Εξομολογήσεις του Ιακώβ Μπόεμε από τον Ιακώβ Μπόεμε
Σε σύντομο χρονικό διάστημα θα ολοκληρωθεί το 2 κεφάλαιο με τις απαραίτητες διορθώσεις, μέχρι τότε....
Σημειώστε ότι η γραφή του Ιάκωβου δεν είναι λόγια και στα περισσότερα σημεία ακόμα και ο ξένος μεταφραστής δεν τον κατανοεί.
The Confessions of Jacob Boehme by Jacob Boehme
Compiled and Edited by W. Scott Palmer (1920)
Από το δεύτερο Κεφάλαιο
ΕΜΑΙ ΕΝΑΣ αμαρτωλός και θνητός άνθρωπος,όπως και εσύ,και πρέπει κάθε μέρα και ώρα να παλεύω,να αγωνίζομαι,και να μάχομαι με το διάβολο που με προσβάλλει μέσα στην φθαρτή έκπτωτη φύση μου, στην οργισμένη δύναμη που βρίσκετε μέσα στη σάρκα μου όπως και σε όλους τους ανθρώπους διαρκώς.
Ξαφνικά λαμβάνω το καλύτερο από αυτόν,ξαφνικά είναι πολύ δύσκολος για μένα,ωστόσο μολονότι δεν με έχει καταβάλει ή κατακτήσει εν τούτοις συχνά αποκτά πλεονέκτημα επάνω μου.
Αν με κτυπά,τότε εγώ πρέπει να αποσυρθώ και να ανταποδώσω,αλλά η θεία δύναμη με βοηθάει ξανά,τότε δέχεται και αυτός επίσης ένα χτύπημα,και συχνά χάνει τον αγώνα εκείνης της ημέρας.
Αλλά όταν αυτός ξεπεραστεί, τότε η ουράνια πύλη ανοίγετε στο πνεύμα μου,και τότε το πνεύμα αντικρίζει το θεϊκό και ουράνιο Ον όχι εξωτερικά, πέρα από το σώμα, αλλά στην πηγή της καρδιάς.
Από εκεί αναδύεται μια αναλαμπή του φωτός μέσα στην αισθαντικότητα ή τις σκέψεις του εγκεφάλου,και εκεί μέσα το Πνεύμα διακρίνετε.
Διότι ο άνθρωπος έχει δημιουργηθεί από όλες τις δυνάμεις του Θεού,από όλα τα επτά πνεύματα του Θεού,όπως επίσης και οι άγγελοι,αλλά βλέποντας τον τώρα μοιάζει κατεστραμμένος,φθαρμένος,ως εκ τούτου η θεϊκή ώθηση δεν μπορεί να ξεδιπλώσει πάντοτε τις δυνάμεις της ώστε να μπορέσει λειτουργήσει μέσα του.Και μολονότι πηγάζει εντός του,και αν και πράγματι λάμπει,παρόλα αυτά είναι ακόμη ακατανόητη για την φθαρτή του φύση.
Διότι το Άγιο Πνεύμα δεν μπορεί να διατηρηθεί μέσα στην αμαρτωλή σάρκα αλλά υψώνεται σαν μια λάμψη αστραπής όπως το πυρ που σπινθηρίζει και αστράφτει από μια πέτρα όταν ένας άνθρωπος την χτυπάει.
Αλλά όταν αυτή η λάμψη αναβλύζει μέσα από την πηγή της καρδιάς,τότε το Άγιο Πνεύμα εγείρετε,σε επτά αναπτυσσόμενες πηγές πνεύματος μέσα στον εγκέφαλο,όπως το χάραμα της μέρας,η ερυθρότητα ενός πρωινού.
Υπό αυτό το φως ο ένας αντικρίζει τον άλλον,αισθάνεται τον άλλον,οσμίζεται τον άλλον,γεύεται τον άλλον,και αφουγκράζεται τον άλλον,και είναι όπως όταν ολόκληρη η Θεότητα ορθώνετε εντός του.
