Georg Von Welling Opus Mago-Cabbalisticum Et Theosophicum

Georg Von Welling Opus Mago-Cabbalisticum Et Theosophicum

Georgii von Welling

Έργο Μαγικό-Καμβαλιστικό και Θεοσοφικό, 

στο οποίο 

η προέλευση, η φύση, τα χαρακτηριστικά και η χρήση του 

Άλατος, του Θείου 

και 

Ύδράργυρου 

περιγράφονται σε τρία μέρη μαζί με πολύ 

θαυμαστό Μαθηματικό, Θεοσοφικό, Μαγικό και Μυστικιστικό 

υλικό, όπως καθώς και σκέψεις σχετικά με τη δημιουργία 

των μετάλλων και ορυκτών στη φύση, πολλές περίεργες 

Μαγικό-Καμπαλιστικές εικονογραφήσεις, καθώς 

και ένα κλειδί για ολόκληρο το έργο. 

Επίσης, περιλαμβάνονται δοκίμια για τη Θεία Σοφία και ένα 

παράρτημα με αρκετά σπάνια και πολύτιμα αλχημιστικά 

κομμάτια 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΏΝΙΑ ΣΟΦΊΑ 

ΤΙ ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΕΊΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΌΤΗΤΑ

Ο σοφός Βασιλιάς Σολομώντας λέει στο κεφάλαιο 3, στίχος 13 του βιβλίου των Παροιμιών: "Ευτυχισμένος είναι αυτός που απέκτησε σοφία, και ο άνθρωπος που απέκτησε κατανόηση, γιατί η σοφία είναι πιο κερδοφόρα από το ασήμι, και το κέρδος που φέρνει είναι καλύτερο από το χρυσάφι. Είναι πολυτιμότερη από τα μαργαριτάρια, και όλα τα κοσμήματά σας δεν μπορούν να συγκριθούν μαζί της. Στο δεξί της χέρι είναι η μακροζωία, στο αριστερό της χέρι είναι ο πλούτος και η τιμή. Οι δρόμοι της είναι ευχάριστοι και όλα τα μονοπάτια της οδηγούν στην ευημερία. Είναι δέντρο ζωής για όσους την αρπάζουν, και όσοι την κρατούν σφιχτά είναι ασφαλείς". Θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε εδώ τι - ή ποιος - είναι αυτή η σοφία, για την οποία ο Σολομώντας μιλάει με τόσο υψηλούς τόνους.  Μπορεί να απαντήσει η ίδια σε αυτό το ερώτημα στο βιβλίο του Εκκλησιαστή 24, στίχος 3: "Εγώ είμαι ο Λόγος που εκφωνήθηκε από τον Ύψιστο, εγώ ήμουν αυτός που σκέπασε τη γη σαν ομίχλη. Η κατοικία μου ήταν στον ψηλότερο ουρανό, ο θρόνος μου ήταν μέσα σε στήλη νεφών. Μόνος μου έκανα τον κύκλο της ημέρας και διέσχισα το βάθος της αβύσσου. Τα κύματα της θάλασσας, ολόκληρη η γη, κάθε λαός και έθνος ήταν υπό την εξουσία μου". Στις Παροιμίες 8, στους στίχους 22 έως 31 αναφέρεται: "Ο Κύριος με δημιούργησε ως αρχή των έργων του, πριν από όλα τα άλλα που δημιούργησε, πριν από πολύ καιρό. Μόνος, διαμορφώθηκα σε εποχές μακρινές, στην αρχή, πολύ πριν από την ίδια τη γη. Όταν δεν υπήρχε ακόμα ωκεανός γεννήθηκα, δεν υπήρχαν πηγές που να ξεχειλίζουν από νερό. Πριν τα βουνά εγκατασταθούν στη θέση τους, πολύ πριν από τους λόφους, γεννήθηκα, όταν ακόμα δεν είχε φτιάξει ούτε γη, ούτε λίμνη, ούτε τον πρώτο σβώλο γης. Όταν τοποθέτησε τους ουρανούς στη θέση τους ήμουν εκεί, όταν περιμάζεψε τον ωκεανό με τον ορίζοντα, όταν στερέωσε τον θόλο των σύννεφων πάνω από το κεφάλι και έβαλε τις πηγές του ωκεανού σταθερά στη θέση τους, όταν όρισε τα όριά του για τη θάλασσα και ένωσε τα θεμέλια της γης. Τότε ήμουν κάθε μέρα στο πλευρό του, η αγαπημένη του και η χαρά του, παίζοντας συνεχώς μπροστά του, παίζοντας στη γη, όταν την είχε τελειώσει, ενώ η χαρά μου ήταν στην ανθρωπότητα". Και στη Σοφία του Σολομώντα 7, στίχοι 24 έως 30: "Η Σοφία κινείται πιο εύκολα από την ίδια την κίνηση, διαπερνά και διαποτίζει όλα τα πράγματα, επειδή είναι τόσο αγνή. Σαν μια λεπτή ομίχλη αναδύεται από τη δύναμη του Θεού, μια καθαρή εκροή από τη δόξα του Παντοδύναμου, έτσι τίποτα μολυσμένο δεν μπορεί να εισέλθει κρυφά μέσα της. Είναι η λάμψη που ρέει από το αιώνιο φως, ο αψεγάδιαστος καθρέφτης της ενεργού δύναμης του Θεού και η εικόνα της καλοσύνης του. Δεν είναι παρά μία, αλλά μπορεί να κάνει τα πάντα, δεν είναι παρά μία, αλλά μπορεί να κάνει τα πάντα, παραμένει αναλλοίωτη και κάνει τα πάντα καινούργια, μπαίνει από εποχή σε εποχή στις άγιες ψυχές και τις κάνει φίλους και προφήτες του Θεού, γιατί τίποτα δεν είναι αποδεκτό από τον Θεό παρά μόνο ο άνθρωπος που κάνει το σπίτι του με τη σοφία. Είναι πιο λαμπερή από τον ήλιο και ξεπερνά κάθε αστερισμό, συγκρινόμενη με το φως της ημέρας, διαπιστώνεται ότι υπερέχει, διότι η ημέρα δίνει τη θέση της στη νύχτα, αλλά ενάντια στη σοφία κανένα κακό δεν μπορεί να επικρατήσει. Ανοίγει τον κόσμο με δύναμη από άκρη σε άκρη και διατάσσει τα πάντα με καλοσύνη". Τώρα, από αυτά και άλλα χωρία της Γραφής γίνεται σαφές ότι η σοφία, η οποία είναι το κεντρικό σημείο εστίασης εδώ, είναι κάτι το θεϊκό, μάλιστα, είναι ο ίδιος ο Χριστός, ο αιώνιος γιος του Θεού και πρωτότοκος όλης της δημιουργίας.  