Πώς πρέπει να παραμένουμε εν ειρήνη όταν δεν αντιμετωπίζουμε την εξωτερική καταπίεση που υπέστη ο Χριστός και πολλοί από τους αγίους, και πώς πρέπει να ακολουθούμε τον Θεό.
Πολλοί άνθρωποι αποθαρρύνονται και προβληματίζονται από τη σκληρότητα και τη σοβαρότητα της ζωής του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και των αγίων του, όπως και από το γεγονός ότι δεν έχουν τη δύναμη να τους μιμηθούν και δεν καλούνται να το κάνουν. Βλέποντας τους εαυτούς τους ως ανίκανους να ανταποκριθούν στο έργο, πολλοί θεωρούν έτσι τους εαυτούς τους μακριά από τον Θεό, τον οποίο δεν είναι αρκετά δυνατοί για να ακολουθήσουν. Κανείς όμως δεν πρέπει να σκέφτεται κάτι τέτοιο! Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να θεωρούμε τους εαυτούς μας ως απομακρυσμένους από τον Θεό, ούτε λόγω της αδυναμίας μας ή των αδυναμιών μας ή οτιδήποτε άλλο. Και αν οι μεγάλες αμαρτίες σας σας έχουν ποτέ απομακρύνει τόσο πολύ από αυτόν, ώστε να θεωρείτε τον εαυτό σας ότι δεν είναι κοντά στον Θεό, τότε θα πρέπει και πάλι να θεωρείτε τον Θεό ότι είναι κοντά σας. Μπορεί να είναι πολύ καταστροφικό αν θεωρούμε τον Θεό ως απομακρυσμένο από εμάς, αφού, είτε είμαστε μακριά του είτε κοντά του, Εκείνος δεν είναι ποτέ μακριά μας και είναι πάντα κοντά μας. Αν δεν μπορεί να παραμείνει μέσα μας, τότε δεν πηγαίνει παραπέρα από την πόρτα.
Το ίδιο ισχύει και για την πειθαρχία του να ακολουθείς τον Θεό. Προσέξτε τη μορφή που παίρνει η μαθητεία σας. Θα πρέπει να παρατηρήσετε, και να έχετε παρατηρήσει, προς ποια κατεύθυνση ο Θεός σας προτρέπει περισσότερο από όλους να προχωρήσετε, διότι, όπως λέει ο Άγιος Παύλος, δεν καλούνται όλοι οι άνθρωποι να ακολουθήσουν την ίδια πορεία προς τον Θεό. Αν λοιπόν διαπιστώσετε ότι ο συντομότερος δρόμος για εσάς δεν βρίσκεται σε πολλά εξωτερικά έργα, μεγάλες αντοχές και στερήσεις (τα οποία πράγματα έχουν ούτως ή άλλως μικρή σημασία, εκτός αν μας καλεί ιδιαίτερα ο Θεός ή αν δεν έχουμε επαρκή δύναμη για να τα εκτελέσουμε χωρίς να διαταράξουμε την εσωτερική μας ζωή), αν δεν τα βρίσκετε αυτά τα πράγματα κατάλληλα για εσάς, τότε να είστε ήσυχοι και να έχετε ελάχιστη σχέση με αυτά.
Αλλά τότε θα μπορούσατε να πείτε: αν δεν είναι σημαντικά, γιατί οι πρόγονοι μας, συμπεριλαμβανομένων πολλών αγίων, έκαναν αυτά τα πράγματα;
Σκεφτείτε το εξής: αν ο Κύριός μας τους έδωσε αυτό το ιδιαίτερο είδος λατρευτικής πρακτικής, τότε τους έδωσε επίσης τη δύναμη να το πραγματοποιήσουν και αυτό ήταν που τον ευχαριστούσε και που ήταν το δικό τους μεγαλύτερο επίτευγμά. Διότι ο Θεός δεν έχει συνδέσει τη σωτηρία μας με κάποιο συγκεκριμένο είδος αφοσίωσης. Οποιαδήποτε λατρευτική πρακτική έχει πράγματα που άλλες στερούνται, αλλά η αποτελεσματικότητα όλων των καλών πρακτικών προέρχεται από τον Θεό και μόνο και δεν αρνείται σε καμία από αυτές, γιατί μία μορφή καλοσύνης δεν μπορεί να συγκρουστεί με μια άλλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου