Tο άστρο της Βηθλεέμ : Ένα μυστηριακό γεγονός, Max Heindel

Το άστρο της Βηθλεέμ :  Ένα μυστηριακό γεγονός

Πριν πάνω από δεκαεννέα αιώνες, γεννήθηκε στην Παλαιστίνη ένα παιδί. Παιδιά γεννιούνται κάθε μέρα, κάθε μήνα, όλα τα χρόνια από έτος σε έτος, σε όλο τον κόσμο, αλλά αυτή η γέννηση ήταν διαφορετική, πολύ διαφορετική από κάθε άλλη. Ήταν μια γέννηση που έγινε στο μέσον μια μεγάλης πνευματικής εκδήλωσης, Χορωδίες αγγέλων διακήρυξαν αυτό τον ειρηνοποιό, ο οποίος επρόκειτο να δώσει στον άνθρωπο τη δυνατότητα να διαλέξει τα δώρα του - την Ειρήνη στη Γη και την Καλή Θέληση ανάμεσα στους ανθρώπους. Και πόσο πολύ τα χρειαζόμαστε !

 Οι σοφοί Μάγοι ήρθαν και προσκύνησαν, έφεραν τα δώρα τους στο λίκνο του βρέφους, και ο καιρός πέρασε. Το παιδί μεγάλωσε, έγινε άνδρας και λέει, «Δεν ήρθα να φέρω την ειρήνη, αλλά το ξίφος.» Μια πολύ διαφορετική ιστορία από εκείνη, με την οποία διακηρύχθηκε ως ειρηνοποιός. Ακολούθησε μια πολύ διαφορετική πορεία για τον εαυτό του από εκείνην που εξυμνούσαν οι άγγελοι εκείνη την Άγια Νύχτα. Και η ιστορία προχωράει για να δείξει ότι αυτή η προφητεία εκπληρώθηκε. Η Χριστιανική θρησκεία που ήρθε να ιδρύσει, έγινε η πιο αιματηρή μάστιγα που γνώρισε ποτέ ο κόσμος, χωρίς καμιά εξαίρεση. Ο μουσουλμάνος είναι κάπως εξοικειωμένος με τη χριστιανική θρησκεία, ακόμη δε περισσότερο, επειδή ήταν μια θρησκεία αίματος, πολέμων και δολοφονιών.

Ο πράος Ναζωραίος μίλησε επίσης για μια εποχή της αγάπης πέρα από το χρόνο, αλλά εκείνοι που ήρθαν μετά από αυτόν, έδιναν άγριες μάχες όπως μερικές φυλές Ινδιάνων, τους οποίους όμως ξεπέρασαν σε πονηριά, επινοώντας μαρτύρια για τα θύματά τους, παρόλο που ονόμαζαν τον εαυτό τους με το όνομά του – Ιησουΐτες. Τα χριστιανικά έθνη έχουν διατηρήσει και συνεχίζουν να διατηρούν σε μεγάλη έκταση, στρατό και ναυτικό. Πληρώνουν τεράστια ποσά σε εφευρέτες για να επινοούν πολεμικά όπλα και εκρηκτικά με σκοπό την καταστροφή των συνανθρώπων τους. Σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο ξαπλώθηκαν οι κραυγές της μάχης και τίποτε δεν έφθανε αυτήν τη θρησκεία σε αγριότητα και καταστροφή. 

Η θρησκεία του Βούδα απέκτησε τις πολλές εκατοντάδες εκατομμυρίων της, χωρίς το κόστος ούτε μιας ζωής, αλλά αυτή η θρησκεία του Δυτικού Κόσμου έχει κοστίσει ποταμούς αίματος. Έφερε αμέτρητο πόνο και αθλιότητα σ αυτό τον κόσμο. Την βλέπουμε να επεκτείνει το αιματωβαμμένο ίχνος της,  καθώς αυτά τα δυτικά έθνη εξαπλώνονται σε όλο τον κόσμο, μεταφέροντας το ξίφος του Χριστού, υποτάσσοντας και κυριαρχώντας στα έθνη του κόσμου.

Ακόμη και αν υπάρχει ειρήνη στα έθνη, έχουμε κάθε μέρα τον πόλεμο του ανταγωνισμού. Κάθε ανθρώπινο χέρι σηκώνεται εναντίον κάθε άλλου ανθρώπου. Δεν υπάρχει συνεργασία σ’αυτό τον σκληρό αγώνα. Σε κάθε περίπτωση βλέπουμε να αποδεικνύεται αυτό στον τρόπο ανάπτυξης των πιστωτικών συστημάτων. Παντού υπάρχει μεγάλος αγώνας και ανταγωνισμός. Αυτό το γεγονός πρέπει να ιδωθεί από κάποιον μέσα από την καρδιά του, με την ιδιότητα του γνήσιου Χριστιανού στην καρδιά. Νιώθει στην καρδιά του ότι υπάρχει κάτι λάθος όταν βλέπει αυτά τα πράγματα και αναγκάζεται να διερωτηθεί, «Ήταν ένα ψέμα αυτό που έψελναν οι άγγελοι εκείνη την Άγια νύχτα; Ήταν το άστρο της ελπίδας που οδηγούσε τους Μάγους, μια κοροϊδία; Ήταν όλα αυτά μια ψευδαίσθηση την οποία ακούσαμε, και είναι ο Χριστιανισμός μια σκληρή θρησκεία που έχουμε εδώ, σ’αυτόν το Δυτικό Κόσμο;»

Ελπίζω, φίλοι, να μπορέσω αυτό το βράδυ να σας δείξω ότι υπάρχει κάποιος λόγος για όλα αυτά˙ότι υπάρχει ένας καλός, σημαντικός λόγος για κάθε πράξη σκληρότητας που διέπραξε ο Χριστιανισμός στο ξεκίνημά του, και ότι αυτή η αναστάτωση είναι μόνο ένας αναγκαίος πρόδρομος για κάτι καλύτερο, μια κατάσταση ειρήνης, χαράς, αγάπης˙ ότι το άστρο της ελπίδας ήταν πράγματι ένα άστρο ελπίδας και παραμένει ακόμη ένα άστρο ελπίδας για όλους όσοι το αναζητούν,  και ότι το μήνυμα του αγγελικού τραγουδιού έχει κάπως αναβληθεί˙ ότι η παρούσα ατυχής κατάσταση είναι  παρόμοια με εκείνην που κάποιος για να καθαρίσει το σπίτι του, αρχίζει να αναστατώνει την προηγούμενη αρκετά τακτοποιημένη κατάσταση, σωριάζοντας καρέκλες τη μια πάνω στην άλλη, σηκώνοντας τα χαλιά, σηκώνοντας σκόνη, κλπ. Αλλά όλα αυτά γίνονται με τη βαθύτερη σκέψη να κάνει το σπίτι πιο καθαρό, πιο γλυκό, καλύτερο από πρώτα. Αυτά τα ιστορικά γεγονότα στην προηγούμενη ιστορία της Χριστιανικής θρησκείας, είναι της ίδιας τάξης˙ένα χάος που υπάρχει, από το οποίο θα έλθει η αδελφότητα της αγάπης και της καλής θέλησης.

Για να το καταλάβουμε, πρέπει να πάμε πίσω στο χρόνο. Γνωρίζουμε από τις τελευταίες διαλέξεις, ότι ο άνθρωπος δεν ήταν πάντα αυτό που είναι σήμερα˙ότι έχει ζήσει σε διαφορετική κατάσταση. Κοιτάμε τα πάντα στον κόσμο όχι όπως είναι τώρα, αλλά όπως έχουν εξελιχθεί μέχρι τη σημερινή κατάσταση. Πριν απ’όλα, πρέπει να παύσουμε να βλέπουμε τον εαυτό μας και αυτήν τη Γη ως απλές μορφές. Πρέπει να παύσουμε να θεωρούμε το σύμπαν ως μια απέραντη αδιάκοπη μηχανή, και να συνειδητοποιήσουμε ότι τα άστρα είναι τα όργανα ενός μεγάλου Όντος το οποίο καλούμε με το Άγιο όνομα του Θεού˙ ότι αυτά τα άστρα είναι επίσης τα σώματα των μεγάλων Πνευμάτων και ότι οι κινήσεις τους στο σύμπαν έχουν σκοπό. 

Όταν  βλέπουμε έναν άνθρωπο να χειρονομεί, δίνουμε μια σημασία σ’αυτό˙όταν τον βλέπουμε να κρατά τα χέρια του με τις παλάμες ανοικτές να δείχνουν προς εμάς, δίνουμε κάποια σημασία σ’αυτό˙μας λέει να φύγουμε μακρυά. Γνωρίζουμε ότι υπάρχει διαφορετική σημασία σ’αυτό, όταν οι παλάμες είναι στραμμένες προς τον ίδιο˙τότε αρχίζει να μας γνέφει για να πάμε προς αυτόν. Το ίδιο συμβαίνει και με τα άστρα. 

Καθώς περιστρέφονται κάθε χρόνο στη ζωδιακή τροχιά τους, κάθε άστρο παίρνει μια διαφορετική θέση ως προς τα άλλα, μέχρις ότου μετά από αναρίθμητα χρόνια, επιστρέψουν ξανά, στην πρώτη τους θέση. Κάθε ένα από αυτά είναι ένας οργανισμός που αισθάνεται, ζει και σκέπτεται. Οι ισημερίες έχουν διάφορες σημασίες. Η θερινή ισημερία φέρνει κάποια αλλαγή στη Γη˙όταν ο Ήλιος πηγαίνει στη χειμερινή ισημερία τον Δεκέμβριο, αυτό επηρεάζει διαφορετικά τη Γη. Το ίδιο συμβαίνει και με την εαρινή και φθινοπωρινή ισημερία. Όλα αυτά σημαίνουν κάτι˙όλα έχουν το σκοπό τους στον κόσμο.

Η Γη η ίδια είναι ένας οργανισμός που αισθάνεται, που ζει. Όταν βγαίνουμε έξω το καλοκαίρι και βλέπουμε τους θεριστές να θερίζουν το σιτάρι, να μην νομίζουμε ότι δεν βιώνεται κανένα αίσθημα σ’αυτό˙η Γη το αισθάνεται. Μια αγελάδα που δίνει τη ζωτική της δύναμη στα νεογέννητα της, βιώνει τη χαρά και την ευχαρίστηση που τα γέννησε˙νιώθει ανακούφιση όταν το μοσχαράκι θηλάζει. Το ίδιο συμβαίνει με τη Γη, όταν το σιτάρι αφαιρείται από το θεριστή. Το ίδιο συμβαίνει όταν κόβουμε τα λουλούδια. Από το άλλο μέρος, όταν ξεριζώνουμε φυτά από τις ρίζες, αυτό προκαλεί πόνο στη Γη, ακριβώς όπως γίνεται όταν ξεριζώνουμε τα μαλλιά μας. Όταν σπάμε μια πέτρα, προσφέρουμε ευχαρίστηση στη Γη, επειδή αυτή η Γη είναι είναι το σώμα ενός Πνεύματος, το οποίο έχει ενσαρκωθεί εδώ, στην πυκνής φύσης Γη μας, για να έχουμε το υλικό με το οποίο θα δομήσουμε τα πυκνά μας σώματα με τα οποία λειτουργούμε τώρα. 

Το Πνεύμα της Γης προσδοκά την ημέρα της απολύτρωσης, όταν ο άνθρωπος θα έχει εξελιχθεί τόσο πολύ που θα παύσει να έχει την ανάγκη ενός πυκνού σώματος και θα μπορεί να λειτουργεί σε ένα πιο αιθέρινο όχημα. Τότε αυτό το εργαλείο θα έχει τόσο πολύ πνευματοποιηθεί, που θα μπορούμε να πάρουμε την πνευματική ουσία από αυτό και να αφήσουμε το χονδροειδές σώμα. Αυτό θα κερδηθεί με ορισμένο τρόπο μέσω της μύησης για την οποία θα μιλήσουμε αργότερα στη διάλεξη.

Το προηγούμενο βράδυ μιλήσαμε για το Μυστήριο του Γολγοθά, όταν μιλήσαμε γι’αυτό το μεγάλο Χριστικό Πνεύμα που έρχεται στη Γη. Αυτή είναι μόνο η αρχή της θυσίας. Δεν ήταν μόνον ο θάνατος του σώματος του Ιησού,  αυτό συνέβη σε μια μόνο στιγμή, αλλά ήταν η συνεχής φυλάκιση αυτού του Χριστού, ο οποίος εμπορεύθηκε από την αρχή του κοσμικού Χριστού και που είναι τώρα το Πνεύμα που ενοικεί στη Γη, περιορισμένο εκεί, μέχρις ότου Αυτό εκπληρώσει την απολύτρωση του ανθρώπου.

