Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2016

Νέα ομιλία πολύ σύντομα


Νέα ομιλία πολύ σύντομα

Επειδή όπως γνωρίζεται η αγάπη μου για την αλχημεία και τα πανέμορφα εμβλήματα της είναι μεγάλη ήδη έχω αρχίσει μια εργασία επεξήγησης παρουσίασις τριών από αυτά τα εξής :

1. Έμβλημα από το βιβλίο του Theophilus Schweighardt 'Mirror of the Rosicrucian Wisdom', 1618

2. Έμβλημα από το βιβλίο του Andrea Libavius 'Commentariorum Alchymiae', 1606

3. Πρoμετωπίδα από το βιβλίο του Adam Michael Birkholz 'Der Compass der Weisen', 1782

Τελικά με μια πρώτη αρχική εργασία η εκδήλωση που είχα προαναφέρει σχετικά με 'The Ripley Scroll' θα πραγματοποιηθεί αλλά χωρίς επεξήγηση των συμβόλων που έχει διότι από ότι είδα για να λάβει χώρα κάτι τέτοιο θα πρέπει να απλωθεί μέσα από ένα σεμινάριο δύο μηνών.
Όλα όσα περιέχει πάνω του μέσα από τα διαφορετικά του επίπεδα είναι όγκος βιβλίου!
Παρόλα αυτά θα μεταφράσουμε το κείμενο από τα Αγγλικά και θα εκτυπώσουμε σε υψηλή ανάλυση όπως σας είπα ελάχιστα κομμάτια για όσους θα θέλουν να το έχουν στην συλλογή τους, όπως ξέρετε είναι ογκώδες στο μήκος.

Greco-Egyprian Chemeia - Zosimos of Panopolis (The Secrets of Alchemy By Lawrence Principe)


Greco-Egyprian Chemeia (The Secrets of Alchemy By Lawrence Principe)

In the case of Zosimos,  not enough  of his work survives to map out his thinking  fully. Yet it is clear that  he viewed  the metals  as composed  of two parts: a nonvolatile  part  that  he calls the "body" (soma) and a volatile part that  he calls the "spirit"  (pneuma).
The spirit seems to carry the color and the other  particular  properties  of the metal. The body seems to be the same substance  in all metals; in one fragment  Zosimos appears  to equate it with the liquid metal mercury. Thus, the identity  of the metal is dependent   on its spirit, not its body. Accordingly,  Zosimos uses fire-in distillation,  sublimation,  volatilization,  and so on-to   separate  the spirits from  the  bodies. 
Joining  separated   spirits  to other  bodies  would  then bring about  transmutation   into a new metal.


There is undoubtedly a  link  between Zosimos and Gnosticism.
Gnosticism  was a diverse grouping  of religious movements  of the second and  third  centuries  AD that  stressed  the  need  for revealed  knowledge (gnosis) to achieve salvation."  
This salvific knowledge  included  the realization  that  man's  inner  being  was of divine  origin  but  had  become imprisoned   in a material  body. Knowledge  was necessary  to overcome man's ignorance  (or forgetfulness)   of his origins, enabling  him to begin liberating  himself  (that  is, his soul) from subjection  to the body and its passions,  and  to  the  material  world  and  the  evil forces that  govern  it. 
The  Gnosticism  widespread   in Zosimos's  Greco-Egyptian   milieu  surfaces clearly in two places in his writings.  One is the prologue  to his On Apparatus and Furnaces,  and  the other  is the fragment  called the "Final Account.":" The question  is how and to what extent  Gnostic ideas play a role in Zosimos's alchemical  ideas.

