Περπατώντας με τον Σωκράτη

Ενιπέας , Όλυμπος

Με απερίγραφτη χαρά περιμέναμε εκείνα τα δροσερά βραδιά της άνοιξης που ο Σωκράτης θα μας μιλούσε πάλι για όλα αυτά τα θαυμαστά πράγματα που του είχαν αποκαλυφθεί από το Πνεύμα.

Μέσα από τους μακρινούς μας περιπάτους οι ερωτήσεις και απαντήσεις διαδέχονταν η μια την άλλη αν και ο Σωκράτης πολλές φορές δεν ήθελε να τον διακόπτουμε.

Όμως η σκέψη του ήταν τόσο βαθιά που για εμάς που σε μερικά σημεία μας ήτανε αδύνατο να την παρακολουθήσουμε.

Προχτές μου κάνανε μεγάλη εντύπωση τα λόγια που είπε σε ένα νέο μας φίλο και συνοδοιπόρο όταν τον προσφώνησε 'σοφέ Σωκράτη'.

 Αυτός τον διέκοψε κατευθείαν λέγοντας του 'δεν είμαι σοφός παρά φιλόσοφος, σοφός δεν είναι παρά μόνον ο Θεός' 

Μετά από αυτό ξεκίνησε μια μεγάλη συζήτηση που κυρίως όμως ο Σωκράτης μας μιλούσε εμπνευσμένος από αυτή του την απάντηση.

Γιατί δηλαδή ο Θεός είναι ένας και πως και γιατί η ουσία της σοφίας του είναι τόσο μα τόσο ξένη από αυτό που εμείς αντιλαμβανόμαστε, αλλά ταυτόχρονα πως η ουσία του, ένα απειροελάχιστο μέρος από αυτήν μπορεί και βρίσκει χώρο μέσα από τις σκέψεις μας, την νόηση μας δημιουργώντας στην αρχή ένα αδύναμο φως μια γέφυρα μεταξύ της ουσίας της ψυχής μας και όλων αυτών που την υπερβαίνουν.

Μετά μας εξήγησε με ποιον τρόπο ο συνηθισμένος άνθρωπος δημιουργεί εμπόδια σε αυτό το φως μεγαλώνοντας συνέχεια τις σκιές μέσα από τις οποίες αυτός ο ίδιος έχει αυτοπαγιδευθεί δημιουργώντας ένα σαθρό λαβύρινθο μέσα από τον οποίο η διαφυγή από αυτόν είναι εξολοκλήρου αδύνατη.

Όμως το μέρος που με εντυπωσίασε κυρίως ήταν όταν μας εξήγησε πως μπορούμε να απελευθερωθούμε από τις αγριάδες που κατατρώγουν ένα λουλούδι πνίγοντας το καθημερινά, απομυζώντας κάθε ενέργεια ζωής που έχει μέσα του.

Έτσι παρομοίασε την ψυχή που ομοιάζει με το πνεύμα σαν ένα άνθος που πρέπει να αναπτυχθεί και να ανθίσει ώστε η μυρωδιά του να μπορέσει να επηρεάσει το κάθε τι που είναι γύρω του γιατί όπως μας είπε η ψυχή που υπερβαίνει το ανθρώπινο ακτινοβολεί σε τέτοιο βαθμό που  όλοι όσοι είναι ικανοί να την αντιληφθούν, όσοι είναι σε τέτοιο βαθμό αναπτυγμένοι εσωτερικά, να τους δημιουργεί όχι όπως ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται την έννοια της ευφορίας μέσα από τις αισθήσεις του αλλά σαν μια γαλήνη, μια αίσθηση ενότητας που εκείνην την στιγμή ταυτόχρονα το λουλούδι και αυτός που το μυρίζει να είναι το ένα και το αυτό.

Ύστερα εμπνευσμένος από αυτήν του την παρομοίωση μας εξήγησε την συμβολική του χώματος του εδάφους που αυτή η εργασία μας (της ψυχής δηλαδή) πρέπει να αρχίσει αλλά και την έννοια των αγκανθιων γιατί όπως μας είπε, αυτόματα δημιουργείται και ένας αμυντικός μηχανισμός μέσα από τον οποίο όλη η εργασία μας πρέπει να προστατευθεί.

Εκείνο το βράδυ από μια απλή προσφώνηση πήραμε τόσα μα τόσα πολλά στοιχεία να επεξεργαστούμε με το φτωχό μυαλό μας που ακόμα και μετά από δυο μέρες η σκέψη μας κατευθύνεται εκεί σαν από ένα μαγικό τρόπο.

Ο Σωκράτης μας είπε ότι όταν μέσα στην ύπαρξη μας μπει ο σπόρος του πνεύματος τότε αυτόματα αναπτύσσεται από μόνος του ζητώντας όλες τις κατάλληλες ουσίες και νερό για να αναπτυχθεί και έτσι ενώ είμαστε ένας άνθρωπος γινόμαστε αυτόματα διπλοί γιατί μια άλλη νόηση αναπτύσσεται και εξελίσσεται και διαλογίζεται μαζί μας.

Και αυτό είναι αυτό που αυτός μας αναφέρει σαν 'δαιμόνιο'