The Six Principles of Consciousness in Prajnaparamita (Mahāyāna Buddhism)

The Six Principles of Consciousness in Prajnaparamita (Mahāyāna Buddhism)

The Six Principles of Consciousness are the : 

eye-consciousness, 

the ear-consciousness, 

the nose-consciousness, 

the tongue-consciousness, 

the body-consciousness, and 

the mind-consciousness.1 

The Contacts by Touch are the contact of the eye, of the ear, of the nose, of the tongue, of the body, and of the mind. The Sensations resulting from the Contacts are of the eye, of the ear, of the nose, of the tongue, of the body, and of the mind. 

'The Six Elements are :

Earth, 

Water, 

Fire, 

Air, 

Ether, and 

Consciousness. 

'The Twelve Nidanas (δεσμά) are :

Ignorance, 

Conformations [of Thought], 

[Birth] Consciousness, 

Psychic and Physical Elements [Six] Sense-Faculties, 

Contact, 

Sensation, 

Craving, 

Grasping [or Enjoying], 

Existence [or Becoming], 

Birth, 

Age, and 

Death.' 

Then, at the end, concerning the Divine Duties, or Paramitas, it teaches : 

'All the bodily divine duties precede the Wisdom and follow the Wisdom. 

All the divine duties of the Speech precede the Wisdom and follow the Wisdom. 

All the divine duties of the Mind precede the Wisdom and follow the Wisdom.' 

In other words, as the canonical Prajna-Paramita also teaches, these Divine Duties of the Bodhisattva must be mastered, or fully discharged, before the Supreme Wisdom of Bodhi can be attained; and thereafter, as adornments of Buddhahood, they glorify It. Although recognized as being apocryphal, this work is, nevertheless, highly esteemed and regarded by the laity as being almost as authoritative as the canonical epitomes themselves. The canonical stating of the Prajna-Paramita corresponds to the negative aspect of the Doctrine of the Voidness, as denoted by the term Shunyata, while this noncanonical exposition corresponds to the positive aspect, as denoted by the term Tathata.

-------

Prajnaparamita (η τελειότητα της (υπερβατικής) σοφίας) in Mahāyāna Buddhism. Prajñāpāramitā refers to this perfected way of seeing the nature of reality, as well as to a particular body of sutras and to the personification of the concept in the Bodhisattva known as the "Great Mother" (Tibetan: Yum Chenmo). The word Prajñāpāramitā combines the Sanskrit words prajñā "wisdom" with pāramitā "perfection". Prajñāpāramitā is a central concept in Mahāyāna Buddhism and is generally associated with the doctrine of emptiness (Shunyata) or 'lack of Svabhava' (essence) and the works of Nagarjuna. Its practice and understanding are taken to be indispensable elements of the Bodhisattva path. wikipedia.org

Βουδισμός

Καθιστός Βούδας σε bhumisparsha-mudra στάση (καλώντας τη γη να γίνει μάρτυρας του).  

Βιρμανία, λευκό μάρμαρο με ίχνη πολυχρωμίας.
Γαλλο-Ρωμαϊκό μουσείο της Λυών

Βουδισμός

Ο Γκοτάμα Σιντάρτα δίδαξε μια ανεξάρτητη από τις τρέχουσες συμβατικότητες ηθική και μια εντελώς νέα και καθαρή θέαση του κόσμου. Βούδας δεν σημαίνει θεός, αλλά ένας άνθρωπος όπως όλοι οι άλλοι, ο οποίος όμως ξύπνησε από το βαθύ ύπνο της πνευματικής άγνοιας (αβίντια) και κατόρθωσε να συλλάβει την αλήθεια και την ουσία των νόμων που κυβερνούν τους κόσμους.

Ο Βούδας θέλησε να ανακαλύψει τη βαθύτερη αιτία της μόνιμης και διάχυτης ανθρώπινης δυστυχίας, η οποία εμφανίζεται με το προσωπείο τάχα της προσωρινότητας του πόνου που είναι διάχυτος, συνοδευόμενος μάλιστα και με την απάτη της μελλοντικής μόνιμης ευτυχίας.

O ιστορικός Bούδας Σακυαμούνι, ο θεμελιωτής του Bουδισμού, γεννήθηκε με το όνομα Γκοτάμα Σιντάρτα στα μέσα του 6ου π.X. αιώνα (την εποχή του Hράκλειτου και του Πυθαγόρα) και ήταν γιος του Bασιλιά του Kαπιλαβάστου, του σημερινού Nεπάλ.

Στην ηλικία των 29 ετών, εγκατέλειψε το παλάτι του πατέρα του, τη γυναίκα του και το παιδί του, αναζητώντας το νόημα της ζωής. Ένα πρωινό, σε ηλικία 35 ετών, κατάκτησε τη φώτιση,καθώς βρισκόταν σε στάση διαλογισμού, κάτω από ένα δέντρο που ονομάστηκε από τότε το «∆έντρο της Φώτισης». 

Πέρασε τα επόμενα 45 χρόνια του, μέχρι δηλαδή την ηλικία των 80 ετών, εκθέτοντας τη ∆ιδασκαλία του, όπως το «Mεσαίο ∆ρόμο», τις «Τέσσερις Επιφανείς Aλήθειες» και το «Oκταπλό Mονοπάτι», με σκοπό όλα τα όντα να κατακτήσουν τη φώτιση που ο ίδιος επέτυχε.

Η άγνοια

Ο Βούδας δίδαξε ότι η «άγνοια» είναι η πηγή της δυστυχίας μας. Και αυτή η έννοια της άγνοιας, δεν αναφέρεται φυσικά στην τυχόν έλλειψη επιστημονικών ή άλλων γνώσεων, σε μια αδυναμία κατανόησης ή στην απουσία κοινής λογικής. Το αντίθετο μάλιστα. Μας επισήμανε ότι έχουμε στηριχτεί περισσότερο από ότι πρέπει στις νοητικές λειτουργίες μας και στη συγκέντρωση άχρηστων στην ουσία πληροφοριών.

Με την έννοια «άγνοια» εδώ, αναφερόμαστε σε μια καθολικά, πανανθρώπινα λαθεμένη αντίληψη που έχουμε για το πώς υπάρχουν τα πράγματα και ειδικότερα, για το πώς και αν υπάρχει αυτό το οποίο αποκαλούμε «εγώ». Γιατί το «εγώ» που είναι κατά συνεκδοχή, η βασική αιτία της ανασφάλειας μας και του φόβου μας (αιτιών που επικαλύπτουν την καθαρή μας φύση), είναι που προκαλεί αυτή τη γενικευμένη και απροσδιόριστη σε πρώτη ζήτηση, άγνοια.

Οι λαθεμένες μας αυτές αντιλήψεις, είναι που υπερτονίζουν τόσο την ύπαρξη ενός «εγώ», όσο και τη στερεά, την αμετακίνητη εικόνα που σχηματίζουμε για τον κόσμο των φαινομένων και για τα πράγματα γενικά. Και κατά συνέπεια, είναι υπεύθυνες για την εντονότερη προσκόλληση που αναπτύσσουμε γι’ αυτά, καθώς πιστεύουμε στη συνέχεια και στη μονιμότητά τους. 

Είναι αυτές οι αντιλήψεις που μας επιβάλουν να δίνουμε μεγαλύτερη από ότι πρέπει προσοχή στο «εγώ» μας και με ότι αυτό απαρτίζεται: Τους φίλους μας, τα αγαθά μας, τις επιθυμίες μας και έτσι δεν μπορούμε να ηρεμήσουμε μέσα στην ανακύκληση των καιρών και των πραγμάτων και ζούμε πιεσμένοι από την ανασφάλεια και φορτισμένοι από τα αλληλοσυγκρουόμενα συναισθήματά μας.

Αν όμως αναπτύξουμε μια πιο σωστή αντίληψη της πραγματικότητας, θα μπορέσουμε ταυτόχρονα να αποκτήσουμε κάποιο βαθμό ελευθερίας και με χαλαρότερο τρόπο να απαλλαγούμε από τη δυστυχία, απορρίπτοντας αυτή την λαθεμένη αντίληψη, που είναι η ρίζα της δυστυχίας μας.

Το εγώ, βάση της άγνοιας

Για τους ανθρώπους ιδιαίτερα, ο Βούδας βίωσε τη βαθιά αιτία του πόνου και της δυστυχίας τους και από απέραντο έλεος αποφάσισε να τους διδάξει τον τρόπο με τον οποίο θα υπερβούν αυτό το φαύλο κύκλο των γεννήσεων και των θανάτων, που στην ανατολή αποκαλείται Σαμσάρα.

Τους τόνισε ότι η άγνοια παράγει αυτό που αποκαλούμε «εγώ», το οποίο δημιουργεί μέσα από την ανασφάλεια που νοιώθει καθώς βρίσκεται σε ένα χαοτικό πια και ανεξέλεγκτο κόσμο, τα δύο δηλητήρια του, την προσκόλληση και την αποστροφή. Και αυτά τα δύο δηλητήρια σαν μια σαδιστική διελκυστίνδα το καταδυναστεύουν ανελέητα. Το «εγώ» έχοντας διχάσει τον κόσμο σε καλό και κακό, τροφοδοτεί αυτά τα δηλητήρια, τα οποία με τη σειρά τους, παράγουν για λογαριασμό του αφόρητο πόνο και δυστυχία.

Όταν λοιπόν το «Εγώ» έχει αυτά τα οποία μέσα από την προσκόλλησή του θεωρεί καλά και επιθυμεί, είναι ευτυχισμένο. Όταν μέσα από την αποστροφή του έχει αυτά τα οποία θεωρεί κακά, είναι δυστυχισμένο. Και στη συνέχεια, όταν δεν έχει αυτά που επιθυμεί είναι δυστυχισμένο και όταν δεν έχει αυτά τα οποία αποστρέφεται, είναι ευτυχισμένο. 

Αλλά τα πράματα εναλλάσσονται γύρω μας συνεχώς, και δια κυμαίνουν την ύπαρξή μας από την ευτυχία στη δυστυχία και από τη δυστυχία στην ευτυχία, χωρίς να κάνουν διάκριση ηλικίας, θέσεως, αξιωμάτων, πλούτου ή δύναμης.

Αυτός ο απλός και χιαστί διατυπωμένος ορισμός της αιτίας του πόνου και τις δυστυχίας των πλασμάτων που περιφέρονται ασταμάτητα στη Σαμσάρα, είναι πρωτότυπος, αποκαλυπτικός και μοναδικός. Και πρέπει να αποτυπωθεί βαθιά και ανεξίτηλα στη συνείδηση όλων των σκεπτόμενων όντων και να αποτελέσει την κλείδα για να απαντήσουν στο πανάρχαιο αίνιγμα της Σφίγγας για την καταγωγή των αιτίων της σύγχυσης και της άγνοιας που έχουν διαβρώσει ολόκληρο αυτό το δικό μας σύμπαν.

Και ο Βούδας Σακυαμούνι δεν έκανε μόνο μια θεωρητική παρατήρηση σχετικά με την πηγή της δυστυχίας, αλλά υπέδειξε και τα πρακτικά μέσα, όπως θα δούμε, για την υπέρβασή της.
Ο άνθρωπος έτσι, η πνευματική του σύγχυση και η εγγενής δυστυχία του, υπήρξαν το κεντρικό πρόβλημα της Βουδιστικής πρακτικής και κάθε φιλοσοφική αναζήτηση που δεν είχε σχέση με τις καθημερινές του αυτές δοκιμασίες και με την απαλλαγή του από αυτές, θεωρήθηκε φυγή και ματαιοπονία και δεν ενθαρρύνθηκε από τον πρώιμο Βουδισμό. Κάθε μεταφυσική θεώρηση κατ’ αυτόν, είναι στην ουσία μερική μόνο προσέγγιση της αλήθειας που βρίσκεται πέρα και πάνω από κάθε λογική ανάλυση και νοητική διεργασία.

Έτσι, ο Βουδισμός δεν είναι ούτε θρησκεία με τον αυστηρό προσδιορισμό του όρου (δεν έχει θεό δημιουργό λ.χ. και εξαρτημένη σωτηριολογία), ούτε είναι ένα φιλοσοφικό σύστημα με τη δυτική αντίληψη του όρου. Απλά είναι ένας τρόπος ζωής, ένας πρακτικός δρόμος που έχει σαν σκοπό να σε απαλλάξει από την εγγενή και αξεπέραστη (μέσω της άγνοιας και του εγώ) δυστυχία.

Οι τέσσερις επιφανείς αλήθειες

Παραδοσιακά ο Βούδας παρουσίασε αυτή τη διδασκαλία του με ένα ολοκληρωμένο τρόπο και μέσα από Τέσσερις επάλληλες Αλήθειες, οι οποίες αποκλήθηκαν Επιφανείς, λόγω ακριβώς της σπουδαιότητάς τους. Και με την έννοια αυτή αποτελούν την τέλεια συμπύκνωση των ∆διδασκαλιών του.

Η Πρώτη Αλήθεια μας υπογραμμίζει το γεγονός ότι υποφέρουμε. Και ότι αυτή η κατάσταση της δυστυχίας μας είναι εγγενής, αφορά όλους μας και είναι αδιαχώριστη από τη γενική κατάσταση της συμπαντικής άγνοιας μέσα στην οποία ζούμε.

Η ∆εύτερη Αλήθεια μας εξηγεί ότι αιτία της δυστυχίας μας αυτής είναι η δυαδική μας κατάσταση, που προέρχεται από την ύπαρξη ενός εγώ, αποχωρισμένου από την εναδική έκφραση του Σύμπαντος.

Η Τρίτη Αλήθεια μας διδάσκει και μας βεβαιώνει ότι μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να σταματήσουμε αυτή τη δυστυχία. Και αυτός είναι η επιστροφή μας στην ποιότητα και τη θέαση αυτής της ολοκληρωμένης, της εναδικής ύπαρξης.

Και η Τέταρτη Αλήθεια μας υποδεικνύει τη μέθοδο με την οποία θα επιτύχουμε την εξαφάνιση της δυστυχίας, που είναι ακριβώς ο δρόμος που και ο ίδιος ο Βούδας ακολούθησε για να επιτύχει την τέλεια και υπέρτατη απελευθέρωση του. Και αυτός ο δρόμος αποκλήθηκε σημασιολογικά: το Ευγενές Οκταπλό Μονοπάτι.

Το Ευγενές Οκταπλό Μονοπάτι

Η ανάπτυξη οκτώ βασικών αρετών και προσόντων συγχρόνως, υποδεικνύεται από το Βούδα σαν αναγκαία προϋπόθεση για την κατάκτηση της τέλειας φώτισης. Οι οκτώ αυτές αρετές που πρέπει να εκφράζονται στον υπέρτατο, τον πιο ολοκληρωμένο και τέλειο βαθμό από έναν ασκητή, είναι: 

Ορθή Αντίληψη, 
Ορθή Σκέψη, 
Ορθός Λόγος, 
Ορθή Ενέργεια, 
Ορθή Ζωή, 
Ορθή Προσπάθεια, 
Ορθή Περίσκεψη 
Ορθή Επίγνωση.

Βούδας κατά συνεκδοχή είναι εκείνος ο οποίος αφυπνίστηκε από το βαθύ ύπνο της άγνοιας, κατανόησε την αιτία του πόνου και της δυστυχίας, αναγνώρισε αυτό το Ευγενές Οκταπλό Μονοπάτι, , και τελικά περπάτησε ο ίδιος πάνω στο δρόμο προς τη φώτιση, δηλαδή βίωσε και εφάρμοσε τις οδηγίες αυτές και τελικά απελευθερώθηκε. 