In the first text, Zosimos rails against a group  of rival alchemists who criticize  On Apparatus and Furnaces as unnecessary.  
He  counters   that they think  this way only because  they are using phony  tinctures   (transmuting  agents)  whose apparent  success is actually the result of spiritual beings called daimons." The daimons  trick these errant  alchemists  into believing  that  their  preparations   work,  and  as a result  they  claim that the specific equipment,  materials, and procedures  stipulated  by Zosimos are not needed  for success. The daimons  thus use these false tinctures  to manipulate   their  ignorant  possessors, thereby  keeping  them  under  daimonic  sway and  subjected  to Fate  (an evil force to be rejected).  
What true  alchemists   seek,  Zosimos  declares,  are  tinctures   that are  purely "natural  and self-acting," bringing  about transmutation   by the operation of their  natural  properties   alone." 

To prepare   these  true,  natural  tinctures  the  right  apparatus   and  the  right  ingredients   and  processes  are absolutely  necessary.
To drive home his point  about  the baleful results  of allowing  oneself to fall under  the sway of daimons, Zosimos then  gives a Gnostic  account of the Fall of Man-how    the original human  being was deceived  by ma- leficent spirits into being embodied  as Adam. Zosimos reveals a Christian form of Gnosticism  by recounting  how Jesus Christ provided  human  be- ings with the knowledge  needed  for salvation, namely, the need to reject their "Adam" (the material body)  in order to ascend again to their proper divine realm. Human  imprisonment   and its attendant   evils thus arose in the first place from daimonic  deception,  just like that which now causes the  errant  alchemists  to reject  Zosimos's book. Surely, these  bad  alche- mists are making  their  own circumstances  worse by blindly  continuing to be duped  rather  than  liberating   themselves  from  daimonic  control. Zosimos's critical  prologue  must  have originally  provided  an appropri- ate introduction   to his (now lost) text about  the furnaces and apparatus necessary for preparing  a true transmuting   tincture.

Does Gnosticism  express  itself visibly in Zosimos's alchemical  theories or practices?  Possibly. Given the Gnostics'  fondness  for casting their tenets  into myth  format,  we could wonder  ifZosimos's  choosing  to put alchemical processes  into  an  allegorical  dream  sequence arises  from the  same  tendency to  mythologize doctrines-Gnostic or alchemical. 
Additionally,  Zosimos's guiding  theory  of the twofold  nature  of metals (body  and spirit)  and the practical  need  to free the active, volatile  soul from the heavy, inert  body in order  to achieve transmutations seems to parallel  Gnostic  views and some other  contemporaneous theological views of   man's divine soul as being trapped  in a material  body, and the consequent  need to free it. 
For a Gnostic  (or a Platonist,  for that  matter, and  Zosimos wrote  about  Plato  as well),  human  individuality   and personality are found  in the soul, not the body. In the same way, the metals draw  their  particular nature and identity  from their pneuma, not  their soma.
 

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2016

Δεν είμαστε αποκομμένοι από τον πνευματικό κόσμο χωρίς λόγο

 
Δεν είμαστε αποκομμένοι από τον πνευματικό κόσμο χωρίς λόγο

Δεν είμαστε αποκομμένοι από τον πνευματικό κόσμο χωρίς λόγο, και όπως έχουμε πει και στο παρελθόν η κύρια αιτία δεν είναι η ακαταλληλότητα του φορέα μας, αλλά η ιδιοτέλεια που τον πληρεί, τον κινεί, τον καταλαμβάνει..

Οι αισθήσεις που έχουμε και οι ικανότητες μας όσο και να αναπτυχθούν, ακόμη και αν λειτουργήσει ολόκληρο το μη ενεργό μέρος του εγκεφάλου μας, ο Πνευματικός Κόσμος θα συνεχίζει να παραμένει κρυμμένος από εμάς.

Ο άνθρωπος όμως από την μία δεν το αντιλαμβάνεται και από την άλλη η τρομερή ματαιοδοξία του τον ωθεί στο να αυτό παραμυθιάζεται δημιουργώντας εικόνες, φιγούρες, σχέδια, λογίδρια, σύμβολα, αντικείμενα διαφόρων ειδών και μεγέθους, μουσικές, ύμνους, στολές και παράσημα, καθρέπτες και λάδια παράξενα, χαρτιά και τράπουλες και η λίστα καλά κρατεί.