Στη σοφία αποδίδονται εκείνες οι ιδιότητες που κατά τα άλλα χρησιμοποιούνται στη Γραφή για να περιγράψουν τον Χριστό ή τον ίδιο τον Θεό. Στο Ιωαν. 1 ο Χριστός αποκαλείται Λόγος και αναφέρεται ότι ήταν μαζί με τον Θεό στην αρχή και ότι ο Θεός έκανε τα πάντα μέσω αυτού από τη σοφία διαβάζουμε ότι είναι ο Λόγος του Θεού, ότι ο Κύριος τον κατείχε από την αρχή και ότι ήταν ο αρχιτέκτονας του μεγάλου έργου της Δημιουργίας του Θεού (βλ. Παροιμίες 8, στίχοι 22 έως 31). Στον Ψαλμό 33 ο Δαβίδ λέει: "Ο ουρανός έγινε με τον Λόγο του Κυρίου και όλη η στρατιά του με το Πνεύμα του στόματός του". Και ο Σολομώντας λέει στις Παροιμίες 3, στίχοι 19 και 20: "Με τη σοφία ο Κύριος ίδρυσε τη γη και με τη σύνεση έβαλε τους ουρανούς στη θέση τους, με τη γνώση του τα βάθη αναβλύζουν και τα σύννεφα ρίχνουν δροσιά". Ο Ιερεμίας 32, στίχος 19 λέει για τον Θεό: "Μεγάλοι είναι οι σκοποί σου και ισχυροί οι ενέργειές σου". Παροιμίες 8, εδάφιο 14 λέει για τη σοφία: "Έχω δύναμη και έχω ικανότητα, η κατανόηση και η δύναμη είναι δικές μου". Στην επιστολή προς Ρωμαίους13, στίχος 1 ο Παύλος γράφει: "Δεν υπάρχει εξουσία παρά μόνο από τον Θεό". Και πάλι, στις Παροιμίες 8, στίχος 15 η σοφία λέει: "Μέσω εμού οι βασιλιάδες είναι κυρίαρχοι και οι κυβερνήτες θεσπίζουν δίκαιους νόμους. Μέσω εμού βασιλεύουν οι πρίγκιπες και όλοι οι άρχοντες του κόσμου" Ψαλμός 139 και το Πρώτο Βασιλέων 8 λένε για τον Θεό ότι είναι πανταχού παρών και εκπληρώνει όλα τα πράγματα, το Σειράχ λέει για τη σοφία: "Είμαι παντού, ευρεία σαν τον ουρανό και βαθιά σαν την άβυσσο". Στον Ιωάννη 14, στίχος 6 ο Χριστός λέει ότι είναι η ζωή, ενώ στις Παροιμίες 8, στίχος 35 η σοφία λέει: "Όποιος με βρίσκει, βρίσκει τη ζωή". Στην προς Εβραίους 1 λέει για τον Χριστό ότι είναι η ακτινοβολία της δόξας του Θεού και ομοίωμα της ύπαρξής του, ενώ στη Σοφία του Σολομώντα 7 διαβάζουμε για τη σοφία που είναι η ακτινοβολία του αιώνιου φωτός, ένας αψεγάδιαστος καθρέφτης της θείας δύναμης και η εικόνα της καλοσύνης του. Ο Ησαΐας 11, στίχος 2 λέει για τον Χριστό ότι το Πνεύμα του Κυρίου αναπαύθηκε επάνω του, το πνεύμα της σοφίας και της κατανόησης, το πνεύμα της βουλήσεως και της δυνάμεως, το πνεύμα της γνώσεως και του φόβου. Η Σοφία του Σολομώντα 7, στίχος 22 λέει: "Στη σοφία υπάρχει ένα πνεύμα ευφυές και άγιο, μοναδικό στο είδος του, αλλά αποτελούμενο από πολλά μέρη, λεπτό, ελεύθερα κινούμενο, διαυγές, άμεμπτο, καθαρό, άτρωτο, αγαπάει το καλό, πρόθυμο, ανεμπόδιστο, ευεργετικό, φιλάνθρωπο προς τους ανθρώπους, σταθερό, αλάνθαστο, ανέγγιχτο από τη φροντίδα, παντοδύναμο, πανταχού επιτηρών και διαποτίζει όλα τα ευφυή, καθαρά και λεπτά πνεύματα". Στην Αποκάλυψη 21, στίχος 5, ο Κύριος ο Θεός λέει: "Βλέπετε, εγώ κάνω τα πάντα καινούργια". Και στη Σοφία του Σολομώντα 7, στίχος 27, λέει ομοίως για τη σοφία ότι ανανεώνει τα πάντα. Στον Ματθαίο 2, στίχος 28 ο Κύριος Χριστός λέει: "Ελάτε σε μένα όλοι εσείς που είστε κουρασμένοι και φορτωμένοι και θα σας ανανεώσω". Ο Ιωάννης 7, στίχος 37 καταγράφει: "Όποιος διψάει, ας έρθει σε μένα και ας πιει". Η Σοφία λέει στον Εκκλησιαστικό 24, στίχος 19: "Ελάτε σε μένα, όσοι με επιθυμείτε, και χορτάστε από τους καρπούς μου". Οι Παροιμίες 9, στίχος 5 λέει: "Ελάτε, φάτε από το ψωμί μου και πιείτε από το κρασί που έχω χύσει για σας". Αυτά τα παραδείγματα αρκούν για να δείξουν ότι η σοφία δεν είναι άλλη από τον Χριστό, τον Υιό του Θεού, ο οποίος μάλιστα αποκαλεί τον εαυτό του με αυτό το όνομα στο Ματθαίο 11, στίχος 19, στο Λουκά 7, στίχος 35 και στο Λουκά 11, στίχος 49. Έτσι, ο Σολομώντας είχε καλό λόγο να πει: "Τυχερός ο άνθρωπος που βρήκε τη σοφία", διότι στη σοφία πρέπει να αναζητήσουμε και να βρούμε τη σωτηρία, τη ζωή και την ευτυχία μας. Και αλίμονο στον άνθρωπο που δεν αναζητά και δε βρίσκει τον Χριστό, ο οποίος είναι η ενσάρκωση της σοφίας, γιατί ένας τέτοιος άνθρωπος είναι και παραμένει χαμένος και εγκαταλελειμμένος μέχρι να ανοίξει τον εαυτό του στη σοφία και να αναζητήσει με όλη του την καρδιά τη σωτηρία, τη ζωή και την ευτυχία που κατοικούν σ' αυτήν.