Θυμόμαστε ότι κάποτε κατοικούσαμε στον ήλιο˙ που σημαίνει ότι ακόμη και σ’αυτήν τη Γήινη Περίοδο, όταν ήρθαμε εδώ να ζήσουμε για τελευταία φορά, ήμασταν σ’αυτήν την κεντρική πύρινη ομίχλη, και ήμασταν εκεί μέχρι την λεγόμενη Υπερβόρρεια Εποχή. Σ’αυτήν κρυσταλλοθήκαμε μέχρις ότου δεν μπορούσαμε πια να ανταποκριθούμε στις υψηλές δονήσεις στις οποίες ανταποκρίνονταν τα άλλα ηλιακά όντα˙δεν μπορούσαμε˙έτσι κρυσταλλώσαμε ένα μέρος αυτής της ασπίδας πύρινης ομίχλης που είχαμε για δική μας προστασία, και κατά συνέπεια έπρεπε να αποβληθούμε. Τότε, αφού διανύσαμε την κατάλληλη απόσταση από τον Ήλιο, μπορέσαμε να κρυσταλλωθούμε ξανά, και αργότερα αποβάλαμε από εμάς αυτό που είναι γνωστό ως Σελήνη.  

Αυτά τα όντα που βρίσκονται τώρα στη Σελήνη, κρυσταλλώθηκαν πάρα πολύ˙βρίσκονταν πίσω μας˙επομένως έπρεπε να τα αποβάλλουμε. Από αυτές τις δύο πηγές προέρχονται δύο σειρές δονήσεων˙ πνευματικών δονήσεων από τον Ήλιο, και τάσεων που συμπυκνώνουν,  από τη Σελήνη. Η ισορροπία ανάμεσα σ’αυτά τα δύο είδη δονήσεων, μας κάνει ικανούς να διατηρούμε τη συγκρότηση των σωμάτων μας.

Εκείνο τον καιρό, ο άνθρωπος ήταν εντελώς τελείως χωρίς τη συνείδηση. Τα μάτια του δεν είχαν ακόμη ανοίξει. Χρησιμοποιούσε αυτήν τη δύναμη για να δομήσει όργανα ΜΕΣΑ ΤΟΥ. Τότε η Γη κρυσταλλωνόταν όλο και περισσότερο, μέχρις ότου στο μέσο μέρος της εποχής της Ατλαντίδας, το Εγώ είχε επιτέλους εισχωρήσει μέσα στην ανθρωπότητα και ο άνθρωπος απέκτησε την κατοχή όλων των σωματικών οχημάτων που έχει τώρα. Τότε απέκτησε συνείδηση για τον κόσμο, αλλά ήταν σε μια πολύ, πάρα πολύ μακρινή κατάσταση από τη σημερινή. Όταν αφυπνίζεται η συνείδηση, αρχίζει να εργάζεται σαν προζύμι στην ύλη.  Όταν ήμασταν στην Ατλαντίδα και αφού είχαν ανοίξει εντελώς τα μάτια μας, αφού καθάρισε η ατμόσφαιρα και είδαμε πρώτα καθαρά τα πράγματα γύρω μας – από τότε εργαστήκαμε στη Γη με τα υλικά του σώματός μας όπως το προζύμι δρα στο καρβέλι και το φουσκώνει. Έτσι δώσαμε τότε φως στις κατάλληλες συνθήκες και συνεχίζουμε ακόμη να τις φωτίζουμε.

Στη Λεμούρια, ο άνθρωπος είχε τρία κατώτερα σώματα – το σώμα της επιθυμίας, το ζωτικό σώμα, και το πυκνό σώμα. Έξω από αυτά, αιωρούνταν το Πνεύμα. Εκείνο τον καιρό, η Γη ήταν σε μια πύρινη κατάσταση. Υπήρχαν μάζες φλοιού και γύρω τους αναβράζοντα, κολάζονταν ύδατα, και ηφαιστειακές εκρήξεις ήταν πολύ, πάρα πολύ συχνές. Ο άνθρωπος είχε τότε πνεύμονες που ήταν σαν σωλήνες. Είχε μια κύστη όπως έχουν σήμερα τα ψάρια, με τις οποίες μπορούσε να ανυψωθεί και να επιτυγχάνει τεράστια άλματα. Καθώς αυξανόταν όλο και περισσότερο η πυκνότητα της Γης,  αυτή η ατμόσφαιρα της πύρινης ομίχλης της Λεμούριας, συμπυκνωνόταν σε μια πολύ πυκνή ομίχλη, την πρώτη εποχή της Ατλαντίδας. Τότε αυτοί οι σωλήνες άλλαξαν σε βράγχια και ο  άνθρωπος ανέπνεε περισσότερο όπως κάνουν τα ψάρια. 

Αυτό μπορεί να παρατηρηθεί και τώρα στην ανάπτυξη του εμβρύου, όπου ο άνθρωπος διέρχεται από τα ίδια στάδια που διήλθε εκείνη την εποχή. Το έμβρυο βρίσκεται στο αμνιακό υγρό και έχει αυτά τα βράγχια, όπως είχε ο άνθρωπος στην αρχή της Ατλαντίδας. Ανέπνεε με αυτό τον τρόπο στην πυκνή, υγρή ατμόσφαιρα της Ατλαντίδας, αλλά αυτό άλλαξε βαθμηδόν και ο άνθρωπος άρχισε να αναπνέει όπως κάνουμε σήμερα.

Στο πρώτο τρίτο της εποχής της Ατλαντίδας, υπήρχε μία μόνο αδελφότητα˙ο διαχωρισμός σε έθνη δεν είχε αρχίσει. Η ανθρωπότητα ήταν μια συμπαντική αδελφότητα. Εκτελούσαν την τελετή του βαπτίσματος που μας κάνει μέλη μιας αγίας αδελφότητας, τέτοιας που θα όφειλε να είναι η εκκλησία, μια κοινότητα που θα έπρεπε να είναι ο πυρήνας για την μεγάλη συμπαντική αδελφότητα. Η τελετή καθαγιασμού με ύδωρ είναι σε ανάμνηση εκείνης της εποχής, όταν ο άνθρωπος ήταν αληθινά αθώος και αληθινά αξιαγάπητος, όταν δεν είχε κακία μέσα του – της εποχής που ζούσε στην πυκνή υδαρή ατμόσφαιρα της πρώτης Ατλαντίδας.

Στο μέσο τρίτο της εποχής της Ατλαντίδας, όλα αυτά άλλαξαν. Ο άνθρωπος αρχίζει να διαχωρίζεται σε κοινότητες, επειδή η υδαρής ατμόσφαιρα γίνεται κάπως πιο καθαρή, και αρχίζει να αναπνέει μέσω των πνευμόνων. Το ανθρώπινο Εγώ ήταν πολύ αδύναμο, και έπρεπε να βρει βοήθεια από αλλού. Έτσι ο Ιεχωβάς, ο ύψιστος Μύστης της Σεληνιακής Περιόδου, ο κυρίαρχος των αγγέλων και αρχαγγέλων που εργάζονται με τους ανθρώπους, εισπνέει μέσα στα ρουθούνια του ανθρώπου, του δίνει πνεύμονες, και του δίνει στην ατμόσφαιρα το Φυλετικό Πνεύμα για να κάμψει τις σκληρές τάσεις του σώματος των επιθυμιών και να τον βοηθήσει να τις θέσει υπό έλεγχο. Το σώμα των επιθυμιών έχει τον έλεγχο των εκούσιων μυών˙κάθε κίνηση που κάνουμε προκαλείται από επιθυμία, και κάθε υπερβολή διασπά ιστούς, και καθιστά όλο και πιο άκαμπτο κάθε μέρος του ιστού μας. Γιαυτό ο Ιεχωβάς αποσκοπούσε να βοηθήσει την ανθρωπότητα να βγει από την πυκνή της κατάσταση, μέσω του νόμου.
  
