Η αδυναμία των φυσικών φιλοσόφων

Η αδυναμία των φυσικών φιλοσόφων

Η αδυναμία των φυσικών φιλοσόφων να δώσουνε ικανοποιητικές λύσεις στα μεγάλα προβλήματα του ανθρώπου ήταν προδιαγεγραμμένη όμως απόλυτα απαραίτητη και επιβεβλημένη. Ο άνθρωπος μέσα από την ατέλεια του δεν θα μπορούσε ποτέ να δώσει τις απαραίτητες εξηγήσεις όσον αφορά την θέαση του ανώτερου κόσμου μιας και είναι απόλυτα αποσυνδεδεμένος με αυτόν για αυτό η ανθρωποκεντρική τάση που δημιουργήθηκε μετά έδωσε μια σημαντική ανακατεύθυνση και ένα πολύ σωστό σημείο αναφοράς και αυτό δεν είναι παρά ο ίδιος άνθρωπος.

Για αυτό είναι απαραίτητο να σταματήσουμε αυτήν την αδιέξοδη εσωτερική μας τάση και αυτήν την πηγαία επιθυμία που έχουμε στο να θέλουμε να εξηγήσουμε τα ανώτερα και αδιόρατα σύμπαντα και τις αρχές τους και να δώσουμε έμφαση σε μια εσωτερική ανθρωπολογία ούτως ώστε να μπορέσουμε να γνωρίσουμε, να εξηγήσουμε, πρώτα από όλα τον ίδιο τον άνθρωπο και την λειτουργία του όπως επίσης και από ποιες δυνάμεις τρέφετε και συντηρείται.

Αυτή η αναλογία, αυτή η γνώση θα μπορούσε να μας δώσει και μία διδακτική εικόνα, ένα καθρέφτισμα, μια αντανάκλαση του πνευματικού κόσμου γιατί είναι γνωστό ότι ένα δημιούργημα αποτελείτε και εμπεριέχει την ουσία του δημιουργού του και εδώ η έννοια 'ομοιάζει' αναφέρετε σε αυτό και επουδενί λόγω στην σωματική μορφή. 

Ο δημιουργός πάντα θα είναι κατά πολύ ανώτερος από το δημιούργημα. Έτσι με την Σωκρατική εστίαση μέσα στα ανθρώπινα μυστήρια άρχισε μια θαυμαστή περιπλάνηση του ανθρώπου μέσα στην αρχή του πνευματικού του πυρήνα η οποία όχι μόνον του αποκάλυπτε την ψευδαίσθηση αυτού του ίδιου και του κόσμου του αλλά του εξηγούσε του μιλούσε για αυτήν την θαυμαστή ανατροπή, μεταστροφή που έπρεπε να κάνει σπάζοντας τα υλικά δεσμά που τον κρατούσαν φυλακισμένο και πώς, ποιαν κατεύθυνση θα έπρεπε να ακολουθήσει βγαίνοντας από αυτήν την φυλακή. 

Εδώ επίσης βλέπουμε και αυτήν την διπλή αντιστοιχία όσον αφορά την φύση του πυρός που μας φωτίζει μέσα στην σπηλιά δημιουργώντας όλες αυτές τις σκιές αλλά ταυτόχρονα ένα άλλο φως αποκαλύπτει σε εμάς τα πάντα όταν εμείς θα βγούμε έξω από αυτήν την σπηλιά. 

Και εδώ ο Σωκράτης για πρώτη φορά σαν ένας μεγάλος μυημένος στα μυστήρια του Πνεύματος δίνει μαρτυρία για το Φως του Χριστού το οποίο πολύ σύντομα θα αποκαλυπτόταν μέσα στην δική μας ατελή φύση, μέσα στον Πρώτο Άνθρωπο Ιησού δίνοντας, διορθώνοντας, θεραπεύοντας, αναδημιουργώντας αυτήν την χαμένη σύνδεση της έκπτωτης ψυχής μας, σαν μία πύρινη γέφυρα μεταξύ του κατώτερου και του ανώτερου κόσμου.

Η εποχή των μεγάλων και πανίσχυρων Θεών που ενσαρκωνόντουσαν ανάμεσα στους θνητούς έχει περάσει ολοκληρωτικά δημιουργώντας εντελώς νέους ορίζοντες και δυνατότητες μέσα από τις οποίες ο θνητός άνθρωπος μπορεί επιτέλους να υφάνει το ένδυμα των Θεών. 

Αυτά τα σχόλια σαν απόκριση μου γεννήθηκαν διαβάζοντας ένα πολύ γνωστό βιβλίο : W. K. C. Guthrie - Οι Ελληνες Φιλοσοφοι Από τον Θαλή ως τον Αριστοτέλη