Περισσότερο ύλη ή περισσότερο πνεύμα;

 

Περισσότερο ύλη ή περισσότερο πνεύμα;

 

Είναι σχεδόν σίγουρο ότι ο σημερινός άνθρωπος μέσα από την αδιαλλαξία του, και έναν τρόπο σκέψης και σχέσης που έχει με την ύλη και τις απολαύσεις που αυτή του προσφέρει, πολύ λίγο καταλαβαίνει την αναγκαιότητα, την σημαντικότητα του Πνευματικού Βίου και μιας προεργασίας καθαγιασμού σαν το απαραίτητο στάδιο προετοιμασίας για μια ολοκληρωτική αναγέννηση.

Ένας άνθρωπος μέσα από την καθημερινότητα του εκτελεί το χρέος του ως προς τον εαυτό του και την οικογένεια του ως συνήθως μαχόμενος καθημερινά μέσα από μια αδιάκοπη σωματική εργασία που ενδεχομένως τον καταπονεί δημιουργώντας του όλο και ένα μειούμενο ενδιαφέρον για οτιδήποτε στην ουσία σχετίζεται με την ψυχή του, με αυτήν την ανάταση πνεύματος που και οι γραφές μας μιλούν.

Έτσι εργάζεται, ξεκουράζεται, τρώει, διασκεδάζει ποικιλοτρόπως, έχει κάποιες αγαπημένες συνήθειες, κάνει sex, κοιμάται, ονειρεύεται και φαντάζεται, σκέφτεται και επιθυμεί και κάνει σχέδια για το μέλλον.

Όλα αυτά εναλλάσσονται το ένα με το άλλο μέρα με την μέρα αδιάκοπα, χωρίς κανένα ουσιαστικό νόημα γιατί στην ουσία μέσα του επικρατεί ένας τεράστιος θόρυβος, μια κενότητα, μια κούραση μέσα από τα χρόνια, μια απογοήτευση και συνήθως μετά από λίγο μια απλή συνθηκολόγηση.

Κάθε άνθρωπος ανάλογα με το επίπεδο της συνείδησης του και την σύνδεση του με το Πνεύμα έχει και ένα προσωπικό έργο, ένα καθήκον να επιτελέσει.
Ορισμένοι όμως εξ αιτίας μιας εσωτερικής προεργασίας και εξέλιξης του μικρόκοσμου τους αναλαμβάνουν και εργάζονται περισσότερο σε ένα άλλο πιο πνευματικό επίπεδο μέσω μιας προσωπικής θυσίας και αδιάκοπου μόχθου ώστε να μπορέσουν να καταστούν ικανοί να γίνουν μια γέφυρα μεταξύ του ανώτερου κόσμου και των ανθρώπων.

Οι απαιτήσεις βαδίζοντας την ατραπό είναι μεγάλες και δύσκολες αλλά η χαρά και η ειρήνη που αυτή μας δίνει είναι ολωσδιόλου συγκλονιστική.

Πολλοί θα περιγελάσουν έναν άνθρωπο χωρίς επιθυμίες και προσκολλήσεις μέσα από την ύλη, γιατί ποτέ δεν θα καταλάβουν ότι αυτό το συνεχόμενο παιχνίδι που εκτελούν σαν μαριονέτες μέσα από ένα κοινωνικό πλάνο και μια οργάνωση ενός κατεστημένου ολωσδιόλου αντί πνευματικού, το οποίο είναι λανθασμένο, βασίζεται, ορίζετε από έναν ατελείωτο  ανταγωνισμό και ένα επακόλουθο πολλών οδυνηρών συγκρούσεων μεταξύ των ανθρώπων, έντονη αντιπαλότητα, ζήλια, αρνητικότητα στο έπακρον.

Μόνον μια ουσιαστική ενδοσκόπηση μέσω της βοήθειας του πνεύματος μπορεί να μας φωτίσει ώστε να κατανοήσουμε αυτήν την κενότητα, ειδικότερα μέσα από τις προσωπικές μας σχέσεις τις οποίες έχουμε δημιουργήσει στο διάβα του προηγούμενου βίου μας.

Πόσο κατ ουσίαν είμαστε στο ελάχιστο ευχαριστημένοι για τις επιλογές μας και αν αυτές μας οδήγησαν σε αυτό που οι άνθρωποι και εμείς αντιλαμβανόμαστε σαν αγάπη, σαν ευτυχία, αν επικρατεί μια αρμονία μέσα από τις σχέσεις μας, μια ειρήνη, μια ηρεμία του νου.

Πως όμως αγαπητοί φίλοι να υπάρξουν όλα αυτά όταν δεν έχουν γίνει μια εσωτερική πραγματικότητα μέσα μας;
Πως μπορούμε να εκφράσουμε αγάπη ή να ακτινοβολήσουμε φως και καλοσύνη όταν η προσωπικότητα μας, το εγώ μας, επιλέγει το σκοτάδι και την αντιπαλότητα, το πρόσκαιρο, το εφήμερο, το ανούσιο, το ευτελές, το επιφανειακό.

Όμως αυτή η απελευθερωτική κατανόηση δεν θα επέλθει παρά μόνο μέσα από αυτές τις βαθιές εσωτερικές εμπειρίες και μια δυναμική ειλικρίνεια και εστιασμό μέσα μας, μέσα στην ζωή μας, μέσα στους ανθρώπους που μας περιβάλλουν και αλληλοεπενεργούμε.

Χρειάζεται μια φόρμουλα μέσα στην καθημερινότητα μας η οποία θα μας οδηγήσει σωστά σε ένα πνευματικό δρόμο μέσα από μια ισορροπία πνεύματος και ύλης.
Το ποσοστό όμως του ενός από το άλλο ποικίλοι ανάλογα με την εσωτερική ανάγκη του καθένα για το ποιον δρόμο θα ακολουθήσει, περισσότερο ύλη ή περισσότερο πνεύμα;

Εσείς διαλέγετε.