 Οι φυλετικές θρησκείες βασίζονται όλες στο νόμο. «Είμαι ένας ζηλόφθων Θεός, και εάν εκπληρώνεις τις εντολές μου, θα σε ευλογώ άφθονα και θα κάνω το σπέρμα σου να μην μπορεί να αριθμηθεί, όπως η άμμος της γης», λέει ο Φυλετικός Θεός, «αλλά εάν δεν υπακούσεις, θα  στέλνω τους εχθρούς σου εναντίον σου και αυτοί θα σε νικούν». Ο Ιεχωβάς είναι ο κυρίαρχος όλων των φυλών και όλων των θρησκειών. Σε κάθε μια από αυτές τις φυλές, έδωσε από έναν αρχάγγελο να είναι ο κυβερνήτης τους, να είναι ο δικός τους Πρίγκηπας. Στον Δανιήλ. ιβ’, 1 λέγεται ότι ο Μιχαήλ είναι ο Πρίγκηπας των Εβραίων και στο δέκατο κεφάλαιο, ένα άλλο φυλετικό πνεύμα λέει: «Θα δώσω μάχη με τον Πρίγκηπα της Περσίας, και ο Πρίγκηπας της Περσίας θα έρθει.»

Ετσι αυτά τα Φυλετικά Πνεύματα εργάζονται με τον άνθρωπο, τιμωρώντας τον μέσω άλλων ανθρώπων, και επιβραβεύοντας τον ή τιμωρώντας τον για τις καλές ή κακές πράξεις του. Ο φόβος του Θεού και η επιθυμία για υλική επιβράβευση χρησιμοποιείτο εναντίον των επιθυμιών της σάρκας και έτσι αυτές οι φυλετικές θρησκείες κάτω από τον Ιεχωβά, δομούν το εθνικό πνεύμα. Χρησιμοποίησαν ή μάλλον παραμέλησαν το άτομο, προς χάρη του έθνους. Τα ενδιαφέροντα του ατόμου είναι πάντοτε στην υπηρεσία των ενδιαφερόντων του έθνους. 

Ο Εβραίος δεν θεώρησε ποτέ τον εαυτό του ως τον Solomon Levi˙πρώτα και κύρια θεωρούσε τον εαυτό του ότι ήταν ο απόγονος του Αβραάμ. Αυτό που ήθελε περισσότερο να τονίσει, ήταν ότι ήταν ένας Εβραίος. Εάν θεωρούσε τον εαυτό του κάτι περισσότερο από αυτό, τότε θα έβρισκε την ταυτότητά του μέσα στη φυλή του, αλλά τότε τουλάχιστον θα  θεωρούσε τον εαυτό του ως ένα άτομο.

Το Φυλετικό Πνεύμα φρόντισε ιδιαίτερα ορισμένες ομάδες ανθρώπων, για παράδειγμα τους Λευίτες μεταξύ των Εβραίων, οι οποίοι ήταν προορισμένοι ειδικά για την ιεροσύνη και επισκέπτονταν τα ιερά και ανατρέφονταν ειδικά για να γίνουν οι πρόδρομοι και διδάσκαλοι των αδελφών τους. Το σύστημά τους του ζευγαρώματος και ρύθμισης της σεξουαλικής ζωής αυτών των ιδιαίτερων προστατευόμενων, προκάλεσαν μια πιο χαλαρή σύνδεση μεταξύ του ζωτικού σώματος και του χονδροειδούς σώματος η οποία ήταν απαραίτητη έτσι ώστε να μπορεί να λάβει χώρα αυτή η μύηση και να βοηθήσει τον άνθρωπο να προοδεύσει. 

Για όσο το Φυλετικό Πνεύμα εργάζεται με εμάς, είμαστε κάτω από το νόμο, ξεπερνάμε μόνο την επιρροή του σώματος των επιθυμιών˙ γιαυτό ο Παύλος λέει επίσης ότι ο νόμος υπήρχε μέχρι τον Χριστό – όχι μέχρις ότου ήρθε ο Χριστός πριν από 2.000 χρόνια, αλλά «ΜΕΧΡΙΣ  ΟΤΟΥ  ΓΕΝΝΗΘΕΙ  Ο  ΧΡΙΣΤΟΣ  ΜΕΣΑ  ΣΑΣ.» Όταν αποδεσμευόμαστε από τις τάσεις του σώματος των επιθυμιών και ζούμε από τις δονήσεις του ζωτικού σώματος, εμποτιζόμαστε από το Χριστικό Πνεύμα. Τότε και μόνο τότε ανυψωνόμαστε έξω από την εθνικιστική, διαχωριστική αρχή. Τότε γινόμαστε ικανοί να είμαστε αδελφοί των ανθρώπων.

Τώρα βλέπουμε γιατί ο Χριστός είπε τόσο εμφατικά. «Πριν από τον Αβραάμ, εγώ υπάρχω.» Το Εγώ υπήρχε πριν από το έθνος και πρέπει να εξυψωθεί επάνω από το έθνος. Για αυτόν το σκοπό ήρθε ο Χριστός, επειδή για όσο υπήρχαν έθνη, δεν μπορούσε να υπάρξει αδελφότητα. Εάν υπάρχουν μερικά σπίτια χτισμένα με τούβλα, δεν μπορούμε να οικοδομήσουμε νέα σπίτια, εάν δεν κατεδαφίσουμε πρώτα τα παλιά. Μόνο αφού διαχωρίσουμε όλα τα τούβλα, μπορούμε να αρχίσουμε το χτίσιμο. Όταν όλα τα έθνη έχουν διαχωρισθεί σε άτομα, μπορούμε να αρχίσουμε την οικοδόμηση της μεγάλης Συμπαντικής Αδελφότητας του ανθρώπου.

Γι’αυτό απέτυχαν οι φυλετικές θρησκείες, επειδή διαχώρισαν τους ανθρώπους σε ανταγωνιστικές ομάδες. Γιαυτό, οι φυλετικές θρησκείες πρέπει να καταργηθούν. Δεν μπορούμε να καταργήσουμε τα έθνη εκτός εάν διαχωρίσουμε τα άτομα. Επομένως, έχουμε πολέμους, και γι’αυτό επαναστάσεις, όπου οι άνθρωποι στασιάζουν ενάντια σε βασιλιάδες και κυβερνήτες, και εγκαθιστούν δημοκρατίες. Όμως αυτά δεν είναι αρκετά. Θέλουμε να ελευθερωθούμε εσωτερικά. Θέλουμε κάθε άνθρωπος να είναι νόμος, ο ίδιος – και εδώ βρίσκεται ένας μεγάλος, πολύ μεγάλος κίνδυνος. Δεν μπορούμε να είμαστε εμείς οι ίδιοι, ο νόμος.  – ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ  ΝΑ  ΕΙΜΑΣΤΕ  ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ,  ΑΝ  ΔΕΝ  ΜΑΘΟΥΜΕ  ΠΡΩΤΑ  ΝΑ  ΣΕΒΟΜΑΣΤΕ  Ο  ΕΝΑΣ  ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ  ΤΟΥ  ΑΛΛΟΥ.

Ετσι, κάτω από τη φυλετική θρησκεία, οι άνθρωποι μεγάλωσαν υπακούοντας στο νόμο. Κάτω από το βασίλειο του Χριστού που θα έρθει, ο άνθρωπος θα ανυψωθεί υπεράνω του νόμου, και θα είναι ένας νόμος αυτός ο ίδιος. Όπως λέει ο Γκαίτε --

Από κάθε δύναμη που τον κόσμο με αλυσίδες φυλακίζει,
ο καθένας λύνεται, όταν την αυτοκυριαρχία κερδίζει.

Αυτός είναι ο σκοπός, η ΑΥΤΟ-ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ, την οποία ο καθένας πρέπει να αποκτήσει για να γίνει κατάλληλος να είναι νόμος αυτός ο ίδιος – να είναι υπεράνω του νόμου – επειδή κανένας, εκτός από τους πολύ απείθαρχους ανθρώπους, που τους ονομάζουν αναρχικούς, δεν σκέφτεται ότι θα βελτιώσει την κατάσταση εάν έχει τη δύναμη να πυροβολεί άλλους ανθρώπους. Με αυτό εννοείται ότι αν το πράξει, θα δημιουργήσει καταστάσεις πολύ, πάρα πολύ χειρότερες από τις προηγούμενες. Ο αληθινός αναρχικός, εκείνος που επιζητεί αληθινά να καταργήσει το νόμο, είναι εκείνος που ζει την αληθινή ζωή, και την καθαρή ζωή. 

Υπακούοντας κάθε νόμο, εξυψώνεται υπεράνω όλων των νόμων. Εμείς, για παράδειγμα, έχουμε εξυψωθεί υπεράνω του νόμου ενάντια στην κλοπή. Δεν είναι απαραίτητο για εμάς να έχουμε αυτόν το νόμο, αλλά μερικοί άνθρωποι που δεν έχουν εξυψωθεί ακόμη τόσο πολύ, πρέπει να συνεχίζουν να έχουν ακόμη αυτόν το νόμο. Δεν επιθυμούμε να κλέψουμε, και γι’αυτό, δεν χρειαζόμαστε το νόμο που λέει, «Μην κλέψεις.» Με τον καιρό, ο άνθρωπος θα εξυψωθεί υπεράνω της ανάγκης για κάθε νόμο. Τότε και μόνο τότε θα μπορεί να έχει γίνει νόμος, αυτός ο ίδιος. 

Στο βασίλειο του Χριστού ο άνθρωπος θα παροτρύνεται και θα καθοδηγείται από την αγάπη, και «η τέλεια αγάπη διώχνει κάθε φόβο.» Οι φυλετικές θρησκείες ωθούν τον άνθρωπο να πράττει το καλό μέσω ΦΟΒΟΥ, αλλά η θρησκεία του Χριστού ωθεί τον άνθρωπο μέσω της ΑΓΑΠΗΣ. Τότε δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο, παρά μόνο το σωστό.

Όλες οι φυλετικές θρησκείες – κάθε μία από αυτές χωρίς εξαίρεση, περιμένουν κάποιον να έρθει. Η Αιγυπτιακή θρησκεία προσέβλεπε προς τον Όσιρη, το λαμπρό Ηλιακό Πνεύμα˙η Περσική ανέμενε τον Μίθρα˙και η Βαβυλωνιακή, τον Ταμούζ. Όλες ανέμεναν να έρθει κάποιος, να ελευθερώσει τη Γη. Βρίσκουμε το ίδιο, ακόμη και στη Νορβηγική μυθολογία. Βρίσκουμε ότι οι αρχαίοι Νορβηγοί έψαχναν για το «Λυκόφως των Θεών», όταν η κατάσταση του παρόντος θα πρέπει να χαθεί, και τότε από το Νότο, από το Muspelheim, την περιοχή της θερμότητας, θα έρθει αυτό το λαμπρό Ηλιακό Πνεύμα, ο Sutar, και θα εγκαταστήσει για μας ΕΝΑΝ ΝΕΟ ΟΥΡΑΝΟ ΚΑΙ ΜΙΑ ΝΕΑ ΓΗ. Παρόμοια ακούμε σε όλες τις θρησκείες, και ακόμη και στη Χριστιανική θρησκεία βρίσκουμε τα ίδια,  όταν προσβλέπουμε προς ένα Ηλιακό Πνεύμα. Κάποτε, στο τυπικό της Καθολικής εκκλησίας, χρησιμοποιούσαν τη φράση, «Κύριέ μας του Ηλίου». Είναι από τον ορατό Ήλιο που πηγάζει κάθε μέρος της φυσικής μας ενέργειας. Και είναι από τον πνευματικό αόρατο Ήλιο, που προέρχεται όλη η πνευματική ενέργεια.

Σήμερα δεν αντέχουμε να αντικρίσουμε άμεσα τον Ήλιο. Θα μας τυφλώσει. Αλλά μπορούμε να κοιτάξουμε το ανακλώμενο ηλιακό φως που έρχεται από τη Σελήνη. Με τον ίδιο τρόπο, ο άνθρωπος δεν μπορεί να φέρει την άμεση πνευματική ώθηση που έρχεται από τον Ήλιο, και γιαυτό, αυτή πρέπει να του σταλεί μέσω της Σελήνης, μέσω των χεριών, και μέσω της παρέμβασης του Ιεχωβά, του Αντιβασιλέα της Σελήνης. Αυτή είναι η προέλευση των φυλετικών θρησκειών. Αργότερα ήρθε ο καιρός που ο άνθρωπος μπορούσε να λάβει πιο άμεσα την πνευματική ώθηση, και ο Χριστός, το σημερινό Πνεύμα της Γης, ήρθε να το προετοιμάσει αυτό. Η διαφορά μεταξύ του Χριστού της Γης  και του Κοσμικού Χριστού φαίνεται καλύτερα με μια περιγραφή. Φαντασθείτε μια λάμπα στο κέντρο μιας κοίλης σφαίρας από γυαλισμένο μέταλλο. 

Η λάμπα θα εκπέμπει προς τα έξω ακτίνες, από τον εαυτό της προς όλα τα σημεία της σφαίρας, και θα ανακλά λάμπες σε όλες τις διαφορετικές θέσεις. Έτσι ο Κοσμικός Χριστός – ο ύψιστος Μύστης της Ηλιακής Περιόδου -  εκπέμπει ακτίνες. Αυτός είναι ο πνευματικός Ήλιος. Ο Ήλιος είναι τριπλός. Βλέπουμε τον εξωτερικό – τον φυσικό Ήλιο. Πίσω από αυτόν, ή κρυμμένος σ’αυτόν, είναι ο πνευματικός Ήλιος από τον οποίο έρχεται η ώθηση του πνεύματος του Κοσμικού Χριστού. Εκτός από τους άλλους δύο, υπάρχει κάτι που ονομάζουμε Ήφαιστο – αυτός μπορεί να ιδωθεί μόνο ως ένα ημισφαίριο. Στον αποκρυφισμό, λέμε ότι αυτό είναι το σώμα του Πατρός. 

Εκεί υπάρχει ο Πατέρας, κατόπιν το πνεύμα στον  Ήφαιστο. Έχουμε τον Χριστό, το Πνεύμα στον Ήλιο˙ και έχουμε τον Ιεχωβά, το Πνεύμα στη Σελήνη, η οποία στέλνει το ανακλώμενο φως, και το φυσικό και το πνευματικό.

Πριν από την έλευση του Χριστού, όλες οι πνευματικές ωθήσεις έφθαναν στον άνθρωπο μέσω της Σελήνης, ως φυλετικές θρησκείες. Μόνο μέσω της μύησης ήταν δυνατόν να έρθει κάποιος σε άμεση επαφή με την πνευματική ηλιακή ώθηση. Ένα πέπλο κρεμόταν μπροστά από το ιερό.

Όταν έφθασε ο καιρός που το Χριστικό Πνεύμα μπορούσε να μείνει στη Γη – όταν είχαμε πια κάπως εξυψωθεί – τότε μια ακτίνα από τον Κοσμικό Χριστό έφθασε εδώ, και ενσαρκώθηκε εδώ στο σώμα του Πρεσβύτερου Αδελφού μας Ιησού. Μετά από την εκπλήρωση της θυσίας στο Γολγοθά, μετά το θάνατο εκείνου του σώματος που είχε χρησιμοποιήσει, αποσύρθηκε μέσα στη Γη. Προσέξτε τα δικά του λόγια σ’αυτό. Με κανέναν άλλον τρόπο δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τα λόγια του, «Τούτο είναι το σώμα μου.» Έδειξε τον άρτο, και είναι το Πνεύμα της Γης που γεννά αυτό τον άρτο. «Τούτο είναι το αίμα μου.» Οι χυμοί που είναι στο φυτό κάνουν τον οίνο. Δεν ειπώθηκε, Αυτό συμβολίζει το σώμα μου ή το αίμα˙είπε κατηγορηματικά, «Τούτο ΕΙΝΑΙ το αίμα μου.»

Στο Ευαγγέλιο Κατά Ιωάννη, ιγ’, 18, της Καινής Διαθήκης, λέγεται: «ο τρώγων μετ’εμού τον άρτον, εσήκωσεν επ’εμέ την πτέρναν αυτού.» Ο Λούθηρος, ο οποίος το μετέφρασε στη Γερμανία, και δεν περιοριζόταν από τις δεσμεύσεις των μεταφραστών της Βίβλου του Βασιλέως Γεωργίου, το απέδωσε, «Όποιος τρώγει τον άρτο μου, πατάει επάνω μου.» Ποδοπατάμε, σε κάθε βήμα που κάνουμε, το Πνεύμα της Γης, και το σώμα και αίμα αυτού του Πνεύματος αφομοιώνεται μέσα μας, και αυτό το Πνεύμα περιμένει την ημέρα της απολύτρωσης, όταν θα έχουμε εξυψωθεί τόσο πολύ επάνω από τις υλικές μας συνθήκες, που θα είναι δυνατόν για το Πνεύμα της Γης να ελευθερωθεί από την συμπυκνωμένη και χονδροειδή κατάσταση της παρούσας ύπαρξής του.

Το Χριστικό Πνεύμα, τότε, θα είναι η πρώτη είσοδος από μια άμεση πνευματική ώθηση. Σας μιλήσαμε για τις διάφορες κινήσεις των πλανητών, και για τις επιδράσεις  τους στις διάφορες εποχές του έτους. Γνωρίζουμε ότι όταν το Ηλιακό Πνεύμα είναι στις βόρειες περιοχές – όταν ο ήλιος είναι στη θερινή ισημερία, τότε συμβαίνουν φυσικές επιπτώσεις στη Γη. Δεχόμαστε όλοι το καλό που μας κάνει ο Ήλιος στο φυσικό επίπεδο˙είναι ο καιρός που το σιτάρι και το σταφύλι οριμάζει, και που όλα γεννούν στο Φυσικό Κόσμο. Η πνευματική ώθηση ακυρώνεται προς το παρόν, αλλά όταν από την άλλη μεριά ο Ήλιος κατευθύνεται προς το χειμερινό ηλιοστάσιο, το Δεκέμβριο, η πνευματική ώθηση είναι η ισχυρότερη. Επίσης η πνευματική ώθηση είναι ισχυρότερη τη νύχτα από τη μέρα. 

Υπήρχαν εποχές που οι εκκλησίες ήταν ανοιχτές όλη τη νύχτα, αλλά έκλειναν στη μέση της μέρας, επειδή ήταν γνωστό ότι τότε ήταν η στιγμή του μεγαλύτερου σκότους, όσον αφορά τις πνευματικές επιδράσεις.  Ωστόσο, όταν τα αναλογιζόμαστε αυτά, μπορούμε να δούμε ότι τότε, όταν οι ημέρες ήταν μικρότερες σε διάρκεια και οι νύχτες μεγαλύτερες, εκείνη την Αγία Νύχτα για την οποία μιλάμε, όταν ο Χριστός γεννήθηκε ως ένας Ήλιος που επρόκειτο να φωτίσει το σκοτάδι μας – η πνευματική επίδραση είναι η ισχυρότερη, και μπορεί να προσεγγισθεί ευκολότερα. Αυτή ήταν μια μεγάλη αλήθεια που βρίσκεται στο βάθος του Άστρου την Αγία νύχτα, φωτίζοντας την μεγαλύτερη και σκοτεινότερη νύχτα του έτους.
  
