Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011
Symphony - Season 1 Episode 1 - Genesis And Genius
Symphony is a documentary series which takes a look at the story of the symphony and the discovers how it has shaped us and our modern world. Simon Russell Beale takes the viewers at home on a journey to find out how the symphony emerged from an environment of aristocratic privilege to become a symbol of freedom.
More episodes :
2. Episode 2 Beethoven And Beyond 12/11/2011
http://www.novamov.com/video/jweizqxoddk27
3. Episode 3 New Nations And New Worlds 20/11/2011
http://www.novamov.com/video/03lzxbwxwovba
http://www.movshare.net/video/86dce8490f08d
4. Episode 4 Revolution and Rebirth 25/11/2011
http://www.movshare.net/video/n7abdozkayd9k
http://www.novamov.com/video/49777976777ac
Great Expectations 2011 S01E01
Ray Winstone, Gillian Anderson, David Suchet and Douglas Booth star in Sarah Phelps’s bold new adaptation of Great Expectations, which forms the centrepiece of the BBC’s celebration of Charles Dickens as we approach the bicentenary of his birth, in 2012.
The influence of the mystery planets
The influence of the mystery planets
The Aquarian period provides new opportunities for the Earth and its inhabitants. The influences of the mystery planets Uranus, Neptune and Pluto already forge ahead. It is essential how humanity responds to these influences.
The cosmos has a strong impact on all life on Earth. Electromagnetic fields fill the universe, stars and planets emit radiation. Nothing and no one can elude them and man must respond to them also because the human body is built with the same elements as the Earth, the planets and the stars. This creates a close link between the human and stellar bodies. By the movements of the stars, influences are changing, and the cosmic radiation interacts with all people on Earth directly, or indirectly through breath and nutrition.
The current new radiation conditions of the dawning Age of Aquarius produce a general increase in vibration on Earth, which is behind the changes of many environmental and natural processes – and especially in the behavior of man. The energies released by Uranus, Neptune and Pluto play a special role in this event.
In the teachings of the Universal Wisdom, all the planets embody divine principles, forces and laws. The so-called mystery planets Uranus, Neptune and Pluto are particularly important for the new influences. Their orbits are situated beyond the “Gate of Saturn”, so beyond the already long known planet sphere of our solar system. The mystery planets were not successively discovered until the 18th, 19th and 20 Century and so became relevant to humanity only a relatively short time ago. They are considered esoteric transmitters of energies from outside our solar system which will be the basis of future life on Earth.
The influences from Uranus, Neptune and Pluto want to prepare humanity for a new consciousness. They do not build on the physical form of man, for with that there is nothing more to build. They influence him in his innermost being, chasing him into a major life conflict that is greater than ever before. They push him to a profound change. Man has two choices: He can respond negatively, and this would bind himself to the Earth even more firmly. Or he can respond positively to the new radiation, and in this case have the opportunity to give up his selfishness and participate in an inner transformation, transfiguration. This is the mysterious rebirth of the new, divine man.
The starting point for this is hidden in the human heart, a remaining spark that is left over from the divine nature. The Rosicrucians call this spark the „Rose of the heart“. Anyone who devotes himself to the Rose, follows an inner necessity, because he does not feel at home in this world. He will be given great opportunities by Uranus, Neptune and Pluto because they help him to cross the border and to consummate the inner transformation.
Uranus has a powerful impact on the heart of man. It is cleaned and purified through the fiery forces of this mystery planet. In such a heart burns the fire of divine love which can be a light without passions and emotions for those who seek the truth. From the heart, the Uranus-rays enter the blood and affect the brain, the pituitary gland, one of the most important endocrine glands. There, Uranus can release the human creative power from lower drives, so that the pituitary gland – the key to the soul – can adjust to the higher life.
The Uranus forces also manifest themselves as intuition, as the ability of the renewed soul to apprehend God’s plan for humanity. So man will be equipped with completely new possibilities and capabilities. Those who recognize this and participate in this development, enter a life that is in harmony with the radiation laws. But if man cannot or does not want to respond to the radiation, and if the renewing forces will meet resistance, he gets in a serious, but self-created conflict due to his defensive position.
Neptune is the innovator of the mind. Its radiation has a strong impact on the pineal gland. This essential gland is located right in the middle of the brain, above the pituitary gland, and regulates, among other things, the metabolism and the biorhythms. Above all, the pineal is the organ in which the power of the Holy Spirit can touch people directly. Neptune, which is associated with water as a symbol, has a detoxifying effect. This renewing power stream clears and brightens the mind so that God’s plan can be comprehended. The higher aspect of Neptune enables man to transfer the accent of his life to a higher level. Neptune dissolves tensions, brings calm and intelligent acceptance of reality, and liberates consciousness from inner and outer encapsulating dogmas.
Neptune leads to the resurrection of the new man. But his powers only have a positive impact if Uranus has previously laid a solid foundation. For many people the main focus of life is with his own ego, and therefore the renewing spiritual impulse cannot be heard or it is denied. So they are heading for a crisis. Thinking requires energy – and energy is creative power. Anyone who uses this power only for himself, abuses them.
Pluto manifests the new developments by giving them a form. Its higher octave polarizes, among others, the subtle aspects of the blood, the nervous system, the hormones and the fluids in the spinal system. The sacral plexus receives a breaking and renewing power, which can liberate one from karmic bonds and restore the original creative ability. Pluto’s radiation field is thus providing the power, which is necessary to clear away any restriction on the path. Pluto is the dynamic force of realization.
People are attacked by the radiations of Uranus, Neptune and Pluto, and pushed to a border. Whoever does not possess the inner longing for liberation from the mortal world, which is burnt deeply into the heart, the powerful energies of the mystery planets will have a destructive effect. But he who lets himself be lead by the new forces and is willing to co-operate to cross the boundary into a new inner reality, for him the energies of Uranus, Neptune and Pluto have a healing and salvific power. He will experience them as God’s helping hand.
The cosmos has a strong impact on all life on Earth. Electromagnetic fields fill the universe, stars and planets emit radiation. Nothing and no one can elude them and man must respond to them also because the human body is built with the same elements as the Earth, the planets and the stars. This creates a close link between the human and stellar bodies. By the movements of the stars, influences are changing, and the cosmic radiation interacts with all people on Earth directly, or indirectly through breath and nutrition.
The current new radiation conditions of the dawning Age of Aquarius produce a general increase in vibration on Earth, which is behind the changes of many environmental and natural processes – and especially in the behavior of man. The energies released by Uranus, Neptune and Pluto play a special role in this event.
In the teachings of the Universal Wisdom, all the planets embody divine principles, forces and laws. The so-called mystery planets Uranus, Neptune and Pluto are particularly important for the new influences. Their orbits are situated beyond the “Gate of Saturn”, so beyond the already long known planet sphere of our solar system. The mystery planets were not successively discovered until the 18th, 19th and 20 Century and so became relevant to humanity only a relatively short time ago. They are considered esoteric transmitters of energies from outside our solar system which will be the basis of future life on Earth.
Man should realize the divine self
The influences from Uranus, Neptune and Pluto want to prepare humanity for a new consciousness. They do not build on the physical form of man, for with that there is nothing more to build. They influence him in his innermost being, chasing him into a major life conflict that is greater than ever before. They push him to a profound change. Man has two choices: He can respond negatively, and this would bind himself to the Earth even more firmly. Or he can respond positively to the new radiation, and in this case have the opportunity to give up his selfishness and participate in an inner transformation, transfiguration. This is the mysterious rebirth of the new, divine man.
The starting point for this is hidden in the human heart, a remaining spark that is left over from the divine nature. The Rosicrucians call this spark the „Rose of the heart“. Anyone who devotes himself to the Rose, follows an inner necessity, because he does not feel at home in this world. He will be given great opportunities by Uranus, Neptune and Pluto because they help him to cross the border and to consummate the inner transformation.
Uranus – the purifying fire
Uranus has a powerful impact on the heart of man. It is cleaned and purified through the fiery forces of this mystery planet. In such a heart burns the fire of divine love which can be a light without passions and emotions for those who seek the truth. From the heart, the Uranus-rays enter the blood and affect the brain, the pituitary gland, one of the most important endocrine glands. There, Uranus can release the human creative power from lower drives, so that the pituitary gland – the key to the soul – can adjust to the higher life.
The Uranus forces also manifest themselves as intuition, as the ability of the renewed soul to apprehend God’s plan for humanity. So man will be equipped with completely new possibilities and capabilities. Those who recognize this and participate in this development, enter a life that is in harmony with the radiation laws. But if man cannot or does not want to respond to the radiation, and if the renewing forces will meet resistance, he gets in a serious, but self-created conflict due to his defensive position.
Neptune – clarifier of thoughts
Neptune is the innovator of the mind. Its radiation has a strong impact on the pineal gland. This essential gland is located right in the middle of the brain, above the pituitary gland, and regulates, among other things, the metabolism and the biorhythms. Above all, the pineal is the organ in which the power of the Holy Spirit can touch people directly. Neptune, which is associated with water as a symbol, has a detoxifying effect. This renewing power stream clears and brightens the mind so that God’s plan can be comprehended. The higher aspect of Neptune enables man to transfer the accent of his life to a higher level. Neptune dissolves tensions, brings calm and intelligent acceptance of reality, and liberates consciousness from inner and outer encapsulating dogmas.
Neptune leads to the resurrection of the new man. But his powers only have a positive impact if Uranus has previously laid a solid foundation. For many people the main focus of life is with his own ego, and therefore the renewing spiritual impulse cannot be heard or it is denied. So they are heading for a crisis. Thinking requires energy – and energy is creative power. Anyone who uses this power only for himself, abuses them.
Pluto – the dynamic power of realization
Pluto manifests the new developments by giving them a form. Its higher octave polarizes, among others, the subtle aspects of the blood, the nervous system, the hormones and the fluids in the spinal system. The sacral plexus receives a breaking and renewing power, which can liberate one from karmic bonds and restore the original creative ability. Pluto’s radiation field is thus providing the power, which is necessary to clear away any restriction on the path. Pluto is the dynamic force of realization.
Step across the border
People are attacked by the radiations of Uranus, Neptune and Pluto, and pushed to a border. Whoever does not possess the inner longing for liberation from the mortal world, which is burnt deeply into the heart, the powerful energies of the mystery planets will have a destructive effect. But he who lets himself be lead by the new forces and is willing to co-operate to cross the boundary into a new inner reality, for him the energies of Uranus, Neptune and Pluto have a healing and salvific power. He will experience them as God’s helping hand.
Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011
Tο άστρο της Βηθλεέμ : Ένα μυστηριακό γεγονός, Max Heindel
Το άστρο της Βηθλεέμ : Ένα μυστηριακό γεγονός
Πριν πάνω από δεκαεννέα αιώνες, γεννήθηκε στην Παλαιστίνη ένα παιδί. Παιδιά γεννιούνται κάθε μέρα, κάθε μήνα, όλα τα χρόνια από έτος σε έτος, σε όλο τον κόσμο, αλλά αυτή η γέννηση ήταν διαφορετική, πολύ διαφορετική από κάθε άλλη. Ήταν μια γέννηση που έγινε στο μέσον μια μεγάλης πνευματικής εκδήλωσης, Χορωδίες αγγέλων διακήρυξαν αυτό τον ειρηνοποιό, ο οποίος επρόκειτο να δώσει στον άνθρωπο τη δυνατότητα να διαλέξει τα δώρα του - την Ειρήνη στη Γη και την Καλή Θέληση ανάμεσα στους ανθρώπους. Και πόσο πολύ τα χρειαζόμαστε !
Οι σοφοί Μάγοι ήρθαν και προσκύνησαν, έφεραν τα δώρα τους στο λίκνο του βρέφους, και ο καιρός πέρασε. Το παιδί μεγάλωσε, έγινε άνδρας και λέει, «Δεν ήρθα να φέρω την ειρήνη, αλλά το ξίφος.» Μια πολύ διαφορετική ιστορία από εκείνη, με την οποία διακηρύχθηκε ως ειρηνοποιός. Ακολούθησε μια πολύ διαφορετική πορεία για τον εαυτό του από εκείνην που εξυμνούσαν οι άγγελοι εκείνη την Άγια Νύχτα. Και η ιστορία προχωράει για να δείξει ότι αυτή η προφητεία εκπληρώθηκε. Η Χριστιανική θρησκεία που ήρθε να ιδρύσει, έγινε η πιο αιματηρή μάστιγα που γνώρισε ποτέ ο κόσμος, χωρίς καμιά εξαίρεση. Ο μουσουλμάνος είναι κάπως εξοικειωμένος με τη χριστιανική θρησκεία, ακόμη δε περισσότερο, επειδή ήταν μια θρησκεία αίματος, πολέμων και δολοφονιών.
Ο πράος Ναζωραίος μίλησε επίσης για μια εποχή της αγάπης πέρα από το χρόνο, αλλά εκείνοι που ήρθαν μετά από αυτόν, έδιναν άγριες μάχες όπως μερικές φυλές Ινδιάνων, τους οποίους όμως ξεπέρασαν σε πονηριά, επινοώντας μαρτύρια για τα θύματά τους, παρόλο που ονόμαζαν τον εαυτό τους με το όνομά του – Ιησουΐτες. Τα χριστιανικά έθνη έχουν διατηρήσει και συνεχίζουν να διατηρούν σε μεγάλη έκταση, στρατό και ναυτικό. Πληρώνουν τεράστια ποσά σε εφευρέτες για να επινοούν πολεμικά όπλα και εκρηκτικά με σκοπό την καταστροφή των συνανθρώπων τους. Σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο ξαπλώθηκαν οι κραυγές της μάχης και τίποτε δεν έφθανε αυτήν τη θρησκεία σε αγριότητα και καταστροφή.
Οι σοφοί Μάγοι ήρθαν και προσκύνησαν, έφεραν τα δώρα τους στο λίκνο του βρέφους, και ο καιρός πέρασε. Το παιδί μεγάλωσε, έγινε άνδρας και λέει, «Δεν ήρθα να φέρω την ειρήνη, αλλά το ξίφος.» Μια πολύ διαφορετική ιστορία από εκείνη, με την οποία διακηρύχθηκε ως ειρηνοποιός. Ακολούθησε μια πολύ διαφορετική πορεία για τον εαυτό του από εκείνην που εξυμνούσαν οι άγγελοι εκείνη την Άγια Νύχτα. Και η ιστορία προχωράει για να δείξει ότι αυτή η προφητεία εκπληρώθηκε. Η Χριστιανική θρησκεία που ήρθε να ιδρύσει, έγινε η πιο αιματηρή μάστιγα που γνώρισε ποτέ ο κόσμος, χωρίς καμιά εξαίρεση. Ο μουσουλμάνος είναι κάπως εξοικειωμένος με τη χριστιανική θρησκεία, ακόμη δε περισσότερο, επειδή ήταν μια θρησκεία αίματος, πολέμων και δολοφονιών.
Ο πράος Ναζωραίος μίλησε επίσης για μια εποχή της αγάπης πέρα από το χρόνο, αλλά εκείνοι που ήρθαν μετά από αυτόν, έδιναν άγριες μάχες όπως μερικές φυλές Ινδιάνων, τους οποίους όμως ξεπέρασαν σε πονηριά, επινοώντας μαρτύρια για τα θύματά τους, παρόλο που ονόμαζαν τον εαυτό τους με το όνομά του – Ιησουΐτες. Τα χριστιανικά έθνη έχουν διατηρήσει και συνεχίζουν να διατηρούν σε μεγάλη έκταση, στρατό και ναυτικό. Πληρώνουν τεράστια ποσά σε εφευρέτες για να επινοούν πολεμικά όπλα και εκρηκτικά με σκοπό την καταστροφή των συνανθρώπων τους. Σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο ξαπλώθηκαν οι κραυγές της μάχης και τίποτε δεν έφθανε αυτήν τη θρησκεία σε αγριότητα και καταστροφή.
Η θρησκεία του Βούδα απέκτησε τις πολλές εκατοντάδες εκατομμυρίων της, χωρίς το κόστος ούτε μιας ζωής, αλλά αυτή η θρησκεία του Δυτικού Κόσμου έχει κοστίσει ποταμούς αίματος. Έφερε αμέτρητο πόνο και αθλιότητα σ αυτό τον κόσμο. Την βλέπουμε να επεκτείνει το αιματωβαμμένο ίχνος της, καθώς αυτά τα δυτικά έθνη εξαπλώνονται σε όλο τον κόσμο, μεταφέροντας το ξίφος του Χριστού, υποτάσσοντας και κυριαρχώντας στα έθνη του κόσμου.