Μετά σου βγάζει ένα βιβλίο με εντυπωσιακό τίτλο μιας και σου μιλά για το μέγα μυστήριo αλλά σου λέει σου είναι άχρηστο αν δεν έχεις το κλειδί... προφανώς θα πρέπει να καταβάλεις τον οβολό σου, κλειδί είναι αυτό, δεν μπορούμε να το δώσουμε όπου όπου.

Ο μικροπρεπής ανόητος βλαμμένος αστείος άνθρωπος όπως έλεγε και ο Ζαρατούστρα δεν είναι παρά ένα περίγελο και μια ντροπή.

Δεν θα δεις τον Θεό σε κανέναν καθρέπτη, ούτε οποιοσδήποτε Γαβριήλ θα σε επισκεφτεί επειδή σου δώσανε ένα αστείο τυπικό και κάποια παράξενα υποτίθεται μυστικά λόγια.

Τι γέλιο Θεέ μου....

Μαρία η Ιουδαία - Mary the Jewess (Michael Maier Symbola Aurea Mensae, 1617)

 Μαρία η Ιουδαία - Mary the Jewess

Μαρία η Ιουδαία, από το βιβλίο του Michael Maier Symbola Aurea Mensae, 1617.

Mary or Maria the Jewess (Latin: Maria Prophetissima), also known as Mary or Miriam the Prophetess, is an early alchemist who is known from the works of the Gnostic Christian writer Zosimos of Panopolis.

The figure of Maria Prophetissima may have been developed from Miriam, a sister of Moses. On the basis of Zosimos's comments, she lived between the first and third centuries A.D. Taylor and Lippmann list her as one of the first alchemical writers, dating her works at no later than the first century. She is credited with the invention of several kinds of chemical apparatus and is considered to be the first true alchemist of the Western world.

Lucifer Princeps By Peter Grey - Scarlet Imprint (July 1, 2015)


Lucifer Princeps By Peter Grey - Scarlet Imprint (July 1, 2015)

Lucifer: Princeps is a seminal study on the origins of the Lucifer mythos by Peter Grey. It is the first in a two volume work; the companion volume, Praxis, being an exposition of ritual actions, is due to be published in 2016.
The fall of Lucifer, and that of the rebel angels who descended upon the daughters of men, comprise the foundation myth of the Western occult tradition. Lucifer: Princeps is a study of origins, a portrait of the first ancestor of witchcraft and magic. In tracing the genealogy of our patron and prince, the principles that underlie the ritual forms that have come down to us, through the grimoires and folk practices, are elucidated. 

The study draws on the extensive literature of history, religion and archaeology, engaging with the vital discoveries and advances of recent scholarship, which render previous works on Lucifer, however well intentioned, out of date. A concomitant exegesis of the core texts conjures the terrain and koine of the Ancient Near East, the cradle cultures and language of his nascence. Of critical importance are the effaced cultures and cults that lie behind the Old Testament polemics, viz. those of Assyria, Ugarit and Canaan, as well as Sumeria, Egypt and Greece; they provide the context that give meaning to what would otherwise be an isolated brooding figure, one who makes no sense without being encountered in the landscape.

Intended to be the definitive text on Lucifer for the witch, magician and student of the grimoires, Princeps spans wingtip to wingtip from the original flood myth and legends of divine teachers to the Church Fathers, notably Augustine, Origen and Tertullian. The tales of the Garden of Eden, the Nephilim, of the fall of Helel ben Šahar and the Prince of Tyre, the nature of Azazel, and the creation of the Satan are drawn beneath the shadow of these wings into a narrative that binds Genesis and Revelation via the Enochian tradition. The story of the Serpent in the Garden and that of Lucifer are revealed to be a singular myth whose true significance had been lost and can now be restored. It illuminates the path to apotheosis, and the role of the goddess as the transforming initiatrix who bestows the crown.

Fragments :
Another cause of confusion occurs in Hebrews, the New Testament text that, as previously shown, relies so heavily on Psalm 110. Here Jesus is described no less than five times as ‘exalted to the right hand of God,’ an image perilously close to Isaiah 14:13, where Lucifer is seated upon the mount of the congregation. As both are kings they are identically clothed. Christ appeals for legitimacy to the archaic symbols of the Royal House of David, whereas Lucifer is an improper ruler but still bears the same insignia. Both draw on the same cultural conventions of divine kingship.

The feared error of mistaking Lucifer for Christ is exactly what we find in some modern esoteric interpretations. At times, the similitude is presented as an esoteric Christianity; at others, as a core component within certain streams of modern traditional witchcraft. Such theories draw heavily on modern angelic speculation – more proto-New Age than historically derived.3 Deeming Christ as Lucifer and Lucifer as Christ is a logical nonsense, rooted in the 19th century conception of a universal religion, as mooted by the Theosophists. Other notable attempts to solve the Christ- Lucifer antipathy are to be found in Thelema and The Process Church of the Final Judgment – again, in origin, theosophically inspired. My position on the matter is clear: Lucifer is not Christ, as a careful reading of scripture demonstrates. The confusion is due to a shared metaphor, or more accurately, epithet, that references an undergirding unity: kingship.

The error has occured because of the misuse of concordance as a tool of exegesis. In comparing the use of phrases and words to draw equivalences, none of the theories cited above distinguish between the capitalised name Lucifer, as introduced by St Jerome, and the New Testament use of the uncapitalised morning star as a metaphor for Christ. Neither do they take account of the context of the passages. By combining and identifying the figures of Lucifer and Christ, such readings inevitably go on to render Satan anathema. The impossibility of such a reading will be addressed in due course, as both scripture and the historical record unequivocally show that Lucifer and Satan are bound to one another. Language is a slippery thing, and we must be careful, in our eagerness to de- cipher meaning, that we do not repeat such avoidable errors.

........................... 


The fall of Lucifer is not a unique mythic event. His fate is mirrored in a plethora of figures in the Ugaritic, Greek and Mesopotamian traditions, whose legends are marked by certain common elements: doomed flight, the bringing of the fire of knowledge, and transgressing the limits of divine power. Notable amongst these figures are Icarus, Etana, Athtar, Gilgameš, Prometheus, Phaëthon and Bellerophon. All are worthy of study. The biblical sources are supplemented by the great storehouse of myth. The sparsity of the references, in Isaiah in particular and scripture in general, is fleshed and feathered out with borrowings from the common cultural inheritance.

Having acknowledged the breadth and depth of possible influences, my task is to narrow my focus to regard the most striking examples. Those I have selected are the Greek Phaëthon and Bellerophon and the Sumerian Etana. These three serve to illuminate key traits of the character of Lucifer as it is developed in the sub- sequent grimoire tradition, to be covered in Praxis. The notable absence from this company is Prometheus, who has become the tragic image of Lucifer, via Shelley as much as Aeschylus. For reasons that will become apparent, he is discussed in relation to the Enochian material in the later chapters, ‘The Key’ and ‘A Mass of Blood and Feathers.’
The myth of Phaëthon’s tragic course places the action on a cosmic scale. This evokes not only Isaiah, but its reflex in the apocalypse of Revelation, where it is not the fate of a single king, but a conflict that engulfs both heavens and earth. The resemblance of the story of Hêlēl Ben Šaḥar to that of Phaëthon has long been remarked. Gunkel1 first made the identification; and Gruppe,2 backed by the more recent work of Grelot,3 advanced the thesis that Isaiah 14:12–15 preserved fragments of a lost West Semitic myth which corresponds to that of Phaëthon, recorded in Hesiod’s Theogony,4 Ovid’s Metamorphoses, Nonnos’ Dionysiaca and numerous other sources.
Phaëthon means ‘the shining, glittering,’ and, in a comparative analysis of Hesiod’s text, can be identified as both the morning star and the son of Dawn (Êôs).

We remember how Phaëthon forces his father Helios to let him ride across the sky at the reins of his solar chariot, but loses control of the mighty team of horses, dropping the reins when confronted with the horrifying sight of Scorpio. The rising and plunging of the uncontrolled fiery chariot threatens to destroy the world. The ensuing disasters are very reminiscent of Revelation. The luck- less youth is finally struck through with a thunderbolt hurled by Zeus, who thus restores the cosmic order. The boy pitches head first and aflame into the river Eridanus. The name of this river – variously identified with the earthly Po (called Eridanus by the Greeks), with the Rhine,5 and the Rhône, (where the stench of his corpse is related in the Argonautica) – is significant. Eridanus was also located in the infernal Hades, which accords with the earlier version of the myth in which Hêlēl falls into Sheol, the nether- world; and the river is also identified as the celestial constellation of Eridanus itself. Of note is that the name Eridanus is derived from the Sumerian Eridu, the city sacred to Enki, god of water and cunning wisdom.6

................... 


Mark Shipp, in his exhaustive study of Isaiah 14, Of Dead Kings and Dirges,4 insightfully concludes:

While the passage does not relate specifically to a myth of the primordial fall of one of the members of the divine court, there are points of contact between the historical /mythological setting and its later theological appropriation by Church and Synagogue. 
If the ‘King of Babylon’ personified arrogance, presumption, and usurpation of the gods’ prerogatives, how much more are these attributes characteristic of Satan, the great accuser of the Lord’s elect and tyrannizer of creation?

The figure of Satan is aptly invoked. Witness Luke 10:18, (a direct linear descendant of Isaiah): And he said unto them, I beheld Satan as lightning fall from heaven. A direct equivalence between Lucifer and Satan is made. Here Satan is struck down by the disciple’s use of the name of Christ. 
The compulsion of malevolent spirits by the divine name(s) is no innovation, and can be traced back textually to the work of the Sumerian exorcists. Earlier in the same chapter (Luke 10:15) the ritual formula of being exalted to heaven and struck down to hell is given: And thou, Capernaum, which art exalted to heaven, shalt be thrust down to hell. Evidently, Isaiah has been instrumental in the New Testament, and thence the burgeoning demonology of Christianity that has informed the structure of European magic. 
By returning through the door that Satan slipped through, demonology is reclaimed as chthonic: the roots of religion, rather than an inverse hierarchy with ritual actions as mere reactive blasphemy.

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2016

H Λίθος Των Φιλοσόφων - Artwork by Max Ernst







Η Λίθος Των Φιλοσόφων

Την Κυριακή στην παρουσίαση του έργου του Κούνραθ σκόπευα να διαβάσω και ένα δικό μου μικρό κείμενο στο τέλος σαν κλείσιμο, αλλά επειδή μείναμε πολύ ώρα και είχα και έχω ακόμη ένα κρυωματάκι δεν το διάβασα, αλλά δεν πειράζει το βάζω εδώ για να το αναγνώσουν όλοι όσοι θέλουν και δεν με βαριούνται.

Τι αξία θα είχε η εργασία μας αν δεν περιείχε φάσεις και στάδια και μια ανηφορική κλίμακα την οποίαν θα έπρεπε να ανεβούμε με θάρρος και αποφασιστικότητα, εργατικότητα και υπομονή.

Αυτή η στιγμή έφτασε και για εμάς, που η καρποφορία του καλά φυλασσόμενου δέντρου μας, μας έδωσε γλυκούς καρπούς, τους οποίους και θα πρέπει να μοιράσουμε εξίσου, με την ίδια χαρά στον κάθε συνάνθρωπο μας. 

Κανείς στον κόσμο με όση πανανθρώπινη δύναμη και να έχει δεν θα μπορούσε ποτέ να επιταχύνει τον ρυθμό και τις σοφές διαδικασίες της Φύσης.

