weisen was a fairy-tale opera and can be considered a kind of precursor; it employed much the same cast in similar roles.
Mozart evidently wrote keeping in mind the skills of the singers intended for the premiere, which included both virtuosi and ordinary comic actors, asked to sing for the occasion. Thus, the vocal lines for Papageno and Monostatos are often stated first in the strings so the singer can find his pitch, and are frequently doubled by instruments. In contrast, Mozart's sister-in-law Josepha Hofer, who premiered the role of the Queen of the Night, evidently needed little such help: this role is famous for its difficulty. In ensembles, Mozart skillfully combined voices of different ability levels.
A particularly demanding aria is the Queen of the Night's "Der Hölle Rache kocht in meinem Herzen" ("The vengeance of Hell boils in my heart"), which reaches a high F6 (see Scientific pitch notation), rare in opera. At the low end, the part of Sarastro includes a conspicuous F in a few locations.
On 28 December 1791, 3½ weeks after Mozart's death, his widow Constanze offered to send a manuscript score of The Magic Flute to the electoral court in Bonn. Nikolaus Simrock published this text in the first full-score edition (Bonn, 1814), claiming that it was "in accordance with Mozart's own wishes" (Allgemeine musikalische Zeitung, 13 September 1815)


Synopsis :

Act 1

Scene 1

After the Overture, we are introduced to Tamino, a handsome prince who is lost in a distant land and is being pursued by a serpent (quartet: "Zu Hilfe! Zu Hilfe!"). He faints from fatigue and three ladies, attendants of the Queen of the Night, appear and kill the serpent. They find the unconscious prince extremely attractive, and each tries to convince the other two to leave, in order to be alone with him. After arguing, they decide that it is best that they all leave together.

Tamino recovers, and Papageno enters, arrayed entirely in the plumage of birds. He sings of his job as a bird catcher and the fact that he is longing for a wife, or, at least, a girlfriend (aria: "Der Vogelfänger bin ich ja"). Papageno tells Tamino that he, Papageno, strangled the serpent with his bare hands. At this moment, the three ladies appear and punish his lie by placing a padlock over his mouth. They tell Tamino that they were responsible for saving him, and show to the prince a portrait of a young maiden, Pamina, with whom he falls instantly in love (aria: "Dies Bildnis ist bezaubernd schön" / "This image is enchantingly lovely").

The Queen of the Night now appears. She tells Tamino that the girl in the portrait, Pamina, is her daughter, who has been captured by her enemy, Sarastro. She demands that Tamino go to Sarastro's temple and rescue Pamina, promising that he can marry Pamina in return. (Recitative and aria: "O zittre nicht, mein lieber Sohn" / "Oh, tremble not, my dear son! You are innocent, wise, pious".) After the Queen leaves, the ladies give Tamino a magic flute that can change men's hearts, remove the padlock from Papageno, and present him with a chime of bells to protect him. Papageno is ordered to accompany Tamino on his rescue-mission, and together they set forth. (Quintet: "Hm hm hm hm".) The ladies introduce three child-spirits, who will guide Tamino and Papageno to Sarastro's temple.
Scene 2: A room in Sarastro's palace

Pamina is dragged in by Sarastro's moorish slave Monostatos. (Trio: "Du feines Täubchen, nur herein!".) Papageno, sent ahead by Tamino to help find Pamina, enters. Monostatos and Papageno are each terrified by the other's strange appearance and both flee the stage. But Papageno soon returns and announces to Pamina that her mother has sent Tamino to her aid. Pamina rejoices to hear that Tamino is in love with her, and then offers sympathy and hope to Papageno, who longs for a wife to love. Together they sing an ode to love (duet: "Bei Männern welche Liebe fühlen"), then depart.
Scene 3: Grove and entrance to the temples

The three child-spirits lead Tamino to Sarastro's temple, promising that if he remains faithful and steadfast, he will succeed in rescuing Pamina. As Tamino reaches the temple, he is denied entrance at two of its three gates, by invisible voices singing "Go back!". But when he tries the third gate, an old priest appears and gradually convinces him that Sarastro is benevolent, not evil, and that women's opinions should not be taken seriously. After the priest leaves him, Tamino plays his magic flute in hopes of summoning Pamina and Papageno. The tones summon a group of magically tamed beasts, which listen in rapture to Tamino's music. Then Tamino hears Papageno's pipes, which Papageno, offstage, is blowing in response to the sound of Tamino's flute. Ecstatic at the thought of meeting Pamina, Tamino hurries off.

Papageno appears with Pamina, following the distant sound of Tamino's flute. The two are suddenly captured by Monostatos and his slaves. Papageno then works an enchantment on the slaves using his magic bells, and they dance, mesmerised by the music of the bells, off the stage.

Papageno now hears the approach of Sarastro and his large retinue. He is frightened and asks Pamina what they should say. She answers that they must tell the truth. Sarastro and his followers enter.

