Οι Ροδοσταυρικές επιστολές του Karl von Eckartshausen (1752-1803)

Οι Ροδοσταυρικές επιστολές του Karl von Eckartshausen (1752-1803)

Δημόσια ομιλία

Οι Ροδοσταυρικές επιστολές του Karl von Eckartshausen (1752-1803)

1. Η Θεϊκή Σοφία 

2. Ο Πρακτικός Τρόπος Προσέγγισης του Φωτός

Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2020

Ομιλητής G.J.P.

https://www.facebook.com/groups/312675118872629/

http://soundzgreg.blogspot.com/

Ελεύθερη είσοδος

Ελληνικό Μουσείο Μετεωριτών

Ιακωβίδου 27, Άγιος Ελευθέριος - Call 2102011543

http://www.meteoritemuseum.gr/

Με ιδιαίτερη χαρά σήμερα θα σας διαβάσω δυο από τις έξι επονομαζόμενες Ροδοσταυρικές επιστολές, οι οποίες βρέθηκαν στο γραφείο του Eckartshausen μετά τον θάνατό του. 

Οι επιστολές αυτές δεν είναι γνωστές στο κοινό και για αυτό χαίρομαι ιδιαίτερα που για άλλη μια φορά πρωτοστατούμε εδώ στην Ελλάδα. 

Μετά την ανάγνωση τους θα έχουμε την χαρά να τις σχολιάσουμε και να συζητήσουμε μαζί σας όλες αυτές τις μυστικές όψεις για τις οποίες μας μιλάνε, μιας και η γνωστική τους αξία είναι μοναδική.

Η προέλευσή τους μέχρι και σήμερα μας είναι άγνωστη μιας και δεν υπάρχει κανείς αποστολέας πάνω σε αυτά τα γράμματα, όμως στην έκτη από αυτές, μας ρίχνεται ένα μικρό φως όσον αφορά αυτήν την μυστική και άγνωστη αδελφότητα.

''Ο Χριστιανός θεόσοφος Karl von Eckartshausen γεννήθηκε στην Γερμανία στις 28 Ιουνίου 1752 και πέθανε στις 12 Μαΐου 1803.

Ο μυστικιστής, συγγραφέας και φιλόσοφος Karl von Eckartshausen ήταν ένας επιφανής και σημαντικός εκπρόσωπος του πρώιμου γερμανικού ρομαντισμού. 

Το έργο του στη φυσική φιλοσοφία και την χριστιανική θεοσοφία διαβάστηκε και συζητήθηκε από μερικούς από τους πιο γνωστούς Ευρωπαίους συγγραφείς και ποιητές της εποχής του. Στη Γερμανία ο Johann Wolfgang von Goethe, ο Friedrich Schiller, ο Johann Gottfried Herder, όπως επίσης και ο Novalis γνώριζαν το έργο του. Στη Ρωσία, όταν τα έργα του εμφανίστηκαν μεταφρασμένα, αναφέρθηκε στα μυθιστορήματα του Νικολάι Γκόγκολ (Νεκρές Ψυχές) και του Λέοντα Τολστόι (Πόλεμος και Ειρήνη). 

Ο Τσάρος Αλέξανδρος ήταν ένας μανιώδης αναγνώστης των έργων του. Στη Γαλλία, ο Eckartshausen επηρέασε τους σύγχρονους μυστικούς φιλοσόφους και Θεόσοφους επειρεασμένους από το έργο του Μπαίμε  όπως ο Louis-Claude de Saint Martin (1743-1803) και πολλά άλλα μέλη διαφόρων Μαρτινιστικών κύκλων.

Στην εκδήλωση μας αυτή θα έχουμε και όσα βιβλία μας έχουν μείνει. Όπως σας είπα όσοι επιθυμούν να αγοράσουν την νέα έκδοση μας του mutus liber με τα πολύ ενδιαφέροντα σχόλια, και μας το δηλώσουν από πριν, στο soundzgreg@yahoo.co.uk  θα λάβουν σαν δώρο ένα usb με 200 ενδιαφέροντες τίτλους μέσα σε pdf, epub.

Ελπίζουμε στην στήριξη και την συμμετοχή σας.

Καλό νέο χρόνο να έχουμε. 

The Rosicrucian Enlightenment by Frances A. Yates

The Rosicrucian Enlightenment by Frances A. Yates

Chapter 3

John Dee and the Rise of 'Christian Rosenkreuz'

The word ‘Rosicrucian’ is derived from the name ‘Christian Rosencreutz’ or ‘Rose Cross’. The so-called ‘Rosicrucian manifestos’ are two short pamphlets or tracts, first published at Cassel in 1614 and 1615, the long titles of which can be abbreviated as the Fama and the Confessio.1

The hero of the manifestos is a certain ‘Father C.R.C.’ or ‘Christian Rosencreutz’ wh is said to have been the founder of an Order or Fraternity, now revived, and which the manifestos invite others to join. These manifestos aroused immense excitement, and a third  publication,  in  1616,  increased  the  mystery.  This  was  a  strange  alchemical romance, the German title of which translates as The Chemical Wedding of Christian Rosencreutz.  The  hero  of The Chemical Wedding seems also connected with some Order which uses a red cross and red roses as symbols.

The  author  of The Chemical Wedding was certainly Johann Valentin Andreae. The manifestos are undoubtedly related to The Chemical Wedding, though they are probably not by Andreae but by some other person or persons unknown.

Who was this ‘Christian Rose Cross’ who first appears in these publications? Endless are the mystifications and legends which have been woven around this character and his Order. We are going to try to cut a way through to him by quite a new path. But let us begin this chapter with the easier question, ‘Who was Johann Valentin Andreae?’

Johann Valentin Andreae, born in 1586, was a native of Württemberg, the Lutheran state which closely adjoined the Palatinate. His grandfather was a distinguished Lutheran theologian sometimes called ‘the Luther of Württemberg’. Intense interest in the contemporary religious  situation was  the  main inspiration of his  grandson,  Johann Valentin, who also became a Lutheran pastor, but with a liberal interest in Calvinism. In spite of endless disasters, Johann Valentin was supported all his life by hopes of some far-reaching solution of the religious situation. All his activities, whether as a devout Lutheran pastor with socialist interests, or as the propagator of ‘Rosicrucian’ fantasies, were  directed  towards  such  a  hope.  Andreae  was  a  writer  of  promise,  whose imagination was influenced by the travelling English players. Concerning his early life and the influences on him we have authentic information, since he wrote an autobiography.2

From this we learn that in 1601, when he was fifteen, his widowed mother took him to Tübingen so that he might pursue his studies at that famous university of Württemberg. Whilst a student at Tübingen, so he tells us, he made his first juvenile efforts as an author, in about the years 1602 and 1603. 

These efforts included two comedies on the themes of ‘Esther ’ and ‘Hyacinth’, which he states that he wrote ‘in emulation of the English   actors’,   and   a   work   called Chemical   Wedding,   which  he   describes deprecatingly as a ludibrium, or a fiction, or a jest, of little worth.3

Judging by the Chemical Wedding by Andreae which is extant, the work published in 1616 with Christian Rosencreutz as its hero, this early version of the subject would have been a work of alchemical symbolism, using the marriage theme as a symbol of alchemical  processes.  It  cannot  have  been  identical  with  the  published Chemical Wedding of 1616 which contains references to the Rosicrucian manifestos of 1614 and 1615, to the Elector Palatine and his court at Heidelberg, to his wedding to the daughter of James I. The early version of the Chemical Wedding, which is not extant, must have been brought up to date for the publication of 1616. Nevertheless, the lost early version may have provided the core of the work.

We can make a very good guess as to what were the influences and events at Tübingen when Andreae was a student there which inspired these early works. The  reigning  Duke  of  Württemberg  was  Frederick  I,  alchemist,  occultist,  an enthusiastic Anglophil, the ruling passion of whose life had been to establish an alliance with Queen Elizabeth and to obtain the Order of the Garter. He had several times visited England with these aims in view and seems to have been a conspicuous figure.4  The Queen called him ‘cousin Mumpellgart’, which was his family name, and much discussion has centred round the problem of whether the cryptic references in Shakespeare’s Merry Wives of Windsor to ‘cosen garmombles’ and to horses hired at the Garter Inn by retainers of a German duke, might have some reference to Frederick o Württemberg.5 The Queen allowed his election to the Order of the Garter in 1597 bu the actual ceremony of his investiture did not take place until November, 1603, when the Garter was conferred on him in his own capital city of Stuttgart by a special embassy from James I.

Thus  James by this act in the very first year of his reign made a gesture towards continuing the Elizabethan alliance with the German Protestant powers, though in after years he was to deny the hopes thus raised. But in Württemberg in 1603 the reign of the new ruler of England seemed opening most auspiciously for German hopes and there was an outpouring of enthusiasm around the embassy come to confer the Garter on the Duke, and on the English actors who accompanied the embassy.

The Garter ceremony at Stuttgart and the festivities which accompanied it are described by E. Cellius in a Latin account published at Stuttgart in 1605, part of which is quoted i English translation by Elias Ashmole in his history of the Order of the Garter.6

The processions in which the English Garter officials, bearing the insignia of the Order took solemn part with the German dignitaries, made a brilliant impression. The Duke’s appearance was most splendid, so covered with jewels that they cast forth ‘a radiant mixture of divers colours’.7  

One of the English Garter officials was Robert Spenser who is stated by Cellius to have been a relative of the poet.8 The interesting point of this remark is that they had heard of Spenser, and perhaps of his Faerie Queene, at Stuttgart.

Thus magnificently clad, the Duke entered the church where, to the sound of solemn music,  he  was  invested  with the  Order. After  a  sermon,  the  music  was  renewed, consisting of ‘the Voices of two Youths clad in white garments, with wings like Angels, and standing opposite to one another’.9

When the company returned to the hall they partook of the Garter Feast, a banquet which lasted until early the next day. Cellius has some details about the Feast which are not quoted by Ashmole, including mentions of the part in the entertainment provided by

‘English musicians, comedians, tragedians, and most skilful actors’. The English musicians gave a combined concert with the Württemberg musicians, and the English actors added to the hilarity of the banquet by presenting dramas. One of these was the

‘History of Susanna’, which they played ‘with such art of histrionic action and with such dexterity’ that they were greatly applauded and rewarded.10

On later days, the English were conducted to see some of the principal places in the Dukedom, including the  University of Tübingen ‘where they were entertained with Comedies, Musick and other delights’.

Surely the visit of the  Garter  embassy and its  attendant actors  must have been an immensely stimulating and exciting event for the imaginative young student at Tübingen, Johann   Valentin  Andreae?   His Chemical  Wedding  of  1616  is  full  of  brilliant impressions of rich ceremonial and feasts, of some Order, or Orders, and contains fascinating insets of dramatic performances. It becomes more understandable as an artistic product when seen as the result of early English influences on Andreae, both of drama and ceremonial, combining to inspire a new and original imaginative work of art.

The year after the Garter ceremony, in 1604, a very curious work was dedicated to the Duke  of Württemberg.  This  was  the Naometria by Simon Studion, the unpublished manuscript of which is  in the  Landesbibliothek at Stuttgart.11  It is  an apocalyptic-

prophetic work of immense length, using involved numerology based on Biblical descriptions of the measurements of the Temple of Solomon and involved arguments about significant dates in Biblical and European history, leading up to prophecies about dates of future events. The writer is particularly interested in the dates in the life of Henry of Navarre, and the whole composition seems to reflect a secret alliance between Henry, now King of France, James I of Great Britain, and Frederick, Duke o Württemberg. This supposed alliance (of which I have not found evidence elsewhere) is very circumstantially described, and the manuscript even includes several pages of music which are to be sung to verses about the eternal friendship of the Lily (the King of France), the Lion (James of Great Britain), and the Nymph (the Duke of Württemberg).

According to the evidence of Simon Studion, it would therefore seem that there was a secret alliance in 1604 between James, Württemberg, and the King of France, perhaps a following up  of the rapprochement with James through the Garter ceremony of the preceding year. We are still in the early part of James’s reign during which he was still continuing the alliances of the previous reign and working in concert with Navarre, now King of France.

The Naometria is a curious specimen of that mania for prophecy, based on chronology, which was  a  characteristic  obsession of those  times.  It contains, however, a  very interesting and apparently factual account of something which is said to have taken place in 1586.

According to the author of Naometria, there was a meeting at Luneburg on 17 July 1586, between ‘some evangelical Princes and Electors’ and representatives of the King of Navarre, the King of Denmark, and the Queen of England. The object of this meeting i said to have been to form an ‘evangelical’ league of defence against the Catholic League (then working up in France to prevent the accession of Henry of Navarre to the throne o France). This league was called a ‘Confederatio Militiae Evangelicae’.12

Now, according to some early students of the Rosicrucian mystery, Simon Studion’s Naometria and the ‘Militia Evangelica’ which it describes, is a basic source for the Rosicrucian movement.13 A. E. Waite, who had examined the manuscript, believed that a crudely shaped rose design, with a cross in the centre, contained in the Naometria, is the first example of Rosicrucian rose and cross symbolism.14  I cannot say that I am altogether convinced of the importance of this so-called rose, but the idea that the Rosicrucian movement was rooted in some kind of alliance of Protestant sympathizers, formed to counteract the Catholic League, is one which would accord well with the interpretations to be advanced in this book. The date 1586 for the formation of this ‘Militia Evangelica’ would take one back to the reign of Queen Elizabeth, to the year o Leicester ’s intervention in the Netherlands, to the year of Philip Sidney’s death, to the idea of the formation of a Protestant League which was so dear to Sidney and to Joh Casimir of the Palatinate.

The problems raised by Simon Studion and his Naometria are too complicated to be entered  upon  in  detail  here,  but  I  would  be  inclined  to  agree  that  this  Stuttgart manuscript certainly is of importance to students of the Rosicrucian mystery. What encourages one in this view is the fact that Johann Valentin Andreae undoubtedly knew t h e Naometria  for  he  mentions  it  in his  work Turris  Babel,15  published  in 1619. Andreae is here interested, not in any past dates mentioned in the Naometria, but in its dates for future events, its prophecies. Simon Studion is very emphatic, in his repetitive way, that the year 1620 (remember that he is writing in 1604) will be highly significant for it will  see the end of the reign of Antichrist in the downfall  of the  Pope and Mahomet. This collapse will be continued in following years and about the year 1623 the  millennium  will  begin.  Andreae  is  very  obscure  in  what  he  says  about  the prophecies of Naometria, which he links with those of the Abbot Joachim, St Brigid Lichtenberg,  Paracelsus,  Postel,  and  other illuminati.  It  is  however  possible  that prophecies of this type may actually have influenced historical events, may have helped to decide the Elector Palatine and the enthusiasts behind him to make that rash decision to accept the Bohemian crown in the belief that the millennium was at hand.

The obscure movements glimpsed through the study of the Duke of Württemberg and the Garter and the mysteries of Naometria belong to the early years of the century when the Protestant Union was being formed in Germany and the Kings of France and Englan were hoped for as its supporters. In those earlier years, James I appeared sympathetic to these movements. The assassination of the King of France in 1610, on the eve of making some important intervention in Germany, shattered the hopes of the activists for a while and altered the balance of European affairs.  James, however, appeared to be still continuing the old policies. In 1612 he joined the Union of Protestant Princes, the head of which was now the young Elector Palatine; in the same year he engaged his daughter Elizabeth to Frederick, and in 1613 the famous wedding took place, with its apparent promise of support by Great Britain for the head of the German Protestant Union, th Elector Palatine.

Now at the time of the height of the alliance, before James I had begun his backing-ou process from it, the energetic Christian of Anhalt began to work towards building up the Elector Palatine as the ideal head of the anti-Hapsburg forces in Europe. Earlier hoped for leaders had disappeared; Henry of France had been assassinated; Henry, Prince o Wales, had died. The lot fell upon the young Elector Palatine.

Anhalt was generally held responsible for Frederick’s unfortunate Bohemian adventure, and  it was  against Anhalt that propaganda  after  its  disastrous  failure  was  largely addressed.16 He had many contacts in Bohemia and it would seem that it may have been through  his  persuasive  efforts  that  the  Bohemian  rebels  were  influenced  towards offering the crown to Frederick. The figure of Anhalt was an important, a dominating influence, in the years when the Bohemian adventure was working towards its climax and it is therefore essential to take into account the nature of this man’s interests, and the nature of his connections in Bohemia.

Theologically speaking, Christian of Anhalt was an enthusiastic Calvinist, but like so many other German Protestant princes at this time he was deeply involved in mystical and Paracelsist movements. He was the patron of Oswald Croll, Cabalist, Paracelsist and alchemist. And his Bohemian connections were of a similar character. He was a close friend of Peter Wok of Rosenberg,17  or Rozmberk, a wealthy Bohemian noble with vast estates around Trebona in southern Bohemia, a liberal of the old Rudolphine school, and a patron of alchemy and the occult.

Anhalt’s Bohemian contacts were of a kind to bring him within the sphere of a very remarkable current of influences from England which arose out of the visit to Bohemia of John Dee, and his associate, Edward Kelley. As is well known, Dee and Kelley were in Prague in 1583, when Dee tried to interest the Emperor Rudolph II in his farreachin imperialist mysticism and his vast range of studies. The nature of Dee’s work is now better known through the recent book by Peter French. Dee, whose influence in England had been so profoundly important, who had been the teacher of Philip Sidney and his friends, had had the opportunity of forming a following in Bohemia, though we have, as yet, little means of studying this. The main centre for the Dee influences in Bohemia would have been Trebona, which he and Kelley had made their headquarters after the first visit to Prague.18  Dee lived at Trebona, as the guest of Villem Rozmberk, until 1589, when he returned to England. Villem Rozmberk was the elder brother of the Peter who was Anhalt’s friend and who inherited the Trebona estates on his brother ’s death.19

Given the bent of Anhalt’s mind and the nature of his interests, it is certain that the Dee influences would have reached him. Moreover, it is probable that the ideas and outlook originally emanating from Dee, the English and Elizabethan philosopher, were used by Anhalt  in building up  the  Elector  Palatine  in  Bohemia  as  one  having marvellous resources of English influence behind him.

An influence from Dee had been spreading into Germany from Bohemia much earlier According  to  the  notes  about  Dee  by  Elias  Ashmole  in  his Theatrum  Chemicum Britannicum  (1652),  Dee’s  journey through Germany in 1589,  on his  return from Bohemia  to  England,  was  somewhat  sensational.  He  passed  near  those  territories which, twenty-five years later, were to be the scene of the outbreak of the Rosicrucian movement. The Landgrave of Hesse presented his compliments to Dee, who, in return ‘presented  him with  Twelve  Hungarian  Horses,  that  he  bought  at  Prague  for  his journey’.20 Dee also made contact at this stage of his journey home with his disciple, Edward Dyer (who had been Philip Sidney’s closest friend) who was going to Denmar as ambassador and who ‘the yeare before had been at Trebona, and carried back letters from the Doctor (Dee) to Queen Elizabeth’.21 Dee must have made a great impression in those parts, both as an immensely learned man and as someone at the centre of great affairs.

