.webp)
Μια πρόσθετη νέα κάρτα στην νέα έκδοση των Αλχημικών Ταρό
του Robert M Place Νο 22 Η Αλήθεια
Η Rosemary Ellen Guiley, η οποία ήταν γνωστή συγγραφέας του New Age, έχοντας γράψει πολλά βιβλία για την πνευματικότητα και τον αποκρυφισμό, συμπεριλαμβανομένων πολλών εγκυκλοπαιδειών, ήταν επίσης συνδρομητής της Gnosis και διάβασε το άρθρο μου. Η Rosemary μου έγραψε και με κάλεσε να συμβάλω σε ένα βιβλίο που έγραφε με τίτλο The Mystical Tarot. Συνέβαλα με δύο σχέδια από την Major Arcana: Εγκράτεια και ο Διάβολος, και έγραψα αρκετές σελίδες εκθέτοντας τις ιδέες μου που συσχετίζουν το Ταρώ με τον αλχημικό συμβολισμό. Το βιβλίο The Mystical Tarot κυκλοφόρησε το 1991. Αυτή ήταν η δεύτερη φορά που δημοσιεύτηκα... Μετά από αυτό, η Rosemary με έβαλε να κάνω έρευνα για ένα βιβλίο της σχετικά με την αλχημεία, και μείναμε σε επαφή. Τελικά με ρώτησε πώς τα πήγαινα με το πρόγραμμά μου για το Αλχημικό Ταρό. Εκείνη την εποχή εργαζόμουν ως τεχνίτης κοσμηματοπώλης και είχα περιορισμένο χρόνο για να δουλέψω πάνω στην τράπουλα, οπότε προχωρούσε αργά. Η Rosemary μου εξήγησε ότι έπρεπε να πάρω μια προκαταβολή από έναν εκδότη για να απελευθερώσω το χρόνο μου ώστε να μπορέσω να ολοκληρώσω την τράπουλα. Προσφέρθηκε να συνεργαστεί μαζί μου στο βιβλίο για την τράπουλα και να μου δείξει πώς να γράψω μια πρόταση, και έτσι πετύχαμε ένα συμβόλαιο με προκαταβολή από την Thorsons. Η τράπουλα και το βιβλίο εκδόθηκαν το 1995. Αυτή ήταν η τρίτη φορά που εκδόθηκα.
Λίγο μετά τη δημοσίευση του Αλχημικού Ταρώ, η Ρόζμαρι είχε ένα εκπληκτικό όραμα. Στη μέση της νύχτας, η Rosemary ξύπνησε και βρήκε τον Ερμή Τρισμέγιστο, τον πρώτο αλχημιστή, να στέκεται στα πόδια του κρεβατιού της κρατώντας μια μεγάλη κάρτα Ταρώ, που ονομαζόταν Αλήθεια. Της είπε ότι ήταν το 22ο ατού. Η Rosemary μου περιέγραψε την κάρτα και έφτιαξα μια εικόνα του Ερμή να κρατάει την κάρτα για να τη χρησιμοποιήσει στις διαλέξεις της.
Η κάρτα απεικόνιζε μια πυραμίδα με μια φλόγα στην κορυφή. Η πυραμίδα αποτελούνταν από τέσσερα πέτρινα στρώματα, αλλά τα στρώματα έμοιαζαν να αιωρούνται χωριστά το ένα από το άλλο με αέρα ανάμεσά τους, έτσι ώστε στην πραγματικότητα υπήρχαν επτά στρώματα, αλλά τρία από αυτά ήταν αόρατα.
Στην αρχή, δεν ήξερα τι να κάνω με αυτή την εικόνα. Βρήκα μια σχετική απεικόνιση σε ένα αλχημικό κείμενο: Amphitheatrum Sapientiae Aerernae του Heinrich Khunrath, 1602. Η έκτη εικονογράφηση του βιβλίου απεικόνιζε ένα τριγωνικό βουνό με μια φλόγα στην κορυφή. Η μπροστινή όψη του βουνού ήταν επίπεδη και καλυμμένη με ένα γραπτό κείμενο. Η εικονογράφηση ονομαζόταν «ο δρόμος των σοφών που οδηγεί στην πύλη του Αμφιθεάτρου της Αιώνιας Σοφίας». Το έδειξα στη Ρόζμαρι, αλλά ήξερα ότι έπρεπε να εμβαθύνω περισσότερο για να αποκαλύψω το νόημα της κάρτας.
Στην πρώτη σελίδα του Khunrath, υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια στην κορυφή της σελίδας που με οδηγούσε πιο κοντά στο νόημα της κάρτας. Η εικόνα απεικόνιζε το τετραγράμματο, το όνομα του Θεού με τέσσερα γράμματα στα Εβραϊκά: yod he vau he. Αλλά τα γράμματα ήταν τοποθετημένα σε ένα τρίγωνο με το yod στην κορυφή, το yod he στο δεύτερο επίπεδο, το yod he vau στο τρίτο, και τα τέσσερα γράμματα στο κάτω μέρος. Αυτό ανακάλυψα ότι ήταν μια καμπαλιστική εκδοχή του ιερού συμβόλου των Πυθαγορείων που ονομάζεται Τετρακτύς.
Ο Πυθαγόρας (περίπου 580-490 π.Χ.) ήταν ένας από τους πρώτους Έλληνες φιλοσόφους, και μάλιστα του αποδίδεται η επινόηση της λέξης φιλοσοφία. Πολλές από τις διδασκαλίες του αποτελούν τον πυρήνα της φιλοσοφίας της αλχημείας. Και το σύμβολο της Τετρακτύς εξέφραζε τις πιο ουσιαστικές πτυχές της φιλοσοφίας του. Ακολουθεί μια περιγραφή της Τετρακτύς που προέρχεται από το τέταρτο κεφάλαιο του βιβλίου μου The Tarot, Magic, Alchemy, Hermeticism, and Neoplatonism.
Η Τετρακτύς
Στην Πυθαγόρεια σχολή το δέκα θεωρούνταν ο τέλειος αριθμός. Στην πραγματικότητα, ο αριθμός δέκα ήταν τέτοιο σύμβολο τελειότητας που οι Πυθαγόρειοι ανέπτυξαν ένα εναλλακτικό μοντέλο του σύμπαντος στο οποίο υπήρχαν δέκα ουράνια σώματα. Σε αυτό το μοντέλο, η Γη θεωρήθηκε πλανήτης και προστέθηκε στους αρχαίους επτά, που περιλάμβαναν τον Ήλιο. Οι επτά αρχαίοι πλανήτες ήταν η Σελήνη, ο Ερμής, η Αφροδίτη, ο Ήλιος, ο Άρης, ο Δίας και ο Κρόνος. Πίστευαν ότι αυτοί οι οκτώ πλανήτες, η Γη και οι άλλοι επτά, περιστρέφονταν γύρω από μια Κεντρική Φωτιά που δεν ήταν ο Ήλιος. Για να αυξηθεί ο αριθμός των σωμάτων σε δέκα, θεωρούσαν επιπλέον ότι υπήρχε μια αντί-Γη που δεν μπορούσε ποτέ να φανεί, επειδή βρισκόταν πάντα σε τροχιά στην αντίθετη πλευρά της Κεντρικής Φωτιάς από τη Γη.
Σε ένα άλλο παράδειγμα της χρήσης του αριθμού δέκα από τους Πυθαγόρειους για να αναπαραστήσουν την αριθμητική νοημοσύνη του σύμπαντος, οι Πυθαγόρειοι κατασκεύασαν μια τριγωνική διάταξη από δέκα τελείες με μία στην κορυφή, δύο στο δεύτερο επίπεδο, τρεις στο τρίτο και τέσσερις στη βάση. Το σύμβολο αυτό ονομάστηκε Τετρακτύς και οι Πυθαγόρειοι το θεωρούσαν ιερό. Η Τετρακτύς εξέφραζε την έννοια της εκπορεύσεως στην απλούστερη μορφή της, από τη μεγαλύτερη ενότητα στην κορυφή, που αντιπροσώπευε το Ένα, στην ποικιλομορφία του κόσμου της μορφής στη βάση, η οποία συνδεόταν με τις τέσσερις κατευθύνσεις, τις τέσσερις εποχές και τα τέσσερα στοιχεία. Ήταν σαν μια πυραμίδα μειωμένη σε διάγραμμα. Η πιο σημαντική πτυχή αυτού του συμβόλου για τον μυστικιστή ήταν ότι μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως διαλογιστικό εργαλείο, μια σκάλα, την οποία μπορούσε να χρησιμοποιήσει για να οραματιστεί μια ανάβαση πίσω στο Ενός - μια κατάσταση σύνδεσης με το σύμπαν και με το μέρος του ατόμου που είναι μόνιμο και πέρα από τα όρια του θανάτου.
Υπάρχουν πολλές κατηγορίες συμβολισμών που μπορούν να συνδεθούν με την Τετρακτύς. Μια από τις πιο βασικές είναι η γεωμετρική εξέλιξη. Με αυτό το θέμα, η μοναδική κουκκίδα στην κορυφή απεικονίζει ένα σημείο, μια θεωρητική αρχή χωρίς διάσταση. Το δεύτερο επίπεδο έχει δύο σημεία, τα οποία περιγράφουν μια γραμμή. Αν και μια γραμμή έχει μήκος, δεν έχει βάθος και παρόλα αυτά δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή ευκολότερα από το σημείο. Ακολουθούν τρία σημεία, τα οποία είναι απαραίτητα για να σχηματιστεί το πρώτο πολύγωνο, το τρίγωνο. Αυτό μας δίνει ένα δισδιάστατο επίπεδο. Η βάση έχει τέσσερα σημεία, τα οποία μας επιτρέπουν να σχηματίσουμε το πρώτο τρισδιάστατο αντικείμενο, το τετράεδρο, το οποίο αποτελείται από τέσσερις τριγωνικές πλευρές, όπως μια πυραμίδα με ένα τρίγωνο για βάση. Αυτή είναι η αρχή της φυσικής πραγματικότητας. Αυτά τα τέσσερα φυσικά επίπεδα αντιστοιχούν στα τέσσερα πέτρινα επίπεδα στην πυραμίδα της Rosemary.
Αν εξετάσουμε επίσης τις σχέσεις μεταξύ των στρωμάτων, που ονομάζονται αναλογίες, αυτές περιγράφουν αριθμητικά τις δονήσεις των τριών βασικών νοτών της μουσικής κλίμακας: την ακέραια νότα, η οποία είχε αναλογία ένα προς δύο, την τέλεια πέμπτη, η οποία έχει αναλογία δύο προς τρία, και την τέλεια τέταρτη, η οποία έχει αναλογία τρία προς τέσσερα. Αυτά τα τρία μουσικά στρώματα αντιστοιχούν στα διαστήματα μεταξύ των πέτρινων στρωμάτων στην πυραμίδα της Rosemary.
Μαζί με τα τέσσερα φυσικά στρώματα αυτά τα μουσικά στρώματα μας δίνουν συνολικά επτά στρώματα - τέσσερα φυσικά στρώματα και τρία μη υλικά στρώματα. Όπως το ιερό ziggurat, που συμβόλιζε τις επτά εκπορεύσεις της δημιουργίας και τους επτά βασικούς θεούς της Βαβυλώνας, έτσι και η Τετρακτύς είχε επτά στρώματα, αλλά εδώ οι αριθμοί αντικατέστησαν τους θεούς ως εκπορεύσεις. Για να συμπληρώσει τη μουσική κλίμακα ο Πυθαγόρας επινόησε άλλες τέσσερις νότες και δημιούργησε τη γνωστή μας δυτική διατονική κλίμακα με τις επτά νότες της, που συμβολίζονται με τα επτά φωνήεντα του Ελληνικού αλφαβήτου. Η Τετρακτύς μπορεί να συσχετιστεί και με τις επτά νότες της κλίμακας, και όπως ακριβώς οι νότες, έτσι και τα επτά στρώματα μπορούν να συσχετιστούν με τους επτά αρχαίους πλανήτες και στην αλχημεία οι πλανήτες συσχετίζονται με επτά μέταλλα, επτά λειτουργίες στο Opus και με επτά ψυχικά κέντρα που ανεβαίνουν στην ανθρώπινη σπονδυλική στήλη. Με αυτή τη συσχέτιση μπορούμε να δούμε ότι οι εκπορεύσεις μπορούν να θεωρηθούν ότι υπάρχουν μέσα στο ανθρώπινο σώμα.Τώρα που εξηγήθηκε, ο συμβολισμός της εικοστής δεύτερης σάλπιγγας φαίνεται προφανής. Αλλά μου πήρε αρκετά χρόνια για να το καταλάβω. Επίσης, μπορεί να αναρωτηθείτε γιατί δεν πρόσθεσα το εικοστό δεύτερο σάλπισμα στο Αλχημικό Ταρό πριν από χρόνια. Υποθέτω ότι ένιωθα ότι ανήκε στη Rosemary, αλλά τώρα που πέθανε φαίνεται ότι ήρθε η ώρα να το προσθέσω στην τράπουλα.