Overcome by Sarastro's majesty, Pamina falls at his feet and confesses that she was trying to escape because Monostatos had demanded her love. Sarastro receives her kindly and tells her that he will not force her inclinations, but cannot give her freedom nor return her to her mother, because she must be guided by a man.

Monostatos then enters with Tamino captive. The two lovers see one another for the first time and instantly embrace, causing indignation among Sarastro's followers. Monostatos tries to point the finger of blame at Tamino. Sarastro, however, punishes Monostatos for his lustful intentions toward Pamina, and leads Tamino and Papageno into the temple of ordeal. The Brotherhood send them off in a glorious chorus.
Act 2

Scene 4: A grove of palms

The council of priests of Isis and Osiris, headed by Sarastro, enters to the sound of a solemn march. They determine that Tamino and Pamina shall be married, and that Tamino will succeed Sarastro as leader, if he succeeds in passing the priests' trials. Sarastro explains that the Queen of the Night has attempted to bewilder the people with superstition and groundless fears. He then sings a prayer to the gods Isis and Osiris, asking them to protect Tamino and Pamina and to take them into their heavenly dwelling place should they die in the course of their trials (Aria: "O Isis und Osiris").
Scene 5: The courtyard of the temple of Ordeal

Tamino and Papageno are led into the temple. A priest cautions Tamino that this is his last chance to turn back, but Tamino boldly promises that he will undergo every trial to win his Pamina. Papageno declines the trials at first, saying that he doesn't care much about wisdom or enlightenment, and only wants food, wine, and a pretty woman. The priest tells Papageno that Sarastro may have a woman for him if he undergoes the trials, and that she is called Papagena. Reluctantly, Papageno agrees to undergo the trials.

The first test requires that Tamino and Papageno remain silent while being tempted and threatened by women. (Short duet by two priests: "Bewahret euch von Weibertücken") The three ladies appear, and tempt them to speak. (Quintet: "Wie, wie, wie") Papageno cannot resist answering the ladies, but Tamino remains aloof, speaking only to Papageno, and then only to tell him to be quiet. Seeing that Tamino will not speak to them, the ladies withdraw in confusion.

One priest congratulates Tamino for successfully passing the first test. Another priest scolds Papageno for his weakness, and tells him that he will never know the enlightened bliss of the gods. Papageno replies that there are a great many people in the world like himself, unenlightened but happy, and asks why he must undergo tests if Sarastro already has a woman selected for him. The priest says that it is the only way.
Scene 6: A garden, Pamina asleep

Monostatos approaches and gazes upon Pamina with rapture. (Aria: "Alles fühlt der Liebe Freuden") He is about to kiss her sleeping face, when the Queen of the Night appears and frightens him away. She wakes Pamina and gives her a dagger, ordering her to kill Sarastro with it. (Aria: "Der Hölle Rache kocht in meinem Herzen" / "Hell's vengeance boileth in mine heart"). After she leaves, Monostatos returns and tries to force Pamina's love by threatening to reveal the murder-plot, but Sarastro enters and drives him off. Sarastro forgives and comforts Pamina (Aria: "In diesen heil'gen Hallen").
Scene 7: A hall in the temple of Ordeal

Tamino and Papageno must again suffer the test of silence, a more difficult variation this time: An old woman enters and offers Papageno a drink of water. Although it is forbidden, he engages her in conversation and asks her how old she is. She replies that she is eighteen years and two minutes old. Papageno bursts into laughter and teases her that she must have a boyfriend. She replies that she does and that his name is Papageno. Then she disappears without telling him her name. Pamina enters and tries to speak with Tamino. Since Tamino silently refuses to answer, Pamina believes he no longer loves her. (Aria: "Ach, ich fühl's, es ist verschwunden") She leaves in despair.
Scene 8: The pyramids

The Priests of the Temple celebrate Tamino's successes so far, and predict that he will succeed and become worthy of their order (Chorus: "O Isis und Osiris"). Sarastro separates Pamina and Tamino. (Trio: Sarastro, Pamina, Tamino – "Soll ich dich, Teurer, nicht mehr sehn?") They exit and Papageno enters. Papageno plays his magic bells and sings a ditty about his desire for a wife. (Aria, Papageno: "Ein Mädchen oder Weibchen"). The elderly woman reappears and demands that he pledge engagement to her, warning that if he doesn't, he will remain alone forever. Reluctantly, Papageno promises to love her faithfully. She immediately transforms into the young and pretty Papagena. As Papageno rushes to embrace her, however, the priests drive her away with thunder and lightning.
Scene 9: An open country

The three child-spirits see Pamina attempting to commit suicide because she believes Tamino has abandoned her. They restrain her and take away her dagger, promising that she will see him soon. (Quartet: "Bald prangt, den Morgen zu verkünden").

Scene 10: A hall or room with two doors: one leading to a chamber of trial by water and the other to a cavern of fire.

Two men in armour lead Tamino onstage. They recite, in unison, one of the formal creeds of the goddess Isis, promising enlightenment to those who successfully overcome the fear of death ("Der, welcher wandert diese Strasse voll Beschwerden"). This recitation takes the musical form of a Baroque chorale prelude, to the tune of Martin Luther's hymn Ach Gott, vom Himmel sieh darein (Oh God, look down from heaven). Tamino declares he is ready to be tested, but Pamina, offstage, calls for him to wait for her. The men in armour assure Tamino that the trial by silence is over and he is free to speak with her. She enters, and exchanges loving words with Tamino ("Tamino mein, o welch ein Glück!"). United in harmony, they enter the trial-caverns together. Protected by the music of the magic flute, they pass unscathed through fire and water. Offstage, the priests hail their triumph.

Papageno, having given up hope of winning Papagena, tries to hang himself (Aria/Quartet: "Papagena! Papagena! Papagena!"), but at the last minute the three child-spirits appear and remind him that he should use his magic bells to summon her, instead. Papagena reenters, and the happy couple is united, stuttering at first in astonishment (Duet: "Pa … pa … pa ...").

The traitorous Monostatos appears with the Queen of the Night and her ladies, plotting to destroy the temple ("Nur stille, stille"), but they are magically cast out into eternal night.

The scene now changes to the entrance of the chief temple, where Sarastro bids the young lovers welcome and unites them. The final chorus sings the praises of Tamino and Pamina in enduring their trials and gives thanks to the gods.

The opera may sometimes be divided into three acts in which case, the third act typically begins with scene 8. Even in the two-act version, the scenes in Act 2 are sometimes rearranged, with the Sarastro-Tamino-Pamina trio occurring earlier and Sarastro's prayer occurring later.

http://en.wikipedia.org/wiki/The_Magic_Flute





Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

Θεόκριτος (Ειδύλλια)



Ο Θεόκριτος ήταν ένας από τους σημαντικότερους ποιητές της Ελληνιστικής εποχής, πρωτοπόρος της βουκολικής ποίησης που άνθισε περίπου τον 3ο π.Χ αιώνα. Για τη ζωή του Θεόκριτου δεν διαθέτουμε πολλές πληροφορίες, ενώ όσα γνωρίζουμε προέρχονται κυρίως από το ίδιο το έργο του. Πιθανότερη χρονική περίοδος γέννησής του θεωρείται το 300 π.Χ. περίπου, καθώς η ακμή του συνέπεσε με την 124η Ολυμπιάδα (284 - 280 π.Χ.). Σχετικά με τον τόπο καταγωγής του, μία ευρύτερα αποδεκτή θεώρηση είναι πως γεννήθηκε στις Συρακούσες, άποψη που φαίνεται να επιβεβαιώνεται και μέσα από το ίδιο το έργο του (Ειδύλλιο XXVIII, στ. 16-18). Θεωρείται επίσης πολύ πιθανό πως έζησε στην Κω, την Αλεξάνδρεια καθώς και στην Αίγυπτο την περίοδο του Πτολεμαίου Β'.

Ο Θεόκριτος αναγνωρίζεται ως ένας από τους σημαντικούς ποιητές του αρχαίου κόσμου. Από το σύνολο του έργου του, διασώθηκαν τριάντα ποιήματα, που αργότερα συγκεντρώθηκαν κάτω από το γενικό τίτλο Ειδύλλια.

Ειδύλλια
Αμφιβολίες έχουν διατυπωθεί και ως προς τη γνησιότητα οκτώ ειδυλλίων και συγκεκριμένα για τα υπ'αριθμόν 8, 9, 19, 20, 21, 23, 26 και 27. Ο όρος ειδύλλια χρησιμοποιήθηκε πιθανόν λόγω της μικρής έκτασης των ποιημάτων, αντίθετα με τα έπη.Επύλλια δηλ. ειδύλλια (αγλ.Idyls) μοιάζουν με το έπος, γιατί αφηγούνται περιπέτειες ηρώων, αλλά είναι πολύ πιο σύντομα και πραγματεύονται το θέμα τους με φυσικότερο τρόπο και πιο άνετη διάθεση. Κυρίως ασχολούνται με το δωρικό ήρωα Ηρακλή (Ηρακλίσκος, Ύλας) και σ΄αυτά ανήκει και το μεγαλύτερο ποίημα του Θεοκρίτου, ο Ύμνος εις Διοσκούρους.

ΘΕΟΚΡΙΤΟΥ ΕΙΔΥΛΛΙΑ - XXVI. ΛΗΝΑΙ H ΒΑΚΧΑΙ
Μετάφραση Ι. Πολέμη

Αγαύη κι Αυτονόη κ' Ινώ, του Κάδμου οι θυγατέρες,
τρεις ήταν και τρεις έκαναν πομπές του Διονύσου
στον Κιθαιρώνα. Εσύναξαν εκείθεν άγρια φύλλα
πυκνόφυλλης βελανιδιάς, χλωροί κισσού κλωνάρια,
επήρανε στα χέρια τους και νιόβγαλτα σπερδούκλια
κ' έκαναν δώδεκα βωμούς σ' ολάνοιχτο λιβάδι,
εννιά για το Διόνυσο και τρεις για τη Σεμέλη.
Έβγαλαν τότε τα ιερά μέσ' από το κουτί των
και στους βωμούς τ' απίθωσαν μ' ευχές πολλές στο Βάκχο,
όπως αυτός επιθυμεί κι όπως τις είχε μάθει.