Paracelsus De Natura Rerum 1537 (Η Φύση των Πραγμάτων)

 

Paracelsus De Natura Rerum 1537 (Η Φύση των Πραγμάτων) 

Πρώτο Βιβλίο

Η γέννηση όλων των φυσικών πραγμάτων είναι διπλή: η μία γίνεται από τη Φύση χωρίς Τέχνη, η άλλη προκαλείται από την Τέχνη, δηλαδή από την Αλχημεία, αν και, γενικά, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι όλα τα πράγματα δημιουργούνται από τη γη με τη βοήθεια της σήψης.  Διότι η σήψη είναι ο υψηλότερος βαθμός και η πρώτη πρωτοβουλία για τη γέννηση.  Αλλά η σήψη προέρχεται από μια υγρή θερμότητα. Διότι μια συνεχής υγρή θερμότητα παράγει σήψη και μετατρέπει όλα τα φυσικά πράγματα από την πρώτη τους μορφή και ουσία, καθώς και τη δύναμη και την αρετή τους, σε κάτι άλλο. Διότι όπως η σήψη στα σπλάχνα μετατρέπει και μειώνει όλες τις τροφές σε περιττώματα, έτσι και χωρίς την κοιλιά, η σήψη στο γυαλί μετατρέπει όλα τα πράγματα από μια μορφή σε μια άλλη, από μια ουσία σε μια άλλη, από ένα χρώμα σε ένα άλλο, από μια οσμή σε μια άλλη, από μια αρετή σε μια άλλη, από μια δύναμη σε μια άλλη, από ένα σύνολο ιδιοτήτων σε μια άλλη, και, με μια λέξη, από μια ποιότητα σε μια άλλη.  Γιατί είναι γνωστό και αποδεδειγμένο από την καθημερινή εμπειρία ότι πολλά καλά πράγματα που είναι υγιεινά και φάρμακο, γίνονται, μετά τη σήψη τους, κακά, ανθυγιεινά και σκέτο δηλητήριο.  Έτσι, από την άλλη πλευρά, πολλά πράγματα είναι κακά, ανθυγιεινά, δηλητηριώδη και βλαβερά, τα οποία μετά τη σήψη τους γίνονται καλά, χάνουν όλη την κακή τους επίδραση και γίνονται ευγενή φάρμακα. Διότι η σήψη επιφέρει μεγάλα αποτελέσματα, όπως έχουμε ένα καλό παράδειγμα στο ιερό ευαγγέλιο, όπου ο Χριστός λέει: "Αν ένας κόκκος σιταριού δεν πεταχτεί στο χωράφι και δε σαπίσει, δεν μπορεί να καρποφορήσει εκατονταπλάσια". Ως εκ τούτου μπορεί να γίνει γνωστό ότι πολλά πράγματα πολλαπλασιάζονται με τη σήψη, ώστε να παράγουν εξαιρετικούς καρπούς. Διότι η σήψη είναι η αλλαγή και ο θάνατος όλων των πραγμάτων και η καταστροφή της πρώτης ουσίας όλων των φυσικών αντικειμένων, απ' όπου βγαίνει για μας η αναγέννηση και μια νέα γέννηση δέκα χιλιάδες φορές καλύτερη από την προηγούμενη. Εφόσον, λοιπόν, η σήψη είναι το πρώτο βήμα και η αρχή της γένεσης, είναι στον ύψιστο βαθμό απαραίτητο να κατανοήσουμε σε βάθος αυτή τη διαδικασία. Αλλά υπάρχουν πολλά είδη σήψης, και το ένα παράγει τη γενεά του καλύτερα από το άλλο, το ένα πιο γρήγορα από το άλλο. Είπαμε επίσης ότι αυτό που είναι υγρό και ζεστό αποτελεί τον πρώτο βαθμό και την αρχή της σήψης, η οποία γεννά όλα τα πράγματα όπως η κότα γεννά τα αυγά της. Γι' αυτό με και μέσα από τη σήψη τα πάντα γίνονται βλεννώδες φλέγμα και ζωντανή ύλη, οτιδήποτε και αν τελικά καταλήξει να είναι. Βλέπετε ένα παράδειγμα στα αυγά, όπου υπάρχει βλεννώδης υγρασία, η οποία με τη συνεχή θερμότητα σαπίζει και επιταχύνεται στο ζωντανό κοτόπουλο, όχι μόνο από τη θερμότητα που προέρχεται από την κότα, αλλά και από οποιαδήποτε παρόμοια θερμότητα. Διότι με έναν τέτοιο βαθμό θερμότητας τα αυγά μπορούν να ωριμάσουν στο γυαλί και με τη θερμότητα της στάχτης, ώστε να γίνουν ζωντανά πουλιά. Κάθε άνθρωπος, επίσης, μπορεί να φέρει το αυγό σε ωριμότητα κάτω από το δικό του χέρι και να αναπαράγει την κότα όπως και την όρνιθα.  