Και όχι μόνο μπορεί πια, αλλά έχει υποχρέωση να αναφέρει στους άλλους, να τους διδάξει τι δυσκολίες και εμπόδια βρήκε πάνω σ’ αυτόν, μεταβαλλόμενος έτσι σε οδηγό τους. Αλλά θεώρησε παράλληλα με στεντόρεια φωνή να υπογραμμίσει ότι κάθε ακόλουθος και συνοδοιπόρος του, πρέπει και οφείλει να τον βαδίσει φυσικά αυτό το δρόμο από μόνος του και να ζήσει ο ίδιος τις εμπειρίες του.

Ο Βουδισμός απεχθάνεται κάθε είδος σωτηριολογίας. Κανένας άλλος δεν μπορεί να περπατήσει για λογαριασμό σου αυτό το δρόμο. Ο Βουδισμός μεταφέρει έτσι άμεσα, άφοβα και χωρίς κανένα δισταγμό την ευθύνη της πορείας αυτής, σε κάθε ασκούμενο προσωπικά. Ο νόμος του κάρμα που υιοθέτησε και επαναπροσδιόρισε, του το επιβάλλει.

Τα οχήματα προς τη φώτιση

Αυτή η παρομοίωση του δρόμου, επέτρεψε στο Βουδιστικό Σύστημα να αποκαλείται Όχημα (Yana), με την έννοια ότι δεν είναι σκοπός, αλλά ότι είναι ένα μέσο το οποίο θα σε μεταφέρει από τον τόπο της εγκόσμιας εμπειρίας, της πνευματικής άγνοιας, της επιθυμίας, της δυστυχίας και του πόνου, στον τόπο της υπερβατικής σοφίας, που είναι η απελευθέρωση από τα δεσμά και τον πόνο και που αποκαλείται Φώτιση. 

Και καθώς για λόγους πρακτικούς, όταν διασχίσουμε με ένα ακάτιο το ποτάμι και φθάσουμε στην απέναντι όχθη, δεν το σέρνουμε μαζί μας, αλλά το εγκαταλείπουμε για να φθάσουμε εύκολα στον τελικό μας προορισμό, έτσι και το Βουδιστικό Όχημα, είναι απλά ένα μέσο πορείας και ολοκλήρωσης που η φύση του και η αποστολή του, δεν του επιτρέπουν να εξελιχθεί σε αυτοσκοπό.

Αποτέλεσμα αυτής της ιδιότητας του να είναι ο Βουδισμός άμεσος, πρακτικός και βιωματικός, είναι ότι δημιούργησε σχολές και μορφές που τον παρουσιάζουν με άλλη κάθε φορά απόχρωση, μέσα στους 25 αιώνες της ιστορίας του και τον κάνει να συμφιλιώνεται σοφά με κάθε επιχώριο πολιτισμικό σχήμα καθώς έχει εξαπλωθεί σε ολόκληρο τον πλανήτη. Παράλληλα του επιτρέπει να έχει και διάφορα επίπεδα έκφρασης και ερμηνείας, εξωτερικά, εσωτερικά και μυστικά.

Αλλά τα διάφορα Οχήματα που δίδαξε ο Βούδας, όπως τα Οχήματα της Χιναγιάνα και της Μαχαγιάνα λ.χ., θεωρούνται από όλους τους Βουδιστές, τέλεια από κάθε άποψη και οι διάφορες παραδόσεις των ποικίλων ασκήσεων του Ντάρμα, εκτιμούνται ότι είναι όλες βαθύτατες και πέρα από τα όρια της φαντασίας, αποτελεσματικές.Η ποικιλία τους δεν οφείλεται σε κάποια διαφορά ποιότητάς τους, αλλά στη διαφορετική ικανότητα πρόσληψης των όντων στα οποία απευθύνονται, στη διαφορετική καρμική τους επιβάρυνση.

Ο Λέων της Φυλής των Σάκυα (όπως αποκαλείται ο Βούδας Σακυαμούνι), γύρισε για παράδειγμα τον τροχό του Ντάρμα (δηλαδή δίδαξε), ουσιαστικά στα 45 χρόνια της αποστολής του και παρά τις άπειρες ομιλίες του, μόνο τρεις φορές ουσιαστικά και κάθε φορά κινήθηκε σε διαφορετικό επίπεδο και για διαφορετικές κατηγορίες όντων:

Με το πρώτο γύρισμα, ο Βούδας εξαφάνισε τη λανθασμένη άποψη της μη αποδοχής του νόμου της αιτίας και του αποτελέσματος (κάρμα). (Κάτι που ήταν εύκολο να το αποδεχθούν όλοι σχεδόν οι άνθρωποι).

Με το επόμενο γύρισμα, εξαφάνισε τη λανθασμένη άποψη της πίστης σε μια αυθύπαρκτη και ανεξάρτητη ψυχή, που αποτελεί τη βάση της απατηλής προσκόλλησης στο εγώ. (Κάτι που είναι δυσκολότερα αποδεκτό, γιατί το εγώ, είναι η πηγή της άγνοιας και το στήριγμα όλων των παθών).

Και με το τρίτο γύρισμα, εξαφάνισε τη βάση όλων συλλήβδην των λανθασμένων απόψεων, που θεωρούν ότι τα φαινόμενα γενικά έχουν μια ανεξάρτητη και στέρεη ύπαρξη. (Το απατηλό των φαινομένων μόνο μετά από βαθύ και έμπειρο διαλογισμό μπορεί να γίνει τελικά αποδεκτό). Αυτά τα γυρίσματα του τροχού, επέτρεψαν με άνεση τη δημιουργία νέων σχολών και ευρύτερων και ταχύτερων Οχημάτων.........

More : http://www.scribd.com/doc/38761627/Βουδισμος

Gautama Buddha : Fundamentals teachings

A statue of the Buddha from Sarnath, 4th century CE

The Four Noble Truths:
that suffering is an ingrained part of existence;
that the origin of suffering is craving for sensuality, 

acquisition of identity, 

and annihilation; 

that suffering can be ended; 

and that following the Noble Eightfold Path is the means to accomplish this.

The Noble Eightfold Path :
right view,
right intention,
right speech,
right action,
right livelihood,
right effort,
right mindfulness,
and right concentration.

Dependent origination: the mind creates suffering as a natural product of a complex process.

Rejection of the infallibility of accepted scripture:
Teachings should not be accepted unless they are borne out by our experience and are praised by the wise. See the Kalama Sutta for details.

Anicca (Sanskrit: anitya) : That all things that come to be have an end.

Dukkha (Sanskrit: duḥkha) : That nothing which comes to be is ultimately satisfying.

Anattā (Sanskrit: anātman) : That nothing in the realm of experience can really be said to be "I" or "mine".

Nibbāna (Sanskrit: Nirvāna) : It is possible for sentient beings to realize a dimension of awareness which is totally unconstructed and peaceful, and end all suffering due to the mind's interaction with the conditioned world.

http://en.wikipedia.org/wiki/Gautama_Buddha

The gospel of Buddha according to old records (1895) By Paul Carus

 

 The gospel of Buddha according to old records

The Gospel of Buddha was an 1894 book by Paul Carus. It was modeled on the New Testament and told the story of Buddha through parables. It was an important tool in introducing Buddhism to the west and is used as a teaching tool by some Asian sects.

The gospel of Buddha according to old records (1895) By Paul Carus

Chicago, The Open Court Publishing Company

ENTERING INTO NIRVANA (chapter)

THEN the Mallas, with their young men and maidens and their wives, being grieved, and sad, and afflicted at heart, went to the Upavattana, the sala grove of the Mallas, and wanted to see the Blessed One, in order to partake of the bliss that devolves upon those who are in the presence of the Holy One.

The Blessed One addressed them and said: "Seeking the way, ye must exert yourselves and strive with diligence. It is not enough to have seen me Walk as I have commanded you; free yourselves from the tangled net of sorrow. Walk in the path with steadfast aim. A sick man may be cured by the healing power of medicine and will be rid of all his ailments without beholding the physician. He who does not do what I command sees me in vain. This brings no profit; while he who lives far off from where I am and yet walks righteously is ever near me. A man may dwell beside me, and yet, being disobedient, be far away from me. Yet he who obeys the Dharma will always enjoy the bliss of the Tathagata's presence."

Then the mendicant Subhadda went to the sala grove of the Mallas and said to the venerable Ananda: "I have heard from fellow mendicants of mine, who were deep stricken in years and teachers of great experience: 'Sometimes and full seldom do Tathagatas appear in the world, the holy Buddhas.' Now it is said that today in the last watch of the night, the final passing away of the samana Gotama will take place. My mind is full of uncertainty, yet have I faith in the samana Gotama and trust he will be able so to present the truth that I may become rid of my doubts. O that I might be allowed to see the samana Gotama!"

 

  

Buddha by jessie145

 When he had thus spoken the venerable Ananda said to the mendicant Subhadda: "Enough! friend Subhadda. Trouble not the Tathagata. The Blessed One is weary." Now the Blessed One overheard this conversation of the venerable Ananda with the mendicant Subhadda. And the Blessed One called the venerable Ananda, and said: "Ananda! Do not keep out Subhadda. Subhadda may be allowed to see the Tathagata. Whatever Subhadda will ask of me, he will ask from a desire for knowledge, and not to annoy me, and whatever I may say in answer to his questions, that he will quickly understand."

Then the venerable Ananda said: "Step in, friend Subhadda; for the Blessed One gives thee leave."

When the Blessed One had instructed Subhadda, and aroused and gladdened him with words of wisdom and comfort, Subhadda said to the Blessed One: "Glorious Lord, glorious Lord! Most excellent are the words of thy mouth, most excellent! They set up that which has been overturned, they reveal that which has been hidden. They point out the right road to the wanderer who has gone astray. They bring a lamp into the darkness so that those who have eyes to see can see. Thus, Lord, the truth has been made known to me by the Blessed One and I take my refuge in the Blessed One, in the Truth, and in the Order. May the Blessed One accept me as a disciple and true believer, from this day forth as long as life endures."

And Subhadda, the mendicant, said to the venerable Ananda: "Great is thy gain, friend Ananda, great is thy good fortune, that for so many years thou hast been sprinkled with the sprinkling of discipleship in this brotherhood at the hands of the Master himself!"

Now the Blessed One addressed the venerable Ananda, and said: "It may be, Ananda, that in some of you the thought may arise The word of the Master is ended, we have no teacher more!' But it is not thus, Ananda, that you should regard it. It is true that no more shall I receive a body, for all future sorrow has now forever passed away. But though this body will be dissolved, the Tathagata remains. The truth and the rules of the order which I have set forth and laid down for you all, let them, after I am gone, be a teacher unto you.When I am gone, Ananda, let the order, if it should so wish, abolish all the lesser and minor precepts."

Then the Blessed One addressed the brethren, and said: "There may be some doubt or misgiving in the mind of a brother as to the Buddha, or the truth, or the path. Do not have to reproach yourselves afterwards with the thought, 'We did not inquire of the Blessed One when we were face to face with him.' Therefore inquire now, O brethren, inquire freely."

 

The brethren remained silent. Then the venerable Ananda said to the Blessed One: "Verily, I believe that in this whole assembly of the brethren there is not one brother who has any doubt or misgiving as to the Buddha, or the truth, or the path!"

Said the Blessed One: "It is out of the fullness of faith that thou hast spoken, Ananda! But Ananda, the Tathagata knows for certain that in this whole assembly of the brethren there is not one brother who has any doubt or misgiving as to the Buddha, or the truth, or the path! For even the most backward, Ananda, of all these brethren has become converted, and is assured of final salvation."

Then the Blessed One addressed the brethren and said: "If ye now know the Dharma the cause of all suffering, and the path of salvation, O disciples, will ye then say: 'We respect the Master, and out of reverence for the Master do we thus speak?'" The brethren replied: "That we shall not, O Lord."