Ο δύστυχος Πενθεύς κρυφά, από τραχύ ένα βράχο,
πίσω από σκίνο γέρικο, εθώρει ό,τι γενόταν.

Πρώτη τον εκατάλαβεν η Αυτονόη, κι αμέσως
έρριξε φοβερή κραυγή και ξαφνικά πηδώντας
εγκρέμισε κ' εσκόρπισε τα σύμβολα του Βάκχου
πούν' άπρεπο να τα θωρούν οι αμάθευτοι οι ανθρώποι.
Τότε κ' εκείνη εμάνιωσε κ' εμάνιωσαν κ' οι άλλες.
Φεύγει ο Πενθεύς τρεχάμενος και κατατρομαγμένος,
κι αυτές, ανασηκώνοντας το φόρεμα ως τη ζώνη,
έτρεχαν κατά πίσω του και τον εκυνηγούσαν.
Κ' είπεν ο δύστυχος Πενθεύς: «τί θέλετε. γυναίκες;».
«Τώρα θα 'δης τί θέλομε» τούπεν η Αυτονόη.
Και σαν λιοντάρι που γεννά μουγκρύζοντας η Αγαύη
τούκοψε το κεφάλι του μητέρα του κι' ας ήταν,
και στην κοιλιά του ορμητικά η Ινώ ποδοπατώντας
του σύντριψε τον ώμο του μ' όλη την ωμοπλάτη·
τα ίδια κι απαράλλαχτα κ' η τρίτη η Αυτονόη·
κ' οι άλλες που τη βακχική πομπήν ακολουθούσαν
τ' απομεινάρια κρέατα μοίρασαν μεταξύ των,
κι όλες γεμάτες αίματα γυρίσανε στη Θήβα
φέρνοντας από το βουνό πένθος κι όχι Πενθέα.

Δε νοιάζομαι· μηδέ κανείς ας νοιάζεται για 'κείνον
που εχθρεύεται ο Διόνυσος, χειρότερα κι αν πάθη,
άντρας απ' τη γυναίκα του ή και παιδί απ' τη μάννα·
εγώ είμαι θρήσκος και ποθώ να ευχαριστώ τους θρήσκους.
Πάντοτ' ο θρήσκος άνθρωπος έχει τιμή απ' το Δία.
Του θρήσκου τα παιδιά ευτυχούν, κακοπαθούν του αθρήσκου.

Χαίρε, Διόνυσε, που ο Ζευς σ' έβγαλ' απ' το μερί του
και σ' έρριξε στο Δράκανο το χιονοσκεπασμένο·
χαίρε, Σεμέλη, χαίρετε και σεις οι αδερφές της
κόρες του Κάδμου ηρωικές που δίκαια τιμωρείτε·
αυτό που εσείς εκάνατε τώχε προστάξει ο Βάκχος.
Κανείς ας μην καταφρονή ό,τι οι θεοί προστάζουν.


Θεόκριτος - Αποφθέγματα

«Το κάλλος δεν είναι παρά μια τερπνή προκατάληψη.»

«Η καλλονή κατακτάει και προκαλεί την εύνοια εκείνων, που την κοιτάζουν.»

«Η ανάγκη είναι το κεντρί των καλών τεχνών. Αυτή μόνο παρακινεί τον άνθρωπο στη δουλειά.»

«Θάρρος, φίλε μου, μπορεί η αυριανή μέρα να σου είναι πιο ευνοϊκή. Όσο υπάρχει ζωή, υπάρχει και ελπίδα. Ο Δίας μας στέλνει πότε μια όμορφη ηλιόλουστη ημέρα και πότε μια άλλη με θύελλα και βροχή.»

«Πρέπει να έχετε θάρρος, γιατί το αύριο ίσως είναι καλύτερο.»

«Το κρασί λέγεται και αλήθεια.»

«Τυφλός ο έρως.»

«Πενία τέχνας κατεργάζεται.»

Info's :
http://www.mikrosapoplous.gr/theocritus/thcrts0.htm
http://el.wikipedia.org/wiki/Θεόκριτος
http://www.theoi.com/Text/TheocritusIdylls1.html
http://www.sansimera.gr/

Buy :
http://www.perizitito.gr/product.php?productid=42533
http://www.greekbooks.gr/theokritos.person
http://www.amazon.com/gp/product/0674990315

William Russell Flint ''The Idyls of Theocritus 1922''

Theocritus Idyl II
She too came, the sweetly smiling Cypris, craftily smiling she came, yet keeping her heavy anger


Theocritus Idyl VI
To hear this makes her jealous of me,by Paean, and she wastes with pain,and springs madly from the sea


Theocritus Idyl X
The Reapers They all call thee a 'gipsy,' gracious Bombyca, and 'lean,' and 'sunburnt,''tis only I that call     thee 'honey-pale'


Theocritus Idyl XIII
Hylas and Heracles The nymphs all clung to his hand, for love of the Argive lad had fluttered the soft hearts of all of them


Theocritus Idyl XIV
She caught up her robes, and forth she rushed, quicker than she came


 Theocritus Idyl XVI
 Hiero, like the mighty men of old, girds himself for fight, and the horse-hair crest is shadowing his helmet


Theocritus Idyl XVIII
Then sang they all in harmony, beating time with woven paces, and the house rang round with the ridal song


Theocritus Idyl XXIII
The Vengeance of Love Love stood on a pedestal of stone above the waters. And lo, that statue leapt and killed that cruel one


Theocritus Idyl XXVI
'Tis for thee to caress thy kine, not a maiden unwed

"Theocritus, Bion and Moschus" (1922) Illustrated by William Russell Flint

"Theocritus, Bion and Moschus" (1922), as published across two volumes by The Medici Society Limited (London), includes an adaptation of works attributed to the Greek Bucolic poets that had been translated by Andrew Lang from the texts of Wordsworth (in the case of Theocritus) and Ziegler (in respect of Bion and Moschus).
A brief description of the lives of the poets is provided through references to ancient sources - those appear below.

Life of Theocritus (from "Suidas")
Theocritus, the Chian. But there is another Theocritus, the son of Praxagoras and Phillina or as some say of Simichus. He was a Syricusan, or, as others say, a Coan settled in Syracuse.He wrote the so-called "Bucolics" in the Dorian dialect. Some attribute to him the following works:- "The Proetidae", "The Pleasure of Hope", "Hymns", "The Heroines", "Dirges","Ditties", "Elegies", "Iambics", "Epigrams". Be it known that there are three Bucolic poets: this Theocritus, Moschus of Sicily, and Bion of Smyrna, from a village called Phlossa.

Life of Theocritus (usually prefixed to the "Idyls")
Theocritus the Bucolic poet was a Syracusan by extraction, and the son of Simichidas, as he says himself, "Simichidas, pray whither through the noon dost thou drag thy feet?" ("Idyl VII").Some say that this was an assumed name, for he seems to have been snub-nosed and that his father was Praxagoras, and his mother Philinna. He became the pupil of Philetas and Asclepiades, of whom he speaks ("Idyl VII"), and flourished about the time of Ptolemy Lagus.He gained much fame for his skill in bucolic poetry. According to some, his original name was Moschus, and Theocritus was a name later assumed.

Bion
Bion was born in Smyrna, one of the towns which claimed the honour of being Homer's birthplace. If we could believe a possible apocryphal verse of the dirge by Moschus, it might be thought that Theocritus survived Bion. The same dirge tells us that Bion was poisoned by certain enemies, and that while he left to others his wealth, to Moschus he left his minstrelsy.

Moschus
Our only certain information about Moschus is contained in his own Dirge for Bion. He speaks of his verse as ''Ausonian Song', and of himself as Bion's pupil and successor.It is plain that he was acquainted with the poems of Theocritus.

William Russell Flint's suite of illustrations published in "Theocritus, Bion and Moschus" (1922)  included 20 colour images presented as tipped-in plates. Prepared prior to World War I, the effects of The Great War caused a delay of nearly a decade to the publication.
That same suite was also published one year earlier by Artur Wolf Verlag (Wien) in a German language Limited Edition in ''Idyllen des Klassischen Altertums'' based upon a translation prepared by Ernst Roenau. Interestingly, the Artur Wolf Verlag variant carried no monotone illustration by Russell Flint on the Title Page, but rather, a monotone illustration depicting Cherion and Jason as a solo preliminary design - that illustration being the same that had appeared on the Title Page for the 1912 First Edition of ''The Heroes; or, Greek Fairy Tales for My Children''. ''Idyllen des Klassischen Altertums'' (1921) is one of the rare examples among vintage illustrated books where the initial publication of a suite from an English-speaking artist has occurred in another language the year prior to the English language First Edition.

