Μέσα από τις μυήσεις γινόμαστε όλο και λιγότερο άνθρωποι

Μέσα από τις μυήσεις γινόμαστε όλο και λιγότερο άνθρωποι

Μέσα από τον χρόνο δημιουργήθηκε μια μεγάλη φιλολογία όσον αφορά την έννοια, το βίωμα, την αποκάλυψη της μύησης.
Αυτό περιγράφηκε μέσα από μια μυστηριακή διάθεση και παράξενα λόγια και τρόπους και υπερφυσικές ιδιότητες και δυνατότητες αλλά θα στεναχωρήσω όσους σκέφτονται έτσι.

Η μύηση που σημαίνει συνειδητοποίηση, μια νέα ικανότητα της συνείδησης να βυθιστεί μέσα στην πραγματικότητα, το βάθος του ανθρώπου και του κόσμου, γιατί αυτά τα δύο είναι στενά συνδεδεμένα μοιάζει, και θα μπορούσαμε εδώ να το περιγράψουμε με την εικόνα ενός ανθρώπου ο οποίος αφαιρεί όλα του τα ενδύματα μπροστά και οδηγείται μέσα σε ένα υδάτινο χώρο ο οποίος τον καθαρίζει πλήρως.

Ο καθαρισμός αυτός έχει σαν βασικό σκοπό την πλήρη αποκοπεί μεταξύ του νέου διαφοροποιημένου φορέα του μαθητή  και του τεράστιου και παντοδύναμου αστρικού πεδίου αυτής της φύσης, γιατί στην ουσία τα πρώτα μας βήματα, η αλχημική μας μεταλλαγή αρχίζει από το αστρικό μας σώμα.

Εδώ μπορείτε να καταλάβετε γιατί στην αλχημεία μιλάμε για τάφο και νεκρό ή για το σκοτάδι μέσα από το οποίο πρέπει να βαδίσει ο υποψήφιος, δηλαδή τον Αδη μέσα του.
Αυτές οι διεργασίες δεν είναι απλά ψυχολογικές όπως εσφαλμένα μεταξύ μας εξήγησαν αλλά κυριολεκτικά σωματικές πραγματικές υλικές.
Ο τάφος συμβολίζει την θανάτωση όλων των επιθυμιών οι οποίες αντιτίθενται στο μεγάλο έργο, ο εξαγνισμός είναι μια ενεργειακή αποφόρτιση του  εγώ, της προσωπικότητας.

Με τις μυήσεις που δεχόμαστε σταδιακά από την Αδελφότητα της Ζωής δεν γινόμαστε πλουσιότεροι ή εξυπνότεροι όπως μερικοί νομίζουν ή πως θα αποκτήσουμε υπερφυσικές δυνάμεις και ιδιότητες, όχι όλα αυτά είναι γελοιότητες.

Μέσα από τις μυήσεις γινόμαστε όλο και λιγότερο άνθρωποι που σημαίνει πως οι σχέσεις μας με τον κόσμο αποκόπτεται, η ύλη και ο υλικός πλούτος παύουν πια να μας ελκύουν και να μας επιρεάζουν διότι γινόμαστε όλο και περισσότερο αυτάρκεις με τα ελάχιστα , διότι τότε η ανανεωμένη μας ψυχή επιζητά μια απομάκρυνση από τον κόσμο και την φασαρία του, αποζητά την ηρεμία, την γαλήνη, την εστίαση μέσα στην πνευματική της ουσία.

Μια απέραντη φιλολογία έχει εφευρεθεί από τον άνθρωπο για ιδιοτελής λόγους μέσα από την οποία σου υπόσχονται καθρεφτάκια και σε κοσμούν με μπιχλιμπίδια φανταχτερά και ασήμαντα.

