Το θέμα δεν είναι η παρατήρηση αλλά το ποιος παρατηρεί

Το θέμα δεν είναι η παρατήρηση αλλά το ποιος παρατηρεί

Μέσα στην διαδικασία της αλχημικής μεταλλαγής ενυπάρχει το σημαντικό στάδιο της αυτό παρατήρησης.

Η διαφορά είναι πως εκεί δεν εννοούμε πως το εγώ θα παρατηρεί το εγώ γιατί αυτό θα ήταν εντελώς ανόητο και αδιέξοδο μιας και η ιδιοτέλεια δεν μπορεί να βάλει εναντίον του εαυτού της.

Όχι, η πνευματική επιστήμη μας εξηγεί πως μια νέα συνείδηση πρέπει να εγερθεί μέσα μας σαν μια απόκριση του Ρόδου της καρδιάς, του πρωταρχικού σπινθήρα - σπόρου μέσα μας.

Για να μπορέσει αυτός ο σπόρος να αναπτυχθεί χρειάζεται ένα ασφαλές πλαίσιο στην αρχή, ένα καθαρό αστρικό πεδίο μέσα στο οποίο μπορεί να αναπνεύσει αλλά και να λάβει τις απαραίτητες αιθερικές τροφές για να αναπτυχθεί, και για αυτό είναι απαραίτητη η ενεργητική συμμετοχή μας μέσα στους ναούς μας.

Όταν αυτή η νέα συνείδηση δραστηριοποιηθεί συμβαίνουν πολλές νέες διεργασίες μέσα μας, όπως η δημιουργία νέων νοητικών εικόνων και σκέψεων αλλά σταδιακά εγείρεται και μια φωνή κριτής μέσα μας η οποία μας μιλά συχνά, παρακολουθεί ανεξάρτητα όλη την κίνηση της συνείδησης και της συμπεριφοράς μας προσπαθώντας να μας αυτό διορθώσει.

Όσο πιο πολύ η νέα συνείδηση αναπτύσσεται τόσο πιο πολύ όχι μόνον παρατηρούμε καθαρά την δραστηριότητα των σκέψεων, των συναισθημάτων και της θέλησης μας αλλά ταυτόχρονα γινόμαστε ικανοί και να την διαφοροποιήσουμε μέσα από την δύναμη του Ρόδου.

Αυτή η νέα συνείδηση στην ουσία παρατηρεί και διορθώνει και διαλογίζεται με την έννοια της δημιουργικής σκέψης, γιατί η ένωση με τον Συμπαντικό Νου φωτίζει την ανθρώπινη πραγματικότητα  ώστε ο μαθητής να γνωρίζει το τι πρέπει να κάνει, τι να αλλάξει και τι να βελτιώσει.

Για αυτό και μιλάμε για Γνώση και Φως και για Ένωση.

Ο μαθητής δεν πρέπει να απωθήσει με την θέληση τις χαμηλές του ποιότητες και αδυναμίες αλλά μέσα από την αυτό παράδοση στο Φως να αφήσει το Φως να το πράξει αυτό, μιας και η Γνώση, ο Λόγος, δρα κατά ένα διπλό τρόπο, πρώτoν γκρεμίζει το παλαιό και ταυτόχρονα οικοδομεί το νέο, με την έννοια πως τα γήινα σώματα μας πρέπει να φθίνουν, να ουδετεροποιηθούν ώστε να δομηθούν νέα μιας πνευματικής φύσης.

Για αυτό και σε μας και από την ανατολή γνωρίζουμε ευδιάκριτα αυτές τις δύο όψεις επίσης διότι στην κοσμική νύχτα διακρίνουμε τον καταστροφέα των κόσμων ενώ στο επόμενο στάδιο της νέας κοσμικής ημέρας τον μέγα δημιουργό και συντηρητή.

Το σημαντικό είναι καταρχήν να κατανοήσουμε πως αν θελήσουμε να βαδίσουμε την ατραπό της μεταμόρφωσις θα χρειαστούμε την βοήθεια άλλων, πολύ ειδικών ανθρώπων υπηρετών και οδηγών, οι οποίοι στέκονται μεταξύ του Φωτός του Χριστού και των ανθρώπων.

Το εγώ εδώ είναι εντελώς αδύναμο και δεν μπορεί να πράξει τίποτα γνωστικά δημιουργικό, τι πρέπει να κάνει; Το έχουμε πει, πρέπει να αποδυναμωθεί, να αποχωρήσει, κατανοώντας το θεμελιώδες καθήκον του να γίνει ένας βοηθός και ένα πολύ σημαντικό εργαλείο μέσα σε αυτήν την διαδικασία.

Αυτό σημαίνει μη δράση, γιατί κάθε δράση από το εγώ είναι ένα μπέρδεμα και μια σύγχυση και ένα πισωγύρισμα.

Η νέα συνείδηση θα πρέπει να δράση μέσω του Φωτός του Χριστού γιατί ακόμη και οι υπηρέτες στους οποίους πιο πάνω αναφερθήκαμε αυτό το Φως μετασχηματίζουν και ακτινοβολούν και αυτό το Φως δεν ανήκει σε κανέναν άνθρωπο ή ομάδα είναι πάνω από όλα και από όλους.

Για αυτό και ο Ιησούς μας είπε : Να είστε το Φως του κόσμου.

Κάθε μαθητής, στο κάθε στάδιο θα πρέπει να ακτινοβολεί αυτό το φως σαν ένα παράδειγμα προς μίμηση, πρέπει ο κόσμος όπως μας έχει ειπωθεί 'να βλέπει τα καλά σας έργα' γιατί ο μαθητής δίνει μια μαρτυρία την κάθε στιγμή, επιμαρτυρεί πως ''Εγώ και ο Πατέρας είμαστε Ένα'', κατανοείται εδώ για πόσα υψηλά πράγματα ο άνθρωπος έχει δημιουργηθεί;

Μέσα του υπάρχει η Αιωνιότητα, μια αφάνταστη κληρονομιά την οποία θα πρέπει να αποδεχτεί μέσω της αυτό θυσίας του εγώ.

Πάνω στον καθαγιασμένο Σταυρό αλήθεια φίλοι μου δεν θα αφήσουμε την πνοή της ζωής μας αλλά θα την εισπνεύσουμε για πρώτη φορά γιατί η Νέα Γέννηση θα είναι ένα γεγονός!

Ο Τάφος θα βρεθεί άδειος στο πρωινό της ανάστασης.