Σχετικά με την αναβίωση της αλχημείας στον μεσαίωνα
Δεν είναι τυχαίο πως η αναβίωση της αλχημείας κατά την διάρκεια του μεσαίωνα ήταν ένα ζήτημα κυρίως μοναχών οι οποίοι κατά πάσα πιθανότητα είχαν την ευκαιρία του να μελετήσουν απόκρυφα για την εποχή κείμενα. Για αυτό και η μεσαιωνική αλχημεία, ήταν μια τέχνη που άγγιζε τα όρια της μυστικιστικής αποκάλυψης και ήταν δυνατή μόνο με τη βοήθεια του Θεού μέσω της προσευχής και της διαλογιστικής ενόρασης. Είναι πιθανό οι εμπνεύσεις τους να προέρχονται από τον Ελληνόφωνο κόσμο και να ανάγονται απευθείας στους αρχαίους Ελληνικούς παπύρους των πρώτων Χριστιανικών χρόνων. Ωστόσο, ο κύριος όγκος των αλχημικών πραγματειών που μεταφράστηκαν από τους Άραβες από τα Ελληνικά, τα Συριακά, τα Περσικά και άλλες γλώσσες έφτασε στην Ευρώπη μέσω μεταφράσεων από τα Αραβικά. Από αυτές η πρώτη ήταν το Βιβλίο της Σύνθεσης της Αλχημείας, που μετέφρασε ο Άγγλος λόγιος Robert of Chester κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Σεγκόβια (Ισπανία) που συνορεύει με το χαλιφάτο της Κόρδοβα το 1144. Αυτή και οι επόμενες Αραβικές μεταφράσεις έθεσαν τους θεμέλιους λίθους για τη μελλοντική δημοτικότητα της αλχημείας, η οποία εξαπλώθηκε σχεδόν αμέσως σε όλη την Ευρώπη. Ένας από τους πρώτους χρυσοχόους στην Ευρώπη ήταν και ο Ρότζερ Μπέικον (1214-1292) ήταν μοναχός και ασχολήθηκε ενεργά με τις ιερές τέχνες: ήταν αυτός που διαχώρισε για πρώτη φορά την πρακτική, εργαστηριακή αλχημεία από την θεωρητική, δηλαδή τη φυσική φιλοσοφία. Η ιατρική αλχημεία συμβάδιζε επίσης με τη μεταλλουργική αλχημεία. Τον XIII αιώνα ο Άγγλος κανόνας, ιατρός και αλχημιστής Hugo Evershamsky (όχι ο Παράκελσος, όπως συχνά γράφεται λανθασμένα) επινόησε το πόσιμο χρυσό - aurum potabile, που θεωρούνταν θεραπεία για πολλές ασθένειες, αν και ήδη από τον XII αιώνα η Γερμανίδα καλόγρια-πολυμαθής Hildegard of Bingen επεσήμανε ότι το κρασί που θερμαίνεται με θερμαινόμενο χρυσό βοηθά από τον πυρετό του στομάχου (βλ. εδώ). Μέχρι τον δέκατο τέταρτο αιώνα, οι Ευρωπαίοι αλχημιστές δεν χρησιμοποιούσαν σχεδόν καθόλου αλληγορική γλώσσα και ασχολούνταν κυρίως με την πρακτική χρυσοχοΐα. Ο μόνος που δεν ακολούθησε πλήρως αυτή την παράδοση ήταν ο Γάλλος ποιητής και πιθανότατα αλχημιστής Jean de Meung (1240- 1305), ο οποίος έγινε διάσημος για τη συνέχεια του περίφημου Μυθιστόρημα του Ρόδου. Σε αυτό το ποίημα και σε πολλά άλλα έργα του, θίγει συχνά τις βασικές αρχές της βασιλικής τέχνης, διατηρώντας ωστόσο σχεδόν πάντα το "εργαστηριακό" ύφος της αλχημικής περιγραφής που χαρακτηρίζει τον 13ο αιώνα, και μόνο σπάνια καταφεύγει σε μεταφορές. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι δεν βρίσκουμε ούτε μία αλληγορική εικόνα στις Ευρωπαϊκές πραγματείες για την αλχημεία του όγδοου και του δέκατου τρίτου αιώνα: τα πάντα στα ίδια τα κείμενα ήταν εξαιρετικά ουσιαστικά και στεγνά. Το ύφος της περιγραφής της αλχημείας άλλαξε δραματικά τον 14ο αιώνα. Ο Λομβαρδός φιλόσοφος Peter Bonus στην πραγματεία του The New Pearl of Great Price "Το νέο πολύτιμο μαργαριτάρι" του 1339 αναφέρει ότι η φιλοσοφική λίθος μοιάζει με τον Χριστό και ο αλχημιστής, διυλίζοντας τα μέταλλα σε ένα καμίνι, διυλίζει επίσης την ψυχή του. Ο ίδιος ο τίτλος της πραγματείας παραπέμπει σε μια βιβλική μεταφορά: "Ακόμα όπως η Βασιλεία των Ουρανών μοιάζει με τον έμπορο που αναζητά καλά μαργαριτάρια, ο οποίος, όταν βρήκε ένα πολύτιμο μαργαριτάρι, πήγε και πούλησε όλα όσα είχε και το αγόρασε" (Ματθαίος 13:45-46). Το έργο του Peter Bonus ήταν τόσο δημοφιλές που το 1546 ο αλχημιστής Τζιοβάνι Λατσίνι, με τη συγκατάθεση του Πάπα Παύλου Γ', αποφάσισε να εκδώσει μια εικονογραφημένη έντυπη έκδοσή του. Ο Οξιτανός αλχημιστής Joan de Roctayad, γνωστότερος με το Λατινικό του όνομα Johannes of Rupescis (1310-1362), έφερε την αλχημεία και τον Χριστιανισμό ακόμη πιο κοντά. Ως φραγκισκανός μοναχός, ο Ιωάννης ανακάτεψε στη θεολογία του αποκαλυπτικές προφητείες για το επερχόμενο τέλος του κόσμου με αλχημικές ιδέες: αυτό τον οδήγησε τελικά στη φυλακή. Ο Οξιτανός στοχαστής πίστευε ότι μέσω της δύναμης της φιλοσοφικής λίθου, οι αλχημιστές θα μπορούσαν να βοηθήσουν τον Ιησού στον τελικό αγώνα του κατά του Αντιχρίστου. Χάρη στην πεμπτουσία, η οποία φέρνει ισορροπία και στα τέσσερα υγρά (σύμφωνα με τον Ρωμαίο γιατρό Γαληνό, τα υγρά στο εσωτερικό του σώματος), δεν ήταν δυνατό μόνο να παραταθεί η ζωή ή να θεραπευτούν όλες οι ασθένειες, έκανε το σώμα του αλχημιστή να μοιάζει με το θείο, μετατρέποντάς τον στον ιδανικό πολεμιστή του Χριστού. Παραδόξως, ο Ιωάννης του Rupescis πίστευε ότι η πεμπτουσία ήταν το aqua vitae, ή αιθυλική αλκοόλη που λαμβάνεται από την επαναλαμβανόμενη απόσταξη του κρασιού, με άλλα λόγια, το κύριο όπλο του αλχημιστή ήταν κάτι σαν βότκα, ή μάλλον φεγγαρόφωτο.
Η αλκοόλη δεν ήταν όπως άλλες υποσελήνια ουσίες που αποτελούνται από τα τέσσερα στοιχεία και, ως εκ τούτου, δεν υπόκεινταν σε φθορά: μεταδίδοντας στον ανθρώπινο οργανισμό τις ιδιότητες της στερεότητας και του άφθαρτου των ουράνιων σφαιρών, η ουσία αυτή ονομάστηκε από τον Johannes of Rupescis "επίγειος παράδεισος" και η δημιουργία της αποδόθηκε στον ίδιο τον Θεό. Ενισχυμένη με θεϊκό οινόπνευμα, η ευεργετική αλχημεία επρόκειτο να βοηθήσει τον Σωτήρα να βυθίσει τον στρατό του Σατανά πίσω στην κόλαση. Ο Οξιτανός ήταν επίσης ένας από τους πρώτους που πρότεινε τη χρήση όχι μόνο του οινοπνεύματος και των μετάλλων, αλλά και βοτάνων για την παρασκευή αλχημικών φίλτρων - για παράδειγμα, το σεληνιακό φυτό, το οποίο απελευθερώνει τα πέταλά του όταν το φεγγάρι αυξάνεται και τα κρύβει όταν μειώνεται. Ο αριθμός των πετάλων στην εικόνα υποδηλώνει τον αριθμό των ημερών ανάπτυξης του φεγγαριού, μετά τις οποίες το φυτό απέκτησε μια ιδιαίτερη θεραπευτική δύναμη. Η σύγκλιση της αλχημείας και της θρησκείας δεν έγινε τυχαία: η επιστήμη αυτή έπρεπε να νομιμοποιηθεί στον Χριστιανικό κόσμο, να καθαριστεί από όλες τις "βλαβερές" επιρροές των παγανιστικών και ισλαμικών ριζών της και να νομιμοποιηθεί στα μάτια των υψηλότερων προστατών. Επιπλέον, κατά τους αιώνες XIV-XV η αλχημεία, ως τέχνη των παραχαράξεων, απαγορεύτηκε από τους πάπες της Ρώμης και τους Ευρωπαίους ηγεμόνες, τον βασιλιά της Γαλλίας Κάρολο Ε΄ τον Σοφό και τον Άγγλο βασιλιά Ερρίκο Δ΄. Η σύγκλιση της αλχημείας και της θρησκείας δεν έγινε τυχαία: η επιστήμη αυτή έπρεπε να νομιμοποιηθεί στον χριστιανικό κόσμο, να καθαριστεί από όλες τις "βλαβερές" επιρροές των παγανιστικών και ισλαμικών ριζών της και να νομιμοποιηθεί στα μάτια των υψηλότερων προστατών. Επιπλέον, κατά τους αιώνες XIV-XV η αλχημεία, ως τέχνη των παραχαράξεων, απαγορεύτηκε από τους πάπες της Ρώμης και τους Ευρωπαίους ηγεμόνες, τον βασιλιά Κάρολο Ε΄ τον Σοφό της Γαλλίας και τον Άγγλο βασιλιά Ερρίκο Δ΄. Τα μοναστικά τάγματα των Μινωριτών, των Κιστερκιανών και των Δομινικανών στράφηκαν επίσης κατά της μεταλλαγής. Στο πλαίσιο αυτό, οι αλχημιστές έπρεπε να αυξήσουν ενεργά το κύρος της τέχνης τους και να προσπαθήσουν να αποδείξουν την ευσέβειά της. Με αυτόν τον τρόπο η Χριστιανική αλχημεία έγινε τελικά ένα ολοκληρωμένο μέρος του πολιτισμού του ύστερου Μεσαίωνα. Είναι ενδεικτικό ότι ακόμη και ο μεγάλος Άγγλος ποιητής Geoffrey Chaucer (1342-1400) έγραψε ποιήματα για τη Χριστιανική αλχημεία: στις περίφημες ιστορίες του Canterbury Tales, ο πρωταγωνιστής, ένας ιερέας, ασχολείται με την παραγωγή της Φιλοσοφικής Λίθου. Κατά τον δέκατο τέταρτο και δέκατο πέμπτο αιώνα, παρά τις απαγορεύσεις, η αλχημική εικονογραφία γνώρισε μεγάλη άνθηση στη Δύση: αλληγορικές εικόνες εμφανίζονται σε πραγματείες χρυσοχοΐας σχεδόν σε όλη την Ευρώπη.
