Και τα παλαιά παρήλθαν

 

Και τα παλαιά παρήλθαν

Είναι η άνοιξη που έρχεται ξανά, σιγά σιγά να μας θυμίσει πάλι την ατέρμονη δημιουργία της, την μεγαλειώδη προσφορά της.
Η άνοιξη του κόσμου και της πανέμορφης φύσης μία γενναιοδωρία από τον ύψιστο που επιτρέπει και συντηρεί όλα τα πλάσματα του κόσμου.
Γιατί ακόμα και σε ένα ντροπαλό λουλούδι η μία λιανισμένη πέτρα που το κύμα της θάλασσας παρασύρει πέρα δώθε υπάρχει η ανάσα του Θεού και μία μεγαλειώδεις εκπλήρωση που τα εξελίσσει με σοφία.

Αν και ο κόσμος μας δεν είναι αληθινός όσον αφορά το Πνεύμα γιατί δεν είναι παρά μεταβαλλόμενος και ασταθής αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι πραγματικός, όχι φίλοι μην κάνετε αυτό το λάθος να αποκηρύξετε όλα όσα αισθάνεστε όλα όσα σκεφτόσαστε και κατανοείται γιατί μέσα σε όλα αυτά έχει εμφυτευθεί κάτι το θεϊκό και μεγαλειώδες, και ενώ χαρακτηρίζονται από την προσωρινότητα τους, από την σχετικότητα τους μιας και όλα όσα συλλαμβάνουμε είναι παροδικά και αποσπασματικά μας ωθούν προς μία μεγαλειώδη εσωτερική ανακάλυψη, δημιουργούν ένα παράθυρο μέσα από το οποίο η θέαση του πνευματικού κόσμου αρχίζει να διαφαίνεται αμυδρά.

Όπως αυτό το φυτό στο μπαλκόνι μας που υπέφερε τους κρύους μήνες του χειμώνα αμυνόμενο με λίγο φως, παρόλα αυτά με επιμονή και αντοχή περίμενε αυτό το ζεστό φως που θα έρθει και θα του δώσει την δύναμη να εξελιχθεί να μεταμορφωθεί, να δημιουργήσει ένα πανέμορφο λουλούδι.

Κατά μία έννοια αγαπητοί φίλοι αυτός είναι και ο βαθύτερος σκοπός της ζωής του ανθρώπου, αυτή η εσωτερική μεταμόρφωση μέσα από τις κρύες και σκληρές εμπειρίες της ζωής.
Πολλοί λίγοι άνθρωποι θα σκεφτόντουσαν ότι ένα λουλούδι ενώ είναι τόσο όμορφο παρόλα αυτά δεν μπορεί να διακρίνει, να αντιληφθεί την ομορφιά του ούτε καν αυτές τις υπέροχες μυρωδιές που σκορπίζει τριγύρω.

Και αυτό, αυτή η απρόσωπη υπηρεσία αυτή η μεγαλειώδεις προσφορά πρέπει να γίνει ένα μάθημα για όλους εμάς και ταυτόχρονα να μας δείξει και το πώς πρέπει να κινηθούμε να εργαστούμε μέσα σε αυτόν τον κόσμο.

Δεν είναι ανόητος ο Ζαρατούστρα που αναφωνεί : Ο ήλιε πια θα ήταν η δόξα σου αν δεν είχες όλους εμάς να φωτίζεις;

Αυτός ο μικρός τιποτένιος αποσπασματικός εγωιστής κυνικός και ματαιόδοξος άνθρωπος ναι είναι δυνατόν να γίνει αυτό το πανέμορφο και γεμάτο μυρωδιές λουλούδι και χωρίς να επιζητεί τίποτα για τον εαυτό του να είναι να σκορπάει την αγάπη και την συμπόνοια ολόγυρά του εργαζόμενος για να εκπληρωθούν όλα όσα έχουν εξιστορηθεί και γραφτεί στο παρελθόν : και τα παλαιά παρήλθαν.

Περί της ψευδής αίσθησης

Περί της ψευδής αίσθησης

Όπως γνωρίζουμε ακόμα και κατά την διάρκεια του τέλος της Ατλάντειας περιόδου μία είδους πνευματική όραση είχε παραμείνει μέσα στον σωματικό φορέα πολλών οντοτήτων, μάρτυρας όλων αυτών των θαυμαστών πνευματικών ενεργειών, δυνάμεων και βοηθών που συντελούσαν και συντελούν εργαζόμενοι πάνω στην εξέλιξη του κόσμου μας και του ανθρώπου.

Στην απαρχή αυτής της σύγχρονης περιόδου που σηματοδοτήθηκε από τον πρώτο μεγάλο Ινδικό πολιτισμό αυτή η αίσθηση παρέμεινε σε όλες αυτές τις οντότητες που είχαν κατά κάποιο τρόπο εργαστεί εσωτερικά και όταν τα υλικά μάτια άνοιξαν διαπίστωσαν αυτήν την φανερή αντίφαση και για αυτό τον λόγο και η βάση της φιλοσοφίας στην ανατολή υπάρχει στην συνειδητοποίηση του ότι αυτός ο κόσμος δεν είναι αληθινός παρά μία ψευδαίσθηση (Μάγια).

Η διαδικασία της τότε μύησης βασίστηκε στην ικανότητα της συγκεκριμένης αντίληψης του ανθρώπου σε συνδυασμό με την εξέλιξη του υπάρχοντος σωματικού του φορέα δημιουργώντας μία ολοκληρωτική άρνηση όλων όσων αφορούσαν αυτό το υλικό επίπεδο στο οποίο ζούμε και βιώνουμε.

Αργότερα και κυρίως στον Αιγυπτιακό και Ελληνικό πολιτισμό όλο αυτό  αντιστράφηκε και ο άνθρωπος προσπάθησε να προσεγγίσει την Θεότητα μέσα από την καλλιέργεια του νου και τον πολιτισμό και τις τέχνες. 

Δηλαδή ενώ στην αρχή προσπάθησε να κατανοήσει τον Θεό μέσα από μία άρνηση του δηλαδή του τι δεν είναι στην συνέχεια προσπάθησε μέσα από μία κατάφαση δηλαδή να μπορέσει να αισθανθεί να τον κατανοήσει μέσα από τον λόγο και την τέχνη και όλο αυτό να το προβάλει να το εκθέσει να το επεξεργαστεί να το υμνήσει κατά κάποιον τρόπο.

Για αυτό και η πνευματική επιστήμη μας μιλά για αυτά τα δύο παλαιά συστήματα μύησης το πρώτο ονομάζετε διαχωρισμός της προσωπικότητας ενώ το δεύτερο καλλιέργεια της προσωπικότητας και πώς αυτά δομικά δεν μπορούν πια άλλο να μας βοηθήσουν μιας και δομικά και ατμοσφαιρικά ο άνθρωπος και ο κόσμος του έχει αλλάξει κυρίως μετά την ένωση του Χρηστικού Πνεύματος μέσα στην ουσία αυτής της φύσης.

Για αυτό και μιλάμε τώρα για μία ολοκληρωτική νέα γέννηση μία διαδικασία ολικής μεταμόρφωσης και εισδοχής σε ένα πεδίο μίας Θεϊκής πραγματικότητας.

Παρακάτω σχολιάζω κάτι που έγραψε μία φίλη όσων αφορά αυτήν την έννοια της ψευδαίσθησης :

Θα ήθελα καλόπιστα να σημειώσω ότι ψευδή αίσθηση δεν σημαίνει όπως πολλοί άνθρωποι λανθασμένα πιστεύουν, κάτι το ανύπαρκτο ή κάτι το ασήμαντο τουναντίον, αλλά θέλει να τονίσει την αδυναμία μας λόγο της ατέλειας μας στο να μπορέσουμε να κατανοήσουμε πλήρως αυτά τα φαινόμενα.

 Όταν μέσα από μία διαδικασία αγνοποίησης μπορέσουμε να μετατρέψουμε τον θνητό μας φορέα σε πνευματικό τότε θα διαπιστώσουμε, θα μπορέσουμε να έχουμε μία καθαρή όραση ''πρόσωπο με πρόσωπο'' όπως μας λέει και ο Παύλος. 

Αλλά στην ουσία τα αντικείμενα των αισθήσεων μας δεν είναι παρά τα ίδια, όμως εμείς έχουμε αλλάξει κυριολεκτικά. Η ύλη, ο υλικός κόσμος γύρω μας και αυτός εξελίσσεται μαζί μας σαν ένα τεράστιο αλχημικό εργαστήριο και για αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικός για εμάς γιατί έχουμε γεννηθεί και συντηρούμαστε από αυτόν αλλά ακόμα και σε αυτό το επόμενο σημαντικό στάδιο όλης αυτής της θαυμαστής μεταμορφωτικής διαδικασίας μπορεί όπως και το Εγώ μας να γίνει ένας βοηθός και σύμμαχος, γιατί η οικοδόμηση αυτού του ένδοξου νέου ναού γίνεται από κάτω προς τα πάνω.

 Έτσι ακόμα και αυτή η ψευδή αρχικά αίσθηση που έχουμε στην αρχή της εσωτερικής μας αναζήτησης είναι ο πρώτος σημαντικός λίθος και ίσως μία από τις μεγαλύτερες αποκαλύψεις της ζωής μας γιατί χωρίς αυτήν την αίσθηση της έλλειψις της ψυχής την φανερή της έκπτωση δεν θα μπορέσουμε ποτέ να συνειδητοποιήσουμε την ανωτερότητα του πνεύματος.