Συμπόνια , ταπεινότητα, κοινωνία, ισότητα, συναίσθηση, η αναγκαιότητα της αλλαγής, η αναγκαιότητα της μεταμόρφωσης

Πολλοί άνθρωποι όταν ενώνουν τα συναισθήματα τους δημιουργώντας βαθιές κοινές εμπειρίες βιώνουν μια πρωτοφανή ενότητα, συναίσθηση που φαντάζει τόσο εξωπραγματική δονώντας τους εσωτερικά με μια ασυνήθιστα τρομερής ισχύ.

Στα πολύ βαθιά συναισθήματα μπορεί ο άνθρωπος να αισθανθεί, να βιώσει όλα αυτά που τον ενώνουν και που δεν είναι παρά το προϊόν μιας κοινής κληρονομιάς, στοιχεία, αξίες που αν τις προσέχαμε περισσότερο, δίνοντας τους μια μεγαλύτερη σημασία, αποδοχή, θα μπορούσαν να αλλάξουν το πεδίο της ζωής μας σε κάτι το εντελώς ομορφότερο, δυναμικότερο.

Φανταστείτε τώρα πόσης τρομερής ισχύος είναι όλα αυτά τα οποία προέρχονται από την κοιμισμένη μας πρωταρχική ψυχή και αδρανούν σαν δυνατότητες, σαν δυνάμεις μέσα μας.

Όταν το Φως της Χάρης του Δημιουργού μας αγγίξει αφυπνίζοντας αυτά τα θεία δώρα, μια βαθιά αίσθηση συμπόνιας έρχεται στο προσκήνιο δημιουργώντας μας την αίσθηση της ενότητας με το κάθε τι γύρω μας.

Αυτή η συμπόνια μας δονεί από την μία με ένα αυθεντικό αίσθημα ταπεινότητας και σαν αντίδραση όλοι οι δεσμοί του Εγώ και αυτή η στρεβλή ανωτερότητα της προσωπικότητας παύει να υπάρχει.

Αυτή η ταπεινότητα μας οδηγεί στην εγκράτεια όχι μόνο του συναισθήματος και της σκέψης αλλα και της σχέσης μας με το κάθε τι το υλικό γύρω μας.

Τότε αυτόματα μια ανάγκη για γενναιοδωρία, για ισότητα, για προσφορά, μεταμορφώνει όλη μας την ύπαρξη. Απλά σε κάθε ανθρώπινη οντότητα λόγω της ιδιαιτερότητας που αυτή κατέχει μέσα από το μακρύ ταξίδι της μέσα από τον χρόνο δονείται, εκφράζεται με τελείως διαφορετικούς τρόπους, ταλέντα από άνθρωπο σε άνθρωπο.

Το Φως πάντοτε επιθυμούσε να δημιουργήσει σε εμάς αυτήν την αίσθηση την κοινότητας, την κοινής καταγωγής, της κοινωνίας, του ότι εγώ και εσύ δεν είμαστε δυο αλλά ένας.

Είναι ολωσδιόλου αληθινό ότι ο σπόρος του Πνεύματος που κατοικεί μέσα μας είναι απαράμιλλα ίδιος σε όλους, γιατί σε αυτόν δεν υπάρχει διαχωρισμός, υπάρχει μια βαθιά αίσθηση ολότητας.

Εγώ και εσύ είμαστε ένα, εσείς και εμείς είμαστε ένα.

Έρχεται ένα σημείο στην ζωή κάθε ανθρώπινης ύπαρξης που διερωτάται για το νόημα που η ζωή του, η ύπαρξη του κρύβει.

Έτσι όταν αυτή η διεργασία της αναζήτησης αρχίσει, το Φως μπορεί πολύ εύκολα να αποκαλυφθεί εντός μας, γιατί μέσα από την ανησυχία μας, την περιέργεια μας, την ανάγκη να νιώσουμε κάτι το διαφορετικό, το ανώτερο, κάναμε, δημιουργήσαμε αυτόν τον απαραίτητο χώρο μέσα στην καρδιά μας δημιουργώντας όλες αυτές τις κατάλληλες συνθήκες που θα καταστούν ικανές να αφυπνίσουν αυτόν τον πρωταρχικό σπόρο.  

Όπως ένα φυτό χρειάζεται το φως και το νερό για να αναπτυχθεί έτσι και εμείς, ο ανώτερος αυτός σπινθήρας μέσα μας χρειάζεται το Πνεύμα και το Ύδωρ για να μπορέσει να μεγαλώσει να γιγαντωθεί.

Από την μια έχουμε τον Λόγο και από την άλλη την Πρωταρχική Αγνή ουσία.

Την θέληση και την δύναμη, την δύναμη και την δημιουργικότητα ή καλύτερα την αναδημιουργία μιας και ο  άνθρωπος λόγο της παραβατικότητας του στο απώτερο παρελθόν είναι ημη δημιουργούμενος ή απλά λειψός όσον αφορά τον πρωταρχικό άνθρωπο.

Συμπόνια , ταπεινότητα, κοινωνία, ισότητα, συναίσθηση, η αναγκαιότητα της αλλαγής, η αναγκαιότητα της μεταμόρφωσης, του να γίνουμε δηλαδή ξανά ολοκληρωμένες οντότητες είναι αυτά που θα μας οδηγήσουν σε αυτό που ονομάζουμε Αγάπη.