Εκεί το πνεύμα βλέπει στο βάθος της θεότητας,διότι εν Θεό κοντά και μακριά είναι αυτό και το ένα,και αυτός ο Θεός είναι μέσα στην τριπλοτητα του καθώς και στο σώμα μιας άγιας ψυχής όπως στον ουρανό.
Από αυτόν τον Θεό λαμβάνω την γνώση μου και από κανένα άλλο πράγμα,ούτε θα γνωρίσω κανένα άλλο πράγμα από εκείνο τον Θεό.
Και αυτός είναι που διασφαλίζει το πνεύμα μου,ώστε εγώ ακλόνητα να τον πιστεύω και να τον εμπιστεύομαι.
Ακόμη και αν ένας άγγελος από τον ουρανό να μου το πει αυτό,παρόλα αυτά δεν θα μπορούσα να τον πιστεύσω,και περισσότερο να σταθώ εκεί,διότι πάντοτε θα αμφιβάλλω κατά πόσον είναι βέβαιο ή όχι.Αλλά ο Ήλιος ο ίδιος εγείρεται μέσα στο πνεύμα μου,και επόμενος είμαι απόλυτα βέβαιος για αυτό.
Αν με κτυπά,τότε εγώ πρέπει να αποσυρθώ και να ανταποδώσω,αλλά η θεία δύναμη με βοηθάει ξανά,τότε δέχεται και αυτός επίσης ένα χτύπημα,και συχνά χάνει τον αγώνα εκείνης της ημέρας.
Αλλά όταν αυτός ξεπεραστεί, τότε η ουράνια πύλη ανοίγετε στο πνεύμα μου,και τότε το πνεύμα αντικρίζει το θεϊκό και ουράνιο Ον όχι εξωτερικά, πέρα από το σώμα, αλλά στην πηγή της καρδιάς.
Από εκεί αναδύεται μια αναλαμπή του φωτός μέσα στην αισθαντικότητα ή τις σκέψεις του εγκεφάλου,και εκεί μέσα το Πνεύμα διακρίνετε.
Διότι ο άνθρωπος έχει δημιουργηθεί από όλες τις δυνάμεις του Θεού,από όλα τα επτά πνεύματα του Θεού,όπως επίσης και οι άγγελοι,αλλά βλέποντας τον τώρα μοιάζει κατεστραμμένος,φθαρμένος,ως εκ τούτου η θεϊκή ώθηση δεν μπορεί να ξεδιπλώσει πάντοτε τις δυνάμεις της ώστε να μπορέσει λειτουργήσει μέσα του.Και μολονότι πηγάζει εντός του,και αν και πράγματι λάμπει,παρόλα αυτά είναι ακόμη ακατανόητη για την φθαρτή του φύση.
Διότι το Άγιο Πνεύμα δεν μπορεί να διατηρηθεί μέσα στην αμαρτωλή σάρκα αλλά υψώνεται σαν μια λάμψη αστραπής όπως το πυρ που σπινθηρίζει και αστράφτει από μια πέτρα όταν ένας άνθρωπος την χτυπάει.
Αλλά όταν αυτή η λάμψη αναβλύζει μέσα από την πηγή της καρδιάς,τότε το Άγιο Πνεύμα εγείρετε,σε επτά αναπτυσσόμενες πηγές πνεύματος μέσα στον εγκέφαλο,όπως το χάραμα της μέρας,η ερυθρότητα ενός πρωινού.
Υπό αυτό το φως ο ένας αντικρίζει τον άλλον,αισθάνεται τον άλλον,οσμίζεται τον άλλον,γεύεται τον άλλον,και αφουγκράζεται τον άλλον,και είναι όπως όταν ολόκληρη η Θεότητα ορθώνετε εντός του.
Εκεί το πνεύμα βλέπει στο βάθος της θεότητας,διότι εν Θεό κοντά και μακριά είναι αυτό και το ένα,και αυτός ο Θεός είναι μέσα στην τριπλοτητα του καθώς και στο σώμα μιας άγιας ψυχής όπως στον ουρανό.
Από αυτόν τον Θεό λαμβάνω την γνώση μου και από κανένα άλλο πράγμα,ούτε θα γνωρίσω κανένα άλλο πράγμα από εκείνο τον Θεό.
Και αυτός είναι που διασφαλίζει το πνεύμα μου,ώστε εγώ ακλόνητα να τον πιστεύω και να τον εμπιστεύομαι.
Ακόμη και αν ένας άγγελος από τον ουρανό να μου το πει αυτό,παρόλα αυτά δεν θα μπορούσα να τον πιστεύσω,και περισσότερο να σταθώ εκεί,διότι πάντοτε θα αμφιβάλλω κατά πόσον είναι βέβαιο ή όχι.Αλλά ο Ήλιος ο ίδιος εγείρεται μέσα στο πνεύμα μου,και επόμενος είμαι απόλυτα βέβαιος για αυτό.
Η ψυχή ζει σε μεγάλο κίνδυνο σε αυτόν τον κόσμο,και για αυτό αυτή η ζωή μπορεί να ονομαστεί η κοιλάδα της δυστυχίας, γεμάτο αγωνία, μια διαρκής ταραχή, ελκυόμενη και απωθούμενη, πολεμούμενη, αντιμαχόμενη, αγωνιζόμενη και σε διαρκή προσπάθεια.
Αλλά το ψυχρό και μισό-πεθαμένο σώμα δεν κατανοεί πάντοτε αυτήν την διαμάχη της ψυχής.Το σώμα δεν γνωρίζει πως είναι αυτό,αλλά είναι βαρύ και σε ανησυχία,πηγαίνει από την μια δουλειά στην επόμενη,και από τον ένα μέρος στο άλλο,επιζητώντας την ευκολία και την ξεκούραση.
Και όταν φτάσει εκεί που θα ήθελε να είναι,παρόλα αυτά δεν βρίσκει αυτό που αναζητούσε.Τότε αμφισβήτηση και απιστία παρουσιάζονται, μερικές φορές φαίνεται λες και ο Θεός τον έχει εγκαταλείψει εντελώς.
Δεν κατανοεί την μάχη του πνεύματος,πως αυτό το ίδιο μερικές φορές βρίσκετε άνωθεν ή μερικές φορές κάτωθεν.
Πρέπει να ξέρετε ότι αυτά δεν τα γράφω σαν μια διήγηση η μια ιστορία,σαν να σχετίζονται με μένα από κάποιον άλλον.
Πρέπει συνέχεια να στέκομαι σε αυτόν τον πόλεμο, και τον βρίσκω να είναι γεμάτος με δύσκολους αγώνες στους οποίους συχνά ρίπτομαι κάτω στο έδαφος ,όπως και όλοι οι άλλοι άνθρωποι.
Αλλά για το καλό αυτού του βίαιου αγώνα και προς όφελος της σοβαρότητας την οποία έχουμε από κοινού,αυτή η αποκάλυψη μου έχει δοθεί,και η σφοδρή καθοδήγηση η ώθηση στο να την φέρω να την περάσω,ώστε να την αποτυπώσω ολόκληρη πάνω στο χαρτί.
Πια είναι η συνολική συνέπεια αυτού; η οποία μπορεί να ακολουθήσει κατόπιν και μετά από αυτό,εγώ δεν το γνωρίζω πλήρως. Μόνο μερικές φορές τα μελλοντικά μυστήρια μέσα στο βάθος εμφανίζονται σε μένα.