Ashmole states that on 27 June 1589, when at Bremen, Dee was visited by ‘that famous Hermetique Philosopher, Dr Henricus Khunrath of Hamburgh’2. 2 The influence of Dee is in fact apparent in Khunrath’s extraordinary work, ‘The Amphitheater of Eternal Wisdom’  (Pl.  10b),  published  at  Hanover  in  1609.23   Dee’s  ‘monas’  symbol,  the complex sign which he expounded in his Monas hieroglyphica (Pl. 10a) (published in 1564 with a dedication to the Emperor Maximilian II) as expressive of his peculia form  of  alchemical  philosophy,  can  be  seen  in  one  of  the  illustrations  in  the ‘Amphitheatre’, and both Dee’s Monas and his Aphorisms are mentioned in Khunrath’s text.24 Khunrath’s ‘Amphitheatre’ forms a link between a philosophy influenced by Dee and the philosophy of the Rosicrucian manifestos. In Khunrath’s work we meet with the characteristic phraseology of the manifestos, the everlasting emphasis on macrocosm and microcosm, the stress on Magia, Cabala, and Alchymia as in some way combining to form a religious philosophy which promises a new dawn for mankind.

A. Chymische Hochzeit (The Tessera of Antilia by Donald R. Dickson)

A. Chymische Hochzeit 

CHAPTER THREE 

ANDREAE AND THE FABLE OF THE ROSICRUCIAN BROTHERHOOD 

A. Chymische Hochzeit 

Too often critics treat the Chymische Hochzeit: Christiani Rosenkreutz Anno 1459 as if it were written in response to the Fama and Confessio, when we know that Andreae composed it before, circa 1605, during the interval between his undergraduate and theological studies.11 Furthermore nothing about the published version of 1616-which in fact ends in mid-sentence with an indication that two quarto leaves are missing-suggests that the manuscript had been revised at all.12 We ought, therefore, to place the tale once again in its originary textual moment and consider it in relationship to the Besold-Hess circles. Given the alchemical interests of his parents and his wide reading, it is likely that Andreae was familiar with the idea of the chemical wedding long before he met Besold or Hess. The major sources would have also been readily available in Besold's library: Paracelsus, Agrippa, Khunrath, Figulus, all available in the recently published Theatrum Chemicum (1602). The title character Christian Rosencreutz (spelled with a k only in the title) was most likely Andreae's own creation since the name, a symbol of the central idea of his Christian philosophy, does not appear anywhere before 1605. The rose-cross came from his family's coat of arms, which derived from Luther's. Andreae's originality was in uniting the age-old symbols of the rose, the cross, and the wedding as a symbol of the union of the Lutheran reformation and Christian hermeticism. Closer examination of the Chymische Hochzeit will also show that it contains in brief one of the key ideas that motivated Andreae and the Hess-Besold circles-the belief that a spiritual elite could be formed to serve in times of need. 

Ezechiel Foxcroft tided his translation appropriately TL· Hermetick Romance (London, published in 1690), for Andreae's work was very much in the mode of the literary romance with all its attendant marvels. The controlling narrative is a pilgrimage to a royal wedding, which is also an allegory for alchemical and spiritual regeneration. The central episode of the chemical marriage is the creation of a homunculus, a feat commonly attributed to Paracelsus, which he described in his De homunculis. The rich texture of Andreae's work can only be sketched here.13 

After evening prayers on Maundy Thursday, the narrator, Christian Rosencreutz, is greeted by a lady, identified in a marginal note as Praeconissa, the conveyor of the proclamation of the Gospel, who announces a royal wedding. Her appearance confirms a vision he had had seven years before. That night he dreams he is cast into a dungeon filled with prisoners who can only escape by catching a rope thrown down seven times; on the seventh cast, because he is fortunately standing on the stone of the word (Psalm 61:2), he at last is able to extricate himself. When he awakes, recognizing the pre­monitory quality of the dream, he dresses in a white linen coat, girds himself with a red ribbon cross-ways, sticks four roses in his hat, and sets out. The narrative of the first three days concerns his pilgrimage and trials; the last four days describe the royal death, resurrection, and "wedding" that he witnesses.14 

His experiences on the second and third days recapitulate the action of his dream. From a tablet found on a cedar tree, he learns that he must decide which path to take; when a raven attacks a dove and he rushes to protect it, the decision is unwittingly made. He approaches a royal portal, presents his invitation and calls himself a "Brother of the Red-Rosie Cross."15 Once admitted to the castle, he meets many other invited guests who vaunt their abilities, accomplishments, and worthiness. Eventually, a maiden in snow white robes proclaims that each will be "weighed" the following morning. Only a few choose to spend the night in penance with Rosencreutz. On the third morning, only eight can meet the challenge of the golden scales, which are matched with seven massive weights, one for each of the virtues. The heralds specially honor Rosencreutz, who is allowed to grant membership to one not quite qualified; all are given a golden fleece adorned with a flying lion and invited to the wedding. They pass into the garden to witness the punishments of those who failed. Afterwards a unicorn appears; a lion breaks a sword in two and throws the pieces in a fountain; a dove brings an olive branch; and the guests wash their hands and heads in the fountain. Rosencreutz is allowed to visit the royal sepulcher, where the glorious phoenix stands, and the royal library. At a banquet that evening each of the guests proposes a riddle, all of which have an alchemical interpretation; the Lady also gives a mathematical cipher for her name, solved by Rosencreutz (and later by Leibniz): she is Alchima.16 Finally the Queen, attended by four virgins, comes in and prays.

The tableau by the fountain that greets the chosen ones on the fourth day has been significantly altered, for instead of a sword the Lion bears a tablet that translated reads: "Hermes the Prince. After so many losses sustained by mankind, by the counsel of God: with the help of art, a healthful medicine is made, here I flow. Let him who is able drink from me: let him wash, who wishes: let him disturb me who dares: Drink, Brothers, and Live."17 Here the brotherhood bathes and drinks before viewing a spectacle that foreshadows all that will be viewed in the remaining four days: a princess, captured by a Moor, is rescued and betrothed to the king's son, but begins to act wantonly and consents to be the Moor's concubine; the young King battles for his betrothed despite her apparent unfaithfulness and appears to die at the hands of the Moors; after he is revived, they are wed. All proclaim, VIVAT SPONSUS, VIVAT SPONSA. After the spectacle, they are feted and another, far more complex, series of mysteries begins that reenacts this same drama of death, rebirth, and marriage. The events also correspond to the alchemical death, rebirth, and marriage in the great work.18 After six royal persons are beheaded by a Moor, the Virgin (Alchimia) tells them, 

"The Life of these standeth now in your hands, and in case you follow me, Ms Death shall make many alive"19 

A fleet of royal ships conveys the coffins across a lake to a laboratory where a solution is made from the corpses; in a golden globe a snow white egg is produced that hatches into a blue bird that is beheaded and cremated. From these ashes a homunculus and homunucula are fashioned, which are brought to life as the new king and queen, who then sail home for their wedding feast. The brotherhood is clothed in yellow habits with golden fleeces and declared Knights of the Golden Stone; they also bear a white ensign with a red cross just as Rosencreutz was arrayed when he ventured forth. At the banquet the articles or leges of this brotherhood are given:

I. You my Lords the Knights shall swear, that you shall at no time ascribe your order either unto any Devil or Spirit, but only to God your Creator, and his hand-maid Nature. 

II. That you will Abominate all Whoredom, Incontinency and Uncleanness, and not defile your order with such Vices. 

III. That you through your Talents will be ready to assist all that are worthy, and have need of them. 

IV That you desire not to employ this honor to worldly Pride and high Authority.

V. That you shall not be willing to live longer than God will have you.20 

Having been invested, the pilgrim at last reveals his true name, Christian Rosencreutz, as he inscribes it in the book of life. Late in his life Andreae wrote slightingly about this youthful work, even amazed that it had drawn such attention or was so popular (three editions were issued within twelve months). He wrote, "The Nuptiae Chymicae survives in contrast [to his writings that did not], with its fecund brood of monstrosities: a ludibnum that you may wonder was valued by some and explicated with such subde ingenuity, and certainly this shows the inanity of the curious."21 The story of the "invisible" appearance of the brotherhood in Paris in 1623 as well known and can serve as an example of the inanitatem to which Andreae referred, as can the hundreds of responses and commentaries to the Rosicrucian manifestos, which are mostly of the subtly ingenious kind that Andreae derided.

A full-scale analysis of the Chymische Hochzeit lies beyond the scope of this study, but a few key points need to be set forth. First, in the passage quoted above, Andreae described the work as a ludibnum. As a "jest" or "mockery" it satirizes deceitful alchemists and other fools-i.e., those who seek entry to the wedding but are found unworthy - while extolling the spiritual renewal possible through esoteric alchemy. One of his main purposes, as several critics have noted, is to advance a Christian purpose.22 Secondly, Andreae's romance is a youthful work filled with wit and humor. Especially noteworthy is the comic character of Alchimia, who tries to seduce Christian and whose actions lend a light, amusing character to the whole. The narrative is studded with enigmas and riddles that demonstrate the young author's wit and abilities. One tour de force involves the Virgins' "premeditated device" to cozen the brotherhood into thinking they are being given bedmates for the evening. Andreae's mathematical prowess is displayed in the construction of a circular arrangement in which Virgins end up paired with Virgins, despite the direction in which the counting proceeds.23 Finally, and most importantly for this study, the Chymische Hochzeit describes the kind of elite brotherhood to which Andreae and his associates in Tübingen aspired. Clothed in special habits and bearing a white ensign with a red cross, purified by symbolic trials, the Knights of the Golden Stone pledged obedience to God and loyalty to their ideals, vowing to assist all that were worthy of their talents. The similarities with the brotherhoods described in the Fama and Confessio are striking. The fable of Christian Rosencreutz, thus, is a composite of Chaucerian ernest and game, the risible and the grotesque, whose purpose was to ridicule the deceitful while proclaiming the spiritual renewal possible through a Christian hermeticism (though no specifics are offered about this mystical path).24 Its author was just nineteen, and while his youth was evident in the loose narrative and the fanciful details, so too were the Utopian aspirations that would characterize his life's work.

A Naturall Chymicall Symbolum Or a short confession of Henry Kunwrath

A Naturall Chymicall Symbolum Or a short confession of Henry Kunwrath

A part of the small of the 'The Short Confession of Khunrath'

I Doctor Kunwrath through Divine wisdomme have written thys
the 12 of December about the houre of 8 in the Evening Anno Dm 1597.

Instigated
By the allpowerfull spirit.
Praise you the Lord, Praise you the Lord.
Praise you they Lord.
Defiance be to the Devill.
Amen.

The wise have considered but Fooles have not regarded
therefore are iustly despised of Wisdome and her Children.
He yt can understand let him understand.
It is difficult & hard to teach fooles understanding.
And he yt is unwise let him leame; if not hold his peace.


A Philosophical1 short songe
of the incorporating of the Spirit of the Lord in Salt [Gen: 1,2 moved on ye face of ye waters.]

Spirit Divine, blest be thy state,                    [Ruach elohim Gen: 1,2.]
That art in Salt incorporate
And in the Worlds true virgin wombe           [in Earth voyde & empty
A pure Quintessence art becornrne.                Wisd: 1,7, Gen: 1,2.]
Lord have mercy upon us.

Gods wondrous eternal power,
Man in this world may discover,
Who wth the greate worlds flesh & blood,
Clad itselfe for our Eternal1 good.

Who earst the whole world didst surround,   [In ye beginning of
Now in old Chaos seede art found                   ye world not before a
Soe art become a body small                           seede of all things]
Susteyning all things naturall.
Lord have mercy upon us.

This is the greate Light of Nature
That giving the world a new Lustre
And shining in ye darksome night
To make us true Children of Light
Lord have mercy upon us.

Thou Spirit of God true God art
Yet in the world a stranger wert
Which led us out from Errors place
And made us heyres of Natures grace.
Lord have mercy upon us.

On Earth he was in meane Consort           [In a poore meane low
Us in great mercy to Comfort                     despised forme]
And make us rich in true wisdome
That like new borne Babes we become.
Lord have mercy upon us.

All this on us good God bestow
Then Lord shall we they greate workes shew
And wisdomes Babes their voyce shall raise
Singing to thy Eternal1 praise.
Lord have mercy upon us.

Reproach to the Gainsayers.

Doctor Kunwrath faciebat
23 Decembris. Anno 1597. octava vespertina.

From Hermetic Journal

Εμφάνιση και χρήση των συμβόλων (Πεντάγραμμο 18ο έτος, αρ. 2, 1996)

Εμφάνιση και χρήση των συμβόλων

Κατά αρχήν το σύμβολο είναι ένα ερμητικό σημείο που χαρακτηρίζει την σχέση ανάμεσα στο 'πάνω' και στο 'κάτω'. Είναι η συνάντηση ανάμεσα σε δυο κόσμους : τον ανώτερο και τον κατώτερο, το εξωτερικό σχέδιο και το υπόβαθρο. το συνειδητό και το ασυνείδητο, την ιδέα και το επιφαινόμενο. Τα αρχαία θρησκευτικά σύμβολα αναφέρονταν στην αλήθεια και στην οδό που οδηγεί σε αυτήν.

Χάρη στα σύμβολα μπορεί να βιώσει κανείς συνειδητά ορισμένους περιορισμούς και ενδεχομένως ακόμη να τους ξεπεράσει. Για αυτό και χρησιμοποιούνται σε όλες τις περιοχές της ζωής : θρησκευτικές, επιστημονικές, καλλιτεχνικές.

Είναι μέσα που έχουν προορισμό να βοηθήσουν τα ανθρώπινα όντα να συνειδητοποιήσουν τα όρια τους.

Και αν αναγνωρίσουν αυτά τα όρια, τότε τα σύμβολα μπορούν να τους βοηθήσουν να τα υπερβούν.

'Όπως κάτω, έτσι και πάνω' : οι δομές οι κάτω αντιστοιχούν με τις δομές τις πάνω και το επακόλουθο είναι πως ότι είναι κάτω μπορεί να συμβολίζει αυτό που είναι και πάνω.

Η λέξη σύμβολο προέρχεται από την Ελληνική λέξη 'συμβάλλω' ένα σύμβολο είναι λοιπόν η αναπαράσταση μιας έννοιας ή μιας διαδικασίας στην οποία μοιάζει , θα λέγαμε η δομή του συμβόλου.

Η έννοια του συμβόλου έχει χρησιμοποιηθεί μεταξύ άλλων για να δείξει ότι τα δυο ήμισυ ενός δαχτυλιδιού ή μιας πλάκας που είχαν σκοπίμως σπάσει, έχουν συνενωθεί και πάλι.

Δείχνοντας αυτό το μισό, φίλοι, σύζυγοι, παιδιά αποδείκνυαν ότι ήσαν σαφώς συνδεδεμένοι ή συγγενείς.

Αυτή η σημασία της λέξης σύμβολο : η ένωση δυο στοιχείων χωρισμένων τα οποία έχουν ωστόσο συγγένεια δείχνει λοιπόν σαφώς την προσέγγιση δυο πραγμάτων σε ένα και αυτό επίπεδο.Από εκεί προέρχεται η σημερινή του έννοια : να δείχνει ότι κάτι κατώτερο μπορεί να εκφράζει κάτι ανώτερο. Κατά συνέπεια το σύμβολο υπερβαίνει ένα σύνορο το οποίο είναι έτσι δυνατόν να το αναγνωρίσουμε συνειδητά. Με αυτήν την έννοια μια αλληγορία δεν είναι σύμβολο, αλλά είναι μια συμβολική ή εικονική αναπαράσταση, Μια έννοια όπως 'η δικαιοσύνη' παριστάνεται αλληγορικά από μια γυναίκα με δεμένα μάτια που κρατάει μια ζυγαριά ή για τον 'θάνατο' οπλισμένη με ένα δρεπάνι. Εδώ χρησιμοποιούνται στοιχεία ενός όλου τα οποία δεν είναι της ίδιας φύσης αλλά εκφράζουν την ίδια ιδέα με διαφορετικούς τρόπους. Η αλληγορία δεν υπαινίσσεται την ιδέα ενός αποφασιστικού ορίου το οποίο μπορεί να επιτευχθεί και ενδεχομένως να ξεπεραστεί.

Ψυχολογικά σύμβολα

Η σημασία των κρυμμένων κόσμων πίσω από τα σύμβολα εξαρτάται από το επίπεδο από το οποίο ερχόμαστε σε επαφή.

Για παράδειγμα στην ζώνη του συνόρου ανάμεσα στο συνειδητό και το υποσυνείδητο, ή ανάμεσα στον κόσμο της ύλης και την αιθερική ζώνη στο υπερπέραν, ή ανάμεσα στην κατώτερη και την ανώτερη φύση. Στην πρώτη ζώνη πρόκειται για ψυχολογικές αναπαραστάσεις που προέρχονται από το ασυνείδητο και βρίσκονται συσχετισμένες με το ασυνείδητο και το άγνωστο τμήμα της ψυχής. Είναι εκφράσεις εσωτερικών εμπειριών που μπορούν να γίνουν αντιληπτές μέσω των αισθήσεων. Στην ψυχολογία του βάθους  τέτοια σύμβολα συνιστούν ενεργούς κρίκους ανάμεσα στις ασυνείδητες δυνάμεις της ψυχής και την συνείδηση. Τόσο τα ατομικά όσο και τα συλλογικά συμπλέγματα μπορούν να παίξουν συμβολικό ρόλο μέσα στις λέξεις, στις πράξεις και τα όνειρα.

Σε αυτό το σημείο, τα σύμβολα θεωρούνται γενικά σαν εργαλεία κατανόησης του εσωτερικού όντος καθώς και του περιβάλλοντος κόσμου.

Δυνάμεις από την αστρική ασυνείδητη περιοχή γεννούν μέσα στο όνειρο εικόνες τις οποίες μπορεί μερικές φορές να ξαναζήσει κανείς συνειδητά αφού ξυπνήσει.

Είναι δυνατόν να αποκαλύψουν σε ποια 'οριακή κατάσταση' βρίσκεται κανείς, να δείξουν την αιτία της πίεσης και της κρίσης που απειλεί. Ακολουθώντας αυτήν την οδό συμβαίνει η ψυχολογική ένταση να ελαττωθεί και να λάβει κανείς ενδείξεις για μια πιο ισορροπημένη ανάπτυξη της προσωπικότητας. Αλλά αυτό εγκυμονεί επίσης κινδύνους τους οποίους δεν θα μπορούσε να αντιμετωπίσει κανείς. Για παράδειγμα, η προβολή ενός συναισθήματος συνειδητής ενοχής σε ένα άλλο άτομο, το οποίο θα επωμιστεί έτσι το λάθος για το οποίο το άτομο που έσφαλε δεν θέλει να αναλάβει την ευθύνη.

Αυτός είναι ο μεγάλος κίνδυνος που εμφανίζεται όταν ένα σύμβολο θεωρείται ότι είναι η ίδια η πραγματικότητα. Είναι ένας αναπόφευκτος κίνδυνος όταν βιώνει κανείς την εμπειρία του ορίου, κυρίως όταν πλησιάζει το σύνορο ανάμεσα στο συνειδητό και το ασυνείδητο, τον κόσμο της ύλης και τον κόσμο των νεκρών, την θνητή φύση και της αθάνατη φύση.

Ο Καρλ Γιουνγκ οικτίρει αυτήν την επικίνδυνη κατάσταση :  'Από τότε που τα υπέροχα σύμβολα μας αμαυρώθηκαν, υπάρχει μια άγνωστη και μυστική ζωή μέσα στο ασυνείδητο του ανθρώπου. Για αυτό υπάρχει η ψυχολογία στις μέρες μας, και μιλάμε για το ασυνείδητο. Αν τα σύμβολα είχαν παραμείνει δυναμικά και ενεργά, αυτό δεν θα ήταν απαραίτητο΄Γιατί τέτοια σύμβολα γεννιούνται από το πνεύμα που προέρχεται άνωθεν'.

Τα γνωστικά σύμβολα

Ποια είναι ακόμα στην εποχή μας η έννοια αυτών των υπέρτατων συμβόλων για τα οποία μιλάει ο Γιουνγκ, αφού δεν δείχνουν πλέον με ξεκάθαρο τρόπο το υπέρτατο' που βρίσκεται στο υπόβαθρο, τον Θεό, την γνώση.

Ενώ οι έννοιες και οι ορισμοί μπορούν να εξηγήσουν τα γεγονότα, και να περιγράψουν με κάθε βεβαιότητα συγκεκριμένες καταστάσεις, η υπεραφθονία του άμετρου, πολυδιάστατου βάθους, της Θεϊκής πραγματικότητας εκφράζεται με σύμβολα.

Ο γήινος άνθρωπος έχει το πολύ-πολύ την δυνατότητα να προσεγγίσει τον κόσμο που βρίσκεται στο υπόβαθρο.

Τέτοια σύμβολα δεν μπορούν παρά να δείχνουν την ύπαρξη μιας πραγματικότητας που είναι ξένη προς την συνηθισμένη ανθρώπινη συνείδηση, η οποία επομένως δεν έχει πρόσβαση σε αυτήν.

Έτσι το σύμβολο αποτελεί ένα σύνδεσμο ανάμεσα στον Θεό και την προσωπικότητα χάρη στον οποίο μπορεί κανείς να υψωθεί πάνω από τα ίδια του τα όρια.

Το σύμβολο αναφέρεται στην αναμφισβήτητη δύναμη που εμπερικλείεται στο Θεϊκό πεδίο αλλά δεν εκφράζετε ποτέ μέσα στην ύλη. Χάρη σε αυτόν τον σύνδεσμο με το Θεϊκό, ο γνωστικός συμβολισμός υπερβαίνει το φθαρτό κόσμο, ακόμη και αν αυτός ο κόσμος περιείχε ακόμη όψεις με αξία, ωραίες και αληθινές. Για παράδειγμα μια λαξευμένη πέτρα διαβρώνεται, αλλά ο Χριστός, ο πάνω στον οποίο οικοδομείται ο άγιος μικρόκοσμος είναι αμετάβλητος.

Τα υπέρτατα σύμβολα είναι αποκαλύψεις

Πως τα αγνά γνωστικά σύμβολα φτάνουν στον κόσμο; Είναι προϊόντα της ανθρώπινης φαντασίας ή Θεϊκές αποκαλύψεις, απεικονίσεις αρχών και διαδικασιών της απαραβίαστης πρωταρχικής δημιουργίας; 

Αυτή η ερώτηση έχει προκαλέσει σφοδρές συζητήσεις και πολέμους μέσα σε ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητας και ακόμη είναι πάντα επίκαιρη. Σύμφωνα με όσα είπαμε προηγουμένως, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ο αγνός γνωστικός συμβολισμός προέρχεται από αποκαλύψεις της Γνώσης και ότι οποιοσδήποτε άλλος συμβολισμός είναι προϊόν της ανθρώπινης συνείδησης.

Τα πιο αρχαία σύμβολα προέρχονται από την συμπαντική πηγή σοφίας, και βρίσκονται σε σύνδεση με τον κοιμισμένο πυρήνα της σοφίας που βρίσκεται μέσα στην ανθρώπινη καρδιά. Υψώνονται πάνω από κάθε εγωκεντρική και ψυχολογική εξήγηση. Τα λόγια 'Η βασιλεία των ουρανών είναι μέσα σας' εκφράζουν ότι οι 'ουρανοί' ή 'ο Θεός' δεν είναι ψυχολογικές φαντασιώσεις αλλά ότι η πύλη πρόσβασης στην Θεϊκή πραγματικότητα βρίσκεται στο ίδιο το κέντρο του ανθρώπινου όντος.

Μέσω του συνδέσμου που υπάρχει ανάμεσα στην Θεϊκή πραγματικότητα και το Θεϊκό κέντρο μέσα στον άνθρωπο εκδηλώνονται όλες οι αποκαλύψεις και όλα τα γνωστικά σύμβολα μέσα στον θνητό κόσμο.

Αυτός είναι ο σύνδεσμος στον οποίον αναφέρεται ο Χριστός με τα λόγια : 'Ο Πατέρας και εγώ είμαστε ένα'.

'Έτσι η θεότητα ανταποκρίνεται στο πνεύμα, το πνεύμα στην διάνοια, η διάνοια στην θέληση, η θέληση στην αναπαράσταση, η αναπαράσταση στην αντιληπτική ικανότητα, η  αντιληπτική ικανότητα στις αισθήσεις, και τέλος οι αισθήσεις στο αντικείμενο. Διότι αυτή είναι η αμοιβαία σχέση μέσω της οποίας κάθε άνωθεν πράγμα στέλνει τις ακτίνες διαμέσου κάθε πράγματος κάτω, χωρίς ασυνέχεια, μέχρι το τελευταίο.'

Αυτό το απόσπασμα από ένα αλχημικό έργο του 17ου αιώνα μας κάνει να δούμε ξεκάθαρα ότι τα γνωστικά σύμβολα έχουν διάφορες λειτουργίες :

1. την αποκάλυψη της ανώτερης φύσης μέσα στην κατώτερη.

2. το κάλεσμα για επιστροφή στην Θεϊκή πραγματικότητα.

3. την ανταπόκριση του ανθρώπου σε αυτήν την πρόκληση, την προοδευτική πραγμάτωση όλων των προσπαθειών του για μελέτη της εκδήλωσης και της εικόνας που διαμορφώνει αυτή.

Για αυτό πολλά σύμβολα και συμβολικές παραστάσεις επιμαρτυρούν για την Θεϊκή Αγάπη, για την αναζήτηση του ανθρώπου από τον Θεό και για την αναζήτηση του Θεού από τον άνθρωπο.  

Η πύλη ανάμεσα στον κόσμο και την αιωνιότητα

Ένα γνωστικό σύμβολο δεν είναι επομένως τόσο ένα σύμβολο της αλήθειας ή μια πληροφορία που αφορά αυτήν την αλήθεια, αλλά μια πύλη ανάμεσα στον χρόνο και την αιωνιότητα, ανάμεσα στην απαρχή και τον σκοπό. Ένα τέτοιο σύμβολο αυτό καθ' εαυτό δεν υπερβαίνει το σύνορο, πρέπει ο ίδιος ο άνθρωπος που βαδίζει προς την πραγματικότητα που υπάρχει πίσω από το σύμβολο να υπερβεί το σύνορο ο ίδιος. Κάθε συμπαντικό σύμβολο το οποίο οι υπηρέτες στον αμπελώνα του Θεού ακτινοβολούν συνειδητά μέσα στον θνητό κόσμο με την μορφή λόγων και εικόνων και κυρίως με το παράδειγμα της ίδιας τους της ζωής, είναι ένα κάλεσμα για επιστροφή.

Αυτό το σύμβολο δεν είναι μόνον ένα πνευματικό μήνυμα συνδεδεμένο με την Θεϊκή ζωή, αλλά επίσης η δύναμη η οποία κατέρχεται από το πρωταρχικό πεδίο ζωής. Έτσι η ανθρωπότητα δέχεται βοήθεια για να ανακαλύψει την εκδηλωμένη αλήθεια, να την κατανοήσει και να μετασχηματιστεί η ίδια σε ζωντανή πραγματικότητα.

Τα γνωστικά σύμβολα είναι αντίστοιχα περάσματα ανάμεσα στην αλήθεια την σχετική με τον άνθρωπο και την άφθαρτη αλήθεια του Χριστού. Ο Παύλος γράφει (επιστολή προς Κολοσσαείς 1, 15, 17, 19, 20)  : 'Ο οποίος (ο Χριστός) είναι η εικόνα του αθάνατου θεού, .. σε αυτόν έχουν δημιουργηθεί όλα τα πράγματα ....τόσο ότι είναι πάνω στην γη όσο και ότι είναι στους ουρανούς.' 'Ο λόγος έγινε σάρκα'. Στον Χριστό ο άνθρωπος είναι εκ νέου ένα όργανο του Θεϊκού κόσμου. Ο Χριστός έχει 'γκρεμίσει τον τοίχο της χωριστικότητας ανάμεσα στους δυο. Ανάμεσα στο γήινο και το Θεϊκό άνθρωπο' (Εφ.2, 14).

Η ενθάρρυνση και τα σύμβολα

Με δεδομένο το επίπεδο των γνωστικών συμβόλων, είναι κατανοητό ότι ο Καρλ Γιουνγκ οικτείρει που η εποχή μας έχει γίνει τόσο λίγο δεκτική στα σύμβολα. Όσο περισσότερο το ανθρώπινο ον αφήνεται να παρασυρθεί από το τεχνικό-οικονομικό ρεύμα της εποχής, τόσο περισσότερο χάνει την συνείδηση του εσωτερικού του χώρου. Κρίνει τα σύμβολα σύμφωνα με εξωτερικά κριτήρια, σαν ένα παιδί που απλώνει το χέρι του προς το φεγγάρι γιατί δεν συνειδητοποιεί την απόσταση.