Και εδώ πρέπει να παρατηρήσουμε κάτι ακόμη.  Αν το ζωντανό πουλί καεί σε σκόνη και στάχτη μέσα σε σφραγισμένο cucurbite (δοχείο ή φιάλη για απόσταξη) με τον τρίτο βαθμό φωτιάς, και στη συνέχεια, ακόμα κλεισμένο, σαπίσει με τον υψηλότερο βαθμό σήψης μέσα σε ένα venter equinus (τα σπλάχνα του αλόγου), έτσι ώστε να γίνει ένα βλεννώδες φλέγμα, τότε αυτό το φλέγμα μπορεί και πάλι να οδηγηθεί στην ωριμότητα, και έτσι, ανακαινισμένο και αποκαταστημένο, μπορεί να γίνει ένα ζωντανό πουλί, με την προϋπόθεση ότι το φλέγμα θα είναι και πάλι κλεισμένο στο βάζο ή το δοχείο του. Αυτό είναι η αναβίωση των νεκρών μέσω της αναγέννησης και της αποσαφήνισης, η οποία είναι πράγματι ένα μεγάλο και βαθύ θαύμα της Φύσης.  Με αυτή τη διαδικασία όλα τα πτηνά μπορούν να θανατωθούν και να ξαναγίνουν ζωντανά, να ανακαινιστούν και να αποκατασταθούν. Αυτό είναι το μεγαλύτερο και υψηλότερο θαύμα και μυστήριο του Θεού, το οποίο ο Θεός έχει αποκλείσει από τον θνητό άνθρωπο. Διότι πρέπει να γνωρίζετε ότι με αυτόν τον τρόπο μπορούν να δημιουργηθούν άνθρωποι χωρίς φυσικό πατέρα και μητέρα, δηλαδή όχι με τον φυσικό τρόπο από τη γυναίκα, αλλά με την τέχνη και την εργατικότητα ενός ειδικευμένου Spagyrist μπορεί να γεννηθεί και να μεγαλώσει ένας άνθρωπος, όπως θα περιγραφεί στη συνέχεια. Αλλά ούτε πρέπει σε καμία περίπτωση να ξεχνάμε τη δημιουργία ομοιώματος.  Διότι υπάρχει κάποια αλήθεια σ' αυτό το πράγμα, αν και για πολύ καιρό γινόταν με τον πιο απόκρυφο τρόπο και με μυστικότητα, ενώ δεν υπήρχε λίγη αμφιβολία και αμφισβήτηση ανάμεσα σε μερικούς από τους παλιούς Φιλοσόφους, αν ήταν δυνατόν για τη Φύση και την Τέχνη, να γεννηθεί ένας άνδρας χωρίς το γυναικείο σώμα και τη φυσική μήτρα. Εγώ απαντώ εδώ, ότι αυτό δεν είναι καθόλου αντίθετο προς τη Spagyric Τέχνη και τη Φύση, ναι, ότι είναι απολύτως δυνατό. Για να το πετύχετε, πρέπει να προχωρήσετε ως εξής. Αφήστε το σπέρμα ενός άνδρα να σαπίζει μόνο του μέσα σε ένα σφραγισμένο κουρκούτι με την υψηλότερη σήψη της venter equinus (τα σπλάχνα του αλόγου) για σαράντα ημέρες, ή μέχρις ότου αρχίσει επιτέλους να ζει, να κινείται και να ταράζεται, πράγμα που μπορεί εύκολα να φανεί. Μετά από αυτό το διάστημα θα μοιάζει σε κάποιο βαθμό με ανθρώπινο ον, αλλά, ωστόσο, θα είναι διαφανές και χωρίς σώμα. Αν τώρα, μετά από αυτό, τρέφεται και τρέφεται καθημερινά με προσοχή και σύνεση με το arcanum του ανθρώπινου αίματος, και διατηρείται για σαράντα εβδομάδες στη διαρκή και ίση θερμότητα ενός venter equinus, γίνεται, στο εξής, ένα αληθινό και ζωντανό βρέφος, που έχει όλα τα μέλη ενός παιδιού που γεννιέται από γυναίκα, αλλά πολύ μικρότερο. Αυτό το ονομάζουμε homunculus (ανθρωπάριο) και πρέπει στη συνέχεια να εκπαιδεύεται με τη μεγαλύτερη προσοχή και ζήλο, μέχρι να μεγαλώσει και να αρχίσει να επιδεικνύει νοημοσύνη. Τώρα, αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα μυστικά που αποκάλυψε ο Θεός στον θνητό και αλάνθαστο άνθρωπο. Είναι ένα θαύμα και ένα θαύμα του Θεού, ένα arcanum πάνω από όλα τα arcana, και αξίζει να κρατηθεί μυστικό μέχρι τους έσχατους καιρούς, όταν δε θα υπάρχει τίποτε κρυμμένο, αλλά όλα θα φανερωθούν.

I. xi. 312-13

Μυστικά στο 'Monas Hieroglyphica' από τον Joshua Michael Zintel (University of South Florida)

 

Μυστικά στο 'Monas Hieroglyphica'

Για τον Dee, τον Ficino και τον Pico, η αστρονομία και η αλχημεία ήταν βοηθητικά μέσα για να βοηθήσουν και να αποκαταστήσουν τη διεφθαρμένη φύση, να εξαγνίσουν και να ανεβάσουν την ψυχή πίσω στο Εμπύριο, η αλχημεία ειδικότερα ήταν μια τέχνη που διευκόλυνε την αποκατάσταση μέσω της αναλογικής ανακατανομής των στοιχείων στη σωστή διάταξη, διευκολύνοντας τις σωστές αντανακλάσεις των ανώτερων αρχών στα κατώτερα και αποκαθιστώντας τα κατώτερα ακαθάριστα στοιχεία για να διευκολύνουν την ανύψωση του νου σε σφαίρες ανώτερων με μια κυκλική διαδρομή. 62 Οι απεικονίσεις στις Μονάδες είναι το εικονογραφικό μέσο του Dee για τη διευκόλυνση αυτής της αποκατάστασης στη φαντασία κάθε φορά που μία χαράσσεται στο χαρτί ή ζωντανεύει στο μυαλό, καθώς περιείχε στοιχεία κοινά αναφερόμενων συμβολισμών. Ο Dee "βασίστηκε σε μια ποικιλία παραδόσεων που θεωρούσαν τον συμβολισμό ως μέσο για την επίτευξη μιας μυστικιστικής ανόδου της ψυχής...[και η Μονάδα] αποτελεί ένα ενδεικτικό παράδειγμα του πώς τέτοιες παραδόσεις όπως τα ιερογλυφικά, η καμπάλα και ο συμβολισμός των πυθαγόρειων αριθμών θα μπορούσαν να συγχωνευθούν και να προσαρμοστούν σε ένα Χριστιανικό πλαίσιο με την ενσωμάτωσή τους στον μύθο μιας αιώνιας φιλοσοφίας "63. Αλλά τι ακριβώς θεωρούσε ο Dee ως σημαντικό μυστικό ή διορατικότητα από τη Μονάδα;

Μιλούσε ο Dee για κάτι που αναπαρήγαγε από την παράδοση, ή για μια νέα γνώση που έβαλε εκεί, ή για κάτι εντελώς καινούργιο για να το ανακαλύψει ο αναγνώστης; Αρκετοί σχολιαστές από τη γενιά του Dee και από εκείνη που την ακολούθησε έχουν γράψει απόψεις για το τι μπορεί να σημαίνουν το Monas - ή αντίθετα, όπως ο Meric Casaubon, έχουν ομολογήσει ότι "δεν μπορούν να εξάγουν ούτε νόημα ούτε λόγο (υγιή ή στέρεο) από αυτό..." 64 Αλλά τι είχε να πει ο ίδιος ο Dee για το θέμα; Εκτός από τις εικόνες και τα είκοσι τέσσερα θεωρήματα όπου εξηγεί το σύμβολο και τις εφαρμογές του, η έκδοση του Monas περιελάμβανε μια προσηρτημένη επιστολή αφιέρωσης στον Μαξιμίλιαν Β' των Αψβούργων, " Βασιλιά των Ρωμαίων, της Βοημίας και της Ουγγαρίας", και μια επιστολή προς τον τυπογράφο, τον Willem "Silvius" Verwilt, "Βασιλικό τυπογράφο, Αμβέρσα", τα οποία συντάχθηκαν ως "John Dee, του Λονδίνου", με την υπογραφή της Monas ως "το τέταρτο γράμμα, . "65 Και οι δύο εισαγωγικές επιστολές περιέχουν σημαντικά σημεία εκκίνησης για την ανάκτηση υποδείξεων σχετικά με το τι σκόπευε ο Dee για τη Μονάδα του. Ο Steven Vanden Broecke γράφει ότι η επιστολή προς τον Maximillian είναι μια "άκρως αποκαλυπτική αφιέρωση" και "αποτελεί πράγματι την καλύτερη πηγή μας σχετικά με το συνολικό νόημα και τον στόχο του Monas". 66 Αν και η παρούσα μελέτη επικεντρώνεται στις ιερογλυφικές ρίζες της Μονάς, οτιδήποτε μπορούμε να ανακτήσουμε για τη συγγραφική πρόθεση του Dee χρησιμεύει ως θεμελιώδες σημείο εκκίνησης για την ανάκτηση πιθανών οδών ερμηνείας των αναγνωστών με βάση την πολυδύναμη εμβληματική.

Η επιστολή αφιέρωσης στον αυτοκράτορα Μαξιμίλιαν Β' των Αψβούργων παραθέτει ρητά τα κίνητρα του Dee για τη μεταφορά του Monas στον αυτοκράτορα. Στην εν λόγω αφιέρωση, ο Dee αναφέρει "δύο πιθανούς λόγους" για τους οποίους θα μπορούσε να παρουσιάσει "έναν τόσο μεγάλο Βασιλιά" όπως ο Μαξιμιλιανός Β' με "ένα τόσο μικρό δώρο" όπως το Monas, "δηλαδή την πολύ μεγάλη φιλικότητα των συναισθημάτων" που έχει ο Dee για τον Βασιλιά, και τη "μεγάλη σπανιότητα και την αξιοσημείωτη ποιότητα του ίδιου του δώρου" παρά το γεγονός ότι είναι "μικρό σε μέγεθος" και "ελαφρύ σε όγκο". "67 Ο Dee αναφέρει ότι όσοι γίνονται μάρτυρες της "πληρότητας των αρετών [του Μαξιμίλιαν]" βρίσκουν τους εαυτούς τους "ανεπαρκείς και φτωχούς" όταν προσπαθούν να μιλήσουν γι' αυτές, όπως ο ίδιος ο Dee είδε και "έμαθε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο" ως επισκέπτης το 1563.68 Όπως υποδηλώνει εξαρχής η έναρξη της επιστολής, ο Dee στήνει γρήγορα υποβλητικές τοπολογίες σχέσεων τόσο μεταξύ ανθρώπων όσο και μεταξύ σωμάτων γνώσης. Αυτή η διχοτομική πλαισίωση δεν είναι ασυνήθιστη για την εποχή, αλλά είναι σημαντικό να σημειωθούν οι συγκριτικές τοπολογίες που έθεσε ο Dee για να αξιοποιήσει τη Μονάδα του ως ανήκουσα σε μια εξίσου εξυψωμένη αξιοπρέπεια. Αγκυρώνοντας αυτές τις συγκρίσεις από την αρχή, ο Dee κατασκευάζει μια έμμεση σχέση συμπάθειας ("πολύ μεγάλη φιλικότητα του συναισθήματος [...] έμαθα πιο καθαρά"), η οποία ελπίζει ότι θα επιτρέψει στη Μονάδα (και επομένως στον ίδιο τον Dee) ένα κλιμακωτό πέρασμα στα μάτια του Βασιλιά από το "τόσο μικρό δώρο" στο "τόσο μεγάλο", όπως χαρακτηρίζεται έτσι και ο ίδιος ο Βασιλιάς. Τοποθετώντας το Monas ως "μεγάλη σπανιότητα", ο Dee προσφέρει το έγγραφο ως κάτι άξιο και σχετικό με την επιχείρηση του Βασιλιά, και κατ' επέκταση τον ίδιο τον Dee ως κήρυκά της.

Μια τέτοια συγκριτική τοπολογία που φέρει επιστημολογικές και πολιτικές ελπίδες αντανακλάται σε παρόμοιες αναλύσεις του Vanden Broecke, ο οποίος γράφει ότι ακόμη και μέσα σε μια τέτοια αποστασιοποίηση μεταξύ του Dee και του Αυτοκράτορα, εντούτοις, "ένας κοινός τομέας βρέθηκε στο μεγαλείο και το εξαιρετικό εύρος των αρετών του Αυτοκράτορα από τη μια πλευρά, και στην εγγενή υπεροχή της Monas από την άλλη [η οποία] έθετε μια φυσική συμπάθεια μεταξύ Αυτοκράτορα και βιβλίου. "69 Η μελέτη αυτή επιβεβαιώνει την άποψη του Vanden Broecke, ο οποίος προτάσσει την "εισαγωγή από τον Dee της υπόθεσης ενός υπέρτατα σοφού διανοητικού ήρωα", ο οποίος περιγράφεται από τον Dee ως κάποιος που, μέσω της "[εικασίας] και της κατανόησης των υπερουράνιων αρετών και των μεταφυσικών επιδράσεων", τοποθετείται στους ίδιους γλωσσικούς προσδιορισμούς με τον Αυτοκράτορα και τις "αρετές" του. 70

Έχοντας θέσει τις πολικότητες του μεγέθους ("μικρό" και "μεγάλο"), ο Dee σχεδιάζει μια δομή σχετικότητας μεταξύ του ίδιου και του Αυτοκράτορα, με τη διαμεσολάβηση της Monas, η οποία τόσο απομακρύνει όσο και αρθρώνει τις σχέσεις μεταξύ των δύο πόλων, από την οποία ο Dee ξεκινά να επικοινωνήσει τη "σπανιότητα του παρόντος" μέσω μιας παραβολής για "έναν μάλλον μοναδικό ήρωα". 71 Ο Vanden Broecke επιβεβαιώνει τη δική μου υποψία ότι ο Dee δεν μιλάει απαραίτητα για τον εαυτό του, όπως έχουν υποθέσει άλλοι. 72 Αντιθέτως, ο Dee μπορεί να τοποθετεί τον Αυτοκράτορα ως τον "μοναδικό ήρωα".73 Αν ο Dee μπορούσε να πείσει τον "ήρωα" να αγκαλιάσει τη Μόνα, ένας τέτοιος σύμμαχος και προστάτης θα πήγαινε πολύ μακριά για να εξασφαλίσει την αξιοποίησή της τόσο στο ευρύτερο ηπειρωτικό όσο και στο Ελισαβετιανό πολιτισμικό πλέγμα των ερμηνευτικών κοινοτήτων και των προστατών. Φέρνοντας μια τέτοια υπόθεση, θα μπορούσε κανείς να στραφεί σε μια πληθώρα αξιόλογων μελετών που εξετάζουν τη Monas σε πλαίσια πατρωνίας του 16ου αιώνα, αποικιοκρατίας, τυπογραφικού πολιτισμού και αυλικής πολιτικής. 74 Ενώ τέτοια ερωτήματα παραμένουν κομβικά για έρευνες που αναζητούν τέτοιες απαντήσεις, εξετάζω πώς ο Dee εισάγει την έννοια της "ιερογλυφικής φιγούρας" στην επιστολή προς τον Μαξιμιλιανό και πώς αυτή σχετίζεται με τη "σπανιότητα" και τον "μοναδικό ήρωα "75.