Γιατί όταν η λάμψη υψώνεται από το κέντρο, βλέπει κάποιος μέσω και μέσα, αλλά δεν μπορεί να συλλάβει σωστά,ή να το ορίσει κατέχοντας το.Γιατί συμβαίνει σε έναν τέτοιο άνθρωπο όπως όταν υπάρχει μια καταιγίδα από κεραυνούς,όπου η λάμψη του πυρός ξεδιπλώνετε και ξαφνικά εξαφανίζεται.
Έτσι, ισχύει επίσης και στην ψυχή όταν διασπάτε εντελώς μέσα στον αγώνα της.Τότε αντικρίζει τη θεότητα ως μια λάμψη αστραπής.Αλλά η πηγή και το ξεδίπλωμα των αμαρτιών την καλύπτει ξαφνικά και πάλι.
Γιατί ο παλαιός Αδάμ ανήκει στη γη, και όχι,με τη σάρκα, ανήκει στο Θεό.Σε αυτόν τον αγώνα είχα πολλές σκληρές δοκιμασίες στην θλίψη της καρδιάς μου.Ο Ήλιος μου συχνά επισκιαζόταν ή εξαφανιζόταν,αλλά ανασταίνονταν ξανά,και όσο συχνότερα καλυπτότανε τόσο πιο φωτεινότερη και καθαρότερη ήταν πάλι η έγερσή του.
Δεν τα γράφω αυτά για να επαινέσω τον εαυτό μου,αλλά ώστε, στο τέλος ο αναγνώστης να γνωρίζει που στέκεται η γνώση μου,ώστε να μην αποζητεί από εμένα αυτό που δεν έχω,η να νομίζει ότι είμαι κάτι το οποίο δεν είμαι.
Αλλά αυτό που είμαι,το οποίο και όλοι οι άνθρωποι είναι οι οποίοι αγωνίζονται για τον Ιησού Χριστό τον Βασιλέα μας για ο στέμμα της αιώνιας Ευτυχίας,και ζώντας με την ελπίδα της τελειότητας.
Το θαύμα ότι ο Θεός θα αποκαλυφτεί κατά αυτόν τον τρόπο πλήρως σε έναν απλό άνθρωπο,ωθώντας τον έτσι επίσης στο να τα καταγράψει όλα αυτά.Ενώ υπάρχουν πολλοί πολυμαθής συγγραφείς οι οποίοι θα μπορούσαν να τα εξηγήσουν και να τα εκφράσουν καλύτερα, και να τα αποδείξουν επακριβώς και πλήρως από ότι εγώ,διότι εγώ είμαι ένας περίγελος και ένας ανόητος για τον κόσμο.
Αλλά δεν μπορώ ούτε θα του αντισταθώ,διότι ενώ συχνά στεκόμουν σε μεγάλη μάχη εναντίον του,σαν να μην ήμουν η ώθηση του και σαν να ήταν ευχαριστημένος στο να την πάρει από μένα , αλλά ανακάλυψα ότι με τους αγώνες μου εναντίον του είχα περισσότερο απλά μαζέψει λίθους για αυτό το οικοδόμημα.
Και όταν φτάσει εκεί που θα ήθελε να είναι,παρόλα αυτά δεν βρίσκει αυτό που αναζητούσε.Τότε αμφισβήτηση και απιστία παρουσιάζονται, μερικές φορές φαίνεται λες και ο Θεός τον έχει εγκαταλείψει εντελώς.
Δεν κατανοεί την μάχη του πνεύματος,πως αυτό το ίδιο μερικές φορές βρίσκετε άνωθεν ή μερικές φορές κάτωθεν.
Πρέπει να ξέρετε ότι αυτά δεν τα γράφω σαν μια διήγηση η μια ιστορία,σαν να σχετίζονται με μένα από κάποιον άλλον.
Πρέπει συνέχεια να στέκομαι σε αυτόν τον πόλεμο, και τον βρίσκω να είναι γεμάτος με δύσκολους αγώνες στους οποίους συχνά ρίπτομαι κάτω στο έδαφος ,όπως και όλοι οι άλλοι άνθρωποι.