Αλλά αν κατανοήσουμε πως ότι εκδηλώνει ένα γνωστικό σύμβολο αφορά άμεσα το βαθύτερο εσωτερικό μας ον, τότε εμφανίζεται μια άλλη σχέση με τον πρωταρχικό κόσμο. Η ζωή αλλάζει κατεύθυνση : ο άνθρωπος συνειδητοποιεί ότι η ύπαρξη του είναι αιώνια και ότι οδηγεί στην αυτογνωσία, άρα λογικά σε πράξεις ανάλογες, σε μια συμπεριφορά αποφασιστικά προσανατολισμένη προς την εσωτερική ζωή. Αυτός ο άνθρωπος συνειδητοποιεί τότε την ύπαρξη του Θεού μέσα του, και ότι αυτός ο 'άλλος' μέσα του ανασταίνεται αποκλειστικά μέσω του θανάτου του εγώ του. Όποιος δεν εκμεταλλεύεται τις δυνατότητες τις οποίες προσφέρει το γνωστικό σύμβολο πάνω στην οδό της εκπλήρωσης δεν κάνει τα τάλαντα που διαθέτει να καρποφορήσουν μαι τα εξασθενεί. Του λείπει η έμπνευση και το θάρρος το οποίο αυτό το υπέρτατο σύμβολο ακτινοβολεί μέσα στην καρδιά αυτού ο οποίος βρίσκεται αληθινά καθ' οδόν προς τον Θεό.

Τα γνωστικά σύμβολα είναι συχνά για την γήινη μας συνείδηση ένας θαμπός καθρέπτης, ωστόσο μας έχουν προσφερθεί για να εκπληρώσουμε τον αληθινό μας προορισμό του να επιστρέψουμε εκ νέου στον Θεό.

Πεντάγραμμο ( Pentagram)

Pentagram 

Διμηνιαίο περιοδικό της Διεθνούς Σχολής του Χρυσού Ροδόσταυρου

Το περιοδικό Πεντάγραμμο έχει σκοπό να ελκύσει την προσοχή των αναγνωστών προς την καινούργια εποχή που έχει ξεκινήσει για την εξέλιξη της  ανθρωπότητας.

Μέσα σε όλες τις εποχές το Πεντάγραμμο ήταν το σύμβολο του αναγεννημένου ανθρώπου, του νέου ανθρώπου. Είναι επίσης το σύμβολο του Σύμπαντος και του αιώνιου γίγνεσθαι με το οποίο εκδηλώνεται το Σχέδιο του Θεού.

Ένα σύμβολο όμως έχει τότε μόνο έννοια όταν γίνεται μια πραγματικότητα.

Ο άνθρωπος που πραγματώνει το Πεντάγραμμο μέσα στον μικρόκοσμο του, μέσα στον δικό του μικρό κόσμο, βρίσκεται στην οδό της Μεταμόρφωσις.

Το περιοδικό Πεντάγραμμο καλεί τον αναγνώστη να κάνει αυτήν την πνευματική επανάσταση μέσα του.

https://www.lectoriumrosicrucianum.org/

Σύμβολα και μαγεία (Πεντάγραμμο 18ο έτος, αρ. 2, 1996 Β μέρος

Σύμβολα και μαγεία (Πεντάγραμμο 18ο έτος, αρ. 2, 1996 Β μέρος

Η φυσική μαγεία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την χειραγώγηση της προσωπικότητας

Ορισμένοι μάγοι χρησιμοποιούν σύμβολα και άλλες οντότητες για να επηρεάσουν τον κόσμο του υπερπέραν.

Η παγκόσμια βιβλιογραφία δίνει πολυάριθμες μαρτυρίες για τέτοιες πρακτικές και πολλοί σήμερα ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για αυτόν τον άγνωστο κόσμο για τους περισσοτέρους.

Η σύγχρονη φιλολογία και ο κινηματογράφος ήταν οι πρώτοι που επεξεργάστηκαν αυτά τα θέματα.

Οι ιστορίες του Αλαντίν και του μαγικού λυχναριού που δίνει στον κάτοχο του εξουσία πάνω στα πνεύματα και του Φάουστ που εξορκίζει το ισχυρό πνεύμα με την βοήθεια ενός μαγικού σημείου, είναι αρκετά γνωστές.  

Τα σύμβολα είναι τα υλικά αντικείμενα τα οποία μέσω της δομής τους, είναι ανάλογα προς υπεραισθητές δυνάμεις και όντα.

Όποιος γνωρίζει την φύση μιας τέτοιας υπεραισθητής αρχής μπορεί να επικαλεστεί μια ανάλογη δομή μέσω κάποιου συμβόλου. Γιατί ο υπεραισθητός κόσμος συνδέεται με τον κόσμο των αισθήσεων.

Ο μάγος σχηματίζει λοιπόν έναν κρίκο ο οποίος συνδέει τις αισθήσεις με το υπεραισθητό. Ένα σύμβολο μπορεί να αποτελέσει ένα κρίκο. Επίσης φυτικά αρώματα, μορφές φτιαγμένες από αντικείμενα, τελετουργίες και ήχοι μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως ενδιάμεσα.

Η ιστορία του μαθητευόμενου μάγου δείχνει σαφώς ότι ''δάσκαλοι'' ανάξιοι ή αδύναμοι μπορούν να γίνουν θύματα των δυνάμεων που αυτοί οι ίδιοι έχουν επικαλεστεί.

Όταν ο μάγος μπαίνει  σε μια κατάσταση κατά την οποία το ον που επικαλείται παρουσιάζεται σε αυτόν, συνδέεται με αυτό.

Στην χειρότερη περίπτωση δεν μπορεί πλέον να αποσπαστεί από αυτό και το λεπτοφυές ον γίνεται ο κύριος του ενώ αυτός ο ίδιος γίνεται ένα πειθήνιο όργανό του.

Το πνεύμα της γης λέει στον Φάουστ : ''Μοιάζεις με το πνεύμα που σε καταλαμβάνει, όχι με μένα''.

Κανένας σοβαρός αναζητητής που ακολουθεί τον πνευματικό δρόμο για να υπηρετήσει την ανθρωπότητα δεν θα ασχοληθεί με τέτοιες πρακτικές.

Το αν αυτές οι δυνάμεις ή οντότητες τις επικαλείται με καλές ή με κακές προθέσεις δεν έχει καμία διαφορά.

Επηρεάζουν το εγώ και εγκλωβίζουν την προσωπικότητα μέσα στα ίσια τα όρια της.

Αυτή η δραστηριότητα του εγώ εμποδίζει την ένωση με το Θεϊκό Πνεύμα, πόσο μάλλον όταν αυτό το εγώ είναι ένα πολύ καλλιεργημένο , που τίθεται αποκλειστικά στην υπηρεσία της ανθρωπότητας που υποφέρει.

Όταν ένας μάγος της φύσης προσανατολίζεται προς τον πρωταρχικό του προορισμό, την επιστροφή στη Θεϊκό πεδίο ζωής, έρχεται αντιμέτωπος με όντα και δυνάμεις που έχει αυτός ο ίδιος επικαλεστεί και δημιουργήσει. Όποιος βρίσκεται στην οδό της απελευθέρωσης μαθαίνει ότι το εγώ, ο δημιουργός αυτών των φανταστικών οντοτήτων και υπάρξεων, δεν είναι σε θέση να τις κυριαρχήσει, ότι μόνον ο αληθινός εαυτός, η αθάνατη ψυχή μπορεί να τα βγάλει πέρα.

Προστασία ενάντια στην φυσική μαγεία

Αν υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι με τις σκέψεις τους τα συναισθήματα και την θέληση τους επιχειρούν να επηρεάσουν με μαγικό τρόπο τον πλησίον, είτε χρησιμοποιούν ή όχι σύμβολα, δυνάμεις ή ανώτερες υπάρξεις (εννοεί από το αστρικό πεδίο αυτής της φύσης) πως μπορεί κάποιος να προστατευτεί κανείς από αυτούς;

Στην ουσία κάθε λογικό άτομο είναι αντιστέκεται και είναι προφυλαγμένο από αυτούς. Αν δεν αφήνεται κανείς να παρασυρθεί από την έξαρση, από τις γκρίζες σκέψεις, από συναισθήματα και πράξεις, και δεν δίνει λαβή σε ανάλογες δραστηριότητες.

Είναι εξαιρετικά σημαντικό να μάθει κανείς να κάνει διαχωρισμό ανάμεσα στην φαντασία και την πραγματικότητα.

Καμιά φορά φόβοι και προσωπικές ευχές είναι τόσο δυνατοί που εκδηλώνονται με φωνές ή μορφές.

Το άτομο έχει την εντύπωση ότι οδηγείται από ανώτερες δυνάμεις ή όντα, αλλά αυτά δεν είναι τίποτα άλλο από φαινόμενα που το ίδιο το άτομο δημιουργεί και τα οποία, έχοντας γίνει ανεξάρτητα, προκαλούν τέτοιες παραισθήσεις.

Για αυτόν είναι τόσο σημαντικό ο αναζητητής της αλήθειας να κατανοήσει πως αυτός ο ίδιος προκαλεί αυτές τις παραισθησιακές εμπειρίες, μια κατανόηση που είναι το κλειδί για την εξουδετέρωση ατών των ανεπιθύμητων παρεμβάσεων.

Όποιος παραμένει με τον σωστό τρόπο πάνω στον πνευματικό δρόμο, αναπτύσσει όχι μόνον την αναγκαία ικανότητα διάκρισης, αλλά βιώνει επίσης ότι η απελευθερωτική δύναμη είναι όλο και περισσότερο ενεργή μέσα τους.

Η ικανότητα διάκρισης του μαθαίνει να βλέπει την διαφορά ανάμεσα στην φαντασία και την πραγματικότητα.

Βλέπει όλο και πιο ξεκάθαρα την δραστηριότητα αυτού που αποκαλούμε δυνάμεις της αντανακλαστικής σφαίρας (αστρική σφαίρα) καθώς επίσης και τις δυνάμεις του Θεϊκού Πνεύματος, που είναι πραγματικά απελευθερωτικές.

Απομυθοποιεί και εξουδετερώνει αργά αλλά σταθερά τους κατοίκους της αντανακλαστικής σφαίρας.

Ο εκ Συρίας φιλόσοφος Ιάμβλιχος (γύρω στο 250 - 325 μ.Χ.) μας λέει για την μαγεία :

''Αυτή η τέχνη απαιτεί την αγιότητα της ψυχής, μια αγιότητα που απορρίπτει και αποκλείει όλα όσα αναφέρονται στην φύση και την ύλη, αλλιώς αυτή η τέχνη οδηγεί στον εκχυδαϊσμό της ψυχής. Το ένα είναι η ενοποίηση με τον θεϊκό σπινθήρα μέσα μας, την πηγή του Μοναδικού Καλού, το άλλο είναι η δοσοληψία με τις δυνάμεις και τα στοιχειακά που υποτάσσουν το ανθρώπινο ον, το κάνουν διάμεσο μαι το οδηγούν βήμα το βήμα προς την εκμηδένιση της ψυχής και του πνεύματος'' (Ιάμβλιχος, De Mysteriis) 

Σύμβολα και μαγεία (Πεντάγραμμο 18ο έτος, αρ. 2, 1996 Α μέρος

Σύμβολα και μαγεία (Πεντάγραμμο 18ο έτος, αρ. 2, 1996

Η μαγεία η δεμένη με την γη τραβάει την προσωπικότητα σε ένα καθοδικό σπειροειδές.

Οι άνθρωποι πάντοτε προσπαθούσαν να επηρεάσουν αμοιβαία ο ένας τον άλλον μέσω της μαγείας.

Οι στόχοι και τα μέσα ποικίλουν από τους πιο χαμηλούς μέχρι τους πιο υψηλούς.

Η κατώτερη μαγεία στέλνει σκέψεις, συναισθήματα και παρακινήσεις από την θέληση, αόρατες για πολλούς, άρα ικανές να μεταδώσουν πολύ εύκολα τις προθέσεις του μάγου χωρίς το άτομο προς το οποίο απευθύνονται να μπορεί να διακρίνει αυτές τις ενέργειες.

Αλλά πια είναι λοιπόν η διαφορά ανάμεσα στην μαγεία και στην δραστηριότητα μιας αυθεντικής πνευματικής σχολής;

Οι πρακτικές του μάγου αυτής της φύσης αποσκοπούν στην διατήρηση και την συσσώρευση δυνάμεων που δρουν μέσα στην φύση.

Προς αυτόν τον σκοπό οι επικαλούμενες φυσικές δυνάμεις με ή χωρίς σύμβολα ενισχύουν την δύναμη του φυσικού μάγου και συνδέουν με αυτόν τους μυούμενους μαθητές του ή τους ακροατές του.

Έτσι εμφανίζεται μια συγκέντρωση φυσικών δυνάμεων από τις οποίες ζει το ίδιο καλά ο μάγος όσο και το κοινό του και οι οποίες διατηρούν την ομάδα συγκροτημένη.

Όπως είπαμε στην εισαγωγή, μιλάμε εδώ για μαύρη μαγεία, λευκή ή γκρίζα, και οι ειδικότητες της ομάδας δείχνουν ήδη τον σκοπό της.

Η μαύρη μαγεία συνδέεται με τις λεγόμενες πρωτόγονες μεθόδους, η λευκή με μια εξυψωμένη μορφή και η γκρίζα με κάθε λογής ενδιάμεσες μορφές.

Αντικειμενικά ωστόσο, όλες αυτές οι μορφές μαγείας δρουν στο εσωτερικό των ορίων της θνητής φύσης.

Δεν βασίζονται στην εσωτερική ελευθερία, η οποία είναι ο καρπός ενός ζωντανού συνδέσμου με την πρωταρχική βασιλεία των ουρανών.

Με αυτήν την έννοια δεν έχουν τίποτα να κάνουν με τους νόμους του Θεϊκού κόσμου και επομένως και καμία σχέση με τον απελευθερωτικό δρόμο τον οποίον η Αδελφότητα της Ζωής υποδεικνύει προς όλην την ανθρωπότητα.

Η φυσική μαγεία βασίζεται εξ ολοκλήρου σε γήινες δυνάμεις, η γνωστική μαγεία είναι η πρακτική της απελευθερωτικής ζωής η οποία αρχίζει όταν απελευθερώνεται κανείς από τις δυνάμεις της φύσης.

Οι δυνάμεις τις οποίες ανακινεί αυτή η διαδικασία δεν απευθύνονται στο άτομο ή σε μια μικρή ομάδα ιθυνόντων, αλλά αποσκοπούν στο να οδηγήσουν ολόκληρη την ανθρωπότητα σε μια φάση ανώτερης εξέλιξης.

Για αυτό αφήνουν τον αυτουργό αυτής της μαγείας ελεύθερο να εξετάσει τον σκοπό αυτής της ανώτερης ζωής και να πορευτεί προς αυτήν την νέα κατεύθυνση αν αυτός το επιθυμεί.

Η Γνώση δεν αποσκοπεί να ανανεώσει ή να ενισχύσει τους γήινους δεσμούς και μια αυθεντική πνευματική σχολή θα ασχοληθεί αποκλειστικά με το να παρουσιάσει την νέα ζωή και την οδό που οδηγεί σε αυτήν.    

-------

Καλησπέρα όπως σας είπα ξεκινώ να βάζω σημαντικά αποσπάσματα από το περιοδικό Pentagram το οποίο μεταφράζεται πάνω από 25 χρόνια και στα Ελληνικά.

Σήμερα επέλεξα αυτό το θέμα γιατί αν και δεν το γνωρίζουν πολλοί αναζητητές η μαγεία υφίσταται μέσα στην ζωή όλων, υπάρχει παντού ανάμεσα μας από τις διαφημίσεις, σύμβολα, σχέδια, κινήσεις, λόγους, μουσική κλπ. 

The three pillars of the eternal truth

The three pillars of the eternal truth

The aim of the Spiritual School of the Rosycross is supported by the teachings, the power field of the community and the temple services, through which both the teachings and the power field are dynamised.

The teachings stem from people's experiences on the spiritual path. Hence, they are not inventions of the human brain or an abstract system of beliefs, but above all descriptions of facts and insights. Because these descriptions can evoke the same experiences in other people, they are at the same time a power. And because the teachings are intended to give the listener the same experiences, they are actually a process that must be realised.

We are living in a remarkable age: on the one hand, ever more people are discovering the inadequacy of the limited rational view, dominating public life, which is leading people to seek refuge with the most diverse alternative and esoteric groups, and on the other hand, people's understanding of the Christian message of salvation is increasingly losing its spirituality, not the least of which is because of the loss of the power of faith.

Understanding the Word of God through purification of the soul

Many so-called Christians no longer view the gospel as a divine revelation, but consider Jesus to have been a social revolutionary, an example of the political struggle against misery and degeneration. This is not the first time this kind of reaction has been evoked, but every age has reacted to the gospel in a way closely related to the developments, and consciousness of the people of that age, because for the person whose natural consciousness cannot understand the true essence of the Divine Word, nothing is left but to adjust the Word to his own intellect. Yet, there have always been people who were so cleansed by a long path of purification and initiation, they were able to understand the Word of God and to pass it on to others in the language of their time.

Many were only able to work in secret, for they had been outlawed and were persecuted. Thanks to their courage, their efforts and their love, the truth regarding the origin and destiny of the human being, and the reason for his sad existence here on earth, was not lost. They passed on the universal knowledge from one generation to the next, so that the eternal truth could flow through all ages, as an underground current.

The Spiritual School of the Modern Rosycross also works within this tradition. The Lectorium Rosicrucianum is based on the same spiritual foundation as the classical Rosicrucians and hence is standing on the firm ground of the New Testament.

Europe was deeply moved by the liberating word

At the beginning of the seventeenth century, Johann Valentin Andreae from Calw, Germany, had written some symbolic -- and therefore veiled -- books which, though almost incomprehensible to the unprepared reader, deeply moved Europe at the time. The time was ripe for this spiritual impulse, thus thousands started to search for the mysterious Order of the Rosycross, but, unless they were driven by pure inner longing on a path of insight and change, they were unable to find this order.

The ancient universal teachings being offered in our time, are, living and in unveiled words, transmitted to true seekers by the modern Rosycross. These ancient teachings rest upon three fundamental insights, upon three pillars. They are:

knowledge of the two nature orders; a divine one and a degenerated one;

knowledge of the two natures of man as a perishable personality in an imperishable microcosm;

knowledge of the liberation of man from the cycle of reincarnation, via transfiguration.

The two nature orders

When Jesus speaks about the Kingdom of Heaven, and the Buddha about Nirvana, or Lao Tzu about Tao, they are not referring to the hereafter where the dead sojourn. Earthly life and the hereafter are the two inseparable halves of this fallen nature order, of dialectical nature. In this undivine nature, instability and continuously alternating opposites rule. Whatever originates on earth, its opposite is simultaneously generated. By being, non-being is evoked. Everything created is perishable. Nirvana is the non-being of the world of opposites; of earthly being and non-being. Eternity simply is. Whoever exists in this divine field, is not subject to perishability, decay and death. He lives in harmony with creation, in freedom, as a creative fellow worker. All messengers, all great sons of God and all Holy Scriptures, like the Bible, in which the words of these messengers are recorded and passed on, testify to this divine kingdom. People usually do not believe the divine message, because they cannot see the divine kingdom with their dialectical senses. They turn away from, or even against, the redeeming Word as long as their own distress does not give them ears to «hear», and as long as the state of their own inner being is not a testimony to the truth of this message, contrary to all external manifestations of wilfulness.

The small human world

The human being is part of the earthly undivine nature order, for he has been created from it. His biological body has been built with the atoms of the nature of opposites; his astral and etheric bodies have been shaped from the more tenuous substances. Nothing of this natural human baggage has eternal value. The second pillar of the universal teachings concerns the teachings of human nature and explains them.

All messengers of the Light reveal to us that the human being carries a spark of the eternal Light within him. Jesus called it the kingdom of God within you; oriental philosophy speaks of the jewel in the lotus; the Rosicrucians speak of the spirit-spark atom, the primordial atom or the rose of the heart. The theosophists characteristically call it the last remnant of the once divine human being.

The microcosm tumbles through space out of control

The original fatherland of the human being is not the dialectical nature order, but the kingdom of heaven. There, he was created as one of the sons of God, meant for a life in the eternal divine order. He was a shining microcosm, the expression of all powers and possibilities of the divine macrocosm. The universal teachings state that I-centrality caused his fall. The lights of the microcosm were extinguished; the divine nucleus withdrew from the fallen being; the divine soul sunk into a deep sleep and the out-of-control microcosm tumbled aimlessly through chaos. In order to save the fallen children of God, the earthly human being was built from the forces of nature and implanted in the microcosm as a living, ensouled and conscious being. With the help of this implanted mortal human being, the microcosm was able to acquire a certain form of life and consciousness and gain experience. In this unbalanced pair of microcosm and earthly human being, only the lotus or rose, the sleeping primordial principle, is still divine. Due to the rose, the earthly human being is gifted and plagued. It torments him, it disturbs his peace in this world, but it also grants him the possibility to understand the divine Word.

After an endless chain of incarnations, the microcosm becomes tired of its journey far from home. The soul nucleus wakes up, and through the original atom's longing for its divine fatherland, the human being is disturbed and driven on until he answers its call, begins to seek, and one day will be standing before the gate of the new life asking to be admitted. The whole dialectical nature order was developed to help people, to enable them to listen to the awakening soul and, by obeying this inner voice, purify their microcosm.

Breaking through the cycle of life and death

The teaching of the transformation of what is mortal into what is immortal is the third pillar of the universal teachings: the knowledge of the liberation of the human being from the cycle of birth and death, the gospel of the resurrection of what is eternal in a human being. The earthly, physical human being has been entrusted with the great task of liberating the microcosm he inhabits. Without his insight and his cooperation, this liberation is not possible. But when a human being surrenders, and thus becomes a servant of the process of salvation, he is taken up into what is immortal, through the process of transformation: Death is swallowed up in victory, Paul says. The process of transformation, transfiguration, means the destruction of the old temple and the construction of the new one in three days, as Jesus promises. Through this process, the whole microcosm with its spiritual form, its soul form and its bodily form is renewed and becomes immortal. He becomes an inhabitant of the kingdom of heaven again and a brother of the children of God. This tremendous process can only be accomplished in the power field of a Spiritual School, because this power field makes the forces and possibilities for the birth of a new human being available.

He who decides to walk this path and devotes himself to it with all his strength, will withdraw his attention and longing from the earthly world and will focus ever better on the new genesis. His longing for the new life will give him the strength to neutralise his old being and in this way, the new soul will be awakened out of the dormant divine spark. Through the neutralisation of the I, the microcosm is purified and withdraws from the influence of the rulers of the dialectical world order. The previously extinguished lights of the original microcosm will shine again as in a new firmament. The Spirit can again link itself to this renewed system. When the alchemical wedding has been celebrated, and the Spirit has been reunited with the renewed soul, the microcosm has been saved and has returned home. He who enables this homecoming, has sacrificed his mortal, undivine soul in this process. He is taken up in the new soul, and at death, he discards his physical body as a dead leaf.

Self-realisation or I-realisation?

The human being was created to walk this path, but for a long time he has thought that self-realisation is the same as I-realisation, and that paradise exists on earth. But inevitably, this «belief» is destroyed by the laws of dialectical nature. The fallen world does not allow for the realisation of absolute values. Whoever achieves this insight, will find the explanation of the true coherence and essence of life in the Spiritual School.

Source: Rosicrucians through the ages, Rozekruis Pers, 2005

What is a temple service?

What is a temple service?

The pupils of the Spiritual School of the Rosycross regularly attend temple services. Temple services are the instrument by which the power field is vivified again and again -- and through which it works. If a pupil participates in a temple service, he is a fellow builder of the power field of the Spiritual School, and at the same time, he strengthens the effect of this power field.

The outer temple as a symbol

Why do we speak about a «temple service»? Is it because the pupil can be found in a stone temple? And what does such a service consist of? The outer temple is merely the symbol of the inner temple, which has to be created in every pupil, in the whole group and, one day, in the whole of humanity. This is the reason that a cross with an open rose is hanging in the consecrated temples, to depict the state of being of the pupil who has reached the end of his path. This is why the caduceus with its two serpents, symbolizing the path of the seekers and the pupils, as well as that of the whole of humanity, is hanging in the temples of all the main conference centres. This is why a fountain, symbolizing the flowing water of the new soul, can be found in the centre of the temple. Every temple also has a seven-branched candelabrum as a symbol of the new consciousness, ignited in the Seven-Spirit, and an open Bible, which symbolises the divine word that must be realized in every human being.

The threefold service

Hence, «Temple service» means that all participants in the temple of the Spirit serve the new human being that must develop in them. They serve the temple of the Spirit in three respects. Firstly, they serve the changed individual microcosm in which the other one, the spirit human being, can become active. Secondly, they serve the community, the living body of the Spiritual School, in which the Spirit becomes active. And thirdly, in the long run, they serve the great organism of humanity, in which Christ will live. All three aspects are inextricably linked. Each individual pupil is a living cell in the living body of the School. When, during a temple service, the pupil serves the temple of his own microcosm, he serves at the same time the temple of the living body and the temple of the organism of humanity, because everything that occurs in a cell is passed on to the whole organism. When a cell changes, the living body of the Spiritual School and a part of the organism of humanity also change. If the living body changes, the individual cells change as well. One for all, all for one. If a cell works with gnostic forces, they are assimilated and passed on to the entire living body.

Service not for the I

Thus, a «Temple service» does not mean that the pupil assimilates new knowledge in the outer temple with his I-centred intellect, so that he can pass it on with his will. A «Temple service» does not mean that the pupil receives beautiful impressions of surrender and joy with his I-centred feelings so that he can pass them on to others through his will. This would not be a service in the temple of the living body and of humanity, but rather a service for the I.

So, what does «Temple service» really mean? It means keeping the heart free from I-centred emotions, becoming silent and assimilating the powers of the Gnosis in the heart. It means keeping the head free from all images and convictions that are focused on the I and allowing the universal teachings to enter our thinking. Then the power of the universal teachings will dwell in the heart and the head and turn the pupil into a temple. Then the pupil serves in his own inner temple. And then the teachings and the power will, without the interference of the pupil, radiate and work in the living body. They will build the temple from below upward and work in the temple of the group. In the long run, they will also build the temple of humanity and work in it, because in the Christ power all people are linked.

New function of thought, feeling and will

Should our thoughts, feelings and will be silent during the temple service? No, on the contrary. The I-centrality of our thoughts, feelings and will should be silent. This concerns the inclination of our mind to maintain its current convictions, the inclination of our feeling to maintain itself in pleasant events and the inclination of our will to change the world in its own specific way. When the heart and head open to the Gnosis and the will is neutralised, when all I-centred inclinations are silenced, then our thoughts, feelings and will become vessels for new insights, powers and vital energies. Then they allow the Gnosis to work for the microcosmic temple, the temple of the living body and the temple of humanity, in a gnostic way, and they consciously participate in it, as servants. In this way, the pupil is a servant of the teachings during the temple service, and the power of the Gnosis works in and through him for the benefit of others. He is like a relay station. He spreads the universal teachings as a power in the living body and, through the living body, to humanity. Then the Gnosis works through him in the way the Gnosis wills and not as the pupil wills.

A single person -- Jesus, the Buddha and others -- can cause a tremendous effect, once he has become a very conscious instrument of the Gnosis. The Spiritual School of the Rosycross can be compared to such an influential human being. Through it, the universal teachings and the power of the Gnosis flow into humanity. Through it, humanity experiences, directly or indirectly, the reality of a divine world, the reality of fallen dialectics, the human being as a microcosm, the spirit-spark in the microcosm, the path of the spirit-spark from imprisonment in matter to freedom in the kingdom of the Spirit. Through it, humanity experiences the many intentional and unintentional mutilations of the Gnosis that have occurred throughout history. And the seekers can look forward, they can choose. They can find the path.

Every pupil living in the Gnosis, cooperates in the living body of the Spiritual School, which is an instrument of the truth. It comes into this world «to seek and bless what has been lost». This is a temple service, a service to the temple for the benefit of the other one, the Christ in the living body of the Spiritual School and service to the Christ in the temple of humanity.

Source: Rosicrucians through the ages, Rozekruis Pers, 2005