Αθήνα, 15 Οκτωβρίου 2012
Το Θεοσοφικό Κίνημα είναι παγκόσμιο και το συναντά κανείς σε όλες τις εποχές και σε όλα τα έθνη. Το Κίνημα έχει έναν κώδικα ηθικής, είναι πνευματικό και διαρκές.
Για τούτο υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο Θεοσοφικό Κίνημα και την όποια θεοσοφική εταιρεία ή ομάδα.
Η Θεοσοφία είναι η Ιδέα και η κάθε εξωτερική οργάνωση γίνεται ο φορέας της Ιδέας μόνον όσο δεν υπάρχουν ανθρώπινες αδυναμίες και ατέλειες.
Η κυριότερη δραστηριότητα του Κινήματος είναι η διάδοση της εσωτερικής γνώσης και το παράδειγμα της ηθικής συμπεριφοράς και διαβίωσης.
Για να είναι κάποιος άξιος να ονομάζεται θεόσοφος, ακόμη κι αν κατέχει τη συσσωρευμένη σοφία όλων των εποχών, θα πρέπει κυρίως να είναι: αλτρουιστής, να βοηθάει όμοια φίλους κι εχθρούς, να πράττει παρά να λέει, να ωθεί τους άλλους σε δραστηριότητα δίχως να χάνει ευκαιρία να εργάζεται ο ίδιος.
Να μοιράζεται με τον πιο φτωχό και τον πιο αδύναμο, να προστατεύει τον κατατρεγμένο και κατασπιλωμένο, ανεξάρτητα από το αν είναι θεόσοφος ή όχι, αν είναι άλλης φυλής, χώρας, θρησκείας, ή γλώσσας.
Στην πρακτική της όψη, η Θεοσοφία είναι αμιγώς θεία ηθική. Οι έννοιες της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης, της ανιδιοτελούς προσφοράς, της αδελφότητας, της υπέρβασης του εγωισμού, της αλαζονείας, της βίας και του προσωπικού συμφέροντος αποτελούν τα ιδεώδη του θεόσοφου.
Τα αρχέτυπα και οι αρετές που αποτελούν την καρδιά των παγκόσμιων εσωτερικών διδασκαλιών, θρησκειών και παραδόσεων είναι τα ίδια και για τη σύγχρονη θεοσοφία.
Η θεία σοφία είναι μία, αιώνια, αδιάσπαστη και ενιαία. Ο θεόσοφος μελετώντας και κατανοώντας τους εσωτερικούς νόμους, τα αίτια της φαινομενικής ζωής και τον σκοπό για τον οποίο υπάρχει πάνω στη γη, επιδιώκει συνειδητά την εφαρμογή όλων όσα μπορούν να συντείνουν στη νοητική και πνευματική εξέλιξη του εαυτού του καθώς και της ανθρωπότητας.
Η γνώση των νόμων του κάρμα και της μετενσάρκωσης, κάνει τον άνθρωπο υπεύθυνο για τις επιλογές του και ο στόχος της εξέλιξης που είναι μια προοδευτική πορεία – αργή αλλά σταθερή – οδηγεί τον άνθρωπο στην αναπόδραστη επιλογή ανάμεσα στο προσωπικό εγώ και το υπερ-προσωπικό «εμείς».
Ένας θεόσοφος αντιτίθεται τόσο στον δογματισμό της θρησκείας όσο και στον υλισμό της επιστήμης, ωστόσο μελετά την αρχαία και σύγχρονη φιλοσοφία, την ανατολική και δυτική θρησκεία, τον φυσικό νόμο, επίσης τη σύγχρονη επιστήμη.
Ο θεόσοφος αντιτίθεται στην εξωτερική αυθεντία και δεν αποδέχεται τίποτε βασιζόμενος απλά στην πίστη άσχετα από το ποιός το ζητά. Αρνείται να αποδεχτεί την αντίληψη ότι ένα πράγμα ή μια ιδέα, εφόσον είναι σύγχρονη, είναι αυτόματα η καλύτερη, ωστόσο είναι πρόθυμος να δεχτεί τους ισχυρισμούς των σύγχρονων σχολών και συστημάτων υπό την προϋπόθεση ότι μπορούν να αποδειχτούν λογικά και πειραματικά.
Ο θεόσοφος δεν αναζητά την αληθινή αξία της ζωής στα εξωτερικά αποκτήματα, αλλά ψάχνει για την αλήθεια στην εσωτερική ουσία των πραγμάτων. Ο θεόσοφος δεν εξαρτάται από τη συγκατάθεση της κοινής γνώμης, αλλά είναι ελεύθερος και ατρόμητος.
Παρόλα αυτά, ο θεόσοφος αναγνωρίζει ότι η αναζήτηση της αλήθειας είναι ένας πολύ δύσκολος αγώνας, ότι πολιορκείται από πολλά εμπόδια και παγίδες. Συνεπώς επιδιώκει τη συναναστροφή με αναζητητές της αλήθειας που έχουν τις ίδιες απόψεις.
Σύμφωνα με τη «Διακήρυξη του U.L.T. », Θεόσοφος είναι οποιοσδήποτε ασχολείται με την αληθινή υπηρεσία προς την ανθρωπότητα, ανεξάρτητα από φυλή, πίστη, φύλο, κατάσταση ή οργάνωση, αυτός που επιθυμεί μέσω της μελέτης και άλλων τρόπων να προετοιμαστεί ώστε να μπορεί να βοηθήσει και να διδάξει άλλους με τον καλύτερο τρόπο.
