Ένα ποίημα του Ρουμί
Όλη η ευτυχία του κόσμου
δεν θα μου γιάτρευε εύκολα αυτόν τον πόθο.
Η μόνη γιατρειά είναι ο Αγαπημένος.
δεν θα μου γιάτρευε εύκολα αυτόν τον πόθο.
Η μόνη γιατρειά είναι ο Αγαπημένος.
Σκέφτηκα : Πόσα λόγια θα του πω όταν τον συναντήσω.
Τον είδα και δεν έβγαλα μιλιά.
***
Με τίποτα με καμία ευτυχία αυτού του κόσμου δεν θα το άλλαζε αυτό.
Γιατί αυτή η ένωση με το Φως είναι τότε η μόνη διέξοδος, ο μόνος δρόμος, το μοναδικό ανθρώπινο καθήκον.
Ο ενθουσιασμός μας μπορεί να είναι μεγάλος όπως και η χαρά μας και να αγωνιούμε να τα εκφράσουμε παντού.
Αλλά πόσο μικρή η ανθρώπινη γλώσσα έχει γίνει τότε, πως να εκφράσει το ανέκφραστο;
Γιατί Αυτός μόνο στην σιωπή (η αυτό παράδοση του Εγώ) μπορεί να εκφραστεί.
Η ποίηση του Ρουμί είναι πολύ διδακτική αν και ενδεχομένως θα χρειαζόταν μια μικρή ανάλυση στο κάθε ποίημά για να αποδοθεί και το συμβολικό νόημα, αυτό μπορεί να κατανοηθεί από κάποιον που βαδίζει αυτήν την ατραπό και έτσι έχει κοινά βιώματα.
Κάποιος θα ρωτήσει μα δεν είναι ο Σουφισμός ένας διαφορετικός τρόπος;
Ναι είναι αλλά η εκκίνηση, η διαδρομή, ο στόχος είναι όλα ίδια, γιατί ένας είναι ο Θεός, πατέρας μητέρα όλων των όντων.
Ο τρόπος έχει να κάνει με τον χρόνο, την φυσιολογία του ανθρώπου και τις δια κοσμικές συνθήκες γιατί σωστά όλα ρέουν, όλα εξελίσσονται, τίποτα δεν μένει το ίδιο.
Είναι απαραίτητο να διαβάζουμε αυτά τα λόγια;
Αυτήν την ποίηση;
Ναι είναι γιατί μας μεταφέρει μια εικόνα από ένα μελλοντικό μας βίωμα και η εμπειρία αυτού του βιώματος είναι από μόνη της μία σοφία, αλλά αυτή η σοφία δεν είναι δεδομένη, όχι χρειάζεται να κατακτηθεί και από εμάς, μέσα στην ζωή μας, να γίνει κοινή εμπειρία, να εμπλουτιστεί και να καταγραφεί εσωτερικά και να γίνει μετά μια μαρτυρία.
Μόνον έτσι μπορούμε να αγγίξουμε ο ένας τον άλλον, να αγαπηθούμε να προχωρήσουμε μαζί γιατί το σημαντικό στον Χριστιανισμό δεν είναι η ατομικότητα άλλο πια αλλά η συλλογικότητα, πως δηλαδή ο ένας να υπηρετεί τον άλλον, την ομάδα, την κοινωνία.
***
Όποιος
έχει έστω και μια αχνή γεύση από το Πνευματικό Βασίλειο δεν αισθάνεται
απλά την ανωτερότητα Αυτού, την τελειότητα του αλλά βαθαίνει μέσα του και
ένας έντονος πόθος για αυτήν την χαμένη πατρίδα.
Με τίποτα με καμία ευτυχία αυτού του κόσμου δεν θα το άλλαζε αυτό.
Γιατί αυτή η ένωση με το Φως είναι τότε η μόνη διέξοδος, ο μόνος δρόμος, το μοναδικό ανθρώπινο καθήκον.
Ο ενθουσιασμός μας μπορεί να είναι μεγάλος όπως και η χαρά μας και να αγωνιούμε να τα εκφράσουμε παντού.
Αλλά πόσο μικρή η ανθρώπινη γλώσσα έχει γίνει τότε, πως να εκφράσει το ανέκφραστο;
Γιατί Αυτός μόνο στην σιωπή (η αυτό παράδοση του Εγώ) μπορεί να εκφραστεί.
-------
Η ποίηση του Ρουμί είναι πολύ διδακτική αν και ενδεχομένως θα χρειαζόταν μια μικρή ανάλυση στο κάθε ποίημά για να αποδοθεί και το συμβολικό νόημα, αυτό μπορεί να κατανοηθεί από κάποιον που βαδίζει αυτήν την ατραπό και έτσι έχει κοινά βιώματα.
Κάποιος θα ρωτήσει μα δεν είναι ο Σουφισμός ένας διαφορετικός τρόπος;
Ναι είναι αλλά η εκκίνηση, η διαδρομή, ο στόχος είναι όλα ίδια, γιατί ένας είναι ο Θεός, πατέρας μητέρα όλων των όντων.
Ο τρόπος έχει να κάνει με τον χρόνο, την φυσιολογία του ανθρώπου και τις δια κοσμικές συνθήκες γιατί σωστά όλα ρέουν, όλα εξελίσσονται, τίποτα δεν μένει το ίδιο.
Είναι απαραίτητο να διαβάζουμε αυτά τα λόγια;
Αυτήν την ποίηση;
Ναι είναι γιατί μας μεταφέρει μια εικόνα από ένα μελλοντικό μας βίωμα και η εμπειρία αυτού του βιώματος είναι από μόνη της μία σοφία, αλλά αυτή η σοφία δεν είναι δεδομένη, όχι χρειάζεται να κατακτηθεί και από εμάς, μέσα στην ζωή μας, να γίνει κοινή εμπειρία, να εμπλουτιστεί και να καταγραφεί εσωτερικά και να γίνει μετά μια μαρτυρία.
Μόνον έτσι μπορούμε να αγγίξουμε ο ένας τον άλλον, να αγαπηθούμε να προχωρήσουμε μαζί γιατί το σημαντικό στον Χριστιανισμό δεν είναι η ατομικότητα άλλο πια αλλά η συλλογικότητα, πως δηλαδή ο ένας να υπηρετεί τον άλλον, την ομάδα, την κοινωνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου