Ο υπέρτατος σκοπός της ζωής του ανθρώπου κατά τον Πλάτωνα είναι η ομοίωσις με τον Θεό

Ο υπέρτατος σκοπός της ζωής του ανθρώπου κατά τον Πλάτωνα

Στον Θεαίτητο ο Πλάτωνας μας εξηγεί ότι ο υπέρτατος σκοπός της ζωής του ανθρώπου είναι η ομοίωσις με τον Θεό και αυτή επιτυγχάνεται μέσω της φρόνησης και της ηθικής τελείωσης.
Πως μπορούμε όμως να οδηγηθούμε σε αυτόν τον πνευματικό δρόμο της φρόνησης και της ηθικής τελείωσης;

Ο Θεός δεν είναι η αιτία του κακού. Το σώμα δημιουργεί την κακία και ως εκ της ουσίας του είναι η πηγή του κακού, ενώ η ψυχή λόγω της θεϊκής καταγωγής της διαρκώς επιθυμεί το καλό.

Η σωματικότητα του ανθρώπου αποδίδεται στη διαδικασία της πτώσεως των ψυχών και της σύνδεσής τους με τα σώματα σα σε φυλακή ή τάφο.
Επομένως για τον Πλάτωνα δεν ευθύνεται ο Θεός αφού ο Θεός είναι μόνον αίτιος του αγαθού.
Άρα μόνο ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του.

Η Νέμεσις ως θεότητα τιμωρούσε την υπεροψία και την αλαζονεία των ανθρώπων.
Αν κάποιος αδικεί τους άλλους συνεχώς, κάποια στιγμή η ίδια η ζωή του θα θέσει οδυνηρό φρένο στη στρεβλή πορεία του.
Η Νέμεσις προσμετρά τις ανθρώπινες σκέψεις, συναισθήματα, δράσεις και θέτει ένα όριο στην αχαλίνωτη ασυδοσία του εγωισμού των ανθρώπων.
Έτσι η έπαρση των θνητών έναντι των Κοσμικών Νόμων και η κατάφωρη αδιαφορία για το Κοινό Καλό, σαρώνονται με τη δράση της Νέμεσης και εδώ  απονέμοντας αέναα Δικαιοσύνη.

Ο Σωκράτης μας μιλάει για μια εσωτερική φωνή που είχε από παιδί και που τον απέτρεπε να κάνει το λάθος, το κακό.
Η οποία τον οδηγούσε και τον απέτρεψε να ασχοληθεί και με την πολιτική γιατί τότε θα είχε αφανιστεί μην μπορώντας να κάνει τίποτα για το κοινό καλό.

Αυτή η φωνή τον οδήγησε σε μια απόσπαση από την οικογένεια του και την πόλη στην οποία ζούσε γιατί μόνο μέσα από αυτήν την ολοκληρωτική φτώχεια θα μπορούσε να αφιερωθεί απερίσπαστος σε αυτήν την ομοίωση με τον Θεό.

Η φροντίδα του σώματος και ο πλουτισμός απομακρύνουν έναν άνθρωπο από την δρόμο και την δυνατότητα της ψυχής στο να γίνει καλύτερη.
Η μεγαλύτερη συνειδητοποίηση ενός ανθρώπου είναι η ιδέα του Αγαθού γιατί μόνο αυτή δημιουργεί το σωστό και το ωραίο μέσα στον ορατό κόσμο και αυτό προέρχεται από το πνευματικό εσωτερικό Φως μέσα μας, όταν σαν οντότητες φτάσουμε σε μια ωριμότητα τη ψυχής.

Αυτή η εσωτερική φωνή θα μας καθοδηγήσει σε ένα ασφαλή βίο και σε μια απαραίτητη ισορροπία μέσα στον κόσμο γιατί η άγνοια είναι το μεγαλύτερο κακό μέσα στον άνθρωπο.

Αυτό το εσωτερικό Φως αναπτύσσεται περισσότερο όσο αδυνατίζουν μέσα μας τα δεσμά του σώματος, μέσα από αυτόν τον καθαρμό ο νους αναπτύσσεται και οι δεσμοί του σώματος λύνονται γιατί το σώμα μας είναι ο ναός της ψυχής και η ψυχή μας είναι η γέφυρα για το Πνεύμα.

Έτσι μόνο όταν φτάσουμε σε αυτό το επίπεδο της λογικής θα μπορέσουμε να ακούσουμε και να οδηγηθούμε από αυτήν την εσωτερική φωνή και να διακρίνουμε τις καθαρές ιδεες.