Η τελευταία κρίση - Pentagram αριθμός 5 του έτους 1994

 

Η τελευταία κρίση - Pentagram αριθμός 5 του έτους 1994

Η τελευταία κρίση

Ο δράκος

Όποιος συμμετέχει στο Ζωντανό Σώμα της Πνευματικής Σχολής δεν μάχεται ενάντια ''στην σάρκα και το αίμα'' αλλά ενάντια σε μη ουράνιες δυνάμεις, ένα παράδειγμα των οποίων είναι ο δράκος της αποκάλυψης(12,3).
Αυτός ο δράκος με τα επτά κεφάλια και τα δέκα κέρατα συμβολίζει το αυρικό ον του μικροκόσμου και της γης.
Αλλά είναι επίσης και το άθροισμα όλων των αντίπαλων δυνάμεων και ο κύριός τους.

Μέσα του περικλείεται η γήινη ζωή. Και να που ορμά πάνω στην γη (12,9).
Το ισχυρό ρεύμα της αγάπης της Χριστικής Δύναμης εξαγνίζει τότε την αιθερική και αστρική σφαίρα της γης και σαν ένα φυσικό επακόλουθο ένα πλήθος από διεστραμμένα πλάσματα αναγκάζονται να ενσαρκωθούν.

Το ''κακό που είναι παρόν στην ατμόσφαιρα'' κακό που είναι παλιό όσο και ο κόσμος από ο οποίο προέρχεται και όλη η ισχυρή εγωκεντρικότητα του ανθρώπου έχει συσσωρεύσει στις λεπτοφυείς περιοχές απίστευτα λάθη και εντάσεις.
Αυτές οι δυνάμεις θα πρέπει τώρα να κατέλθουν στην γήινη ανθρωπότητα και να διαμείνουν εκεί.
Μια κατάσταση που θέτει αμέτρητους ανθρώπους σε μια κατάσταση κρίσης, μια κατάσταση που μπορούμε να διακρίνουμε ξεκάθαρα στις μέρες μας.

Ο δράκος η ασυνείδητη αντίσταση του ανθρώπου μάχεται ενάντια στο Φως, μια μάχη που εκδηλώνεται κυρίως με την αμοιβαία αντιπαράθεση των ανθρώπων, κάτι που επιφέρει μια σημαντική επιβράδυνση της απελευθέρωσις αμέτρητων μικρόκοσμων.

Σε αυτήν την εποχή της μεγάλης επανάστασης, οι υπηρέτες του Φωτός ''Ψάλλουν έναν ύμνο'' (14,3) που σημαίνει συμβάλουν με την νέα στάση της ζωής τους στο να εξαπλώσουν πάνω στον κόσμο την δύναμη της Γνώσης που καλεί.
Το μεγάλο έργο της σωτηρίας μπορεί έτσι να ακολουθήσει την πορεία του ενόσω ''τα επτά χτυπήματα της οργής του Θεού εξαπολύονται πάνω στην γη'' (Αποκάλυψη 16,1)

Τι σημαίνει η οργή του Θεού;
Ο Θεός δεν είναι η συμπαντική Αγάπη;
Η αγάπη μπορεί να έχει οργή;
Η οργή του Θεού εδώ είναι μια διαρρηκτή και εξαγνιστική δύναμη του αγνού αστρικού πεδίου η οποία προσβάλει ολόκληρη την ανοσιότητα.

Η Πρωταρχική Φύση δεν αφήνει αυτήν την ανοσιότητα να αναπτυχθεί παρά μόνο σε ένα πολύ περιορισμένο βαθμό.
Αν οι εντάσεις γίνουν πολύ μεγάλες τότε το Φως μετασχηματίζεται μέσα από μια διαδικασία μιας κοσμικής εξάγνισης.

Η βασιλεία των χιλίων ετών

Σε αυτό ''το τέλος του χρόνου'' ο δράκος δένεται για χίλια χρόνια.
Ο αριθμός χίλια συμβολίζει αυτήν την τελική φάση.
Όταν οι παλαιές δομές τις οποίες είχε φανταστεί ο άνθρωπος κλονίζονται και καταρρέουν, το εγωκεντρικό ον δεν σκέπτεται παρά μόνο τον εαυτό του και αν η γήινη ύπαρξή του επαπειλείται, προσπαθεί να την διαφυλάξει με κάθε θυσία.
Αλλά όσοι ακολουθούν την οδό της εσωτερικής απελευθέρωσις τελειώνουν σε εκείνο το σημείο το έργο τους.
Λέγεται πως αποκεφαλίζονται λόγω της μαρτυρίας του Ιησού και του λόγου του Θεού (20,4) και επειδή δεν λάτρεψαν το θηρίο ούτε την εικόνα του.

Αυτά τα λόγια δείχνουν πως έχουν επιτελέσει την προσφορά του εγώ τους
και έχουν έτσι τεθεί στην υπηρεσία του Χριστικού έργου με την κεφαλή τους, την καρδιά και τα χέρια τους.

Η φάση της απελευθέρωσις στο τέλος μιας κοσμικής μέρας εκδήλωσις ονομάζεται ''Η βασιλεία των χιλίων ετών.
Αυτοί που έχουν ετοιμαστεί να απελευθερωθούν υψώνονται τώρα στο Φως του Χριστού, αφυπνίζονται συνειδητά στο πρωταρχικό αστρικό πεδίο ζωής.

Έτσι εισέρχονται στην πρώτη ''ανάσταση'' και ακολουθούν τον δρόμο πάνω στον οποίο ανανεώνονται ολοκληρωτικά κατά το πνεύμα, την ψυχή και το σώμα.
Όταν πολλοί θα έχουν φτάσει στην εκπλήρωση τότε ''ο Σατανάς θα αφεθεί ελεύθερος και θα βγει από την φυλακή του'' (20,7)
Θα λάβει χώρα μια τελευταία αντίσταση ενάντια στο Θεϊκό Φως, μια τελευταία απελπισμένη προσπάθεια να διατηρηθεί η ανόσια τάξη του κόσμου.
Αυτός ο τελευταίος εξαγνισμός θα αποκαλύψει την βάση της ζωής αυτών των ανθρώπων που ζουν από τις αστρικές δυνάμεις της εκπεσμένης φύσης.

Αν επιδίωκαν σοβαρά την απελευθέρωση θα συμπορεύονταν με το ρεύμα του νικηφόρου Φωτός και η ψυχή τους θα μπορούσε να απελευθερωθεί στο τέλος.
Αλλά επειδή βρίσκονται ακόμη στον δρόμο της αγάπης για τους εαυτούς τους και της διατήρησης τους σε αυτόν τον κόσμο θα εξαφανιστούν μέσα στο αστρικό πυρ της ανοσιότητας ''την λίμνη του πυρός'' τον ''δεύτερο θάνατο''

Η υπόσχεση που ισχύει για αυτήν την περίοδο του κόσμου θα εκπληρωθεί τότε.

Το ανθρώπινο ον που έχει εργαστεί για να ρευστοποιήσει το γήινο του εγώ θα ενσωματωθεί τελικά μέσα στην Θεϊκή φύση.
Για τον Ιωάννη και τους μαθητές του αυτή η εξύψωση είναι πολύ κοντά :
''Και είδα έναν νέο ουρανό και μια νέα γη διότι ο πρώτος ουρανός και η πρώτη γη είχαν εξαφανιστεί και η θάλασσα δεν υπήρχε πλέον.'' (21,1)