Μιλώντας και γελώντας,γελώντας και μιλώντας

Η πέννα φονική μπορεί να γίνει
όταν το μυαλό ξεφεύγει όπως πάντα
απ' αυτό που τα μάτια συναντούν

Εδώ δεν είναι πανηγύρι,
παράσταση θεάτρου ούτε είναι,
είναι η αγάπη που γεννιέται και η αγάπη που πεθαίνει
μα για να ξαναγεννηθεί αγάπη.

Οι άνθρωποι αυτό δεν το γνωρίζουν,
τον Θεό όμως θυμούνται ξαφνικά
τα ρούχα τα καλά όταν φοράνε
στην εκκλησία τότε πηγαίνουν
έτσι η περίσταση αρμόζει,
μιλώντας και γελώντας,
γελώντας και μιλώντας.

Τον καλό τους εαυτό με πονηρία δείχνουν
φιλούν εικόνες,το σταυρό τους κάμουν
η συνήθεια έτσι απαιτεί
εικόνες υλικές να προσκυνάνε.

Στα χέρια τους κρατούν λαμπάδες
τόσο επιτήδεια φιαγμένες,
κροτίδες έτοιμες να σκάσουν,
πιστόλια που τον θάνατο θυμίζουν,
διαβολοπράγματα που αγοράστηκαν ακριβά,
αφού,κάτι στιγμές σαν τούτες κέρδος αφήνουν εύκολο.

Σε λίγο η παράσταση τελειώνει,
σαν την μάχη που αρχινά με αχό πολύ.

Οι Χριστιανοί παίξαν καλά το ρόλο τους αυτές τις μέρες
μην ξέροντας το έργο τι σημαίνει
στην τραγωδία τους κλειστήκαν για άλλη μια φορά,
φάγανε, ήπιανε, χαρήκαν, αυτό ήταν όλο.

Το αύριο θα τους βρει όπως και πρώτα
τίποτα πια δεν θα θυμούνται
στα ίδια θα ξαναγυρίσουν
μιλώντας και γελώντας,
γελώντας και μιλώντας.

*******

Ποίημα εφηβικών,εγγράφει τον προηγούμενον αιώνα.