And the Holy One continued: "Of those beings who live in ignorance, shut up and confined, as it were, in an egg, I have first broken the egg-shell of ignorance and alone in the universe obtained the most exalted, universal Buddhahood. Thus, O disciples, I am the eldest, the noblest of beings.

"But what ye speak, O disciples, is it not even that which ye have yourselves known, yourselves seen, yourselves realized?" Ananda and the brethren said: "It is, O Lord."

Once more the Blessed One began to speak: "Behold now, brethren, said he, I exhort you, saying, 'Decay is inherent in all component things, but the truth will remain forever Work out your salvation with diligence!" This was the last word of the Tathagata. Then the Tathagata fell into a deep meditation, and having passed through the four jhanas, entered Nirvana.

When the Blessed One entered Nirvana there arose, at his passing out of existence, a mighty earthquake, terrible and awe-inspiring: and the thunders of heaven burst forth, and of those of the brethren who were not yet free from passions some stretched out their arms and wept, and some fell headlong on the ground, in anguish at the thought: "Too soon has the Blessed One died! Too soon has the Happy One passed away from existence! Too soon has the Light of the world gone out!"

Then the venerable Anuruddha exhorted the brethren and said: "Enough, my brethren! Weep not, neither lament! Has not the Blessed One formerly declared this to us, that it is in the very nature of all things near and dear unto us, that we must separate from them and leave them, since everything that is born, brought into being, and organized, contains within itself the inherent necessity of dissolution? How then can it be possible that the body of the Tathagata should not be dissolved? No such condition can exist! Those who are free from passion will bear the loss, calm and self-possessed, mindful of the truth he has taught us."

The venerable Anuruddha and the venerable Ananda spent the rest of the night in religious discourse. Then the venerable Anuruddha said to the venerable Ananda: "Go now, brother Ananda, and inform the Mallas of Kusinara saying, 'The Blessed One has passed away: do, then, whatsoever seemeth fit!'" And when the Mallas had heard this saying they were grieved, and sad, and afflicted at heart.

Then the Mallas of Kusinara gave orders to their attendants, saying, "Gather together perfumes and garlands, and all the music in Kusinara!" And the Mallas of Kusinara took the perfumes and garlands, and all the musical instruments, and five hundred garments, and went to the sala grove where the body of the Blessed One lay. There they passed the day in paying honor and reverence to the remains of the Blessed One, with hymns, and music, and with garlands and perfumes, and in making canopies of their garments, and preparing decorative wreaths to hang thereon. And they burned the remains of the Blessed One as they would do to the body of a king of kings.

When the funeral pyre was lit, the sun and moon withdrew their shining, the peaceful streams on every side were torrent-swollen, the earth quaked, and the sturdy forests shook like aspen leaves, whilst flowers and leaves fell untimely to the ground, like scattered rain, so that all Kusinara became strewn knee-deep with mandara flowers raining down from heaven.

When the burning ceremonies were over, Devaputta said to the multitudes that were assembled round the pyre: "Behold, O brethren, the earthly remains of the Blessed One have been dissolved, but the truth which he has taught us lives in our minds and cleanses us from all error. Let us, then, go out into the world, as compassionate and merciful as our great master, and preach to all living beings the four noble truths and the eightfold path of righteousness, so that all mankind may attain to a final salvation, taking refuge in the Buddha, the Dharma, and the Sangha."

When the Blessed One had entered into Nirvana and the Mallas had burned the body with such ceremonies as would indicate that he was the great king of kings, ambassadors came from all the empires that at the time had embraced his doctrine, to claim a share of the relics; and the relics were divided into eight parts and eight dagobas were erected for their preservation. One dagoba was erected by the Mallas, and seven others by the seven kings of those countries whose people had taken refuge in the Buddha.

     

The Great Buddha Kamakura Japan Picture

http://www.archive.org/details/buddhagospel00carurich

http://www.scribd.com/doc/27839264/Paul-Carus-The-Gospel-of-Buddha