Αλλά για το καλό αυτού του βίαιου αγώνα και προς όφελος της σοβαρότητας την οποία έχουμε από κοινού,αυτή η αποκάλυψη μου έχει δοθεί,και η σφοδρή καθοδήγηση η ώθηση στο να την φέρω να την περάσω,ώστε να την αποτυπώσω ολόκληρη πάνω στο χαρτί.
Πια είναι η συνολική συνέπεια αυτού; η οποία μπορεί να ακολουθήσει κατόπιν και μετά από αυτό,εγώ δεν το γνωρίζω πλήρως. Μόνο μερικές φορές τα μελλοντικά μυστήρια μέσα στο βάθος εμφανίζονται σε μένα.
Γιατί όταν η λάμψη υψώνεται από το κέντρο, βλέπει κάποιος μέσω και μέσα, αλλά δεν μπορεί να συλλάβει σωστά,ή να το ορίσει κατέχοντας το.Γιατί συμβαίνει σε έναν τέτοιο άνθρωπο όπως όταν υπάρχει μια καταιγίδα από κεραυνούς,όπου η λάμψη του πυρός ξεδιπλώνετε και ξαφνικά εξαφανίζεται.
Έτσι, ισχύει επίσης και στην ψυχή όταν διασπάτε εντελώς μέσα στον αγώνα της.Τότε αντικρίζει τη θεότητα ως μια λάμψη αστραπής.Αλλά η πηγή και το ξεδίπλωμα των αμαρτιών την καλύπτει ξαφνικά και πάλι.
Γιατί ο παλαιός Αδάμ ανήκει στη γη, και όχι,με τη σάρκα, ανήκει στο Θεό.Σε αυτόν τον αγώνα είχα πολλές σκληρές δοκιμασίες στην θλίψη της καρδιάς μου.Ο Ήλιος μου συχνά επισκιαζόταν ή εξαφανιζόταν,αλλά ανασταίνονταν ξανά,και όσο συχνότερα καλυπτότανε τόσο πιο φωτεινότερη και καθαρότερη ήταν πάλι η έγερσή του.
Δεν τα γράφω αυτά για να επαινέσω τον εαυτό μου,αλλά ώστε, στο τέλος ο αναγνώστης να γνωρίζει που στέκεται η γνώση μου,ώστε να μην αποζητεί από εμένα αυτό που δεν έχω,η να νομίζει ότι είμαι κάτι το οποίο δεν είμαι.
Αλλά αυτό που είμαι,το οποίο και όλοι οι άνθρωποι είναι οι οποίοι αγωνίζονται για τον Ιησού Χριστό τον Βασιλέα μας για ο στέμμα της αιώνιας Ευτυχίας,και ζώντας με την ελπίδα της τελειότητας.
Το θαύμα ότι ο Θεός θα αποκαλυφτεί κατά αυτόν τον τρόπο πλήρως σε έναν απλό άνθρωπο,ωθώντας τον έτσι επίσης στο να τα καταγράψει όλα αυτά.Ενώ υπάρχουν πολλοί πολυμαθής συγγραφείς οι οποίοι θα μπορούσαν να τα εξηγήσουν και να τα εκφράσουν καλύτερα, και να τα αποδείξουν επακριβώς και πλήρως από ότι εγώ,διότι εγώ είμαι ένας περίγελος και ένας ανόητος για τον κόσμο.
Αλλά δεν μπορώ ούτε θα του αντισταθώ,διότι ενώ συχνά στεκόμουν σε μεγάλη μάχη εναντίον του,σαν να μην ήμουν η ώθηση του και σαν να ήταν ευχαριστημένος στο να την πάρει από μένα , αλλά ανακάλυψα ότι με τους αγώνες μου εναντίον του είχα περισσότερο απλά μαζέψει λίθους για αυτό το οικοδόμημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου