Η ψευδαίσθηση και ο κόσμος

Ιέρειες σε παλαιές τελετές αφής της Ολυμπιακής Φλόγας

Η ψευδαίσθηση και ο κόσμος

Χρειάζεται να το επαναλάβω πολλές πολλές φορές για να κατανοηθεί πλήρως, γιατί πολλοί μελετητές και συγγραφείς δεν το κατανοούν και μπερδεύουν τον κόσμο δίνοντας μία ημιτελή όψη της πραγματικότητας την οποία βιώνουμε όλοι. 

Του ότι συνηθίζουμε να λέμε ότι αυτός ο κόσμος αποτελεί μια ψευδαίσθηση αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι πραγματικός, ούτε του ότι δεν είναι αληθινός απλά δεν είναι ολοκληρωμένος προς το παρόν αυτός ο ίδιος όπως και ο ανθρώπινος φορέας, για αυτό και η αίσθηση που έχουμε για αυτόν δεν είναι ακριβής, απόλυτη.
Κανένα ζωντανό πλάσμα στο σύμπαν δεν είναι αντί Θεϊκό στο σύνολό του γιατί τότε απλά δεν θα υπήρχε, θα είχε διαλυθεί και μεταβληθεί, θα είχε έτσι ξαναγυρίσει στην πηγή του ενεργειακά.

Ακόμα και οι οντότητες που αντιστρέφονται το σχέδιο του Θεού, μέσα σε αυτές υπάρχει ακόμα αυτό το ίχνος της θεϊκής τους καταγωγής, αλλά μέχρι εκείνο το χρονικό σημείο που ο κόσμος μας θα πρέπει να εξελιχτεί, θα περάσει σε ένα επόμενο σκαλοπάτι πνευματικότητας, μέχρι τότε μόνον αυτές θα μπορούν να λειτουργούν αντιδραστικά, σαν αντίπαλοι, μετά από αυτό το σημείο μια πλήρη ενεργειακή διάλυσή τους θα συμβεί νομοτελειακά γιατί δεν θα αντιστοιχούν δομικά σε αυτήν την κοσμική πραγματικότητα που ήρθε σε ύπαρξη.

Με λίγα λόγια αν εμείς δεν είμαστε ικανοί στην παρούσα φάση να αντιληφθούμε την πραγματικότητα γύρω μας αυτό δεν σημαίνει ότι αυτή δεν υπάρχει, απλά δηλώνει μία σωματική αισθητηριακή ατέλεια.

Αν εμείς πραγματοποιούμε όλες αυτές τις απαραίτητες εσωτερικές αλλαγές και αναβαθμιστούμε δομικά αυτό δεν θα σημαίνει ότι αυτή η καινούργια πραγματικότητα που θα διακρίνουμε είναι άλλη από αυτήν που υπήρχε πριν από αυτήν μας την εσωτερική αλλαγή, απλά εμείς έχουμε αλλάξει ο εξωτερικός κόσμος είναι ακριβώς ο ίδιος.

Βέβαια επειδή και εμείς είμαστε ένα κομμάτι αυτού του κόσμου, όταν αλλάζουμε αλλάζει και ο κόσμος.
Του ότι ο κόσμος μας είναι μια ψευδαίσθηση αυτό δεν υποδηλώνει μια πικρία και μία παραίτηση αλλά ένα καθήκον μιας εσωτερικής πνευματοποίησης που όλοι εμείς έχουμε σαν ένα κορυφαίο συμπαντικό προσωπικό καθήκον, μια αναγκαιότητα των καιρών.