About William Russell Flint
Sir William Russell Flint (4 April 1880 – 30 December 1969) was a Scottish artist and illustrator who was known especially for his watercolour paintings of women. He also worked in oils, tempera, and printmaking.
He was born in Edinburgh. From 1894–1900 Flint apprenticed as a lithographic draughtsman while taking classes at the Royal Academy of Art, Edinburgh. From 1900–02 he worked as a medical illustrator in London while studying part-time at Heatherley's Art School.[2] He furthered his art education by studying independently at the British Museum. He was an artist for the Illustrated London News from 1903–07, and produced illustrations for editions of several books, including Chaucer's The Canterbury Tales (1912).
Flint was president of Britain’s Royal Society of Painters in Watercolours (now the Royal Watercolour Society) from 1936 to 1956, and knighted in 1947.
During visits to Spain he was impressed by Spanish dancers, and he depicted them frequently throughout his career.[2] Flint enjoyed considerable commercial success but little respect from art critics, who were disturbed by a perceived crassness in his eroticized treatment of the female figure.
William Russell Flint was active as an artist until his death in London on 30 December 1969.

http://shop.sirwilliamrussellflint.co.uk/
http://www.bpib.com/flint.htm
http://en.wikipedia.org/wiki/William_Russell_Flint
http://largesizepaintings.blogspot.com
http://spiritoftheages.com/

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

Mozart - Complete Masonic Music (Istvan Kertesz) Decca


Mozart - Complete Masonic Music!
Werner Krenn, Tom Krause,Gerog Fischer (Piano / Organ Accompanist)
The Edinburgh Festival Chorus (Arthur Oldham : Chorus Master )
Istvan Kertesz Conducting The London Symphony Orchestra
Label : Decca, 1969 London Release!

Buy : http://www.classicalvinyl.com/vinyl-records/sxl-6409-complete-masonic-music-mozart.html
Info's : http://en.wikipedia.org/wiki/Mozart_and_Freemasonry

Mozart's lodges :
Mozart was admitted as an apprentice to the Viennese Masonic lodge called "Zur Wohltätigkeit" ("Beneficence") on 14 December 1784.[1] He was promoted to journeyman Mason on 7 January 1785, and became a master Mason "shortly thereafter".Mozart also attended the meetings of another lodge, called "Zur wahren Eintracht" ("True Concord"). According to Otto Erich Deutsch, this lodge was "the largest and most aristocratic in Vienna. ... Mozart, as the best of the musical 'Brothers,' was welcome in all the lodges." It was headed by the naturalist Ignaz von Born.
Mozart's own lodge "Zur Wohltätigkeit" was consolidated with two others in December of 1785, under the Imperial reform of Masonry (the Freimaurerpatent, "Masonic Decree") of 11 December 1785, and thus Mozart came to belong to the lodge called "Zur Neugekrönten Hoffnung" (New Crowned Hope).
At least as far as surviving Masonic documents can tell us, Mozart was well regarded by his fellow Masons. Many of his friends were Masons.
During his visit to Vienna in 1785, Mozart's father Leopold also became a Mason.

Masonic ideology and Masonic music :
Mozart's position within the Masonic movement, according to Maynard Solomon, lay with the rationalist, Enlightenment-inspired membership, as opposed to those members oriented toward mysticism and the occult. This rationalist faction is identified by Katherine Thomson as the Illuminati, a masonically inspired group which was founded by Bavarian professor of canon law Adam Weishaupt, who was also a friend of Mozart. The Illuminati espoused the Enlightenment-inspired, humanist views proposed by the French philosophers Jean-Jacques Rousseau and Denis Diderot. For example,the Illuminati contended that social rank was not coincident with nobility of the spirit, but that people of lowly class could be noble in spirit just as nobly born could be mean-spirited. This view appears in Mozart's operas; for example, in The Marriage of Figaro, an opera based on a play by Pierre Beaumarchais (another Freemason), the lowly-born Figaro is the hero and the Count Almaviva is the boor. However, Masonic scholars themselves,and non-Masonic scholars who have studied the matter more closely strongly dispute both the conflation of Freemasonry with Illuminati elements perse, and especially Mozart as Mason in relation to these elements.
The Freemasons used music in their ceremonies, and adopted Rousseau's humanist views on the meaning of music. "The purpose of music in the {Masonic} ceremonies is to spread good thoughts and unity among the members" so that they may be "united in the idea of innocence and joy," wrote L.F. Lenz in a contemporary edition of Masonic songs. Music should "inculcate feelings of humanity, wisdom and patience, virtue and honesty, loyalty to friends, and finally an understanding of freedom."
These views suggest a musical style quite unlike the style of the Galant, which was dominant at the time. Galant style music was typically melodic with harmonic accompaniment, rather than polyphonic; and the melodic line was often richly ornamented with trills, runs and other virtuosic effects. The style promoted by the Masonic view was much less virtuosic and unornamented. Mozart's style of composition is often referred to as "humanist" and is in accord with this Masonic view of music.
The music of the Freemasons contained musical phrases and forms that held specific semiotic meanings. For example, the Masonic initiation ceremony began with the candidate knocking three times at the door to ask admittance. This is expressed musically as a dotted figure:

List of Mozart's Masonic compositions :

The following is a list of surviving works that Mozart composed for performance at gatherings of Masons.

Lied (song) "Gesellenreise," K. 468, "for use at installation of new journeymen", March 1785
Cantata for tenor and male chorus Die Maurerfreude ("The Mason's Joy"), K. 471, premiered 24 April 1785
The Masonic Funeral Music (Maurerische Trauermusik), K. 477/479a, no later than November 1785.
Two songs, K. 483 and K. 484, to celebrate the opening of "Zur Neugekrönten Hoffnung"; 14 January 1786.
Cantata for tenor and piano, Die ihr die unermesslichen Weltalls Schöpfer ehrt, K. 619 (1791)
The Little Masonic Cantata (Kleine Freimaurer-Kantate) entitled Laut verkünde unsre Freude, for soloists, male chorus, and orchestra, K. 623, premiered under the composer's direction 18 November 1791.
The story and music of his opera The Magic Flute is also considered to have strong Masonic influences.
Mozart's grandfather Johann Georg, a bookbinder, was raised among the extended Mozart family in Augsburg, in the house of Johann's own grandfather David Mozart. David and his children were distinguished architects and master operative (craft) masons of the Augsburg guild (as contrasted to speculative freemasons).[15] But close affinities among operative and speculative existed in this period.

References :
Braunbehrens, Volkmar (1990) Mozart in Vienna. New York: Grove and Weidenfeld.
Deutsch, Otto Erich (1965) Mozart: A Documentary Biography. Stanford: Stanford University Press.
Solomon, Maynard (1995) Mozart: A Life. Harper Collins.
Thomson, Katherine (1977) The Masonic Thread in Mozart. London: Lawrence and Wishart. ISBN 853153817


Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

Cave of Forgotten Dreams (2010) On line




Cave of Forgotten Dreams (2010) http://www.caveofforgottendreams.co.uk/ In 1994, a group of scientists discovered a cave in Southern France perfectly preserved for over 20,000 years and containing the earliest known human paintings. Knowing the cultural significance that the Chauvet Cave holds, the French government immediately cut-off all access to it, save a few archaeologists and paleontologists. But documentary filmmaker, Werner Herzog, has been given limited access, and now we get to go inside examining beautiful artwork created by our ancient ancestors around 32,000 years ago. He asks questions to various historians and scientists about what these humans would have been like and trying to build a bridge from the past to the present.

















"IT'S ALMOST LIKE WATCHING THE REINVENTION OF THE CINEMATIC MEDIUM" 5 Stars THE GUARDIAN

“THERE ARE MANY MOMENTS HERE THAT QUICKEN THE PULSE. MANY THAT ARE REMARKABLE. AND A FEW THAT ARE ABSOLUTELY AWESOME" SUNDAY TIMES CULTURE - WALDERMAR JANUSCZAK

“HERZOG SUPERBLY CONVEYS (IN 3D) THE MYSTERY AND THE MAJESTY OF THESE PAINTINGS” 4 Stars THE INDEPENDENT

“A FASCINATING, IDIOSYNCRATIC FILM THAT DEMANDS TO BE SEEN IN 3D” 4 Stars DAILY EXPRESS

4 Stars FINANCIAL TIMES

“PROFOUND, MYSTERIOUS AND UTTERLY ABSORBING” 5 Stars EMPIRE

1 persons dies and million cry 1 million die and no one cries!


Every human being is equally important,we do related with all not only by flesh but from Spirit too.
Whatever the name can be given from us in all these different parts of this world, He is our Creator. 
I was surprised last week when i saw so many people saw grief for the death of Mr. Steve Jobs on the net,and today looking this poster i realize how much hypocrites we are.
I can ask...Technology made our life much fancier and easier, still are we? Did help us to be better persons?
1 persons dies and million cry 1 million die and no one cries!

Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

Επτα ποιηματα - Γ.Ι.Π.



1. 

Ένα φιλί
που μεταμορφώνεται σε άστρο
όταν τα χείλη μου αγγίξουν τα δικά σου
εκεί χάνονται και τα όνειρα μου
για να γεννηθούνε άλλα όνειρα
είναι η αγάπη σου που με κρατάει στην ζωή

18 Μαΐου 2010

2. 

Η περιπλοκή και η σχηματοποίηση του λόγου σε εικόνες που γεννούν εύλογα συμπεράσματα
αποσκοπεί στην σύγχυση τον γνωστών ιδεών
διαβάλλοντας την κοινωνία μας και της μορφές της
διάγουμε ένα βίο ασύμβατο με το προαναφερθέν
ο πόλεμος είναι μια δοκιμή θανάτου
και η εξόντωση μας ο νόμος του κακού
συνοδοιπόροι ας μην αρκεστούμε στο ευτελές και άσχημο
ας οδηγηθούμε στην ευμορφία ενός νεοπλασματικού
αέρινου φαντάσματος,μιας και η αλήθεια υπερβαίνει το απρόσκοπτων.

3.
Μέσα στην σιωπή
Όπως η νύχτα ξεδιπλώνεται αργά.
Μια μορφή όπως θαμπά την φέρνει ο άνεμος κοντά μου
Σαν σχήμα αερικού να με διαπερνά σε μια στιγμή που όλα αναταράσσονται.