Τί είναι η αληθινή υπηρεσία προς την ανθρωπότητα; Είναι η ανύψωση της καρδιάς και του νου. Τί είναι το πλέον σημαντικό για να βοηθήσει και να διδάξει τους άλλους να καταλάβουν προκειμένου να ζήσουν τη ζωή; Είναι μια πιο αληθινή αντίληψη του Εαυτού και μια βαθύτερη πίστη στη παγκόσμια αδελφότητα.
Σκεφτείτε τα λόγια της Ε. Π. Μπλαβάτσκυ που μπορείτε να τα βρείτε στο άρθρο της «Τί είναι οι Θεόσοφοι» «Ως ένα σώμα η Θεοσοφική Εταιρεία υποστηρίζει ότι όλοι οι αυθεντικοί στοχαστές και ερευνητές της κρυμμένης πλευράς της φύσης είτε είναι υλιστές, αυτοί που βρίσκουν στην ύλη «την ελπίδα και τη δύναμη όλης της επίγειας ζωής», είτε πνευματιστές, δηλαδή εκείνοι που ανακαλύπτουν στο πνεύμα την πηγή όλης της ενέργειας καθώς και της ύλης, ήταν και είναι στην κυριολεξία θεόσοφοι.
Για να είναι κανείς θεόσοφος δεν χρειάζεται να αναγνωρίζει την ύπαρξη οποιουδήποτε ιδιαίτερου θεού ή θεότητας. Αρκεί να λατρεύει το πνεύμα της ζώσας φύσης και να προσπαθεί να ταυτιστεί με αυτό. Να σέβεται αυτή την Παρουσία, την αόρατη Αιτία, που εκδηλώνεται πάντα μέσα από τα ακατάπαυστα αποτελέσματά της, τον απροσδιόριστο, παντοδύναμο και πανταχού παρόντα Πρωτέα: αόρατο ως προς την Ουσία του και χωρίς μορφή, αλλά εμφανιζόμενο κάτω από όλες και από κάθε μορφή. Αυτός που βρίσκεται και εδώ και εκεί, παντού και πουθενά. Είναι ΟΛΑ και ΤΙΠΟΤΑ. Πανταχού παρόν και όμως Ένας.
Η Ουσία που πληροί, συνδέει, , περιέχει τα πάντα και περιέχεται σε όλα. Νομίζουμε ότι θα είναι φανερό τώρα ότι είτε αναφέρονται ως θεϊστές, πανθεϊστές ή αθεϊστές, αυτοί οι άνθρωποι είναι στενοί συγγενείς ως προς τα άλλα.
Ας είναι ότι θέλει, από την στιγμή που ένας σπουδαστής εγκαταλείπει την παλιά και πεπατημένη οδό της ρουτίνας και μπαίνει στο μοναχικό μονοπάτι της ανεξάρτητης σκέψης – προς τον θεό- αυτός είναι θεόσοφος.
Ένας αυθεντικός στοχαστής, ένας αναζητητής της αιώνιας αλήθειας «με δική του έμπνευση» για να λύσει τα παγκόσμια προβλήματα. Η Θεοσοφία συνδέεται με κάθε άνθρωπο που με ειλικρίνεια αναζητά με τον δικό του τρόπο τη γνώση της Θείας Αρχής, τη σχέση του ανθρώπου με αυτήν και τις εκδηλώσεις της φύσης από αυτήν.»
Τέτοιοι είναι οι πραγματικοί θεόσοφοι, αυτοί που πραγματικά εργάζονται για την ανθρωπότητα. Οι άλλοι μπορεί να αυτοαποκαλούνται θεόσοφοι, αλλά είναι μόνο κατ’ όνομα, ή όπως τους ονομάζει η Ε.Π.Μ. «κηφήνες της Θεοσοφίας».
Είναι λάθος να είναι κανείς θεόσοφος μόνο κατ’ όνομα; Όχι απαραίτητα. Υπάρχουν διάφοροι βαθμοί αφοσίωσης μεταξύ αυτών που αυτοαποκαλούνται θεόσοφοι. Αλλά μπορεί να είναι μια χαμένη ευκαιρία προκειμένου να κάνει κανείς ένα έργο απόλυτα απαραίτητο για τους άλλους και για τον εαυτό του.
Η ευκαιρία μπορεί να μην ξαναπαρουσιαστεί για πολλές ζωές. Ακόμη και μια μικρή προσπάθεια που γίνεται με το σωστό κίνητρο και προς την σωστή κατεύθυνση δεν χάνεται.
Λάθος είναι μόνο όταν κάποιος αυτοαποκαλείται θεόσοφος, αλλά οι πράξεις του προδίδουν ένα κρυφό και εγωιστικό κίνητρο για ανταμοιβή άσχετα από το κακό που μπορεί να προκαλέσει σε άλλους. Αυτοί είναι οι ψευτο-θεόσοφοι.
Η δυσαρμονία εμπνέει και απορρέει από κάθε τους σκοπό, και η διχόνοια ακολουθεί τον κάθε τους λόγο και την κάθε τους πράξη όπως τα απόνερα ενός πλοίου που πλέουν μέσα στην ήσυχη θάλασσα. Βλέπουν τη σχέση τους με το Κίνημα και ό,τι αυτό πρεσβεύει σαν μια ευκαιρία για να προάγουν τη φιλοδοξία τους. Είναι ειρωνεία, αλλά η σχέση τους με το Κίνημα τείνει να τραβήξει τη μάσκα που κρύβει τη ματαιοδοξία τους.
Η καλύτερη προστασία δεν είναι η καταδίκη, είναι η αρμονία και η ενότητα στους κόλπους του Κινήματος και η προσήλωση στον υψηλό στόχο που βρίσκεται μπροστά.
Ασπασία Παπαδομιχελάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου