Η αυτονομία της σκέψης ενός μαθητή στα μυστήρια του Πνεύματος

Διπλοί πέλεκες

Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου 

Η αυτονομία της σκέψης ενός μαθητή στα μυστήρια του Πνεύματος

Η αυτονομία της σκέψης ενός μαθητή στα μυστήρια του Πνεύματος βασίζετε κατά κύριο λόγο σε μια πολύχρονη σωματική και ψυχική προπαρασκευή που θα τον καταστήσει έτσι κατάλληλο για μια συνύπαρξη με το Φως της Γνώσης που είναι ο Λόγος δηλαδή ο Παράκλητος.

Η αυτονομία αυτή είναι ουσιαστικά μια κοινωνία, μια επικοινωνία μεταξύ του Λόγου και του μαθητή.
Εννοείτε ότι η προπαρασκευή αυτή τον έχει οδηγήσει όχι μόνον σε μια καθαρότητα σκέψεως (η οποία δεν είναι ανεξέλεγκτη πια) και του συναισθήματος αλλά και σε μια ελαχιστοποίηση των δεσμών όλων αυτών των ηλεκτρομαγνητικών εστιών που υπάρχουν στο αναπνευστικό πεδίο του μαθητή από τις οποίες αντλεί δυνάμεις και ενέργειες από τον περιβάλλοντα χώρο και τους ανθρώπους δυνάμεις που τον καθορίζουν κυριολεκτικά παγιδεύοντας τον σαν ένα αποκρουστικό δίχτυ αράχνης.

Η θεμελιώδης διαφορά μεταξύ της νόησης ενός ευφυούς ανθρώπου και ενός μαθητή του Πνεύματος είναι ότι ο πρώτος εκκινεί την σκέψη του αποκλειστικά από το Εγώ του, έτσι η σκέψη του είναι αποσπασματική, απλά περιγράφει ένα φαινόμενο σε κάποιες από τις όψεις του για αυτό και κάποιος άλλος άνθρωπος από ένα άλλο σημείο αναφοράς θα διακρίνει κάτι το τελείως διαφορετικό μέσα από το δικό του εγωιστικό φίλτρο φέρνοντας τον έτσι σε αντίθεση με τον άλλον και συνεπώς σε  μια διαμάχη ορθότητας και μιας φυσιολογικής επικείμενης σύγκρουσης.

Ένας μαθητής όμως όπως σας προανέφερα έχει ανυψώσει τόσο πολύ τον φορέα του, το Ον του, που η ενότητα με το καθετί γύρω του τον χαρακτηρίζει, δεν βλέπει πια την ύλη, τον κόσμο σαν ένα τεράστιο πιάτο αποσπασματικών ενεργειών που πρέπει να καταβροχθίσει να εξαντλήσει, να κυριαρχήσει πάνω του και να τον εκμεταλλευτεί, όχι αυτός γίνετε αυτόματα μια γέφυρα μέσα από την οποία οδηγείται έξω από αυτόν χωρίς διαμάχη και κανενός είδους εξαρτήσεις στο μέτρο του δυνατού πάντοτε.

Έτσι η σκέψη του είναι ευδιάκριτη και κατέρχεται από το Πνεύμα σαν ένας οδοστρωτήρας μιας συνολικής λογικής αποκάλυψης γιατί εκείνη την στιγμή οι ανοιγμένοι του οφθαλμοί δεν βλέπουν το αποσπασματικό δεν βιώνουν την σύγκρουση αλλά μένουν, αναπνέουν μέσα σε ηρεμία και ορθή κατανόηση.

Είναι σίγουρο ότι η ανθρώπινη σκέψη ενός συνηθισμένου ατόμου είναι το πρώτο σκαλοπάτι που θα τον οδηγήσει σε μια αρχική και απαραίτητη ζύμωση, σε μια αναγκαιότητα του να εξηγήσει τον άνθρωπο και τον κόσμο γύρω του και αυτό είναι κάτι το θεμιτό.

Όμως αν αυτός ο άνθρωπος δεν προχωρήσει στην διάγνωση την αδυναμίας του, αν το Εγώ του δεν οδηγηθεί σε μια ωρίμανση ώστε η ψυχή του να αρχίσει να αντιδρά με θετικότητα, ώστε να αρχίσει να διακρίνει αμυδρά την ανωτερότητα του Πνεύματος και την σχέση, την συγγένεια  που έχει με αυτό τότε θα είναι καταδικασμένος να συνεχίσει να ζει μέσα στη άγνοια και το σκοτάδι.

Άλλωστε αγαπητοί φίλοι μετά από όλα αυτά τα τεράστια υπαρξιακά ερωτήματα και τους τόνους των μεγαλεπήβολων φιλοσοφικών απαντήσεων αναρωτηθείτε κατά πόσο η ζωή μας άλλαξε σε πρακτικό και σε ψυχολογικό επίπεδο?

Αφήστε τους φιλοσόφους να φιλοσοφούν και όλοι εσείς που βιώνετε μια ιδέα Πνεύματος ανορθώστε το βλέμμα σας, αισθανθείτε μέσα στην καρδιά σας τον σπόρο της Αγάπης και αναζητήστε με κάθε δυνατό τρόπο την έξοδο από αυτήν την φυλακή που συνεπάγει και την αναμόρφωση του Όντος σας από ένα θνητό και κακόμοιρο Ον σε ένα αθάνατο και ένδοξο υπηρέτη του Φωτός.