Στον πάνω και τον κάτω κόσμο σ' έψαχνα προαιώνια
μάρτυρας μου, τις καρδιάς μου οι πληγές
τα αδειανά μου χέρια
το χλομό μου βλέμμα

Όπως η νύχτα ξεδιπλώνεται αργά
ο Έρωτας έγινε παρόν
Το τέλος έγινε αρχή...

4.
Η δύναμη μου είναι η αγάπη που αναβλύζει από τα ματιά σου
η λύτρωση μου συνάμα
λίγο πριν τον μεγάλο αποχαιρετισμό
όταν ο χρόνος παύση να μιλά
και ο λόγος πάρει μορφή
το χέρι σου θα κρατώ γερά
μες στην αγκαλιά σου δεν φοβάμαι τα πελώρια κύματα
τι κιάν η γη σκίζεται στα δυο
το φως μέσα από τα μάτια σου θα μας οδήγηση τότε
βλέπεις εγώ δεν ζήτησα να ψηλαφίσω τα σημάδια από τα καρφιά
ποτέ η αμφιβολία δεν με άγγιξε
να που χανόμαστε μες την αγάπη σου.

5. 

Είναι η τέχνη που γεννά την τέχνη ή ο άνθρωπος?
ή και τα δυο?
Ένα όμως είναι το τρανό μυστήριο!
Ο άνθρωπος, το τέλος του και το τέλος της τέχνης του.

6.
Σε μια στιγμή αδυναμίας
αναπόλησα τις όμορφες στιγμές που πέρασαν
ανοίγω την καρδιά μου για τις καινούργιες,
όταν αυτές θα έρθουν.
Ένας μόνον άνθρωπος φαντάζει τόσο ασήμαντος,
σε έναν τόσο μεγάλο και άπειρο κόσμο!
Κανε την καρδιά σου φυλακή,
να παύση η πνοή μου
να χαθεί,
γιατί εκεί ανήκω. Πριν ακόμη γεννηθώ.

7.
Η διαρκής κίνηση
είναι προϊόν μετάβασης στον χρόνο και στον χώρο
η σημαντικότητα τις εξαρτάται από το κίνητρο τις απελευθέρωσης τις σκέψης και την μετατροπή τις σε πράξη.
Το αποτέλεσμα τις κίνησης λέγεται ζωή το αποτέλεσμα τις μη κίνησης λέγεται σοφία
όταν η δράση μετατρέπεται σε μη δράση παράγεται καθαρή ενέργεια
μέσο αυτής η μορφή γίνετε συμπαντική
τότε η απελευθέρωση από τον χώρο και το χρόνο έχει ολοκληρωθεί

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

Το Νυχθημερόν του Απολλώνιου του Τυανέα


Το Νυχθημερόν του Απολλώνιου του Τυανέα

Ο Απολλώνιος, Τυανέας έζησε την ίδια εποχή με τον Ιησού της Ναζαρέτ. Και οι δυο είχαν το δικό τους, ιδιαίτερο καθήκον. Ενώ ο Ιησούς μιλούσε ως επί το πλείστον για τους εκλεκτούς του μέλλοντος, ο Απολλώνιος μιλούσε άμεσα σε εκείνους οι οποίοι συνειδητά αναζητούσαν την απελευθέρωση και ίδρυσαν μια Γνωστική Σχολή. Το Νυχθημερόν του αναφέρεται στην «Ημέρα του Θεού που λάμπει στο Σκοτάδι». Αυτή η Ημέρα διαιρείται σε δώδεκα ώρες, οι οποίες περιγράφονται με δώδεκα, σύντομους αφορισμούς και οι οποίοι με μια πρώτη ματιά δείχνουν εξαιρετικά δυσνόητοι και αινιγματική. Όταν ωστόσο ο Jan van Rijckenborgh εφαρμόζει το γνωστικό κλειδί (την εσωτερική κατανόηση ότι υπάρχει ένας εσωτερικός Θεός φυλακισμένος στο σκοτάδι του μικροκόσμου μας, ο οποίος πρέπει να αφεθεί ελεύθερος), αυτοί οι αφορισμοί αποκαλύπτουν μια σειρά από δώδεκα βήματα, τα οποία αν αναληφθούν, θα επιτρέψουν στην «Ημέρα του Θεού» να ανατείλει στη ζωή μας.



    Το Νυχθημερόν του Απολλώνιου του Τυανέα από τον Jan van Rijckenborgh  (Υπο έκδωση)

Πηγη :
Buy :
More :
Official site :

Free books for you from my collection :

1.
John Henry Newman (1801 1890) The life of Apollonius Tyanaeus (1826)

2a.
Philostratus, The Life of Apollonius of Tyana Volume I. Books 1 5
2b.
Philostratus, The Life of Apollonius of Tyana Volume II. Books 6 8. Epistles of Apollonius. Eusebius

3.
Thomas Whittaker (1856-1935) Apollonius of Tyana, and other essays (1906)