Ακόμη και αν υπάρχει ειρήνη στα έθνη, έχουμε κάθε μέρα τον πόλεμο του ανταγωνισμού. Κάθε ανθρώπινο χέρι σηκώνεται εναντίον κάθε άλλου ανθρώπου. Δεν υπάρχει συνεργασία σ’αυτό τον σκληρό αγώνα. Σε κάθε περίπτωση βλέπουμε να αποδεικνύεται αυτό στον τρόπο ανάπτυξης των πιστωτικών συστημάτων. Παντού υπάρχει μεγάλος αγώνας και ανταγωνισμός. Αυτό το γεγονός πρέπει να ιδωθεί από κάποιον μέσα από την καρδιά του, με την ιδιότητα του γνήσιου Χριστιανού στην καρδιά. Νιώθει στην καρδιά του ότι υπάρχει κάτι λάθος όταν βλέπει αυτά τα πράγματα και αναγκάζεται να διερωτηθεί, «Ήταν ένα ψέμα αυτό που έψελναν οι άγγελοι εκείνη την Άγια νύχτα; Ήταν το άστρο της ελπίδας που οδηγούσε τους Μάγους, μια κοροϊδία; Ήταν όλα αυτά μια ψευδαίσθηση την οποία ακούσαμε, και είναι ο Χριστιανισμός μια σκληρή θρησκεία που έχουμε εδώ, σ’αυτόν το Δυτικό Κόσμο;»
Ελπίζω, φίλοι, να μπορέσω αυτό το βράδυ να σας δείξω ότι υπάρχει κάποιος λόγος για όλα αυτά˙ότι υπάρχει ένας καλός, σημαντικός λόγος για κάθε πράξη σκληρότητας που διέπραξε ο Χριστιανισμός στο ξεκίνημά του, και ότι αυτή η αναστάτωση είναι μόνο ένας αναγκαίος πρόδρομος για κάτι καλύτερο, μια κατάσταση ειρήνης, χαράς, αγάπης˙ ότι το άστρο της ελπίδας ήταν πράγματι ένα άστρο ελπίδας και παραμένει ακόμη ένα άστρο ελπίδας για όλους όσοι το αναζητούν, και ότι το μήνυμα του αγγελικού τραγουδιού έχει κάπως αναβληθεί˙ ότι η παρούσα ατυχής κατάσταση είναι παρόμοια με εκείνην που κάποιος για να καθαρίσει το σπίτι του, αρχίζει να αναστατώνει την προηγούμενη αρκετά τακτοποιημένη κατάσταση, σωριάζοντας καρέκλες τη μια πάνω στην άλλη, σηκώνοντας τα χαλιά, σηκώνοντας σκόνη, κλπ. Αλλά όλα αυτά γίνονται με τη βαθύτερη σκέψη να κάνει το σπίτι πιο καθαρό, πιο γλυκό, καλύτερο από πρώτα. Αυτά τα ιστορικά γεγονότα στην προηγούμενη ιστορία της Χριστιανικής θρησκείας, είναι της ίδιας τάξης˙ένα χάος που υπάρχει, από το οποίο θα έλθει η αδελφότητα της αγάπης και της καλής θέλησης.
Για να το καταλάβουμε, πρέπει να πάμε πίσω στο χρόνο. Γνωρίζουμε από τις τελευταίες διαλέξεις, ότι ο άνθρωπος δεν ήταν πάντα αυτό που είναι σήμερα˙ότι έχει ζήσει σε διαφορετική κατάσταση. Κοιτάμε τα πάντα στον κόσμο όχι όπως είναι τώρα, αλλά όπως έχουν εξελιχθεί μέχρι τη σημερινή κατάσταση. Πριν απ’όλα, πρέπει να παύσουμε να βλέπουμε τον εαυτό μας και αυτήν τη Γη ως απλές μορφές. Πρέπει να παύσουμε να θεωρούμε το σύμπαν ως μια απέραντη αδιάκοπη μηχανή, και να συνειδητοποιήσουμε ότι τα άστρα είναι τα όργανα ενός μεγάλου Όντος το οποίο καλούμε με το Άγιο όνομα του Θεού˙ ότι αυτά τα άστρα είναι επίσης τα σώματα των μεγάλων Πνευμάτων και ότι οι κινήσεις τους στο σύμπαν έχουν σκοπό.
Ελπίζω, φίλοι, να μπορέσω αυτό το βράδυ να σας δείξω ότι υπάρχει κάποιος λόγος για όλα αυτά˙ότι υπάρχει ένας καλός, σημαντικός λόγος για κάθε πράξη σκληρότητας που διέπραξε ο Χριστιανισμός στο ξεκίνημά του, και ότι αυτή η αναστάτωση είναι μόνο ένας αναγκαίος πρόδρομος για κάτι καλύτερο, μια κατάσταση ειρήνης, χαράς, αγάπης˙ ότι το άστρο της ελπίδας ήταν πράγματι ένα άστρο ελπίδας και παραμένει ακόμη ένα άστρο ελπίδας για όλους όσοι το αναζητούν, και ότι το μήνυμα του αγγελικού τραγουδιού έχει κάπως αναβληθεί˙ ότι η παρούσα ατυχής κατάσταση είναι παρόμοια με εκείνην που κάποιος για να καθαρίσει το σπίτι του, αρχίζει να αναστατώνει την προηγούμενη αρκετά τακτοποιημένη κατάσταση, σωριάζοντας καρέκλες τη μια πάνω στην άλλη, σηκώνοντας τα χαλιά, σηκώνοντας σκόνη, κλπ. Αλλά όλα αυτά γίνονται με τη βαθύτερη σκέψη να κάνει το σπίτι πιο καθαρό, πιο γλυκό, καλύτερο από πρώτα. Αυτά τα ιστορικά γεγονότα στην προηγούμενη ιστορία της Χριστιανικής θρησκείας, είναι της ίδιας τάξης˙ένα χάος που υπάρχει, από το οποίο θα έλθει η αδελφότητα της αγάπης και της καλής θέλησης.
Για να το καταλάβουμε, πρέπει να πάμε πίσω στο χρόνο. Γνωρίζουμε από τις τελευταίες διαλέξεις, ότι ο άνθρωπος δεν ήταν πάντα αυτό που είναι σήμερα˙ότι έχει ζήσει σε διαφορετική κατάσταση. Κοιτάμε τα πάντα στον κόσμο όχι όπως είναι τώρα, αλλά όπως έχουν εξελιχθεί μέχρι τη σημερινή κατάσταση. Πριν απ’όλα, πρέπει να παύσουμε να βλέπουμε τον εαυτό μας και αυτήν τη Γη ως απλές μορφές. Πρέπει να παύσουμε να θεωρούμε το σύμπαν ως μια απέραντη αδιάκοπη μηχανή, και να συνειδητοποιήσουμε ότι τα άστρα είναι τα όργανα ενός μεγάλου Όντος το οποίο καλούμε με το Άγιο όνομα του Θεού˙ ότι αυτά τα άστρα είναι επίσης τα σώματα των μεγάλων Πνευμάτων και ότι οι κινήσεις τους στο σύμπαν έχουν σκοπό.
Όταν βλέπουμε έναν άνθρωπο να χειρονομεί, δίνουμε μια σημασία σ’αυτό˙όταν τον βλέπουμε να κρατά τα χέρια του με τις παλάμες ανοικτές να δείχνουν προς εμάς, δίνουμε κάποια σημασία σ’αυτό˙μας λέει να φύγουμε μακρυά. Γνωρίζουμε ότι υπάρχει διαφορετική σημασία σ’αυτό, όταν οι παλάμες είναι στραμμένες προς τον ίδιο˙τότε αρχίζει να μας γνέφει για να πάμε προς αυτόν. Το ίδιο συμβαίνει και με τα άστρα.
Καθώς περιστρέφονται κάθε χρόνο στη ζωδιακή τροχιά τους, κάθε άστρο παίρνει μια διαφορετική θέση ως προς τα άλλα, μέχρις ότου μετά από αναρίθμητα χρόνια, επιστρέψουν ξανά, στην πρώτη τους θέση. Κάθε ένα από αυτά είναι ένας οργανισμός που αισθάνεται, ζει και σκέπτεται. Οι ισημερίες έχουν διάφορες σημασίες. Η θερινή ισημερία φέρνει κάποια αλλαγή στη Γη˙όταν ο Ήλιος πηγαίνει στη χειμερινή ισημερία τον Δεκέμβριο, αυτό επηρεάζει διαφορετικά τη Γη. Το ίδιο συμβαίνει και με την εαρινή και φθινοπωρινή ισημερία. Όλα αυτά σημαίνουν κάτι˙όλα έχουν το σκοπό τους στον κόσμο.
Η Γη η ίδια είναι ένας οργανισμός που αισθάνεται, που ζει. Όταν βγαίνουμε έξω το καλοκαίρι και βλέπουμε τους θεριστές να θερίζουν το σιτάρι, να μην νομίζουμε ότι δεν βιώνεται κανένα αίσθημα σ’αυτό˙η Γη το αισθάνεται. Μια αγελάδα που δίνει τη ζωτική της δύναμη στα νεογέννητα της, βιώνει τη χαρά και την ευχαρίστηση που τα γέννησε˙νιώθει ανακούφιση όταν το μοσχαράκι θηλάζει. Το ίδιο συμβαίνει με τη Γη, όταν το σιτάρι αφαιρείται από το θεριστή. Το ίδιο συμβαίνει όταν κόβουμε τα λουλούδια. Από το άλλο μέρος, όταν ξεριζώνουμε φυτά από τις ρίζες, αυτό προκαλεί πόνο στη Γη, ακριβώς όπως γίνεται όταν ξεριζώνουμε τα μαλλιά μας. Όταν σπάμε μια πέτρα, προσφέρουμε ευχαρίστηση στη Γη, επειδή αυτή η Γη είναι είναι το σώμα ενός Πνεύματος, το οποίο έχει ενσαρκωθεί εδώ, στην πυκνής φύσης Γη μας, για να έχουμε το υλικό με το οποίο θα δομήσουμε τα πυκνά μας σώματα με τα οποία λειτουργούμε τώρα.
Το Πνεύμα της Γης προσδοκά την ημέρα της απολύτρωσης, όταν ο άνθρωπος θα έχει εξελιχθεί τόσο πολύ που θα παύσει να έχει την ανάγκη ενός πυκνού σώματος και θα μπορεί να λειτουργεί σε ένα πιο αιθέρινο όχημα. Τότε αυτό το εργαλείο θα έχει τόσο πολύ πνευματοποιηθεί, που θα μπορούμε να πάρουμε την πνευματική ουσία από αυτό και να αφήσουμε το χονδροειδές σώμα. Αυτό θα κερδηθεί με ορισμένο τρόπο μέσω της μύησης για την οποία θα μιλήσουμε αργότερα στη διάλεξη.
Το προηγούμενο βράδυ μιλήσαμε για το Μυστήριο του Γολγοθά, όταν μιλήσαμε γι’αυτό το μεγάλο Χριστικό Πνεύμα που έρχεται στη Γη. Αυτή είναι μόνο η αρχή της θυσίας. Δεν ήταν μόνον ο θάνατος του σώματος του Ιησού, αυτό συνέβη σε μια μόνο στιγμή, αλλά ήταν η συνεχής φυλάκιση αυτού του Χριστού, ο οποίος εμπορεύθηκε από την αρχή του κοσμικού Χριστού και που είναι τώρα το Πνεύμα που ενοικεί στη Γη, περιορισμένο εκεί, μέχρις ότου Αυτό εκπληρώσει την απολύτρωση του ανθρώπου.
Θυμόμαστε ότι κάποτε κατοικούσαμε στον ήλιο˙ που σημαίνει ότι ακόμη και σ’αυτήν τη Γήινη Περίοδο, όταν ήρθαμε εδώ να ζήσουμε για τελευταία φορά, ήμασταν σ’αυτήν την κεντρική πύρινη ομίχλη, και ήμασταν εκεί μέχρι την λεγόμενη Υπερβόρρεια Εποχή. Σ’αυτήν κρυσταλλοθήκαμε μέχρις ότου δεν μπορούσαμε πια να ανταποκριθούμε στις υψηλές δονήσεις στις οποίες ανταποκρίνονταν τα άλλα ηλιακά όντα˙δεν μπορούσαμε˙έτσι κρυσταλλώσαμε ένα μέρος αυτής της ασπίδας πύρινης ομίχλης που είχαμε για δική μας προστασία, και κατά συνέπεια έπρεπε να αποβληθούμε. Τότε, αφού διανύσαμε την κατάλληλη απόσταση από τον Ήλιο, μπορέσαμε να κρυσταλλωθούμε ξανά, και αργότερα αποβάλαμε από εμάς αυτό που είναι γνωστό ως Σελήνη.
Το προηγούμενο βράδυ μιλήσαμε για το Μυστήριο του Γολγοθά, όταν μιλήσαμε γι’αυτό το μεγάλο Χριστικό Πνεύμα που έρχεται στη Γη. Αυτή είναι μόνο η αρχή της θυσίας. Δεν ήταν μόνον ο θάνατος του σώματος του Ιησού, αυτό συνέβη σε μια μόνο στιγμή, αλλά ήταν η συνεχής φυλάκιση αυτού του Χριστού, ο οποίος εμπορεύθηκε από την αρχή του κοσμικού Χριστού και που είναι τώρα το Πνεύμα που ενοικεί στη Γη, περιορισμένο εκεί, μέχρις ότου Αυτό εκπληρώσει την απολύτρωση του ανθρώπου.
Θυμόμαστε ότι κάποτε κατοικούσαμε στον ήλιο˙ που σημαίνει ότι ακόμη και σ’αυτήν τη Γήινη Περίοδο, όταν ήρθαμε εδώ να ζήσουμε για τελευταία φορά, ήμασταν σ’αυτήν την κεντρική πύρινη ομίχλη, και ήμασταν εκεί μέχρι την λεγόμενη Υπερβόρρεια Εποχή. Σ’αυτήν κρυσταλλοθήκαμε μέχρις ότου δεν μπορούσαμε πια να ανταποκριθούμε στις υψηλές δονήσεις στις οποίες ανταποκρίνονταν τα άλλα ηλιακά όντα˙δεν μπορούσαμε˙έτσι κρυσταλλώσαμε ένα μέρος αυτής της ασπίδας πύρινης ομίχλης που είχαμε για δική μας προστασία, και κατά συνέπεια έπρεπε να αποβληθούμε. Τότε, αφού διανύσαμε την κατάλληλη απόσταση από τον Ήλιο, μπορέσαμε να κρυσταλλωθούμε ξανά, και αργότερα αποβάλαμε από εμάς αυτό που είναι γνωστό ως Σελήνη.
Αυτά τα όντα που βρίσκονται τώρα στη Σελήνη, κρυσταλλώθηκαν πάρα πολύ˙βρίσκονταν πίσω μας˙επομένως έπρεπε να τα αποβάλλουμε. Από αυτές τις δύο πηγές προέρχονται δύο σειρές δονήσεων˙ πνευματικών δονήσεων από τον Ήλιο, και τάσεων που συμπυκνώνουν, από τη Σελήνη. Η ισορροπία ανάμεσα σ’αυτά τα δύο είδη δονήσεων, μας κάνει ικανούς να διατηρούμε τη συγκρότηση των σωμάτων μας.
Εκείνο τον καιρό, ο άνθρωπος ήταν εντελώς τελείως χωρίς τη συνείδηση. Τα μάτια του δεν είχαν ακόμη ανοίξει. Χρησιμοποιούσε αυτήν τη δύναμη για να δομήσει όργανα ΜΕΣΑ ΤΟΥ. Τότε η Γη κρυσταλλωνόταν όλο και περισσότερο, μέχρις ότου στο μέσο μέρος της εποχής της Ατλαντίδας, το Εγώ είχε επιτέλους εισχωρήσει μέσα στην ανθρωπότητα και ο άνθρωπος απέκτησε την κατοχή όλων των σωματικών οχημάτων που έχει τώρα. Τότε απέκτησε συνείδηση για τον κόσμο, αλλά ήταν σε μια πολύ, πάρα πολύ μακρινή κατάσταση από τη σημερινή. Όταν αφυπνίζεται η συνείδηση, αρχίζει να εργάζεται σαν προζύμι στην ύλη. Όταν ήμασταν στην Ατλαντίδα και αφού είχαν ανοίξει εντελώς τα μάτια μας, αφού καθάρισε η ατμόσφαιρα και είδαμε πρώτα καθαρά τα πράγματα γύρω μας – από τότε εργαστήκαμε στη Γη με τα υλικά του σώματός μας όπως το προζύμι δρα στο καρβέλι και το φουσκώνει. Έτσι δώσαμε τότε φως στις κατάλληλες συνθήκες και συνεχίζουμε ακόμη να τις φωτίζουμε.
Εκείνο τον καιρό, ο άνθρωπος ήταν εντελώς τελείως χωρίς τη συνείδηση. Τα μάτια του δεν είχαν ακόμη ανοίξει. Χρησιμοποιούσε αυτήν τη δύναμη για να δομήσει όργανα ΜΕΣΑ ΤΟΥ. Τότε η Γη κρυσταλλωνόταν όλο και περισσότερο, μέχρις ότου στο μέσο μέρος της εποχής της Ατλαντίδας, το Εγώ είχε επιτέλους εισχωρήσει μέσα στην ανθρωπότητα και ο άνθρωπος απέκτησε την κατοχή όλων των σωματικών οχημάτων που έχει τώρα. Τότε απέκτησε συνείδηση για τον κόσμο, αλλά ήταν σε μια πολύ, πάρα πολύ μακρινή κατάσταση από τη σημερινή. Όταν αφυπνίζεται η συνείδηση, αρχίζει να εργάζεται σαν προζύμι στην ύλη. Όταν ήμασταν στην Ατλαντίδα και αφού είχαν ανοίξει εντελώς τα μάτια μας, αφού καθάρισε η ατμόσφαιρα και είδαμε πρώτα καθαρά τα πράγματα γύρω μας – από τότε εργαστήκαμε στη Γη με τα υλικά του σώματός μας όπως το προζύμι δρα στο καρβέλι και το φουσκώνει. Έτσι δώσαμε τότε φως στις κατάλληλες συνθήκες και συνεχίζουμε ακόμη να τις φωτίζουμε.