Όπως μας είπαν και οι πρεσβύτεροι αδελφοί στο παρελθόν, και όχι μια, ή, δυο φορές, ο Λίθος μας, αυτό το Μεγάλο Μυστικό υπάρχει μέσα στον κάθε άνθρωπο, και μπορεί να βρεθεί εκεί μέσα στον δικό του αποκλειστικό χώρο.

Αυτή η απλή γνώση μπορεί να περιγελαστεί από πολλούς σαν ασήμαντη αλλά αυτοί δεν θα μπορέσουν να κατανοήσουν ποτέ την απλότητα της ώστε να την βρουν.

Εμείς, πιστοί και υπομονετικοί εργάτες και μαθητές της Φύσης με την θέληση του Θεού στον κατάλληλο χρόνο περιμέναμε την  αποκάλυψη όλων αυτών των μυστικών στην ολότητα τους.

Έχουμε δηλώσει επανειλημμένα πως η μεταστοιχείωση των μετάλλων για την οποία σας μιλάμε όλα αυτά τα χρόνια δεν είναι μια χίμαιρα, ούτε ένα φανταστικό όνειρο αλλά μια απλή διαδικασία της Φύσης, η οποία είναι απολύτως ικανή να πραγματώσει αυτό το θαυμαστό Έργο χωρίς την βοήθεια της μαγείας, διότι αυτή η μεταλλική μετατροπή βασίζεται πάνω στο γεγονός πως όλα τα μέταλλα προέρχονται από την ίδια πηγή σαν τον Χρυσό, και δεν έχουν απλά εξελιχτεί διότι περιέχουν μέσα τους ακαθαρσίες, αλλά η Μαγική μας Τέχνη μπορεί να τις απομακρύνει.

Για αυτόν τον λόγο και εμείς μπορούμε να εξηγήσουμε την φύση αυτού του μεγάλου μυστικού που οι Σοφοί ονομάζουν :

'' Η Λίθος Των Φιλοσόφων '' 

ο οποίος μπορεί την οποιαδήποτε στιγμή να βρεθεί μέσα στον οποιονδήποτε άνθρωπο αν ερευνηθεί σωστά.

Αυτός αποτελείται, συντίθεται από τέσσερα στοιχεία γιατί αυτά είναι τα συμπαντικά υλικά όλων των πραγμάτων, και επειδή αυτά είναι ομοιογενή με τον Χρυσό περιέχουν όλες τις ιδιότητες του μέσα από έναν συνδυασμό που τα καταστεί αδύνατον να καταστραφούν από το πυρ.

Εκεί θα πρέπει να αναζητήσετε τις ουσίες του Λίθου μας, μέσα στα πολύτιμα μέταλλα, διότι ο σωστός συνδυασμός αυτών δεν βρίσκεται παρά μοναχά εκεί.

Όσοι ανόητοι τον αναζητούν αλλού δεν θα καταλήξουν ποτέ σε κανένα ορθό συμπέρασμα.

Διότι υπάρχει μία μόνον αληθινή αρχή και τίποτα ετερογενές δεν θα μπορούσε να παρουσιαστεί μέσα στην πρωταρχική μας ουσία.

Ένα λιοντάρι γεννάει ένα λιοντάρι και ένας άνθρωπος έναν άνθρωπο, πάντα σε συμφωνία με την δική τους αποκλειστική φύση το ίδιο θα πρέπει να περιμένουμε και εμείς από την αρχή η οποία προσδίδει τις ποιότητες στον Χρυσό και η οποία δεν υπάρχει πουθενά αλλού παρά μοναχά μέσα σε αυτόν.

Αυτός μοιάζει σαν ένα σπέρμα φτιαγμένο από τον Θεό περιέχοντας μέσα του όλην την γνώση της ανάπτυξης του με τόση σοφία που κανένας από εμάς δεν θα μπορούσε καν να φανταστεί.

Έτσι βλέπουμε αυτόν τον Λίθο να είναι και ο μεταμορφωτής των μετάλλων σε Χρυσό, ο οποίος περιέχεται μέσα σε αυτά τα πολύτιμα μέταλλα.