Γκρεμίστε τα όλα αυτά είναι άχρηστα πλέον, ο Θεός μας μιλά μέσα στην καρδιά όταν αυτή θα καταστεί αγνή μέσα από την διαδρομή που σας περιγράφουμε, ο χώρος αυτός μέσα στον οποίον μας μιλά αυτός γεμάτο αγνότητα Ναός βρίσκεται μέσα μας, μέσα στην Καρδιά μας, όχι την υλική καρδιά μας η οποία είναι σκληρή και άπονη αλλά στην καρδιά που μετανοεί και προσεύχεται και εργάζεται μέσα από τα καλά της έργα.

Δεν είναι χωρίς λόγο που μετά τον Ιησού αγαπώ ιδιαίτερα τον Σωκράτη, αυτό συμβαίνει γιατί υπάρχει μια τόσο μεγάλη ταυτοσημότητα μεταξύ αυτών των δύο που είναι αξιοθαύμαστη.
Ο Σωκράτης αυτά για τα οποία και εγώ σας μιλώ εξηγούσε εκείνον τον καιρό μέσα από ένα ισχυρό τότε κατεστημένο που χρησιμοποιούσε την πνευματικότητα για ιδιοτέλεια και υλική δύναμη και το οποίο τον δολοφόνησε.

Ήταν ένας πρόδρομος ο οποίος πρώτος μίλησε για τις θεμελιακές αλλαγές οι οποίες θα συνέβαιναν πολύ σύντομα, για την συμπαντικότητα και την ανάγκη η ένωση της ψυχής με το πνεύμα να γίνει κτήμα για όλους τους ανθρώπους και όχι να περιχαρακώνεται μέσα από μια ψεύτο ελίτ.

Η μορφοποίηση του ανθρώπου σωματικά έδωσε αυτήν την δυνατότητα και η ένωση της ουσίας του Θεού με την Ανθρώπινη μέσω του Χριστού έδωσε και τον τρόπο αλλά και τις απαιτούμενες ενέργειες.

Όσο προχωρώ μέσα σε αυτόν τον δρόμο το οποίον συχνά σας περιγράφω αισθητά με ελλειπή και ομιχλώδη τρόπο, γιατί όλα αυτά είναι βιώματα και όχι λέξεις και εικόνες και δεν μπορούν να μεταφερθούν, τόσο πιο λιγότερο Είμαι και χάνομαι μέσα σε αυτό το Είναι που μας μίλησε ο Χριστός.
Τόσο πιο πολύ χάνομαι αλλά και βρίσκομαι, τόσο πιο πολύ γδύνομαι και ενδύομαι.

Ένας φίλος πριν από μέρες με ρώτησε αν θα πέθαινα για τον Θεό μου.
Αυτή είναι μια πολύ ανόητη ερώτηση και δείχνει μια μεγάλη άγνοια πρώτον γιατί ο Θεός δεν είναι δικός μου και κατά δεύτερον γιατί ο Θεός δεν επιθυμεί κανέναν θάνατον για κανένα άνθρωπο ή πλάσμα, αλλά ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει μας χαρίζει αιώνια ζωή.   

Του απάντησα με τα συμβολικά λόγια του Παύλου που μας μιλούν για την μεγαλειώδη μύηση της ψυχής πως ''Κάθε μέρα πεθαίνω'' αλλά είμαι σίγουρος πως δεν μπορέι να κατανοήσει εσωτερικά αυτά τα λόγια γιατί μέσα στην καθημερινότητα και την ζωή των ανθρώπων ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει.

Η σύνδεση μας με τον κόσμο όλο και περισσότερο μεγαλώνει όπως και η εξάρτηση μας, τόσο πιο πολύ βαραίνουν οι αλυσίδες μας, τόσο πιο πολύ καλλωπίζεται η φυλακή μας και μας ξεγελά περισσότερο και περισσότερο.

Κλείνοντας την σημερινή πρωινή φλυαρία αν κάποιος με ρωτούσε τι είναι η μύηση, πως θα μπορούσα να την περιγράψω θα του έλεγα πως μοιάζει σαν ένα πρωινό ξύπνημα.
Καλημέρα.