 Όταν ο Parsifal άρχισε να πηγαίνει με τον Gurnemanz  προς το κάστρο του Γκράαλ, ρώτησε τον Gurnemanz : «Ποιος είναι το Γκράαλ;»

«Αυτό δεν θα το πούμε, αλλά εάν το έχεις κρύψει εσύ,
Από εσένα, η αλήθεια κρυμμένη δεν θα μένει για πολύ.
Αλλά περισσότερο η έρευνα πληγώνει δυστυχώς,
Όποιον δεν είναι του εαυτού του οδηγός.»

 Αυτό σημαίνει ότι τις παλιές εποχές, πριν ακόμη έρθει ο Χριστός, μόνο λίγοι εκλεκτοί μπορούσαν να ακολουθήσουν την ατραπό της μύησης. Κανένας δεν μπορούσε να αναζητήσει αυτή την ατραπό – κανένας δεν μπορούσε να προχωρήσει πέρα από το σημείο που βρίσκονταν η υπόλοιπη ανθρωπότητα – εκτός από λίγους εκλεκτούς, όπως ήταν οι ιερείς και οι Λευΐτες. Αυτοί οδηγούνταν στους ναούς, και μαζεύονταν εκεί. Τους πάντρευαν μεταξύ τους σύμφωνα με κάποιον ορισμένο τρόπο˙μερικοί άνθρωποι ζευγάρωναν για κάποιο σκοπό, δηλαδή για να μπορέσουν να αναπτύξουν την κατάλληλη ευελιξία μεταξύ του ζωτικού και του χονδροειδούς σώματος η οποία είναι απαραίτητη για μύηση.  Ένας διαχωρισμός έπρεπε να γίνει με σκοπό να μπορέσουμε να βγάλουμε έξω τους δύο αιθέρες, και να αφήσουμε τους άλλους δύο. Αυτό δεν μπορούσε να γίνει στην κατάσταση της συνηθισμένης ανθρωπότητας. Επειδή αυτή ήταν ακόμη δεμένη με το σώμα των επιθυμιών. Πρέπει η ανθρωπότητα να περιμένει να γίνει αυτό αργότερα.  

Ακόμη και γι’αυτούς τους ανθρώπους που ήταν γύρω από αυτούς τους ναούς, ήταν ένα πολύ επικίνδυνο έργο, η απελευθέρωσή τους. Μπορούσε να γίνει καλύτερα κάποια ορισμένη χρονική στιγμή, και εκείνη η μακρύτερη νύχτα ήταν μια από αυτές τις χρονικές στιγμές. Όταν η μέγιστη πνευματική ώθηση ήταν εκεί, είχαν την  καλύτερη ευκαιρία να έρθουν τότε, παρά κάποια άλλη εποχή του έτους, σε επαφή μαζί της. Έτσι την Αγία Νύχτα, την οποία ονομάζουμε Χριστούγεννα, ήταν συνηθισμένο για τους Μάγους  - εκείνους που ήταν πέρα από τη συνηθισμένη ανθρωπότητα – να οδηγήσουν στους ναούς, εκείνους που γίνονταν και εκείνοι σοφοί, και επομένως άξιοι για μύηση. Εκτελούνταν ορισμένες τελετές και οι υποψήφιοι εισέρχονταν σε κατάσταση έκστασης. Δεν ήταν τότε δυνατόν να τους δοθεί μύηση στην κατάσταση της πλήρους εγρήγορσης, έπρεπε να γίνει σε κατάσταση έκστασης. Όταν η πνευματική αντίληψη είχε αφυπνισθεί σ’αυτούς, μπορούσαν να δουν μέσα από τη Γη – μη βλέποντας σε λεπτομέρεια, αλλά με τη Γη να φαίνεται σαν να ήταν διαφανής – και είδαν το Άστρο του μεσονυκτίου, τον πνευματικό ήλιο.

Πριν από τον ερχομό του Χριστού, η Γη υφίστατο διεργασίες εκ των έξω, όπως το Ομαδικό Πνεύμα εργάζεται με τα ζώα. Ο Χριστός ήρθε να εργασθεί εκ των ένδον. Πριν από αυτό, όταν οι νεόφυτοι επρόκειτο να έρθουν σε επαφή με εκείνον, μπορούσαν να δουν, εκείνη την Αγία Νύχτα, το Αστρο του Χριστού, ακριβώς όπως η Αμμωμος Παρθένος ήταν στον Ανατολικό ορίζοντα, και το μικρό Ηλιακό τέκνο του ερχόμενου έτους άρχιζε προς το Βόρειο ημισφαίριο, για να μας σώσει από το σκότος, την πείνα και την ανάγκη που θα προκαλούνταν χωρίς αυτόν. Τότε οι τρεις Μάγοι μπορούσαν να δουν το Άστρο, την Αγία Νύχτα, το οποίο είναι η πνευματική ελπίδα του ανθρώπου ως ο φυσικός ήλιος που γεννήθηκε τότε στον υλικό του σωτήρα.

Μην νομίσετε ότι έλαμψε μόνο τότε˙είναι ευκολότερο να το δείτε τώρα από τότε, επειδή όταν ήρθε ο Χριστός μετέβαλε τις δονήσεις της Γης και συνεχώς τις αλλάζει όλες από τότε. Αυτός «έσχισε το πέπλο του ιερού» - Έκανε το Άγιο των Αγίων – το μέρος της μύησης – να είναι ανοικτό «σε όποιον θέλει». Από τότε, δεν είναι πλέον απαραίτητη η έκσταση – ούτε άλλες παρόμοιες καταστάσεις, για τη μυητική διαδικασία. Υπάρχει μια συνεχής είσοδος στον Ναό, για τον καθέναν που θέλει να εισέλθει.

Και με τον καιρό, η θρησκεία που Αυτός μας έφερε, θα διώξει μακρυά κάθε πόνο˙θα στεγνώσει τα δάκρυα από όλα τα μάτια. Όπου υπήρξε πόλεμος, θα υπάρξει  ειρήνη, αφού Αυτός ήρθε για να φέρει το ξίφος που θα απελευθερώσει τον άνθρωπο από το εθνικό πνεύμα και θα τον κάνει ένα άτομο που είναι ικανό να είναι ένας αδελφός σε κάθε άνθρωπο. Αυτός ήρθε για να κάνει αυτό το έργο, όσο βέβαια αυτό εκπληρώθηκε κατά το πρώτο μέρος της προφητείας Του – έτσι αυτή η άλλη μεγάλη και ένδοξη προφητεία θα εκδηλωθεί και οι άνθρωποι θα κάνουν τα ξίφη τους αλέτρια, και τις λόγχες τους, κλαδευτήρια.

Υπάρχει ένα ακόμη πράγμα να δούμε, και αυτό είναι τα δώρα που έφεραν εκείνοι οι Μάγοι – τα δώρα που προορίζονταν να προσφερθούν στα πόδια του Σωτήρα, όπως ακούμε στον αρχαίο μύθο. Αυτός ο μύθος μας λέει ότι ο ένας πρόσφερε χρυσό, ο άλλος μύρο, και ο τρίτος πρόσφερε λιβάνι. Ο χρυσός για τον οποίο πάντα ακούμε στη συμβολολογία, είναι το έμβλημα του Πνεύματος. Αυτό το Πνεύμα συμβολίζεται επίσης  στο Δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν, για παράδειγμα. Εκεί, καθώς ανοίγει η σκηνή, βλέπουμε τον καθαρό χρυσό του Ρήνου. Ο ποταμός Ρήνος θεωρείται το έμβλημα του ύδατος, και εκεί ο χρυσός φαίνεται να λάμπει στο βράχο, συμβολίζοντας το συμπαντικό πνεύμα στην τέλεια καθαρότητά του. Αργότερα εκλάπη και ΕΓΙΝΕ ΕΝΑ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ  από τον Alberich , που αντιπροσωπεύει την ανθρωπότητα στη μέση εποχή της Ατλαντίδας, όταν το Πνεύμα είχε εισχωρήσει μέσα τους. Τότε ο χρυσός εκφυλίστηκε, χάθηκε, και αυτό ήταν η αιτία κάθε λύπης στη γη. Αργότερα ακόμη ακούμε για τους αλχημιστές που προσπάθησαν να μετουσιώσουν τα ευτελή μέταλλα σε χρυσό˙αυτός είναι ο πνευματικός τρόπος να λέμε ότι ήθελαν να εξαγνίσουν αυτό το χονδροειδές σώμα, να το εκλεπτύνουν και να εξαγάγουν την πνευματική ουσία.

Επομένως, το δώρο του ενός Μάγου είναι το Πνεύμα. Ο επόμενος φέρνει μύρο. Το μύρο είναι το απόσταγμα ενός αρωματικού φυτού που φύεται στην Αραβία, ένα πολύ σπάνιο φυτό, πράγματι, πολύ σπάνιο. Επομένως, συμβολίζει την ουσία που εξάγει ο άνθρωπος όταν καθαρίζει τον εαυτό του. Όταν έχει καθαρίσει το αίμα του από το πάθος, γίνεται όμοιος με φυτό, αγνός και καθαρός. Εχει γίνει το ανεστραμμένο φυτό προτού γίνει το αγνό φυτό, το οποίο συμβολίζεται με το Ροδόσταυρο, με την Αδαμάντινη Ψυχή, και ούτω καθεξής. Τότε το σώμα του είναι μια αρωματική ουσία. Αυτό είναι ένα πραγματικό γεγονός – δεν μιλούμε με παρομοιώσεις – όταν λέμε ότι υπάρχουν Άγιοι Άνθρωποι, οι οποίοι είναι τόσο Άγιοι, που εκπέμπουν ένα άρωμα γύρω τους. Αυτό λέγεται για κάποιους Καθολικούς αγίους, και αυτό είναι αληθινό. Επομένως, το μύρο αντιπροσωπεύει αυτή την ουσία της ψυχής, η οποία εξάγεται από την εμπειρία του σώματος. Αυτή είναι η ψυχή.

Το τρίτο δώρο ήταν λιβάνι. Το λιβάνι είναι μια φυσική ουσία πολύ λεπτοφυούς χαρακτήρα, που χρησιμοποιείται συχνά σε θρησκευτικές τελετές˙χρησιμεύει ως  αντικείμενο για την τέλεση διαδικασιών αόρατων ενεργειών. Μια περιγραφή των ιδιοτήτων του λιβανιού βρίσκεται επίσης στην ιστορία των Σέρβων βασιλοκτόνων. Ο Υπουργός Εσωτερικών έχει εκδώσει τα Απομνημονεύματά του, και αναφέρει σαν περίεργη περίπτωση ότι κάθε φορά χρησιμοποιούσαν κάποιο είδος λιβανιού για να οδηγήσουν τους άλλους στη συνωμοσία, και πετύχαιναν: αλλά κατά καιρούς, όταν δεν χρησιμοποιούσαν λιβάνι, αποτύγχαναν. Αυτό δείχνει – ότι σε μερικές περιπτώσεις ο Σέρβος είχε, προφανώς ασυνείδητα, προσφέρει ένα όργανο για ορισμένα πνεύματα που ήθελαν και κατάφεραν να βοηθήσουν τους συνωμότες.

Υπάρχει το κλειδί για τα τρία δώρα που προσφέρθηκαν από τους Μάγους – το Πνεύμα, η ψυχή, και το σώμα. Όπως είπε ο Χριστός, «Εάν θέλεις να με ακολουθήσεις, πρέπει να πουλήσεις όλα όσα έχεις. ΔΕΝ  ΠΡΕΠΕΙ  ΝΑ  ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ  ΤΙΠΟΤΕ  ΓΙΑ  ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ  ΣΟΥ.»   Πρέπει να δώσεις το σώμα, την ψυχή και το Πνεύμα, για την ανώτερη ζωή, όλα για τον Χριστό. Όχι για κάποιον εξωτερικό Χριστό, αλλά για τον εσωτερικό Χριστό. Οι τρεις Μάγοι λέγεται στο μύθο ότι ήταν κίτρινος, μαύρος και λευκός, εκπρόσωποι των τριών φυλών που έχουμε στη Γη, της Μογγολικής, της Μαύρης και της Λευκής. Βλέπουμε επομένως ότι φαίνεται πολύ καλά στο μύθο ότι τελικά όλοι θα καταλήξουν σ’αυτήν τη φιλάνθρωπη Χριστιανική θρησκεία. «Σε αυτόν, κάθε γόνατο θα γονατίσει.» Ο καθένας θα οδηγηθεί από το άστρο, στον Χριστό. Αλλά ας τονίσουμε με πολλή έμφαση -  όχι σε έναν εξωτερικό Χριστό, αλλά στον Χριστό που είναι μέσα μας.

Όπως λέει ο Άγγελος Σιλέσιος, 

Και χίλιες φορές o Χριστός στη Βηθλεέμ να γεννηθεί,
Αλλά όχι εντός σου, χαμένη θα’ναι η δική σου η ψυχή.
Μάταια τον σταυρό του Γολγοθά, αυτή  θα τον κοιτά,
Εκτός κι αν ο Χριστός,  εντός σου, γεννηθεί  ξανά.

 Αποκλειστική μετάφραση για το blog : Ιωάννης Σκανδάλης