Τον ονομάζουμε Λίθο αλλά δεν είναι λίθος, και που άραγε θα μπορούσε αυτός να βρεθεί;

Υπάρχουν πολλοί ανόητοι οι οποίοι μιλούν για αυτόν μέσα από περίεργες και άχρηστες πρακτικές περιγελώντας στην ουσία αυτήν την τέλεια εργασία και εξαπατώντας όπως είναι φυσικό κάθε καλόπιστο ακροατή.

Όλο αυτό το πλήθος των αμαθών θα περιγελαστεί πολύ σύντομα και η πλάνη τους θα αποκαλυφθεί ώστε να μην χλευάζεται άλλο η τέχνη μας ούτε να γίνεται αντικείμενο εύκολου πλουτισμού.

Κρίμα λυπόμαστε για αυτούς γιατί πολλοί επονομάζονται χριστιανοί η λόγιοι.

Πολύ σύντομα θα επιστρέψουμε μαζί σας ώστε να δώσουμε πλήρεις εξηγήσεις αυτής της φύσης του Λίθου μέσα στο οποίο περικλείεται και το Μεγάλο Μυστικό μας.

Η έξοδος από το σκοτάδι ο μόνος δρόμος - Artwork by Joan Miró













Η έξοδος από το σκοτάδι ο μόνος δρόμος
Μόνον όταν ένας άνθρωπος βγει από το σκοτάδι
που το εγώ της αυτοσυντήρησης του, έχει δημιουργήσει,
παγιδεύοντας τον για χρόνια,
κάνοντας τον να χρησιμοποιήσει,
να εκμεταλλευθεί,
να εξαντλήσει το κάθε τι γύρω του,
θα ανακαλύψει πως όλα του τα δημιουργήματα,
όλες του οι κατακτήσεις και αποκτήματα,
δεν ήταν παρά ένα ολοκληρωτικό τίποτα,
μια χωρίς σημασία συγκέντρωση αμέτρητων ανούσιων και απατηλών εικόνων
που όχι μόνον δεν τον έκαναν ευτυχισμένο,
όχι μόνο δεν γαλήνεψαν την ψυχή του
αλλά στην ουσία συνετέλεσαν στο ακριβώς αντίθετο.

Μόνον η ειλικρινής μετάνοια,
η απόλυτη αίσθηση της συμπόνιας,
της αγάπης,
της υπηρεσίας μέσα από μια ευγενική καρδιά
μπορεί να μας γεμίσει με τέτοια ψυχική τροφή
και να μας μεταμορφώσει
από κάτι το τόσο δα μικρό, απατηλό και αδιάφορο
σε κάτι το τόσο ουσιαστικό
ένα γεμάτο θετικότητα και ανθρωπιά Ον
που η λάμψη του μπορεί να σκεπάσει ακόμα και αυτή του φυσικού ηλίου.

'Δώστε και θα σας δοθεί'.


Μόνον μέσα από ειλικρινή υπηρεσία στον συνάνθρωπο
και σε όλα τα πλάσματα της φύσης
μπορούμε να βηματίσουμε με βεβαιότητα
και να μεταμορφωθούμε εσωτερικά και εξωτερικά,
και σε αυτό, όλη η πλάση μας καλεί και μας προσμένει.

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2016

Figurae instrumentales Testamenti ca. 1400 and ca. 1500












Figurae instrumentales Testamenti ca. 1400 and ca. 1500

Manuscript on parchment of :
1) Ps.-Raymundus Lullus, Figurae instrumentales Testamenti: Diagrams and tables related to the Testamentum, a treatise of the Lullian alchemical corpus.
2) Recipes for obtaining the philosophical stone and the magisterium.

Art. 1 is written by one scribe in Southern Gothica Semitextualis Libraria, with cursive x and cursive finals.
Art. 2 was added by two scribes writing Humanistica Cursiva Libraria.
The parchment is stained and worn due to folding and manipulation. The tables and diagrams are traced in brown or red ink. Except in the tables there is no ruling for the text. The text is written in brown and red ink. Unbound. 
Language: Latin. 
Medieval and Renaissance Manuscripts in Beinecke Library.


Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2016

Marvels Luke Cage S01E05.


Marvels Luke Cage S01E05.

My father's a preacher.
He used to say, one way or the other...
I would regret the life that I led.

He used to say...
"The Spirit of the Lord is on me...because I have been anointed to preach good news to the poor.
He has sent me to proclaim freedom for the prisoners, and recovery of sight for the blind, to release the oppressed."

What is that?

Luke 4:18.

He used to tell me that no one can cage a man if he truly wants to be free.

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2016

Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2016

Δημόσια Ομιλία : Το Αμφιθέατρο της Αιώνιας Σοφίας (1595) του Heinrich Khunrath - Παρουσίαση και επεξήγηση του 4 εμβλήματος



Δημόσια Ομιλία : 
Το Αμφιθέατρο της Αιώνιας Σοφίας (1595) του Heinrich Khunrath  
Παρουσίαση και επεξήγηση του 4 εμβλήματος

Με ιδιαίτερη χαρά σας παρουσιάζουμε την πρώτη μας φθινοπωρινή ομιλία στον :

Πολυχώρο Metropolis (πάνω αίθουσα) - Λαρίσης 49, Αμπελόκηποι (Μετρό Πανόρμου) 

 Κυριακή 16.10.2016 και ώρα 13:00

Ελεύθερη είσοδος.

Θα σας παρουσιάσουμε ένα από τα πιο σημαντικά θεοσοφικά αλχημικά βιβλία το : 

Amphitheatrum Sapientiae Aeternae (1595) του Heinrich Khunrath

Το Αμφιθέατρο της Αιώνιας Σοφίας

Θα διαβάσουμε αποσπάσματα από το κεφάλαιο που αναφέρεται στον τέταρτο έμβλημα 
'The Alchemist's Laboratory' και θα σας μεταφράσουμε όλες τις επιγραφές που περιέχει στα Λατινικά.

Θα έχετε την ευχαρίστηση να αγοράσετε εκτυπωμένο το 4 έμβλημα σε Α3 και πολύ υψηλή ανάλυση ώστε να μπορείτε να δείτε ευδιάκριτα όλα όσα περιέχονται εκεί.

Επίσης θα μπορέσετε να δείτε και τα υπόλοιπα εμβλήματα εκτυπωμένα στον τοίχο από την έγχρωμη και σπάνια έκδοση του 1595 που βρίσκεται στην ειδική συλλογή του πανεπιστημίου Wisconsin-Madison των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.

Το βιβλίο αυτό θεωρείται σαν ένα από τα σημαντικότερα έργα της αλχημείας και συνεπώς του δυτικού εσωτερισμού.

Η προσπάθεια μας έγκειται στο να πληροφορήσει, να ενημερώσει και να καταδείξει όλες αυτές τις κορυφαίες φιγούρες, ζωντανούς φάρους μέσα από τους οποίους η Πνευματική Επιστήμη έφτασε σε πολύ υψηλά σημεία πνευματικότητας λίγους αιώνες πριν.

Μετά τον Μάγιερ και τον Φλούντ αγγίζουμε με σεβασμό το πρόσωπο του Κούνραθ ώστε να περάσουμε τον επόμενο μήνα στον ξακουστό επίσης Sir George Ripley.
Ελπίζω να μας τιμήσετε με την παρουσία σας και να ενισχύσετε με οποιονδήποτε τρόπο το έργο μας μιας και είναι δικό σας έργο.

Ευχαριστώ, G.J.P.

Metropolis Πολυχώρος
Λαρίσης 49, Αμπελόκηποι (Metro Πανόρμου)

Για πληροφορίες μπορείτε να καλέσετε στο 6987288881

Ο χώρος βρίσκεται ακριβώς από πάνω από την Πανόρμου στο μετρό πίσω από τον γυμνάσιο που βρίσκεται εκεί.