Μετά την εναρκτήρια παράγραφο του Dee, η οποία στρωματοποιεί τη σχετικότητα μεταξύ του ιδίου και του Αυτοκράτορα και υπογραμμίζει τη συγγένεια μεταξύ της Monas ("μεγάλη σπανιότητα και αξιοσημείωτη ποιότητα") και του μονάρχη ("τόσο μεγάλη", "πληρότητα" και "θαυμαστές αρετές"), ο Dee δηλώνει ότι καταπονεί "την ερευνητική δύναμη" του νου του "στο έπακρο" κατά την εμφάνιση μιας παραβολής: "δύο διαφορετικά σοκάκια του πεπρωμένου" στην πορεία της ανθρώπινης ζωής, όπου λαμβάνεται η απόφαση είτε "να αφιερωθούν όλα... στην επιδίωξη της φιλοσοφίας" είτε "σε μια ζωή της ευχαρίστησης και του κέρδους". 76 Ο Dee συνεχίζει ότι θα μπορούσε κανείς "εύκολα να βρει χίλιους" από τους τελευταίους, αλλά "δύσκολα" θα μπορούσε να κατονομάσει έναν που να έχει "πάρει την πρώτη γεύση από τις θεμελιώδεις αλήθειες της φυσικής επιστήμης", και από αυτούς (στη "δημοκρατία των γραμμάτων") μόνο ένας στους χίλιους έχει "διερευνήσει σε βάθος και σε βάθος τις εξηγήσεις των ουράνιων γεγονότων και συμβάντων [καθώς και] τους λόγους για την άνοδο, την κατάσταση και την παρακμή άλλων πραγμάτων".

Μετά την εναρκτήρια παράγραφο του Dee, η οποία στρωματοποιεί τη σχετικότητα μεταξύ του ιδίου και του αυτοκράτορα και υπογραμμίζει τη συγγένεια μεταξύ της Monas ("μεγάλη σπανιότητα και αξιοσημείωτη ποιότητα") και του μονάρχη ("τόσο μεγάλη", "πληρότητα" και "αξιοθαύμαστες αρετές"), ο Dee δηλώνει ότι καταπονεί "την ερευνητική δύναμη" του νου του "στο έπακρο" κατά την εμφάνιση μιας παραβολής: "δύο διαφορετικά σοκάκια του πεπρωμένου" στην πορεία της ανθρώπινης ζωής, όπου λαμβάνεται η απόφαση είτε "να αφιερωθούν όλα... στην επιδίωξη της φιλοσοφίας" είτε "σε μια ζωή της ευχαρίστησης και του κέρδους". 76 Ο Dee συνεχίζει ότι θα μπορούσε κανείς "εύκολα να βρει χίλιους" από τους τελευταίους, αλλά "δύσκολα" θα μπορούσε να κατονομάσει έναν που να έχει "πάρει την πρώτη γεύση από τις θεμελιώδεις αλήθειες της φυσικής επιστήμης", και από αυτούς (στη "δημοκρατία των γραμμάτων") μόνο ένας στους χίλιους έχει "διερευνήσει σε βάθος και σε βάθος τις εξηγήσεις των ουράνιων γεγονότων και συμβάντων [καθώς και] τους λόγους για την άνοδο, την κατάσταση και την παρακμή άλλων πραγμάτων". Ο δρόμος της αισθησιακής ικανοποίησης είναι εύκολος και ευρύς, οδηγώντας στην "κόλαση" και την "τυραννία", ενώ ο δρόμος της φιλοσοφίας είναι στενός και δύσκολος, οδηγώντας στην " adepthhood" και το "πνευματικό". 77 Εδώ ο Dee χρησιμοποιεί τη χρήση από τον Roger Bacon των "δυνάμεων του δέκα για να παραδειγματίσει τα επίπεδα της αλήθειας και τη "σπανιότητα" εκείνων που είναι τέλειοι στη σοφία, την αλήθεια και την επιστήμη" σε μια αλληγορική άρθρωση μεταξύ ενός διαγράμματος και μιας εννοιολογικής αφήγησης - ένα μοτίβο που γίνεται πιο εμφανές μέσα από το Monas.78 Ο Dee απεικονίζει αυτή τη "διακλάδωση του δρόμου" με ένα σχήμα (εικ. 2) που αποκαλεί "ένα ιερογλυφικό σχήμα... κατά έναν τρόπο (που ονομάζεται) πυθαγόρειο". 79 Ο Nicholas Clulee σημειώνει ότι διάφορες παραλλαγές του "πυθαγόρειου 'Υ' ή σταυροδρόμι" (εικ. 3) "συναντώνται σε αναγεννησιακά ηθικά κείμενα και εικόνες που χαρακτηρίζουν την επιλογή μεταξύ μιας ζωής αρετής ή κακίας που αντιμετωπίζουν τα άτομα στην αρχή της ενηλικίωσης", και έτσι η επιστολή καταδεικνύει το στυλ του Dee για διακειμενική προσαρμογή και αναδιαμόρφωση για τους δικούς του σκοπούς. 80

Εξετάζοντας τα σχήματα 2 και 3, παρατηρούνται ορισμένες γενικές ομοιότητες μεταξύ τους εν μέσω πολυάριθμων διαφορών. Και οι δύο απεικονίσεις περιέχουν μια διαγραμματική δομή μιας πλατιάς ενιαίας γραμμής που ανεβαίνει από μια βασική κατάσταση και στη συνέχεια χωρίζεται σε δύο κλάδους, ο αριστερός αντιστοιχεί στο πλάτος του κορμού, ενώ ο κλάδος στα δεξιά είναι λεπτότερος από τον κορμό. Κάθε εικόνα έχει επίσης αναπαραστάσεις ηθικής κωδικοποίησης τόσο κατά μήκος των διαδρομών όσο και των τερματικών των κλάδων. Το "Υ" του Tory (εικ. 3) απεικονίζει τη "βασική κατάσταση" των αρχικών συνθηκών κυριολεκτικά ως γήινο έδαφος, ενώ το "Υ" του Dee (εικ. 2) το υπονοεί περισσότερο μεταφορικά ως αφετηρία "γραμμής βάσης" για μια σειρά διαβαθμισμένων βαθμίδων προς τα πάνω στον κορμό και τα κλαδιά. Επίσης, το Tory απεικονίζει διαβαθμισμένες βαθμίδες μέτρησης χρησιμοποιώντας γραμμές, αλλά μόνο στο δεξιό κλάδο χρησιμοποιώντας εμβληματικά ζώα για ποιοτικές προκλήσεις. 81

Ο Dee από την άλλη πλευρά (ή κλάδος) δηλώνει τις επιθυμητές ποιοτικές αλλαγές στη Δεξιά, σε αντίθεση με τη διαβάθμιση του Tory σε εμπόδια-κτήνη. Συνολικά, το "Υ" του Dee ταιριάζει με ορισμένα χαρακτηριστικά που υπάρχουν στο "Υ" του Tory: ένα γραμμικό μονοπάτι που "ανεβαίνει" από μια βασική κατάσταση, χαρακτηρίζεται από ποιοτική διαβάθμιση που αντιστοιχίζεται σε συγκεκριμένες ηθικές και διανοητικές ιδέες, τελικά διχάζεται για να αντιπροσωπεύσει την "επιλογή", και το δεξιό μονοπάτι έχει μικρότερο πλάτος. Ενώ ο Dee αλλάζει ορισμένα από τα χαρακτηριστικά του "Υ" του Tory, όπως η εξάλειψη του αντικειμένου (δέντρο) και των σχεδίων μορφών (ζώα) υπέρ των γραμμών και των λέξεων, διατηρεί τις πτυχές που σημειώθηκαν παραπάνω και εξυπηρετούν τους ρητορικούς του σκοπούς. Στο Πυθαγόρειο "Υ", ο Dee όχι μόνο εξαλείφει τα ζώα και τις ανθρώπινες μορφές που υπάρχουν στο "Υ" του Tory (και έτσι διαγράφει τους συμβολισμούς που συνδέονται με αυτά), αλλά προσθέτει επίσης συμβολισμό εκθετικοποίησης χρησιμοποιώντας αριθμούς για να υποδηλώσει κατ' αναλογία τη "σπανιότητα" μέσω της προοδευτικής εκθετικής μείωσης της εμφάνισης από τη "δημοκρατία των γραμμάτων" έως τον μοναδικό ειδήμονα, απεικονίζοντας μια ιεραρχία αριστείας ανάλογα με τη σπανιότητα. Σε αυτή την περίπτωση, βλέπει κανείς τη χρήση της μαθηματικής προόδου ως ποιητική πλαισίωση της σπανιότητας του ειδήμονα.

Δεδομένου ότι ο Dee αναφέρεται σε αυτό το σχήμα ως "(το λεγόμενο) Πυθαγόρειο γράμμα", χαρακτηρίζει ρητά την εικόνα του ως ένα σύγχρονο λογοτεχνικό μέσο. Σε αυτό το απόσπασμα, προσαρμόζει τα προϋπάρχοντα πυθαγόρεια σχήματα "Υ" προκειμένου να "απεικονίσει το ιερογλυφικό μοτίβο" της "σπανιότητας" των Μονών. 82 Αυτή είναι η πρώτη περίπτωση χρήσης της λέξης "ιερογλυφικό" από τον Dee στην αφιερωματική επιστολή, οπότε παρέχει ένα προηγούμενο για το πώς χαρακτηρίζει τη σημασία και τη χρήση της τόσο εκεί όσο και στις ίδιες τις Μονές. Το "ιερογλυφικό μοτίβο" στο οποίο αναφέρεται ο Dee δεν είναι απαραίτητα το πυθαγόρειο "Υ", όπως θα μπορούσε αρχικά να υποθέσει κανείς αν δεν παρακολουθούσε προσεκτικά τη δήλωσή του - διότι είναι το μοτίβο της σπανιότητας που είναι ιερογλυφικό, όχι το ίδιο το "γράμμα". Ενώ μπορεί να είναι το ίδιο πράγμα κατά κάποιον τρόπο ή ακόμη και να έχουν οντολογική μονοσήμαντη υπόσταση στα μάτια του Dee, το γεγονός ότι διαχωρίζει γλωσσικά το "μοτίβο της... σπανιότητας" από το γράμμα "σύμφωνα με" το οποίο απεικονίζεται δείχνει ότι τα θεωρεί ως συναφή αλλά διακριτά σημεία, ακόμη και αν αναφέρονται σε μια μονάδα νοήματος. Με αυτόν τον τρόπο, η Monas αντλεί από τις ιερογλυφικές και εμβληματικές παραδόσεις της Αναγέννησης και της πρώιμης νεότερης Αγγλίας, ακόμη και αν η ίδια η Arbor Raritas δεν είναι και εμβληματική, ούτε η Monas είναι ένα εμβληματικό βιβλίο ως τέτοιο.

Από : Οι Ρίζες της Κωδικοποιημένης Μεταφοράς στα Monas Hieroglyphica του John Dee από τον Joshua Michael Zintel (University of South Florida) 

https://digitalcommons.usf.edu/cgi/viewcontent.cgi?article=9699&context=etd