Στη Λεμούρια, ο άνθρωπος είχε τρία κατώτερα σώματα – το σώμα της επιθυμίας, το ζωτικό σώμα, και το πυκνό σώμα. Έξω από αυτά, αιωρούνταν το Πνεύμα. Εκείνο τον καιρό, η Γη ήταν σε μια πύρινη κατάσταση. Υπήρχαν μάζες φλοιού και γύρω τους αναβράζοντα, κολάζονταν ύδατα, και ηφαιστειακές εκρήξεις ήταν πολύ, πάρα πολύ συχνές. Ο άνθρωπος είχε τότε πνεύμονες που ήταν σαν σωλήνες. Είχε μια κύστη όπως έχουν σήμερα τα ψάρια, με τις οποίες μπορούσε να ανυψωθεί και να επιτυγχάνει τεράστια άλματα. Καθώς αυξανόταν όλο και περισσότερο η πυκνότητα της Γης, αυτή η ατμόσφαιρα της πύρινης ομίχλης της Λεμούριας, συμπυκνωνόταν σε μια πολύ πυκνή ομίχλη, την πρώτη εποχή της Ατλαντίδας. Τότε αυτοί οι σωλήνες άλλαξαν σε βράγχια και ο άνθρωπος ανέπνεε περισσότερο όπως κάνουν τα ψάρια.
Αυτό μπορεί να παρατηρηθεί και τώρα στην ανάπτυξη του εμβρύου, όπου ο άνθρωπος διέρχεται από τα ίδια στάδια που διήλθε εκείνη την εποχή. Το έμβρυο βρίσκεται στο αμνιακό υγρό και έχει αυτά τα βράγχια, όπως είχε ο άνθρωπος στην αρχή της Ατλαντίδας. Ανέπνεε με αυτό τον τρόπο στην πυκνή, υγρή ατμόσφαιρα της Ατλαντίδας, αλλά αυτό άλλαξε βαθμηδόν και ο άνθρωπος άρχισε να αναπνέει όπως κάνουμε σήμερα.
Στο πρώτο τρίτο της εποχής της Ατλαντίδας, υπήρχε μία μόνο αδελφότητα˙ο διαχωρισμός σε έθνη δεν είχε αρχίσει. Η ανθρωπότητα ήταν μια συμπαντική αδελφότητα. Εκτελούσαν την τελετή του βαπτίσματος που μας κάνει μέλη μιας αγίας αδελφότητας, τέτοιας που θα όφειλε να είναι η εκκλησία, μια κοινότητα που θα έπρεπε να είναι ο πυρήνας για την μεγάλη συμπαντική αδελφότητα. Η τελετή καθαγιασμού με ύδωρ είναι σε ανάμνηση εκείνης της εποχής, όταν ο άνθρωπος ήταν αληθινά αθώος και αληθινά αξιαγάπητος, όταν δεν είχε κακία μέσα του – της εποχής που ζούσε στην πυκνή υδαρή ατμόσφαιρα της πρώτης Ατλαντίδας.
Στο μέσο τρίτο της εποχής της Ατλαντίδας, όλα αυτά άλλαξαν. Ο άνθρωπος αρχίζει να διαχωρίζεται σε κοινότητες, επειδή η υδαρής ατμόσφαιρα γίνεται κάπως πιο καθαρή, και αρχίζει να αναπνέει μέσω των πνευμόνων. Το ανθρώπινο Εγώ ήταν πολύ αδύναμο, και έπρεπε να βρει βοήθεια από αλλού. Έτσι ο Ιεχωβάς, ο ύψιστος Μύστης της Σεληνιακής Περιόδου, ο κυρίαρχος των αγγέλων και αρχαγγέλων που εργάζονται με τους ανθρώπους, εισπνέει μέσα στα ρουθούνια του ανθρώπου, του δίνει πνεύμονες, και του δίνει στην ατμόσφαιρα το Φυλετικό Πνεύμα για να κάμψει τις σκληρές τάσεις του σώματος των επιθυμιών και να τον βοηθήσει να τις θέσει υπό έλεγχο. Το σώμα των επιθυμιών έχει τον έλεγχο των εκούσιων μυών˙κάθε κίνηση που κάνουμε προκαλείται από επιθυμία, και κάθε υπερβολή διασπά ιστούς, και καθιστά όλο και πιο άκαμπτο κάθε μέρος του ιστού μας. Γιαυτό ο Ιεχωβάς αποσκοπούσε να βοηθήσει την ανθρωπότητα να βγει από την πυκνή της κατάσταση, μέσω του νόμου.
Οι φυλετικές θρησκείες βασίζονται όλες στο νόμο. «Είμαι ένας ζηλόφθων Θεός, και εάν εκπληρώνεις τις εντολές μου, θα σε ευλογώ άφθονα και θα κάνω το σπέρμα σου να μην μπορεί να αριθμηθεί, όπως η άμμος της γης», λέει ο Φυλετικός Θεός, «αλλά εάν δεν υπακούσεις, θα στέλνω τους εχθρούς σου εναντίον σου και αυτοί θα σε νικούν». Ο Ιεχωβάς είναι ο κυρίαρχος όλων των φυλών και όλων των θρησκειών. Σε κάθε μια από αυτές τις φυλές, έδωσε από έναν αρχάγγελο να είναι ο κυβερνήτης τους, να είναι ο δικός τους Πρίγκηπας. Στον Δανιήλ. ιβ’, 1 λέγεται ότι ο Μιχαήλ είναι ο Πρίγκηπας των Εβραίων και στο δέκατο κεφάλαιο, ένα άλλο φυλετικό πνεύμα λέει: «Θα δώσω μάχη με τον Πρίγκηπα της Περσίας, και ο Πρίγκηπας της Περσίας θα έρθει.»
Ετσι αυτά τα Φυλετικά Πνεύματα εργάζονται με τον άνθρωπο, τιμωρώντας τον μέσω άλλων ανθρώπων, και επιβραβεύοντας τον ή τιμωρώντας τον για τις καλές ή κακές πράξεις του. Ο φόβος του Θεού και η επιθυμία για υλική επιβράβευση χρησιμοποιείτο εναντίον των επιθυμιών της σάρκας και έτσι αυτές οι φυλετικές θρησκείες κάτω από τον Ιεχωβά, δομούν το εθνικό πνεύμα. Χρησιμοποίησαν ή μάλλον παραμέλησαν το άτομο, προς χάρη του έθνους. Τα ενδιαφέροντα του ατόμου είναι πάντοτε στην υπηρεσία των ενδιαφερόντων του έθνους.
Στο πρώτο τρίτο της εποχής της Ατλαντίδας, υπήρχε μία μόνο αδελφότητα˙ο διαχωρισμός σε έθνη δεν είχε αρχίσει. Η ανθρωπότητα ήταν μια συμπαντική αδελφότητα. Εκτελούσαν την τελετή του βαπτίσματος που μας κάνει μέλη μιας αγίας αδελφότητας, τέτοιας που θα όφειλε να είναι η εκκλησία, μια κοινότητα που θα έπρεπε να είναι ο πυρήνας για την μεγάλη συμπαντική αδελφότητα. Η τελετή καθαγιασμού με ύδωρ είναι σε ανάμνηση εκείνης της εποχής, όταν ο άνθρωπος ήταν αληθινά αθώος και αληθινά αξιαγάπητος, όταν δεν είχε κακία μέσα του – της εποχής που ζούσε στην πυκνή υδαρή ατμόσφαιρα της πρώτης Ατλαντίδας.
Στο μέσο τρίτο της εποχής της Ατλαντίδας, όλα αυτά άλλαξαν. Ο άνθρωπος αρχίζει να διαχωρίζεται σε κοινότητες, επειδή η υδαρής ατμόσφαιρα γίνεται κάπως πιο καθαρή, και αρχίζει να αναπνέει μέσω των πνευμόνων. Το ανθρώπινο Εγώ ήταν πολύ αδύναμο, και έπρεπε να βρει βοήθεια από αλλού. Έτσι ο Ιεχωβάς, ο ύψιστος Μύστης της Σεληνιακής Περιόδου, ο κυρίαρχος των αγγέλων και αρχαγγέλων που εργάζονται με τους ανθρώπους, εισπνέει μέσα στα ρουθούνια του ανθρώπου, του δίνει πνεύμονες, και του δίνει στην ατμόσφαιρα το Φυλετικό Πνεύμα για να κάμψει τις σκληρές τάσεις του σώματος των επιθυμιών και να τον βοηθήσει να τις θέσει υπό έλεγχο. Το σώμα των επιθυμιών έχει τον έλεγχο των εκούσιων μυών˙κάθε κίνηση που κάνουμε προκαλείται από επιθυμία, και κάθε υπερβολή διασπά ιστούς, και καθιστά όλο και πιο άκαμπτο κάθε μέρος του ιστού μας. Γιαυτό ο Ιεχωβάς αποσκοπούσε να βοηθήσει την ανθρωπότητα να βγει από την πυκνή της κατάσταση, μέσω του νόμου.
Οι φυλετικές θρησκείες βασίζονται όλες στο νόμο. «Είμαι ένας ζηλόφθων Θεός, και εάν εκπληρώνεις τις εντολές μου, θα σε ευλογώ άφθονα και θα κάνω το σπέρμα σου να μην μπορεί να αριθμηθεί, όπως η άμμος της γης», λέει ο Φυλετικός Θεός, «αλλά εάν δεν υπακούσεις, θα στέλνω τους εχθρούς σου εναντίον σου και αυτοί θα σε νικούν». Ο Ιεχωβάς είναι ο κυρίαρχος όλων των φυλών και όλων των θρησκειών. Σε κάθε μια από αυτές τις φυλές, έδωσε από έναν αρχάγγελο να είναι ο κυβερνήτης τους, να είναι ο δικός τους Πρίγκηπας. Στον Δανιήλ. ιβ’, 1 λέγεται ότι ο Μιχαήλ είναι ο Πρίγκηπας των Εβραίων και στο δέκατο κεφάλαιο, ένα άλλο φυλετικό πνεύμα λέει: «Θα δώσω μάχη με τον Πρίγκηπα της Περσίας, και ο Πρίγκηπας της Περσίας θα έρθει.»
Ετσι αυτά τα Φυλετικά Πνεύματα εργάζονται με τον άνθρωπο, τιμωρώντας τον μέσω άλλων ανθρώπων, και επιβραβεύοντας τον ή τιμωρώντας τον για τις καλές ή κακές πράξεις του. Ο φόβος του Θεού και η επιθυμία για υλική επιβράβευση χρησιμοποιείτο εναντίον των επιθυμιών της σάρκας και έτσι αυτές οι φυλετικές θρησκείες κάτω από τον Ιεχωβά, δομούν το εθνικό πνεύμα. Χρησιμοποίησαν ή μάλλον παραμέλησαν το άτομο, προς χάρη του έθνους. Τα ενδιαφέροντα του ατόμου είναι πάντοτε στην υπηρεσία των ενδιαφερόντων του έθνους.
Ο Εβραίος δεν θεώρησε ποτέ τον εαυτό του ως τον Solomon Levi˙πρώτα και κύρια θεωρούσε τον εαυτό του ότι ήταν ο απόγονος του Αβραάμ. Αυτό που ήθελε περισσότερο να τονίσει, ήταν ότι ήταν ένας Εβραίος. Εάν θεωρούσε τον εαυτό του κάτι περισσότερο από αυτό, τότε θα έβρισκε την ταυτότητά του μέσα στη φυλή του, αλλά τότε τουλάχιστον θα θεωρούσε τον εαυτό του ως ένα άτομο.
Το Φυλετικό Πνεύμα φρόντισε ιδιαίτερα ορισμένες ομάδες ανθρώπων, για παράδειγμα τους Λευίτες μεταξύ των Εβραίων, οι οποίοι ήταν προορισμένοι ειδικά για την ιεροσύνη και επισκέπτονταν τα ιερά και ανατρέφονταν ειδικά για να γίνουν οι πρόδρομοι και διδάσκαλοι των αδελφών τους. Το σύστημά τους του ζευγαρώματος και ρύθμισης της σεξουαλικής ζωής αυτών των ιδιαίτερων προστατευόμενων, προκάλεσαν μια πιο χαλαρή σύνδεση μεταξύ του ζωτικού σώματος και του χονδροειδούς σώματος η οποία ήταν απαραίτητη έτσι ώστε να μπορεί να λάβει χώρα αυτή η μύηση και να βοηθήσει τον άνθρωπο να προοδεύσει.
Το Φυλετικό Πνεύμα φρόντισε ιδιαίτερα ορισμένες ομάδες ανθρώπων, για παράδειγμα τους Λευίτες μεταξύ των Εβραίων, οι οποίοι ήταν προορισμένοι ειδικά για την ιεροσύνη και επισκέπτονταν τα ιερά και ανατρέφονταν ειδικά για να γίνουν οι πρόδρομοι και διδάσκαλοι των αδελφών τους. Το σύστημά τους του ζευγαρώματος και ρύθμισης της σεξουαλικής ζωής αυτών των ιδιαίτερων προστατευόμενων, προκάλεσαν μια πιο χαλαρή σύνδεση μεταξύ του ζωτικού σώματος και του χονδροειδούς σώματος η οποία ήταν απαραίτητη έτσι ώστε να μπορεί να λάβει χώρα αυτή η μύηση και να βοηθήσει τον άνθρωπο να προοδεύσει.
Για όσο το Φυλετικό Πνεύμα εργάζεται με εμάς, είμαστε κάτω από το νόμο, ξεπερνάμε μόνο την επιρροή του σώματος των επιθυμιών˙ γιαυτό ο Παύλος λέει επίσης ότι ο νόμος υπήρχε μέχρι τον Χριστό – όχι μέχρις ότου ήρθε ο Χριστός πριν από 2.000 χρόνια, αλλά «ΜΕΧΡΙΣ ΟΤΟΥ ΓΕΝΝΗΘΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΕΣΑ ΣΑΣ.» Όταν αποδεσμευόμαστε από τις τάσεις του σώματος των επιθυμιών και ζούμε από τις δονήσεις του ζωτικού σώματος, εμποτιζόμαστε από το Χριστικό Πνεύμα. Τότε και μόνο τότε ανυψωνόμαστε έξω από την εθνικιστική, διαχωριστική αρχή. Τότε γινόμαστε ικανοί να είμαστε αδελφοί των ανθρώπων.
Τώρα βλέπουμε γιατί ο Χριστός είπε τόσο εμφατικά. «Πριν από τον Αβραάμ, εγώ υπάρχω.» Το Εγώ υπήρχε πριν από το έθνος και πρέπει να εξυψωθεί επάνω από το έθνος. Για αυτόν το σκοπό ήρθε ο Χριστός, επειδή για όσο υπήρχαν έθνη, δεν μπορούσε να υπάρξει αδελφότητα. Εάν υπάρχουν μερικά σπίτια χτισμένα με τούβλα, δεν μπορούμε να οικοδομήσουμε νέα σπίτια, εάν δεν κατεδαφίσουμε πρώτα τα παλιά. Μόνο αφού διαχωρίσουμε όλα τα τούβλα, μπορούμε να αρχίσουμε το χτίσιμο. Όταν όλα τα έθνη έχουν διαχωρισθεί σε άτομα, μπορούμε να αρχίσουμε την οικοδόμηση της μεγάλης Συμπαντικής Αδελφότητας του ανθρώπου.
Τώρα βλέπουμε γιατί ο Χριστός είπε τόσο εμφατικά. «Πριν από τον Αβραάμ, εγώ υπάρχω.» Το Εγώ υπήρχε πριν από το έθνος και πρέπει να εξυψωθεί επάνω από το έθνος. Για αυτόν το σκοπό ήρθε ο Χριστός, επειδή για όσο υπήρχαν έθνη, δεν μπορούσε να υπάρξει αδελφότητα. Εάν υπάρχουν μερικά σπίτια χτισμένα με τούβλα, δεν μπορούμε να οικοδομήσουμε νέα σπίτια, εάν δεν κατεδαφίσουμε πρώτα τα παλιά. Μόνο αφού διαχωρίσουμε όλα τα τούβλα, μπορούμε να αρχίσουμε το χτίσιμο. Όταν όλα τα έθνη έχουν διαχωρισθεί σε άτομα, μπορούμε να αρχίσουμε την οικοδόμηση της μεγάλης Συμπαντικής Αδελφότητας του ανθρώπου.
Γι’αυτό απέτυχαν οι φυλετικές θρησκείες, επειδή διαχώρισαν τους ανθρώπους σε ανταγωνιστικές ομάδες. Γιαυτό, οι φυλετικές θρησκείες πρέπει να καταργηθούν. Δεν μπορούμε να καταργήσουμε τα έθνη εκτός εάν διαχωρίσουμε τα άτομα. Επομένως, έχουμε πολέμους, και γι’αυτό επαναστάσεις, όπου οι άνθρωποι στασιάζουν ενάντια σε βασιλιάδες και κυβερνήτες, και εγκαθιστούν δημοκρατίες. Όμως αυτά δεν είναι αρκετά. Θέλουμε να ελευθερωθούμε εσωτερικά. Θέλουμε κάθε άνθρωπος να είναι νόμος, ο ίδιος – και εδώ βρίσκεται ένας μεγάλος, πολύ μεγάλος κίνδυνος. Δεν μπορούμε να είμαστε εμείς οι ίδιοι, ο νόμος. – ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ, ΑΝ ΔΕΝ ΜΑΘΟΥΜΕ ΠΡΩΤΑ ΝΑ ΣΕΒΟΜΑΣΤΕ Ο ΕΝΑΣ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ.
Ετσι, κάτω από τη φυλετική θρησκεία, οι άνθρωποι μεγάλωσαν υπακούοντας στο νόμο. Κάτω από το βασίλειο του Χριστού που θα έρθει, ο άνθρωπος θα ανυψωθεί υπεράνω του νόμου, και θα είναι ένας νόμος αυτός ο ίδιος. Όπως λέει ο Γκαίτε --
Ετσι, κάτω από τη φυλετική θρησκεία, οι άνθρωποι μεγάλωσαν υπακούοντας στο νόμο. Κάτω από το βασίλειο του Χριστού που θα έρθει, ο άνθρωπος θα ανυψωθεί υπεράνω του νόμου, και θα είναι ένας νόμος αυτός ο ίδιος. Όπως λέει ο Γκαίτε --
Από κάθε δύναμη που τον κόσμο με αλυσίδες φυλακίζει,
ο καθένας λύνεται, όταν την αυτοκυριαρχία κερδίζει.
ο καθένας λύνεται, όταν την αυτοκυριαρχία κερδίζει.
Αυτός είναι ο σκοπός, η ΑΥΤΟ-ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ, την οποία ο καθένας πρέπει να αποκτήσει για να γίνει κατάλληλος να είναι νόμος αυτός ο ίδιος – να είναι υπεράνω του νόμου – επειδή κανένας, εκτός από τους πολύ απείθαρχους ανθρώπους, που τους ονομάζουν αναρχικούς, δεν σκέφτεται ότι θα βελτιώσει την κατάσταση εάν έχει τη δύναμη να πυροβολεί άλλους ανθρώπους. Με αυτό εννοείται ότι αν το πράξει, θα δημιουργήσει καταστάσεις πολύ, πάρα πολύ χειρότερες από τις προηγούμενες. Ο αληθινός αναρχικός, εκείνος που επιζητεί αληθινά να καταργήσει το νόμο, είναι εκείνος που ζει την αληθινή ζωή, και την καθαρή ζωή.
Υπακούοντας κάθε νόμο, εξυψώνεται υπεράνω όλων των νόμων. Εμείς, για παράδειγμα, έχουμε εξυψωθεί υπεράνω του νόμου ενάντια στην κλοπή. Δεν είναι απαραίτητο για εμάς να έχουμε αυτόν το νόμο, αλλά μερικοί άνθρωποι που δεν έχουν εξυψωθεί ακόμη τόσο πολύ, πρέπει να συνεχίζουν να έχουν ακόμη αυτόν το νόμο. Δεν επιθυμούμε να κλέψουμε, και γι’αυτό, δεν χρειαζόμαστε το νόμο που λέει, «Μην κλέψεις.» Με τον καιρό, ο άνθρωπος θα εξυψωθεί υπεράνω της ανάγκης για κάθε νόμο. Τότε και μόνο τότε θα μπορεί να έχει γίνει νόμος, αυτός ο ίδιος.
Στο βασίλειο του Χριστού ο άνθρωπος θα παροτρύνεται και θα καθοδηγείται από την αγάπη, και «η τέλεια αγάπη διώχνει κάθε φόβο.» Οι φυλετικές θρησκείες ωθούν τον άνθρωπο να πράττει το καλό μέσω ΦΟΒΟΥ, αλλά η θρησκεία του Χριστού ωθεί τον άνθρωπο μέσω της ΑΓΑΠΗΣ. Τότε δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο, παρά μόνο το σωστό.
Όλες οι φυλετικές θρησκείες – κάθε μία από αυτές χωρίς εξαίρεση, περιμένουν κάποιον να έρθει. Η Αιγυπτιακή θρησκεία προσέβλεπε προς τον Όσιρη, το λαμπρό Ηλιακό Πνεύμα˙η Περσική ανέμενε τον Μίθρα˙και η Βαβυλωνιακή, τον Ταμούζ. Όλες ανέμεναν να έρθει κάποιος, να ελευθερώσει τη Γη. Βρίσκουμε το ίδιο, ακόμη και στη Νορβηγική μυθολογία. Βρίσκουμε ότι οι αρχαίοι Νορβηγοί έψαχναν για το «Λυκόφως των Θεών», όταν η κατάσταση του παρόντος θα πρέπει να χαθεί, και τότε από το Νότο, από το Muspelheim, την περιοχή της θερμότητας, θα έρθει αυτό το λαμπρό Ηλιακό Πνεύμα, ο Sutar, και θα εγκαταστήσει για μας ΕΝΑΝ ΝΕΟ ΟΥΡΑΝΟ ΚΑΙ ΜΙΑ ΝΕΑ ΓΗ. Παρόμοια ακούμε σε όλες τις θρησκείες, και ακόμη και στη Χριστιανική θρησκεία βρίσκουμε τα ίδια, όταν προσβλέπουμε προς ένα Ηλιακό Πνεύμα. Κάποτε, στο τυπικό της Καθολικής εκκλησίας, χρησιμοποιούσαν τη φράση, «Κύριέ μας του Ηλίου». Είναι από τον ορατό Ήλιο που πηγάζει κάθε μέρος της φυσικής μας ενέργειας. Και είναι από τον πνευματικό αόρατο Ήλιο, που προέρχεται όλη η πνευματική ενέργεια.
Σήμερα δεν αντέχουμε να αντικρίσουμε άμεσα τον Ήλιο. Θα μας τυφλώσει. Αλλά μπορούμε να κοιτάξουμε το ανακλώμενο ηλιακό φως που έρχεται από τη Σελήνη. Με τον ίδιο τρόπο, ο άνθρωπος δεν μπορεί να φέρει την άμεση πνευματική ώθηση που έρχεται από τον Ήλιο, και γιαυτό, αυτή πρέπει να του σταλεί μέσω της Σελήνης, μέσω των χεριών, και μέσω της παρέμβασης του Ιεχωβά, του Αντιβασιλέα της Σελήνης. Αυτή είναι η προέλευση των φυλετικών θρησκειών. Αργότερα ήρθε ο καιρός που ο άνθρωπος μπορούσε να λάβει πιο άμεσα την πνευματική ώθηση, και ο Χριστός, το σημερινό Πνεύμα της Γης, ήρθε να το προετοιμάσει αυτό. Η διαφορά μεταξύ του Χριστού της Γης και του Κοσμικού Χριστού φαίνεται καλύτερα με μια περιγραφή. Φαντασθείτε μια λάμπα στο κέντρο μιας κοίλης σφαίρας από γυαλισμένο μέταλλο.
Όλες οι φυλετικές θρησκείες – κάθε μία από αυτές χωρίς εξαίρεση, περιμένουν κάποιον να έρθει. Η Αιγυπτιακή θρησκεία προσέβλεπε προς τον Όσιρη, το λαμπρό Ηλιακό Πνεύμα˙η Περσική ανέμενε τον Μίθρα˙και η Βαβυλωνιακή, τον Ταμούζ. Όλες ανέμεναν να έρθει κάποιος, να ελευθερώσει τη Γη. Βρίσκουμε το ίδιο, ακόμη και στη Νορβηγική μυθολογία. Βρίσκουμε ότι οι αρχαίοι Νορβηγοί έψαχναν για το «Λυκόφως των Θεών», όταν η κατάσταση του παρόντος θα πρέπει να χαθεί, και τότε από το Νότο, από το Muspelheim, την περιοχή της θερμότητας, θα έρθει αυτό το λαμπρό Ηλιακό Πνεύμα, ο Sutar, και θα εγκαταστήσει για μας ΕΝΑΝ ΝΕΟ ΟΥΡΑΝΟ ΚΑΙ ΜΙΑ ΝΕΑ ΓΗ. Παρόμοια ακούμε σε όλες τις θρησκείες, και ακόμη και στη Χριστιανική θρησκεία βρίσκουμε τα ίδια, όταν προσβλέπουμε προς ένα Ηλιακό Πνεύμα. Κάποτε, στο τυπικό της Καθολικής εκκλησίας, χρησιμοποιούσαν τη φράση, «Κύριέ μας του Ηλίου». Είναι από τον ορατό Ήλιο που πηγάζει κάθε μέρος της φυσικής μας ενέργειας. Και είναι από τον πνευματικό αόρατο Ήλιο, που προέρχεται όλη η πνευματική ενέργεια.
Σήμερα δεν αντέχουμε να αντικρίσουμε άμεσα τον Ήλιο. Θα μας τυφλώσει. Αλλά μπορούμε να κοιτάξουμε το ανακλώμενο ηλιακό φως που έρχεται από τη Σελήνη. Με τον ίδιο τρόπο, ο άνθρωπος δεν μπορεί να φέρει την άμεση πνευματική ώθηση που έρχεται από τον Ήλιο, και γιαυτό, αυτή πρέπει να του σταλεί μέσω της Σελήνης, μέσω των χεριών, και μέσω της παρέμβασης του Ιεχωβά, του Αντιβασιλέα της Σελήνης. Αυτή είναι η προέλευση των φυλετικών θρησκειών. Αργότερα ήρθε ο καιρός που ο άνθρωπος μπορούσε να λάβει πιο άμεσα την πνευματική ώθηση, και ο Χριστός, το σημερινό Πνεύμα της Γης, ήρθε να το προετοιμάσει αυτό. Η διαφορά μεταξύ του Χριστού της Γης και του Κοσμικού Χριστού φαίνεται καλύτερα με μια περιγραφή. Φαντασθείτε μια λάμπα στο κέντρο μιας κοίλης σφαίρας από γυαλισμένο μέταλλο.
Η λάμπα θα εκπέμπει προς τα έξω ακτίνες, από τον εαυτό της προς όλα τα σημεία της σφαίρας, και θα ανακλά λάμπες σε όλες τις διαφορετικές θέσεις. Έτσι ο Κοσμικός Χριστός – ο ύψιστος Μύστης της Ηλιακής Περιόδου - εκπέμπει ακτίνες. Αυτός είναι ο πνευματικός Ήλιος. Ο Ήλιος είναι τριπλός. Βλέπουμε τον εξωτερικό – τον φυσικό Ήλιο. Πίσω από αυτόν, ή κρυμμένος σ’αυτόν, είναι ο πνευματικός Ήλιος από τον οποίο έρχεται η ώθηση του πνεύματος του Κοσμικού Χριστού. Εκτός από τους άλλους δύο, υπάρχει κάτι που ονομάζουμε Ήφαιστο – αυτός μπορεί να ιδωθεί μόνο ως ένα ημισφαίριο. Στον αποκρυφισμό, λέμε ότι αυτό είναι το σώμα του Πατρός.
Εκεί υπάρχει ο Πατέρας, κατόπιν το πνεύμα στον Ήφαιστο. Έχουμε τον Χριστό, το Πνεύμα στον Ήλιο˙ και έχουμε τον Ιεχωβά, το Πνεύμα στη Σελήνη, η οποία στέλνει το ανακλώμενο φως, και το φυσικό και το πνευματικό.
Πριν από την έλευση του Χριστού, όλες οι πνευματικές ωθήσεις έφθαναν στον άνθρωπο μέσω της Σελήνης, ως φυλετικές θρησκείες. Μόνο μέσω της μύησης ήταν δυνατόν να έρθει κάποιος σε άμεση επαφή με την πνευματική ηλιακή ώθηση. Ένα πέπλο κρεμόταν μπροστά από το ιερό.
Πριν από την έλευση του Χριστού, όλες οι πνευματικές ωθήσεις έφθαναν στον άνθρωπο μέσω της Σελήνης, ως φυλετικές θρησκείες. Μόνο μέσω της μύησης ήταν δυνατόν να έρθει κάποιος σε άμεση επαφή με την πνευματική ηλιακή ώθηση. Ένα πέπλο κρεμόταν μπροστά από το ιερό.
Όταν έφθασε ο καιρός που το Χριστικό Πνεύμα μπορούσε να μείνει στη Γη – όταν είχαμε πια κάπως εξυψωθεί – τότε μια ακτίνα από τον Κοσμικό Χριστό έφθασε εδώ, και ενσαρκώθηκε εδώ στο σώμα του Πρεσβύτερου Αδελφού μας Ιησού. Μετά από την εκπλήρωση της θυσίας στο Γολγοθά, μετά το θάνατο εκείνου του σώματος που είχε χρησιμοποιήσει, αποσύρθηκε μέσα στη Γη. Προσέξτε τα δικά του λόγια σ’αυτό. Με κανέναν άλλον τρόπο δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τα λόγια του, «Τούτο είναι το σώμα μου.» Έδειξε τον άρτο, και είναι το Πνεύμα της Γης που γεννά αυτό τον άρτο. «Τούτο είναι το αίμα μου.» Οι χυμοί που είναι στο φυτό κάνουν τον οίνο. Δεν ειπώθηκε, Αυτό συμβολίζει το σώμα μου ή το αίμα˙είπε κατηγορηματικά, «Τούτο ΕΙΝΑΙ το αίμα μου.»
Στο Ευαγγέλιο Κατά Ιωάννη, ιγ’, 18, της Καινής Διαθήκης, λέγεται: «ο τρώγων μετ’εμού τον άρτον, εσήκωσεν επ’εμέ την πτέρναν αυτού.» Ο Λούθηρος, ο οποίος το μετέφρασε στη Γερμανία, και δεν περιοριζόταν από τις δεσμεύσεις των μεταφραστών της Βίβλου του Βασιλέως Γεωργίου, το απέδωσε, «Όποιος τρώγει τον άρτο μου, πατάει επάνω μου.» Ποδοπατάμε, σε κάθε βήμα που κάνουμε, το Πνεύμα της Γης, και το σώμα και αίμα αυτού του Πνεύματος αφομοιώνεται μέσα μας, και αυτό το Πνεύμα περιμένει την ημέρα της απολύτρωσης, όταν θα έχουμε εξυψωθεί τόσο πολύ επάνω από τις υλικές μας συνθήκες, που θα είναι δυνατόν για το Πνεύμα της Γης να ελευθερωθεί από την συμπυκνωμένη και χονδροειδή κατάσταση της παρούσας ύπαρξής του.
Το Χριστικό Πνεύμα, τότε, θα είναι η πρώτη είσοδος από μια άμεση πνευματική ώθηση. Σας μιλήσαμε για τις διάφορες κινήσεις των πλανητών, και για τις επιδράσεις τους στις διάφορες εποχές του έτους. Γνωρίζουμε ότι όταν το Ηλιακό Πνεύμα είναι στις βόρειες περιοχές – όταν ο ήλιος είναι στη θερινή ισημερία, τότε συμβαίνουν φυσικές επιπτώσεις στη Γη. Δεχόμαστε όλοι το καλό που μας κάνει ο Ήλιος στο φυσικό επίπεδο˙είναι ο καιρός που το σιτάρι και το σταφύλι οριμάζει, και που όλα γεννούν στο Φυσικό Κόσμο. Η πνευματική ώθηση ακυρώνεται προς το παρόν, αλλά όταν από την άλλη μεριά ο Ήλιος κατευθύνεται προς το χειμερινό ηλιοστάσιο, το Δεκέμβριο, η πνευματική ώθηση είναι η ισχυρότερη. Επίσης η πνευματική ώθηση είναι ισχυρότερη τη νύχτα από τη μέρα.
Στο Ευαγγέλιο Κατά Ιωάννη, ιγ’, 18, της Καινής Διαθήκης, λέγεται: «ο τρώγων μετ’εμού τον άρτον, εσήκωσεν επ’εμέ την πτέρναν αυτού.» Ο Λούθηρος, ο οποίος το μετέφρασε στη Γερμανία, και δεν περιοριζόταν από τις δεσμεύσεις των μεταφραστών της Βίβλου του Βασιλέως Γεωργίου, το απέδωσε, «Όποιος τρώγει τον άρτο μου, πατάει επάνω μου.» Ποδοπατάμε, σε κάθε βήμα που κάνουμε, το Πνεύμα της Γης, και το σώμα και αίμα αυτού του Πνεύματος αφομοιώνεται μέσα μας, και αυτό το Πνεύμα περιμένει την ημέρα της απολύτρωσης, όταν θα έχουμε εξυψωθεί τόσο πολύ επάνω από τις υλικές μας συνθήκες, που θα είναι δυνατόν για το Πνεύμα της Γης να ελευθερωθεί από την συμπυκνωμένη και χονδροειδή κατάσταση της παρούσας ύπαρξής του.
Το Χριστικό Πνεύμα, τότε, θα είναι η πρώτη είσοδος από μια άμεση πνευματική ώθηση. Σας μιλήσαμε για τις διάφορες κινήσεις των πλανητών, και για τις επιδράσεις τους στις διάφορες εποχές του έτους. Γνωρίζουμε ότι όταν το Ηλιακό Πνεύμα είναι στις βόρειες περιοχές – όταν ο ήλιος είναι στη θερινή ισημερία, τότε συμβαίνουν φυσικές επιπτώσεις στη Γη. Δεχόμαστε όλοι το καλό που μας κάνει ο Ήλιος στο φυσικό επίπεδο˙είναι ο καιρός που το σιτάρι και το σταφύλι οριμάζει, και που όλα γεννούν στο Φυσικό Κόσμο. Η πνευματική ώθηση ακυρώνεται προς το παρόν, αλλά όταν από την άλλη μεριά ο Ήλιος κατευθύνεται προς το χειμερινό ηλιοστάσιο, το Δεκέμβριο, η πνευματική ώθηση είναι η ισχυρότερη. Επίσης η πνευματική ώθηση είναι ισχυρότερη τη νύχτα από τη μέρα.
Υπήρχαν εποχές που οι εκκλησίες ήταν ανοιχτές όλη τη νύχτα, αλλά έκλειναν στη μέση της μέρας, επειδή ήταν γνωστό ότι τότε ήταν η στιγμή του μεγαλύτερου σκότους, όσον αφορά τις πνευματικές επιδράσεις. Ωστόσο, όταν τα αναλογιζόμαστε αυτά, μπορούμε να δούμε ότι τότε, όταν οι ημέρες ήταν μικρότερες σε διάρκεια και οι νύχτες μεγαλύτερες, εκείνη την Αγία Νύχτα για την οποία μιλάμε, όταν ο Χριστός γεννήθηκε ως ένας Ήλιος που επρόκειτο να φωτίσει το σκοτάδι μας – η πνευματική επίδραση είναι η ισχυρότερη, και μπορεί να προσεγγισθεί ευκολότερα. Αυτή ήταν μια μεγάλη αλήθεια που βρίσκεται στο βάθος του Άστρου την Αγία νύχτα, φωτίζοντας την μεγαλύτερη και σκοτεινότερη νύχτα του έτους.
Όταν ο Parsifal άρχισε να πηγαίνει με τον Gurnemanz προς το κάστρο του Γκράαλ, ρώτησε τον Gurnemanz : «Ποιος είναι το Γκράαλ;»
Όταν ο Parsifal άρχισε να πηγαίνει με τον Gurnemanz προς το κάστρο του Γκράαλ, ρώτησε τον Gurnemanz : «Ποιος είναι το Γκράαλ;»
«Αυτό δεν θα το πούμε, αλλά εάν το έχεις κρύψει εσύ,
Από εσένα, η αλήθεια κρυμμένη δεν θα μένει για πολύ.
Αλλά περισσότερο η έρευνα πληγώνει δυστυχώς,
Όποιον δεν είναι του εαυτού του οδηγός.»
Από εσένα, η αλήθεια κρυμμένη δεν θα μένει για πολύ.
Αλλά περισσότερο η έρευνα πληγώνει δυστυχώς,
Όποιον δεν είναι του εαυτού του οδηγός.»
Αυτό σημαίνει ότι τις παλιές εποχές, πριν ακόμη έρθει ο Χριστός, μόνο λίγοι εκλεκτοί μπορούσαν να ακολουθήσουν την ατραπό της μύησης. Κανένας δεν μπορούσε να αναζητήσει αυτή την ατραπό – κανένας δεν μπορούσε να προχωρήσει πέρα από το σημείο που βρίσκονταν η υπόλοιπη ανθρωπότητα – εκτός από λίγους εκλεκτούς, όπως ήταν οι ιερείς και οι Λευΐτες. Αυτοί οδηγούνταν στους ναούς, και μαζεύονταν εκεί. Τους πάντρευαν μεταξύ τους σύμφωνα με κάποιον ορισμένο τρόπο˙μερικοί άνθρωποι ζευγάρωναν για κάποιο σκοπό, δηλαδή για να μπορέσουν να αναπτύξουν την κατάλληλη ευελιξία μεταξύ του ζωτικού και του χονδροειδούς σώματος η οποία είναι απαραίτητη για μύηση. Ένας διαχωρισμός έπρεπε να γίνει με σκοπό να μπορέσουμε να βγάλουμε έξω τους δύο αιθέρες, και να αφήσουμε τους άλλους δύο. Αυτό δεν μπορούσε να γίνει στην κατάσταση της συνηθισμένης ανθρωπότητας. Επειδή αυτή ήταν ακόμη δεμένη με το σώμα των επιθυμιών. Πρέπει η ανθρωπότητα να περιμένει να γίνει αυτό αργότερα.
Ακόμη και γι’αυτούς τους ανθρώπους που ήταν γύρω από αυτούς τους ναούς, ήταν ένα πολύ επικίνδυνο έργο, η απελευθέρωσή τους. Μπορούσε να γίνει καλύτερα κάποια ορισμένη χρονική στιγμή, και εκείνη η μακρύτερη νύχτα ήταν μια από αυτές τις χρονικές στιγμές. Όταν η μέγιστη πνευματική ώθηση ήταν εκεί, είχαν την καλύτερη ευκαιρία να έρθουν τότε, παρά κάποια άλλη εποχή του έτους, σε επαφή μαζί της. Έτσι την Αγία Νύχτα, την οποία ονομάζουμε Χριστούγεννα, ήταν συνηθισμένο για τους Μάγους - εκείνους που ήταν πέρα από τη συνηθισμένη ανθρωπότητα – να οδηγήσουν στους ναούς, εκείνους που γίνονταν και εκείνοι σοφοί, και επομένως άξιοι για μύηση. Εκτελούνταν ορισμένες τελετές και οι υποψήφιοι εισέρχονταν σε κατάσταση έκστασης. Δεν ήταν τότε δυνατόν να τους δοθεί μύηση στην κατάσταση της πλήρους εγρήγορσης, έπρεπε να γίνει σε κατάσταση έκστασης. Όταν η πνευματική αντίληψη είχε αφυπνισθεί σ’αυτούς, μπορούσαν να δουν μέσα από τη Γη – μη βλέποντας σε λεπτομέρεια, αλλά με τη Γη να φαίνεται σαν να ήταν διαφανής – και είδαν το Άστρο του μεσονυκτίου, τον πνευματικό ήλιο.
Πριν από τον ερχομό του Χριστού, η Γη υφίστατο διεργασίες εκ των έξω, όπως το Ομαδικό Πνεύμα εργάζεται με τα ζώα. Ο Χριστός ήρθε να εργασθεί εκ των ένδον. Πριν από αυτό, όταν οι νεόφυτοι επρόκειτο να έρθουν σε επαφή με εκείνον, μπορούσαν να δουν, εκείνη την Αγία Νύχτα, το Αστρο του Χριστού, ακριβώς όπως η Αμμωμος Παρθένος ήταν στον Ανατολικό ορίζοντα, και το μικρό Ηλιακό τέκνο του ερχόμενου έτους άρχιζε προς το Βόρειο ημισφαίριο, για να μας σώσει από το σκότος, την πείνα και την ανάγκη που θα προκαλούνταν χωρίς αυτόν. Τότε οι τρεις Μάγοι μπορούσαν να δουν το Άστρο, την Αγία Νύχτα, το οποίο είναι η πνευματική ελπίδα του ανθρώπου ως ο φυσικός ήλιος που γεννήθηκε τότε στον υλικό του σωτήρα.
Μην νομίσετε ότι έλαμψε μόνο τότε˙είναι ευκολότερο να το δείτε τώρα από τότε, επειδή όταν ήρθε ο Χριστός μετέβαλε τις δονήσεις της Γης και συνεχώς τις αλλάζει όλες από τότε. Αυτός «έσχισε το πέπλο του ιερού» - Έκανε το Άγιο των Αγίων – το μέρος της μύησης – να είναι ανοικτό «σε όποιον θέλει». Από τότε, δεν είναι πλέον απαραίτητη η έκσταση – ούτε άλλες παρόμοιες καταστάσεις, για τη μυητική διαδικασία. Υπάρχει μια συνεχής είσοδος στον Ναό, για τον καθέναν που θέλει να εισέλθει.
Και με τον καιρό, η θρησκεία που Αυτός μας έφερε, θα διώξει μακρυά κάθε πόνο˙θα στεγνώσει τα δάκρυα από όλα τα μάτια. Όπου υπήρξε πόλεμος, θα υπάρξει ειρήνη, αφού Αυτός ήρθε για να φέρει το ξίφος που θα απελευθερώσει τον άνθρωπο από το εθνικό πνεύμα και θα τον κάνει ένα άτομο που είναι ικανό να είναι ένας αδελφός σε κάθε άνθρωπο. Αυτός ήρθε για να κάνει αυτό το έργο, όσο βέβαια αυτό εκπληρώθηκε κατά το πρώτο μέρος της προφητείας Του – έτσι αυτή η άλλη μεγάλη και ένδοξη προφητεία θα εκδηλωθεί και οι άνθρωποι θα κάνουν τα ξίφη τους αλέτρια, και τις λόγχες τους, κλαδευτήρια.
Υπάρχει ένα ακόμη πράγμα να δούμε, και αυτό είναι τα δώρα που έφεραν εκείνοι οι Μάγοι – τα δώρα που προορίζονταν να προσφερθούν στα πόδια του Σωτήρα, όπως ακούμε στον αρχαίο μύθο. Αυτός ο μύθος μας λέει ότι ο ένας πρόσφερε χρυσό, ο άλλος μύρο, και ο τρίτος πρόσφερε λιβάνι. Ο χρυσός για τον οποίο πάντα ακούμε στη συμβολολογία, είναι το έμβλημα του Πνεύματος. Αυτό το Πνεύμα συμβολίζεται επίσης στο Δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν, για παράδειγμα. Εκεί, καθώς ανοίγει η σκηνή, βλέπουμε τον καθαρό χρυσό του Ρήνου. Ο ποταμός Ρήνος θεωρείται το έμβλημα του ύδατος, και εκεί ο χρυσός φαίνεται να λάμπει στο βράχο, συμβολίζοντας το συμπαντικό πνεύμα στην τέλεια καθαρότητά του. Αργότερα εκλάπη και ΕΓΙΝΕ ΕΝΑ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ από τον Alberich , που αντιπροσωπεύει την ανθρωπότητα στη μέση εποχή της Ατλαντίδας, όταν το Πνεύμα είχε εισχωρήσει μέσα τους. Τότε ο χρυσός εκφυλίστηκε, χάθηκε, και αυτό ήταν η αιτία κάθε λύπης στη γη. Αργότερα ακόμη ακούμε για τους αλχημιστές που προσπάθησαν να μετουσιώσουν τα ευτελή μέταλλα σε χρυσό˙αυτός είναι ο πνευματικός τρόπος να λέμε ότι ήθελαν να εξαγνίσουν αυτό το χονδροειδές σώμα, να το εκλεπτύνουν και να εξαγάγουν την πνευματική ουσία.
Επομένως, το δώρο του ενός Μάγου είναι το Πνεύμα. Ο επόμενος φέρνει μύρο. Το μύρο είναι το απόσταγμα ενός αρωματικού φυτού που φύεται στην Αραβία, ένα πολύ σπάνιο φυτό, πράγματι, πολύ σπάνιο. Επομένως, συμβολίζει την ουσία που εξάγει ο άνθρωπος όταν καθαρίζει τον εαυτό του. Όταν έχει καθαρίσει το αίμα του από το πάθος, γίνεται όμοιος με φυτό, αγνός και καθαρός. Εχει γίνει το ανεστραμμένο φυτό προτού γίνει το αγνό φυτό, το οποίο συμβολίζεται με το Ροδόσταυρο, με την Αδαμάντινη Ψυχή, και ούτω καθεξής. Τότε το σώμα του είναι μια αρωματική ουσία. Αυτό είναι ένα πραγματικό γεγονός – δεν μιλούμε με παρομοιώσεις – όταν λέμε ότι υπάρχουν Άγιοι Άνθρωποι, οι οποίοι είναι τόσο Άγιοι, που εκπέμπουν ένα άρωμα γύρω τους. Αυτό λέγεται για κάποιους Καθολικούς αγίους, και αυτό είναι αληθινό. Επομένως, το μύρο αντιπροσωπεύει αυτή την ουσία της ψυχής, η οποία εξάγεται από την εμπειρία του σώματος. Αυτή είναι η ψυχή.
Το τρίτο δώρο ήταν λιβάνι. Το λιβάνι είναι μια φυσική ουσία πολύ λεπτοφυούς χαρακτήρα, που χρησιμοποιείται συχνά σε θρησκευτικές τελετές˙χρησιμεύει ως αντικείμενο για την τέλεση διαδικασιών αόρατων ενεργειών. Μια περιγραφή των ιδιοτήτων του λιβανιού βρίσκεται επίσης στην ιστορία των Σέρβων βασιλοκτόνων. Ο Υπουργός Εσωτερικών έχει εκδώσει τα Απομνημονεύματά του, και αναφέρει σαν περίεργη περίπτωση ότι κάθε φορά χρησιμοποιούσαν κάποιο είδος λιβανιού για να οδηγήσουν τους άλλους στη συνωμοσία, και πετύχαιναν: αλλά κατά καιρούς, όταν δεν χρησιμοποιούσαν λιβάνι, αποτύγχαναν. Αυτό δείχνει – ότι σε μερικές περιπτώσεις ο Σέρβος είχε, προφανώς ασυνείδητα, προσφέρει ένα όργανο για ορισμένα πνεύματα που ήθελαν και κατάφεραν να βοηθήσουν τους συνωμότες.
Υπάρχει το κλειδί για τα τρία δώρα που προσφέρθηκαν από τους Μάγους – το Πνεύμα, η ψυχή, και το σώμα. Όπως είπε ο Χριστός, «Εάν θέλεις να με ακολουθήσεις, πρέπει να πουλήσεις όλα όσα έχεις. ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ ΤΙΠΟΤΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ.» Πρέπει να δώσεις το σώμα, την ψυχή και το Πνεύμα, για την ανώτερη ζωή, όλα για τον Χριστό. Όχι για κάποιον εξωτερικό Χριστό, αλλά για τον εσωτερικό Χριστό. Οι τρεις Μάγοι λέγεται στο μύθο ότι ήταν κίτρινος, μαύρος και λευκός, εκπρόσωποι των τριών φυλών που έχουμε στη Γη, της Μογγολικής, της Μαύρης και της Λευκής. Βλέπουμε επομένως ότι φαίνεται πολύ καλά στο μύθο ότι τελικά όλοι θα καταλήξουν σ’αυτήν τη φιλάνθρωπη Χριστιανική θρησκεία. «Σε αυτόν, κάθε γόνατο θα γονατίσει.» Ο καθένας θα οδηγηθεί από το άστρο, στον Χριστό. Αλλά ας τονίσουμε με πολλή έμφαση - όχι σε έναν εξωτερικό Χριστό, αλλά στον Χριστό που είναι μέσα μας.
Ακόμη και γι’αυτούς τους ανθρώπους που ήταν γύρω από αυτούς τους ναούς, ήταν ένα πολύ επικίνδυνο έργο, η απελευθέρωσή τους. Μπορούσε να γίνει καλύτερα κάποια ορισμένη χρονική στιγμή, και εκείνη η μακρύτερη νύχτα ήταν μια από αυτές τις χρονικές στιγμές. Όταν η μέγιστη πνευματική ώθηση ήταν εκεί, είχαν την καλύτερη ευκαιρία να έρθουν τότε, παρά κάποια άλλη εποχή του έτους, σε επαφή μαζί της. Έτσι την Αγία Νύχτα, την οποία ονομάζουμε Χριστούγεννα, ήταν συνηθισμένο για τους Μάγους - εκείνους που ήταν πέρα από τη συνηθισμένη ανθρωπότητα – να οδηγήσουν στους ναούς, εκείνους που γίνονταν και εκείνοι σοφοί, και επομένως άξιοι για μύηση. Εκτελούνταν ορισμένες τελετές και οι υποψήφιοι εισέρχονταν σε κατάσταση έκστασης. Δεν ήταν τότε δυνατόν να τους δοθεί μύηση στην κατάσταση της πλήρους εγρήγορσης, έπρεπε να γίνει σε κατάσταση έκστασης. Όταν η πνευματική αντίληψη είχε αφυπνισθεί σ’αυτούς, μπορούσαν να δουν μέσα από τη Γη – μη βλέποντας σε λεπτομέρεια, αλλά με τη Γη να φαίνεται σαν να ήταν διαφανής – και είδαν το Άστρο του μεσονυκτίου, τον πνευματικό ήλιο.
Πριν από τον ερχομό του Χριστού, η Γη υφίστατο διεργασίες εκ των έξω, όπως το Ομαδικό Πνεύμα εργάζεται με τα ζώα. Ο Χριστός ήρθε να εργασθεί εκ των ένδον. Πριν από αυτό, όταν οι νεόφυτοι επρόκειτο να έρθουν σε επαφή με εκείνον, μπορούσαν να δουν, εκείνη την Αγία Νύχτα, το Αστρο του Χριστού, ακριβώς όπως η Αμμωμος Παρθένος ήταν στον Ανατολικό ορίζοντα, και το μικρό Ηλιακό τέκνο του ερχόμενου έτους άρχιζε προς το Βόρειο ημισφαίριο, για να μας σώσει από το σκότος, την πείνα και την ανάγκη που θα προκαλούνταν χωρίς αυτόν. Τότε οι τρεις Μάγοι μπορούσαν να δουν το Άστρο, την Αγία Νύχτα, το οποίο είναι η πνευματική ελπίδα του ανθρώπου ως ο φυσικός ήλιος που γεννήθηκε τότε στον υλικό του σωτήρα.
Μην νομίσετε ότι έλαμψε μόνο τότε˙είναι ευκολότερο να το δείτε τώρα από τότε, επειδή όταν ήρθε ο Χριστός μετέβαλε τις δονήσεις της Γης και συνεχώς τις αλλάζει όλες από τότε. Αυτός «έσχισε το πέπλο του ιερού» - Έκανε το Άγιο των Αγίων – το μέρος της μύησης – να είναι ανοικτό «σε όποιον θέλει». Από τότε, δεν είναι πλέον απαραίτητη η έκσταση – ούτε άλλες παρόμοιες καταστάσεις, για τη μυητική διαδικασία. Υπάρχει μια συνεχής είσοδος στον Ναό, για τον καθέναν που θέλει να εισέλθει.
Και με τον καιρό, η θρησκεία που Αυτός μας έφερε, θα διώξει μακρυά κάθε πόνο˙θα στεγνώσει τα δάκρυα από όλα τα μάτια. Όπου υπήρξε πόλεμος, θα υπάρξει ειρήνη, αφού Αυτός ήρθε για να φέρει το ξίφος που θα απελευθερώσει τον άνθρωπο από το εθνικό πνεύμα και θα τον κάνει ένα άτομο που είναι ικανό να είναι ένας αδελφός σε κάθε άνθρωπο. Αυτός ήρθε για να κάνει αυτό το έργο, όσο βέβαια αυτό εκπληρώθηκε κατά το πρώτο μέρος της προφητείας Του – έτσι αυτή η άλλη μεγάλη και ένδοξη προφητεία θα εκδηλωθεί και οι άνθρωποι θα κάνουν τα ξίφη τους αλέτρια, και τις λόγχες τους, κλαδευτήρια.
Υπάρχει ένα ακόμη πράγμα να δούμε, και αυτό είναι τα δώρα που έφεραν εκείνοι οι Μάγοι – τα δώρα που προορίζονταν να προσφερθούν στα πόδια του Σωτήρα, όπως ακούμε στον αρχαίο μύθο. Αυτός ο μύθος μας λέει ότι ο ένας πρόσφερε χρυσό, ο άλλος μύρο, και ο τρίτος πρόσφερε λιβάνι. Ο χρυσός για τον οποίο πάντα ακούμε στη συμβολολογία, είναι το έμβλημα του Πνεύματος. Αυτό το Πνεύμα συμβολίζεται επίσης στο Δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν, για παράδειγμα. Εκεί, καθώς ανοίγει η σκηνή, βλέπουμε τον καθαρό χρυσό του Ρήνου. Ο ποταμός Ρήνος θεωρείται το έμβλημα του ύδατος, και εκεί ο χρυσός φαίνεται να λάμπει στο βράχο, συμβολίζοντας το συμπαντικό πνεύμα στην τέλεια καθαρότητά του. Αργότερα εκλάπη και ΕΓΙΝΕ ΕΝΑ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ από τον Alberich , που αντιπροσωπεύει την ανθρωπότητα στη μέση εποχή της Ατλαντίδας, όταν το Πνεύμα είχε εισχωρήσει μέσα τους. Τότε ο χρυσός εκφυλίστηκε, χάθηκε, και αυτό ήταν η αιτία κάθε λύπης στη γη. Αργότερα ακόμη ακούμε για τους αλχημιστές που προσπάθησαν να μετουσιώσουν τα ευτελή μέταλλα σε χρυσό˙αυτός είναι ο πνευματικός τρόπος να λέμε ότι ήθελαν να εξαγνίσουν αυτό το χονδροειδές σώμα, να το εκλεπτύνουν και να εξαγάγουν την πνευματική ουσία.
Επομένως, το δώρο του ενός Μάγου είναι το Πνεύμα. Ο επόμενος φέρνει μύρο. Το μύρο είναι το απόσταγμα ενός αρωματικού φυτού που φύεται στην Αραβία, ένα πολύ σπάνιο φυτό, πράγματι, πολύ σπάνιο. Επομένως, συμβολίζει την ουσία που εξάγει ο άνθρωπος όταν καθαρίζει τον εαυτό του. Όταν έχει καθαρίσει το αίμα του από το πάθος, γίνεται όμοιος με φυτό, αγνός και καθαρός. Εχει γίνει το ανεστραμμένο φυτό προτού γίνει το αγνό φυτό, το οποίο συμβολίζεται με το Ροδόσταυρο, με την Αδαμάντινη Ψυχή, και ούτω καθεξής. Τότε το σώμα του είναι μια αρωματική ουσία. Αυτό είναι ένα πραγματικό γεγονός – δεν μιλούμε με παρομοιώσεις – όταν λέμε ότι υπάρχουν Άγιοι Άνθρωποι, οι οποίοι είναι τόσο Άγιοι, που εκπέμπουν ένα άρωμα γύρω τους. Αυτό λέγεται για κάποιους Καθολικούς αγίους, και αυτό είναι αληθινό. Επομένως, το μύρο αντιπροσωπεύει αυτή την ουσία της ψυχής, η οποία εξάγεται από την εμπειρία του σώματος. Αυτή είναι η ψυχή.
Το τρίτο δώρο ήταν λιβάνι. Το λιβάνι είναι μια φυσική ουσία πολύ λεπτοφυούς χαρακτήρα, που χρησιμοποιείται συχνά σε θρησκευτικές τελετές˙χρησιμεύει ως αντικείμενο για την τέλεση διαδικασιών αόρατων ενεργειών. Μια περιγραφή των ιδιοτήτων του λιβανιού βρίσκεται επίσης στην ιστορία των Σέρβων βασιλοκτόνων. Ο Υπουργός Εσωτερικών έχει εκδώσει τα Απομνημονεύματά του, και αναφέρει σαν περίεργη περίπτωση ότι κάθε φορά χρησιμοποιούσαν κάποιο είδος λιβανιού για να οδηγήσουν τους άλλους στη συνωμοσία, και πετύχαιναν: αλλά κατά καιρούς, όταν δεν χρησιμοποιούσαν λιβάνι, αποτύγχαναν. Αυτό δείχνει – ότι σε μερικές περιπτώσεις ο Σέρβος είχε, προφανώς ασυνείδητα, προσφέρει ένα όργανο για ορισμένα πνεύματα που ήθελαν και κατάφεραν να βοηθήσουν τους συνωμότες.
Υπάρχει το κλειδί για τα τρία δώρα που προσφέρθηκαν από τους Μάγους – το Πνεύμα, η ψυχή, και το σώμα. Όπως είπε ο Χριστός, «Εάν θέλεις να με ακολουθήσεις, πρέπει να πουλήσεις όλα όσα έχεις. ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ ΤΙΠΟΤΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ.» Πρέπει να δώσεις το σώμα, την ψυχή και το Πνεύμα, για την ανώτερη ζωή, όλα για τον Χριστό. Όχι για κάποιον εξωτερικό Χριστό, αλλά για τον εσωτερικό Χριστό. Οι τρεις Μάγοι λέγεται στο μύθο ότι ήταν κίτρινος, μαύρος και λευκός, εκπρόσωποι των τριών φυλών που έχουμε στη Γη, της Μογγολικής, της Μαύρης και της Λευκής. Βλέπουμε επομένως ότι φαίνεται πολύ καλά στο μύθο ότι τελικά όλοι θα καταλήξουν σ’αυτήν τη φιλάνθρωπη Χριστιανική θρησκεία. «Σε αυτόν, κάθε γόνατο θα γονατίσει.» Ο καθένας θα οδηγηθεί από το άστρο, στον Χριστό. Αλλά ας τονίσουμε με πολλή έμφαση - όχι σε έναν εξωτερικό Χριστό, αλλά στον Χριστό που είναι μέσα μας.
Όπως λέει ο Άγγελος Σιλέσιος,
Και χίλιες φορές o Χριστός στη Βηθλεέμ να γεννηθεί,
Αλλά όχι εντός σου, χαμένη θα’ναι η δική σου η ψυχή.
Μάταια τον σταυρό του Γολγοθά, αυτή θα τον κοιτά,
Εκτός κι αν ο Χριστός, εντός σου, γεννηθεί ξανά.
Αποκλειστική μετάφραση για το blog : Ιωάννης Σκανδάλης
Και χίλιες φορές o Χριστός στη Βηθλεέμ να γεννηθεί,
Αλλά όχι εντός σου, χαμένη θα’ναι η δική σου η ψυχή.
Μάταια τον σταυρό του Γολγοθά, αυτή θα τον κοιτά,
Εκτός κι αν ο Χριστός, εντός σου, γεννηθεί ξανά.
Αποκλειστική μετάφραση για το blog : Ιωάννης Σκανδάλης
Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011
Michael Maier - Atalanta Fugiens Emblem 45
Atalanta Fugiens Emblem 45
The Sun and its shadow complete the work.
Ο Ήλιος και η Σκιά του ολοκληρώνουν το έργο.
Ο Ήλιος και η Σκιά του ολοκληρώνουν το έργο.
or
ή
The Work is perfected by Sol and his Shade
Το έργο τελειοποιήθηκε από τον Ήλιο και τη Σκιά του
Atalanta Fugiens - Fuga 45
Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011
Όταν το σκοτάδι και το φως διαλυθούν θα πάψω να μιλώ.
Τα δύσκολα γίνονται εύκολα
και τα εύκολα δύσκολα.
Όλα έχουν και περιέχουν την σημασία που τους δίνουμε
και αυτό είναι μικρής σημασίας,
λέγοντας κάτι, εννοούμε κάτι άλλο,
πιο όμως είναι αληθινό?
Εγώ ψάχνω την τρίτη εκδοχή
και αυτή περιέχει και δεν περιέχει τίποτα.
Έτσι αν και δυνατός επιδεικνύω την αδυναμία μου.
Όταν το σκοτάδι και το φως διαλυθούν θα πάψω να μιλώ.
Αθήνα 28 Δεκεμβρίου 2011
Difficult becomes simple
And the simple becomes difficult.
Everything have and contains the importance that we give
And this is of minor importance
Saying something, we mean something else
Which is true?
I'm looking on the third version
And this contains and does not contain anything.
So even strong i am showing my weakness.
When darkness and light dissolved, I will stop talking.
Athens December 28 2011
Difficult becomes simple
And the simple becomes difficult.
Everything have and contains the importance that we give
And this is of minor importance
Saying something, we mean something else
Which is true?
I'm looking on the third version
And this contains and does not contain anything.
So even strong i am showing my weakness.
When darkness and light dissolved, I will stop talking.
Athens December 28 2011
Michael Maier - Atalanta fugiens (1 to 5)
Michael Maier - Atalanta fugiens
The Flying Atalanta
or
Philosophical Emblems
of the
Secrets of Nature
by
Michael Majerus
Count of the Imperial Consistory
M...D... Eq: ex: &c
The Author's Epigram
Three Golden Apples from the Hesperian grove.
A present Worthy of the Queen of Love.
Gave wise Hippomenes Eternal Fame.
And Atalanta's cruel Speed O'ercame.
In Vain he follows 'till with Radiant Light,
One Rolling Apple captivates her Sight.
And by its glittering charms retards her flight.
She Soon Outruns him but fresh rays of Gold,
Her Longing Eyes & Slackened Footsteps Hold,
'Till with disdain She all his Art defies,
And Swifter then an Eastern Tempest flies.
Then his despair throws his last Hope away,
For she must Yield whom Love & Gold betray.
What is Hippomenes, true Wisdom knows.
And whence the Speed of Atalanta Flows.
She with Mercurial Swiftness is Endued,
Which Yields by Sulphur's prudent Strength pursued.
But when in Cybel's temple they would prove
The utmost joys of their Excessive Love,
The Matron Goddess thought herself disdained,
Her rites Unhallowed & her shrine profaned.
Then her Revenge makes Roughness o'er them rise,
And Hideous feireenesse Sparkle from their Eyes.
Still more Amazed to see themselves look red,
Whilst both to Lions changed Each Other dread.
He that can Cybell's Mystic change Explain,
And those two Lions with true Redness stain,
Commands that treasure plenteous Nature gives
And free from Pain in Wisdom's Splendor lives.
or
Philosophical Emblems
of the
Secrets of Nature
by
Michael Majerus
Count of the Imperial Consistory
M...D... Eq: ex: &c
The Author's Epigram
Three Golden Apples from the Hesperian grove.
A present Worthy of the Queen of Love.
Gave wise Hippomenes Eternal Fame.
And Atalanta's cruel Speed O'ercame.
In Vain he follows 'till with Radiant Light,
One Rolling Apple captivates her Sight.
And by its glittering charms retards her flight.
She Soon Outruns him but fresh rays of Gold,
Her Longing Eyes & Slackened Footsteps Hold,
'Till with disdain She all his Art defies,
And Swifter then an Eastern Tempest flies.
Then his despair throws his last Hope away,
For she must Yield whom Love & Gold betray.
What is Hippomenes, true Wisdom knows.
And whence the Speed of Atalanta Flows.
She with Mercurial Swiftness is Endued,
Which Yields by Sulphur's prudent Strength pursued.
But when in Cybel's temple they would prove
The utmost joys of their Excessive Love,
The Matron Goddess thought herself disdained,
Her rites Unhallowed & her shrine profaned.
Then her Revenge makes Roughness o'er them rise,
And Hideous feireenesse Sparkle from their Eyes.
Still more Amazed to see themselves look red,
Whilst both to Lions changed Each Other dread.
He that can Cybell's Mystic change Explain,
And those two Lions with true Redness stain,
Commands that treasure plenteous Nature gives
And free from Pain in Wisdom's Splendor lives.
Emblem 1
The wind carried him in its belly. When the unborn child, which lies hidden in the womb of the North wind, One day will rise to the light, alive, He alone will be able to surpass all deeds of heroism With his art, his hand, bodily strength and spirit, Let him not be born for you like a Coeso, and not as a useless abortion, Not as an Agrippa, but under a lucky star.***
Emblem 2
His nurse is the earth. Romulus is said to have been nursed at the coarse udders of a wolf, But Jupiter to have been nursed by a goat, and these facts are said to be believed: Should we then wonder if we assert That the earth suckles the tender Child of the Philosophers with its milk? If an insignificant animal nursed such great heroes, Shall he not be great, who has the Terrestrial Globe as a nurse.
Emblem 3
Go to the woman who washes the sheets and do as she does. Let not he who loves scrutinizing secret dogmas Neglect to take as an example everything that can help him; Don’t you see how a woman is accustomed to cleaning dirty laundry by pouring hot water over it? Follow her example, so that you will not fail in your art, For the water washes the precipitation of the black body away.
Emblem 4
Join brother and sister, and hand them the cup with the love potion. The human race would not be so numerous now in the world, If not, as first wife, the sister had been given to the brother, So join two descendants of one pair of parents with confidence, That they may live in marriage as husband and wife, Drink to each of them from the cup with the sweet love potion, And their love will raise the hope of fruit.
Emblem 5
Put a toad to the breasts of a woman, that she may feed it, And the woman may die, and the toad grows big from the milk.
Put a cold toad at the breast of a woman, So that it may drink from the source of milk like a child. Let it swell into a large growth, And let the woman become ill and die. Make a noble medicine from it, Which drives the poison out of the human heart and takes away destruction.
*** The text translation from the Latin is not mine. More Emblems soon :)
Michael Maier's alchemical emblem book Atalanta fugiens was first published in Latin in 1617.
It was a most amazing book as it incorporated 50 emblems with epigrams and a discourse, but extended the concept of an emblem book by incorporating 50 pieces of music the 'fugues' or canons.
In this sense it was an early example of multimedia.An English tanslation exists in the British Library MS. Sloane 3645
I have 'Michael Maier, Atalanta Fugiens (1618), Alchemy Music (50 pieces)' So if anyone want it he can email me here to upload it : soundzgreg@yahoo.co.uk
Or go and buy it here :
http://www.classicsonline.com/catalogue/product.aspx?pid=1182894
http://www.arkivmusic.com/classical/album.jsp?album_id=572880
http://www.arkivmusic.com/classical/album.jsp?album_id=572880
The Consideratio Brevis of Philip a Gabella
The Consideratio Brevis of Philip a Gabella
or
A Consideration of the More Secret Philosophy by Philip a Gabella,
Translated from Latin by Christopher Atton MA DipLib ALA ©
This work was published together with the first edition of the Confessio Fraternitatis at Cassel in 1615, from the press of W. Wessel
Secretioris Philosophiae Consideratio brevis a Philipp a Gabella Philosophiae St. conscripta, et nunc primum una cum Confessione Fraternitatis R.C. in lucem edita Cassellis, Excudebat Guilhelmus Wessellius Illmi. Pric. Typographus. Anno post natum Christum MDCXV.
It is an important early Rosicrucian document. It quotes extensively from John Dee's Monas Hieroglyphica and has an underlying structure based upon the lines of the Emerald Tablet of Hermes. - A McLean
[Title page verso: 'May God give thee the dew of and the fatness of the earth' Genesis 27: 28]
The Consideration of Philip a Gabella upon secret matters, dedicated to the most distinguished nobleman Bruno Carolus Uffel, a knight of the order of Hass.
Those who seek the hidden and secret origins of all natural things must first trace back the perpetual sources and springs of the rivers and fountains to the oceans itself. They wonder at the ability of the waters to flow back and forth as if by a natural impulse. But does it seem appropriate to tell of those philosophical matters that relate to these secret origins praised by another author, to whom these things were passed on, if not to you (Noble Sir) and thence to me? For it seems right that natural reason would wish to trace the origin of all things in the world, to discover their derivation, and how they come to develop.
I would thus appear ungrateful were I to offer these philosophical meditations to any name but yours, and so may this work, which exalts you as being its great originator, be presented to you. Just as the waters that flow from the great ocean always seek to return, similarly these contemplations flow back to you as I gladly offer you my work. And just as the salty waters of the ocean become clean and sweet during their long wanderings through the land, I hope that this treatise - more commendable for its value than for its great age - may be decorated by the deeds, the enthusiasm and the diligence of the Rosicrucian Brotherhood.
Whether my gift to you be rough-hewn or refined, I beg you to accept it kindly. The gods do not care for solemn pride or for prayers that are merely intended to impress. They think little of those who call upon them with a long procession of words and a fine speech. But you, Sir, if you have regard for my feelings and the prayers of a man who serves you well, then I beg to praise this attempt, made by one who has wished for some record of his respect and of his constant service to you in this work of a period of leisure. I wish to dedicate this work to the eternal memory of your name.
Preface to the Reader
How does it come about, gentle reader, that of nearly all the men who wish to learn and to gain wisdom, there is only one in every thousand who acquires through such study even a modicum of knowledge and wisdom? Perhaps it s because they fail to set themselves a specific goal in their studies as they are setting out on the path to knowledge, so that they know whether they are on the right path?
For nothing results from their diligent attempts, if they do not at the same time hold steadfastly on the course that they have chosen as the right one. For when they have reached their goal they will find that all their pains and hard work will be worthless, if they have not first worked towards a fixed end, and directed all their thoughts and actions towards it. In such a way do sailors, when they have no harbour to make for, wander uncertainly across the vast ocean, unsure of their course, eventually arriving at an unsuitable harbour, or being wrecked on the shore. For those who do not chose a suitable goal are just like those sailors; they willingly run themselves aground or drive their ship onto sharp rocks.
No sane man has ever doubted that this is a most fitting end to those mocked by Aeolus and Neptune, and those who bring sorrow to their friends and joy to their enemies. Therefore whoever wishes to know the daughter of alchemical wisdom, resplendent in her brilliant white dress, should, before he sets out on this crystal sea, first train his eyes and prepare his strength for the struggles ahead in the pyronomic art. He should, as it were, first colour himself with dyes, and then polish and smooth himself as if with pumice, tweezers and scrapers.
But is there not always something obscure in these books? I admit that there is, yet there is just as much - if not more - that can drive ignorance from the mind and lay the foundations of wisdom. What rose could be more beautiful, more sweet-smelling and more beneficial to the mind? Such roses still have spines that tear, and thorns that prick, but even small boys can be taught to avoid these when picking the flowers, and to shun the Hyblaean nectar, even though it is not deadly poison.
Such a task is part of a teacher's duties, and such a teacher must show what is to be accepted and what discarded, what is worthy of praise and what of censure. But if anyone should accuse me of obscurity, he should also accuse Hermes, Plato, Seneca and many other philosophers, for it is upon their work that the present contemplation is founded.
Chapter One
It is truth that I present to you: Truth, whose brightness drives out all uncertainty. It is not Falsehood, which conceals the truth in the depths of obscurity. Both my own conscience and the learning of the ancient philosophers attest to that. May Plato be a friend to me, and Truth an even greater friend. I will neither write nor teach anything that has not been acknowledged by these ambassadors as being true. Time reveals all things, and you will see that what I say is correct, namely that:
The entire march of time reveals what is hidden,
yet also does it hide what is revealed.
There is nothing that will not be revealed, and nothing secret that will not be brought into the light. Plutarch in his problemata wisely sought to discover why it was that in antiquity divine matter tended to arise in Saturn. This is considered important because the truth, which is generally hidden and secret is at the same time revealed here. Saturn is considered as both the Father of Time and a God, since Kronos can mean Saturn as well as Time. Although it is often said that justice exercises truth a great deal, yet truth itself is not exhausted. Therefore time must always be given: the light reveals truth.
I know enough of this philosophy to know that it is happy to have only a few judges. I prefer it to be judged by learned and good men, rather than the multitude. My aim is only to philosophise, not to observe the heavens; I hope to find the causes and the reasons for secret matters, and above all else acquire knowledge of M, which has its origin in the heavens. All things are moderated by a kind of harmony. All endeavours and all actions are governed by this premise, which has attracted the downcast eyes of some men, as they look uncertainly upon the earth, and has raised them to gaze upon the heavens:
He has given man a sublime countenance for,
whereas all other creatures lie flat and gaze
upon the earth, man can look upon the heavens,
He has ordered man, thus upright, to turn his
face to the stars.
Yet there are those who would hide themselves away with their philosophy, and take it with them, only to admire it.
These would also carry off language into the shadows. How fitting is Paracelsus' description of them as men who would reap pollen, weave ropes from sand and unravel some unknown thread. Such a private study of philosophy can never hope to bear fruit.
Chapter Two
Learn from this chapter, then, and mark it well. Light and motion are the most salient characteristics of the heavenly bodies. The Sun surpasses all the other planets, since it produces its own light. The Moon, on the other hand, exceeds all others with the speed of its motion. These two planets are therefore deservedly considered the most outstanding of all the heavenly bodies.
The Moon is especially powerful, since it rules all aqueous bodies. And just as it follows the brilliant light of the Sun, which is also the principal source of heat, the Moon's motion and its control over humidity are similarly joined, as if by some wonderful analogy. Through another process of analogy we can discern a pattern in the year, by simply examining a single day. For each day comprises – by the grace of the Sun and the Moon – its own spring, summer, autumn and winter.
All basic qualities are produced by the heat of the Sun alone, partly through themselves and partly by chance, yet they occur in a fixed order, for if we establish a beginning, a middle and an end to each unit of twelve, a pattern emerges. It is indeed beautiful to consider how, all over the earth, each year is like a single day. You may then consider the natural mysteries of the Trinity, and with reason may you then wish for the blackness of the many-hued night to enshroud your work.
From this consideration comes about the first and simplest form and manifestation both of things non-existent and of things hidden in the folds of nature: this is produced from the straight line and the circle. It is through these that we are able to effect marvellous changes in the nature of things, if we urge nature on correctly by the artificial means of pyronomy (by nature I mean here everything created by the Grace of God). But we should not only use this process to produce those things visible and familiar in nature, but also to bring forth those which exist, like seeds, in the hidden places of nature.
The wise man can learn about these also, but the ignorant man cannot. Now whatever emerges from this process throws out its beams all around, penetrating every corner of the world, and filling the world in its own way.
And so every part of the world contains the beams of everything brought about by this process. Is it then by accident or by design that these objects project their own forms? Indeed it is by design, a far more powerful influence than chance. Those substances which comprise both body and spirit (or which are of spirit alone) are far superior to those which are purely corporeal and comprise changing and impure elements.
How much finer are those first substances than those which only produce an imperfect form: for the perfect form will have the same name as the substance that produces it. But just as God has created all things, beyond all reason and the laws of nature (an act which it is not for us to contemplate), similarly it is impossible for anything to pass into nothingness unless it too is beyond the laws of reason and nature; even then it may do so only by His supernatural power.
Chapter Three
From this second consideration of the ancient philosopher's work we turn to the star, represented by [symbol of circle with vertical line] . The circle cannot be produced without the straight line, nor the straight line without the point. Consequently things first came into existence through the point and the star, and whatever is on the periphery - however great it may be - cannot exist at all without the aid of the central point. Thus the central point of the hieroglyphic star represents the earth, around which both the Sun, the Moon and the other planets run their courses and make their impression.
So much does she desire to be imbued with the sun's rays that she appears to have been transformed into him, and disappears from the sky until, a few days later, she reappears as I have shown her here [ Symbol of lens-like figure ]. By joining together this image of the Moon with its solar complement a single day was made from the evening and the morning. This is the first day according to the philosophers, on which light first appeared. For just as there is the law of first motion without which all would remain motionless, so there is the power of first and sensible form (that is, light) without which other forms would be unable to act.
Next we see the Sun and Moon resting upon a rectilinear cross which [symbol of circle with horizontal radius] - by a most fitting hieroglyphic interpretation - can signify both the ternary and the quaternary. The ternary consists of two straight lines [ >] and a common point connecting them; the quaternary consists of four straight lines [symbol of number 4 composed of lines] , including four right-angles produced by repeating each line. The octonary (which I doubt many will have seen before) also presents itself here, in a most secret fashion, [symbol of double 8 composed of eight lines] and you should note this especially. According to the first fathers of philosophy the magical contemplation of the ternary encompassed body, spirit and soul. From this we obtain the remarkable septenary, consisting of two straight lines [sumbol of number 7 composed of two lines] sharing a common point.
Chapter Four
In the third consideration we saw that the whole encompasses everything that we can perceive. Apart from this there are certain parts, a certain substance, that remain apart from the rest. Every natural thing desires this substance, just as art requires the touch of the artisan. Exactly what this substance is I shall now tell you. Parts of us - the hands, the nerves, the eyes - are substances that are strengthened when food is taken. Blood is also part of us, and it too is a substance, for it prepares other parts of the body and is equal in strength to those other parts.
I would now ask you to pay close attention to what I say: of this whole machine (the body) a necessary part is air, for it is air that binds the heavens and the earth, that separates the heights from the depths, and yet also joins them. It receives a certain substance from the earth below, and at the same time time hermetically transfuses the strength of the stars to the arth. I consider this just as much a part of the world as I do the plants and animals. All the species of plants and animals are part of the universe since they are all part of the fullness of the universe. Even a single plant or animal may be considered a part of the universe since, although it is perishable, it is still a part of the whole at its death. In a similar way the air coheres with both the heavens and the earth, and is innate in both.
For this reason the philosophers rightly call it the Hermaphrodite. Yet the natural part of any thing possesses unity, for nothing is born without unity or without the point. I do not think that you will ask out of ignorance how the earth is both part of the universe and a substance itself, but if you do then you will also need to know how it is that the heavens are also a part. This is because the universe cannot exist without either of them, for the universe is made of them, it comprises them and from both equally is nourishment distributed to all animals, all seeds, metals, minerals and all the stars.
Everything is provided with as much strength as it requires, whether it be a single thing or even the world itself. And so it may be seen how it is that so many stars, however much they travel and however greedy they may be, are sustained day and night in their work and in their nourishment. For it is in the nature of all things to take as much nourishment as they require, The world, however, would desire the full amount of time that is allotted to it and seize it all in a single revolution. The philosopher provides a mundane rural analogy to explain this serious matter: he says that eggs absorb as many humours as they need to effect the birth of the animal. Thus it is agreed that the earth is ruled by nature, and in this example from the microcosm there exist veins and arteries, the former being channels for the blood, the latter for the spirit.
There are similarly in the earth channels through which water flows, and others through which the air flows. It can thus be seen that nature has formed the earth in the likeness of the human body, and that both ourselves and our ancestors have named these channels of water 'veins'. But in us there is not only blood but many types of humour: some essential, some corrupt (these being thicker). There is the brain in the head, the marrow in the bones, mucus and saliva, tears and a lubricant in the limbs which makes them flexible. Similarly in the earth there are many different kinds of humours. Some of these are hardened by nature, and these become the earth of the metals. Of these metals gold and silver are the most sought after by the greedy. There are also those that are turned to stone by the action of petrifying liquid.
All of these, since they contain the four elements, also contain their own seed. From each of these comes forth a pair: male and female. Air is considered to be male when it is gusty and female when cloudy and still. Fire is male when it burns with a strong flame and female when it is harmless to the touch. When the earth is especially hard and rocky it is considered male; when it is easy to farm it is female.
There are similarly in the earth channels through which water flows, and others through which the air flows. It can thus be seen that nature has formed the earth in the likeness of the human body, and that both ourselves and our ancestors have named these channels of water 'veins'. But in us there is not only blood but many types of humour: some essential, some corrupt (these being thicker). There is the brain in the head, the marrow in the bones, mucus and saliva, tears and a lubricant in the limbs which makes them flexible. Similarly in the earth there are many different kinds of humours. Some of these are hardened by nature, and these become the earth of the metals. Of these metals gold and silver are the most sought after by the greedy. There are also those that are turned to stone by the action of petrifying liquid.
All of these, since they contain the four elements, also contain their own seed. From each of these comes forth a pair: male and female. Air is considered to be male when it is gusty and female when cloudy and still. Fire is male when it burns with a strong flame and female when it is harmless to the touch. When the earth is especially hard and rocky it is considered male; when it is easy to farm it is female.
Chapter Five
From the fourth chapter it is clear that the dislocated homogeneous parts of the elements can show that the elements, after they have been removed from their natural places, return to them along straight lines. It will not therefore seem absurd that the mystery of the four elements (into which each compound element can ultimately be resolved) is implied by the four [symbol of four lines meeting at a point] straight lines running in opposite directions from a single point. You should take note and diligently observe that geometry teaches us that a line is produced by the flow of a point. This is similar to the way our four elemental lines are produced by the continuous fall of drops becoming a flow (by drops we mean the points of our star). Thus does it come about in our mechanical magic.
Moreover, the cabbalistic expansion of this quaternary according to the usual method of counting (that is, one, two,three, four) produces, when added together, the perfect number ten. As Pythagoras himself said, one, two, three and four add up to ten. Therefore it is not by chance that the rectilinear cross (which is the twenty-first letter of the Roman alphabet and considered to be formed from four straight lines) was chosen by the most ancient Roman philosophers to signify the number ten.
Furthermore, its division immediately shows the quinary. Its place in the alphabet is determined also: for by multiplying the power of the ternary by the septenary establishes it as the twenty first. It will be seen that this accords very well with the sun and moon, since through the magic of these four elements a most exact separation of the sun and moon into their own lines was effected. In addition, by the circumferences of their lines the conjunction [symbol of circle with four lines metting at a point] was made in the solar complement (for by the laws of geometry a circle may be described for a line of any length).
It then becomes clear how much the proportion of our star - signified by the cross [symbol of four lines meeting at a point] - serves the sun and moon. The dagger-like, pointed zodiacal sign of Aries is well-known to everyone (that is, the figure [symbol of Aries] ). It is generally considered that from its position in the heavens comes the fiery ternary. We have added the astronomical sign of Aries, therefore, to signify the use of fire. It is agreed that this mystical sign, consisting of two semicircles joined by a single point, is most aptly assigned to the time of the vernal equinox.
For a period of twenty-four hours, when arranged as at the equinox (that is, equally), denotes our most secret proportions (by 'our' I refer here to the earth). For this reason wise men have handed down to us the hieroglyphic signs representing the elements and Aries. Therefore drink of this truly golden milk, but if you would rather hunt the hare with the sophists, then do not catch hold of the pheasant or the ferret. You should be aware that skill is obtained by increments, for who does not know that the origin of all skills was quite crude and that it was only by the passing of time and the growth of experience (the universal teacher) that they grew to perfection? This is certainly proved by the study of medicine, a skill much sought after and continually developing.
Wisdom always increases in the presence of men.
So you must be taught, says Seneca, as long as you remain ignorant (perhaps throughout our whole lives), if we are to believe in this saying. It is true that all things increase through time and that in this way the arts have developed to such an extent that the practitioners of our day far exceed their predecessors. So it is that your own skill in the study of philosophy has itself grown: if we compare the older students of the true and more secret wisdom with you, we find that they appear quite worthless.
If Hermes, the father of philosophy, were to be brought back to life today, there is no doubt that he would be laughed at by the alchemists, just as the sculptors say that if Daedalus was living today and was to make such things as those which made him famous, he too would appear ridiculous. Indeed, the wise men of today far excel their predecessors in increasing the number of syllogisms for our ultimate benefit.
Every skill increases: if the well is drawn off it fills up all the better. But once you have arrived at a right decision you must continue along that path, otherwise you will be led astray from the truth before you have even started out on your way. Pile up that which is rare and in short supply in the open air and, after it has been completely soaked by the water, the rotting damp and its location make it waste away.
Chapter Six
In the fifth consideration I did not attempt to demonstrate any other principle except that which Nature Herself has demonstrated. I acknowledge the spagyric art as representing the most skilful and sophisticated of all the arts, through which I am able to give you my opinion on these matters. For, as if by divine ordinance, it teaches us how to distinguish the pure from the impure, just as logic distinguishes truth from falsehood; it teaches us when to separate substances and when to bring them together; it teaches us the method most favourable to Nature, for it distinguishes between the clear and the confused, the subtle and the gross, the light and the heavy, fire and air, air and water, water and earth. In such a way as this did the Creator Himself show us everything in the First Creation.
We are his imitators, and although we do not try to duplicate his work throughout the entire universe, yet we do attempt it in this small and confined world of ours. It is certain that since each of these considerations concerns the Universal Medicine, each one is also concerned with a method of enquiry.
Therefore I affirm that the Universal Medicine for bodies is the philosophic gold, after it has been separated and drawn to the highest state of perfection. Our common gold has absolutely nothing in common with the philosophic gold we use to begin our task. In that respect common gold is dead and clearly useless. For just as a chicken is not born from a cooked egg, the Universal Medicine will not come from cast gold. Careful consideration must be given to what must be done, for we must not pervert nature but imitate it accurately to the best of our abilities.
All the wise men agree that there is only this one substance, the One Medicine (speaking hieroglyphically), to which nothing is added and only the superfluous is removed (and even this process is achieved naturally). It is therefore a most difficult task to locate this medicine amongst the multitude of substances, although it would certainly be ignorant folly to look for it in an unnatural substance. The search is therefore rightly directed towards the sources of the metals and minerals. The philosophers set two of these above all the rest, that is, the sources of mercury and of sulphur.
But just as they do not mean common gold, neither do they mean common sulphur or common mercury. The philosophers' gold is living, subtle and spiritual. Common gold is dense, hard and unchanging. The philosophers' mercury is the prime material of all things: without it the M cannot exist. But in fact liquid mercury, or quicksilver, is an impure metal which comes from its own special seed. The philosophers' sulphur is pure, permanent, white or red and flammable.
Common sulphur, however, is combustible and impermanent. Hence it is easy to understand the difference between the philosophers' gold and that of those who are mistaken; between the philosophers' sulphur and that of the foolish; between the philosophers' mercury and that of the ignorant. The difference between heaven and earth is as great as the difference between the truly wise and the sophist.
The philosophers' gold is gold that has not yet solidified or hardened naturally, for if it were to do so then our man made fire would have no effect on it, and the craftsman would be frustrated by his own skill. It is removed from the prime source of all the metals by pruning and separation through spring water, and in a natural way. For just as the Microcosm was first created out of the Macrocosm without a soul, which was later breathed into it by divine power, in a similar way does our man (mercury) appear.
Later, he too receives a soul which is brought forth and kindled by the continuously regulated movement of the fire beneath. When our Mercury is joined with either magnesia or lunaria it is more correctly known as 'aqua sicca' (dry water). This does not wet the hands and when placed near a fire it flees like a runaway slave. It is also known as Proteus, since it transforms itself into various, distinct forms and is itself transformed by this process. At times it appears in the form of dew, at times like heavenly rain, sometimes even like snow, hail, hoar frost or a cloud, as if it were dressed in a cloak. This transformation can be seen everywhere: however it comes about, whether in metals, animals or vegetable matter, it is essential for the appearance of the mercury so that the work can be brought to a conclusion.
The mercury of Hermes and of all the Philosophers is water, the water that falls from the sky as rain and which the Sun, as its father, extracts from the earth each day in a very fine vapour and takes up into that part of the sky where the downpour is formed. Here it is condensed into rainwater by the innate natural force of the Moon, its mother, using that same power with which she controls affairs below. Thus it condenses into rainwater, thickens and falls in drops by its own weight. It is moved around willy-nilly by the air or the wind (which is, after all, nothing more than the movement of the air) until it lands upon the centre point, that is, the earth, its nursemaid, who must then carry it in her lap. Perhaps this seems like a Gordian knot, yet one even tighter than Alexander's, which can only be cut by the sword of reason.
As I have often told my sons of knowledge and wisdom, the Philosophers' sulphur is first formed when the water has returned to the earth. At times it floats on the top of the water and is multicoloured, like the earth covered in foliage, or like some kind of thick broth. All these different hues derive from the greenness of the vitriol. But experience has confirmed that all water which is without spirit may be hardened by heat, and that which has spirit may be hardened by cold.
He who understands how water can be hardened by heat and how the spirit can be joined with it, will certainly discover something a thousand times more precious than gold, more precious than anything. Therefore the alchemist should separate the spirit from the water and allow it to decay until it resembles a seed. After the waste has been discarded he should reintroduce the spirit into the water from above, and effect a conjunction between these two. It is this conjunction or arrangement that will produce an offspring utterly different from its parents.
All the wise men agree that there is only this one substance, the One Medicine (speaking hieroglyphically), to which nothing is added and only the superfluous is removed (and even this process is achieved naturally). It is therefore a most difficult task to locate this medicine amongst the multitude of substances, although it would certainly be ignorant folly to look for it in an unnatural substance. The search is therefore rightly directed towards the sources of the metals and minerals. The philosophers set two of these above all the rest, that is, the sources of mercury and of sulphur.
But just as they do not mean common gold, neither do they mean common sulphur or common mercury. The philosophers' gold is living, subtle and spiritual. Common gold is dense, hard and unchanging. The philosophers' mercury is the prime material of all things: without it the M cannot exist. But in fact liquid mercury, or quicksilver, is an impure metal which comes from its own special seed. The philosophers' sulphur is pure, permanent, white or red and flammable.
Common sulphur, however, is combustible and impermanent. Hence it is easy to understand the difference between the philosophers' gold and that of those who are mistaken; between the philosophers' sulphur and that of the foolish; between the philosophers' mercury and that of the ignorant. The difference between heaven and earth is as great as the difference between the truly wise and the sophist.
The philosophers' gold is gold that has not yet solidified or hardened naturally, for if it were to do so then our man made fire would have no effect on it, and the craftsman would be frustrated by his own skill. It is removed from the prime source of all the metals by pruning and separation through spring water, and in a natural way. For just as the Microcosm was first created out of the Macrocosm without a soul, which was later breathed into it by divine power, in a similar way does our man (mercury) appear.
Later, he too receives a soul which is brought forth and kindled by the continuously regulated movement of the fire beneath. When our Mercury is joined with either magnesia or lunaria it is more correctly known as 'aqua sicca' (dry water). This does not wet the hands and when placed near a fire it flees like a runaway slave. It is also known as Proteus, since it transforms itself into various, distinct forms and is itself transformed by this process. At times it appears in the form of dew, at times like heavenly rain, sometimes even like snow, hail, hoar frost or a cloud, as if it were dressed in a cloak. This transformation can be seen everywhere: however it comes about, whether in metals, animals or vegetable matter, it is essential for the appearance of the mercury so that the work can be brought to a conclusion.
The mercury of Hermes and of all the Philosophers is water, the water that falls from the sky as rain and which the Sun, as its father, extracts from the earth each day in a very fine vapour and takes up into that part of the sky where the downpour is formed. Here it is condensed into rainwater by the innate natural force of the Moon, its mother, using that same power with which she controls affairs below. Thus it condenses into rainwater, thickens and falls in drops by its own weight. It is moved around willy-nilly by the air or the wind (which is, after all, nothing more than the movement of the air) until it lands upon the centre point, that is, the earth, its nursemaid, who must then carry it in her lap. Perhaps this seems like a Gordian knot, yet one even tighter than Alexander's, which can only be cut by the sword of reason.
As I have often told my sons of knowledge and wisdom, the Philosophers' sulphur is first formed when the water has returned to the earth. At times it floats on the top of the water and is multicoloured, like the earth covered in foliage, or like some kind of thick broth. All these different hues derive from the greenness of the vitriol. But experience has confirmed that all water which is without spirit may be hardened by heat, and that which has spirit may be hardened by cold.
He who understands how water can be hardened by heat and how the spirit can be joined with it, will certainly discover something a thousand times more precious than gold, more precious than anything. Therefore the alchemist should separate the spirit from the water and allow it to decay until it resembles a seed. After the waste has been discarded he should reintroduce the spirit into the water from above, and effect a conjunction between these two. It is this conjunction or arrangement that will produce an offspring utterly different from its parents.
Chapter Seven
The sixth consideration deals with Nature itself and so we must must now define Nature. But Nature is a difficult thing to define, even amongst the wise there was disagreement about which came first, God or Nature. For if Nature came first, then God must have been created, which he cannot have been. But if God came first, then Nature must have been created, for only if Nature can have been born can it really come into existence. But some wise men define Nature as the originator of fire, and it is through fire that it enters sensible matter to enable its reproduction. Indeed it is clear that all things are created principally by fire.
But Plato defined Nature as the Will of God, and this is the definition that meets with the most approval amongst the philosophers, for the Will of God is complete Goodness in its entirety and is present in all things. His will is born from his Divinity, so that things may be as they are, as they have been and as they always will be, and that Nature may be proof against aging. Nature, sensation and the whole world contains this Nature within them, in fact every living thing contains it.
For each sex is fulfilled through procreation and this joining of the two or, more accurately, this unity between them-which you may well call desire or love (or both) - is quite beyond our understanding, just as much as are desire and love. However if both God and Nature are considered to exist and since neither can come from the other (for it must be that which is born of the first comes second), neither God nor Nature can be considered as having been born. Plato was quite correct when he stated that Nature is the Will of God, for God has always willed and it is necessary that he does so, for this is the truest cause of all things. Since, if it is the Will of God, Nature cannot have been born, then neither it nor God can have been born, and thus we must understand that the nature of the Macrocosm beyond the Microcosm is not Nature at all but God.
For this same Nature, by which the world exists, is the Will of God; but the art that pursues Nature (that is, the Will of God) is the true knowledge of the Microcosm, and of what must be done. For it is not Nature that carries the vitriol from the mountain into the furnace, or builds a fire beneath. The true concern of man, his true art, is to prepare and produce the Medicine. Every man who has known that this art is the only true one may then practise it faithfully. He who has learned may then assume control. But whoever tries his skill should take care that he does not sin against the Will of God or the Laws of Nature.
But the greatest skill is the ability to dissemble that skill, for whoever feels it necessary to put something in writing or in speech about this great study, uses his skill in speaking to conceal his true meaning. This is to be contrasted with our more usual way of speaking, so that we may more easily agree with those appearing to speak naturally, rather than with those who have perverted that natural method of artifice. For as Euripides says, the use of language is simple, but every man abandons that natural simplicity and comes under our suspicion, just as if they are trying to deceive and defraud us.
Consider well, then, the following simple and natural example of the Great Work: the rainwater, after it has been completely covered over and left outside in the bright sun, becomes fetid and mud collects in the bottom. It becomes sticky and has a bitter, foul taste. But in time this foulness is exhausted and disappears. The sediment, or solid matter, will separate from the water and precipitate at the bottom and remain there. Thus a pure, clean water is produced that is sweet, fragrant and flavoursome. Pour the water off from the sediment into another glass and once more place it outdoors until the sediment forms a scum. Repeat the process until no more sediment can be found.
This water has been produced naturally and as a result it is incorruptible. One could say the same of oil, wine and other liquids except that spring water, as I shall explain, separates all kinds of solid matter of both contrary and similar qualities, from the vitriol of Venus and Mars. It will do all this gradually and by a natural process. If you combine this pure and perfect material with fire you will produce pyraustae. After these have been left out in the sun they ferment properly.
But those fashionable Galenists and academic doctors who criticise distillation and alchemical matters generally, have not considered these matters seriously enough. They have not understood at all about the heat in wine, for example. This heat is first separated by fire from the parts with which it has been mixed, these being the cooler and more sluggish parts of the mixture. After it has been freed from these parts as if from an enemy it then exists in a fine type of distilled water without any more vigorous operation taking place. For this reason the philosophers rightly call their work (the Medicine) 'Fortitude', for this signifies the Elixir. Into its trust they rightly pledge all nature.
Furthermore, the work and the true end of alchemy may be briefly described as that of 'the Body into the Body', and those of Magia as 'the Spirit in the Body'. The wise men call their results violent since they use amounts of strength that seem greater than those ordained by nature. There is more about this in the carefully-arranged books of Paracelsus, where there is a cure for diseases that aims to ease and cleanse sickness by using symbols, words and spoken formulae. But this resembles more the casting of lots and is therefore contrary to the Will of God; for this reason we reject it in our modern age.
Chapter Eight
In the seventh and last consideration I would not want to appear to be pursuing a Euclidean strategy, nor any other: you should learn from the fifth chapter of the fifth book, which concerns the secret deeds performed by the Monarch throughout his long life. In the fourth chapter it says that the Necrolii (or Necrolici) are forbidden a long life, that is, they are barred from the Great Work, which Geber calls the Third Order.
The elemental substances in their crude state of blackness (according to Raymond Lull they are of a blackness blacker even than black) can produce a solution for the dead. The Scaiolae are the four elements in the vitriol of Venus after they have been purified. In the Necrolii, that is, in the First Order of the Work, are contained ridiculous travesties, sophistical preparations indeed, that do not withstand the test of fire. Yet they do shed light on the Cyphant, in other words, on the formation of the embryo or infant (as Arnold and Lull refer to it), and which Geber refers to when he says that the instruction is not complete until the preparations of the first order have been made (these preparations were adequately shown in the previous chapter).
Those who get to this stage who do not advance to the other orders and therefore do not produce pyraustae are referred to as Alloeani by Paracelsus, since they are superficial imitators of the form and sophistical white-washers of the tinctures of Venus and the Moon. But if we suspect that anything might go wrong with the liquor then we should proceed as follows: the distillation should be repeated more often so that the favourable path to the good may be sufficiently open to you. That is, we should distinguish between the right way, which leads to the more perfect material and the left, which relates to imperfect bodies. Some philosophers refer to these enigmatically as the eastern and the western parts.
Water envies the Scaiolii and conceals the liquor of the lunaria from them. Now he who possesses the ability to extract spring water in a torrent is known as a water diviner; he who softens using fire is called a firetongs. Such a man laughs at the sophists, since they have little experience and act just like the easily-disturbed Necrolii when they are dormant, for they do not fix the tincture properly, which develops naturally up to a certain stage before flying from the fire. They are careless, as has often been said, about the poppy seed, which brings sleep just like the fifth essence of the vitriol. This essence brings about the coagulation of Mercury, which is alternately hard and soft. The alchemists refer to this process as fixing. This essence also brings sleep in a similar way to mandrake.
But Aequaster, the anatic material of the completed operation, will not destroy the position of the Scaolii, for it delights to be in that spiritual seat of the Scaolii, that is, of the philosophers' Mercury. But if the Sun or the Moon is to be added to this crude preparation something must first be removed, in other words, the receiving material must be prepared by transmutation: this is the extent of the medicine of the second order. But the greatest Adech exceeds even this with the medicine of the third order, for the Mercury is first prepared philosophically and then accurately and fully gathered together.
Thus prepared, the Mercury advances our purpose since, according to Geber, it brings the material we have already mentioned to advance the work. But this is not all, for in this order there is a difference in the method and the subtlety of the preparation. Once the pure Nymphidic spring water has left the Moon, the latter passes through the water of the Scaolii and undergoes another transformation, where it will remain difficult to work with and virtually insoluble.
This has been decreed by the earthly sun, for this process is indeed death by fixing and life by the lightening of the Scaolii. The White Sun also agrees to join with the Moon in the early stages but he undergoes a change towards the end, since the King turns red at the end of the work. But all that is written at the close of the book concerning travesties and the Nymphidic spring water lead to obscurity, since they pervert the traditional order. This is something which the teachers if this wisdom often do, since (as Augurellus has it) they are dedicated to the laws of this intricate art.
So that we may comprehend the Nymphidic and understand the Aniadic Year, in other words, how we may become immortal through hard work and suffering, we should first learn the characters (known as the gift of Venus) which, as Paracelsus says, even though you may understand them in relation to each other, you do not have practical knowledge of them. For the man who summons Palemon and Leucothea oes so in vain if he has not first attracted Nereus. Nor will he attract Nereus if he has not first worked on the primary trinity of life. His work will have no firm grounding at all unless he has first attracted Vestra.
For the aqueous nature of the Moon is referred to mystically as Saturn while it makes one revolution around the earth, by the science of the Scaolii. For the same reason it is also given the name of Jupiter. But after it has turned through the elements three times we represent it more obscurely, in this way: [symbol of lunar crescent with lower cross] , which is usually known as Mercury. You can see how lunar this symbol becomes: [symbol of lens-like figure with lower cross] . Some wise men would hold that it is produced by the fourth revolution, but this in no way contradicts our secret purpose.
Thus prepared, the Mercury advances our purpose since, according to Geber, it brings the material we have already mentioned to advance the work. But this is not all, for in this order there is a difference in the method and the subtlety of the preparation. Once the pure Nymphidic spring water has left the Moon, the latter passes through the water of the Scaolii and undergoes another transformation, where it will remain difficult to work with and virtually insoluble.
This has been decreed by the earthly sun, for this process is indeed death by fixing and life by the lightening of the Scaolii. The White Sun also agrees to join with the Moon in the early stages but he undergoes a change towards the end, since the King turns red at the end of the work. But all that is written at the close of the book concerning travesties and the Nymphidic spring water lead to obscurity, since they pervert the traditional order. This is something which the teachers if this wisdom often do, since (as Augurellus has it) they are dedicated to the laws of this intricate art.
So that we may comprehend the Nymphidic and understand the Aniadic Year, in other words, how we may become immortal through hard work and suffering, we should first learn the characters (known as the gift of Venus) which, as Paracelsus says, even though you may understand them in relation to each other, you do not have practical knowledge of them. For the man who summons Palemon and Leucothea oes so in vain if he has not first attracted Nereus. Nor will he attract Nereus if he has not first worked on the primary trinity of life. His work will have no firm grounding at all unless he has first attracted Vestra.
For the aqueous nature of the Moon is referred to mystically as Saturn while it makes one revolution around the earth, by the science of the Scaolii. For the same reason it is also given the name of Jupiter. But after it has turned through the elements three times we represent it more obscurely, in this way: [symbol of lunar crescent with lower cross] , which is usually known as Mercury. You can see how lunar this symbol becomes: [symbol of lens-like figure with lower cross] . Some wise men would hold that it is produced by the fourth revolution, but this in no way contradicts our secret purpose.
Only the purest magic spirit will carry out the work of whitening in place of the moon. Through his spiritual virtue, once he is alone with us, he may speak hieroglyphically without words for almost a whole day, introducing and impressing into the purest and plainest earth prepared by us those four geogamic figures, or instead that other figure shown nearby.
But is not the mystical sign of Mars produced by the combination of the hieroglyphs for the Sun and Aries? And is not the teaching of the elements included in this? And is not, I ask, the sign of Venus produced from a fuller exposition of the Sun and the elements? These planets therefore have regard for the solar revolution and the work of rehabilitating metals by fire, where there arises during its progress that other Mercury, which is indeed the uterine brother of the first.
He appears once the lunar magic of the Sun and the elements has been completed, just as the hieroglyphic messenger tells us most expressively, if we will only fix our eyes upon him and give him a more attentive hearing. By the Will of God he is that most famous Mercury, he is the Microcosm, he is Adam. Yet some experts would put the Sun in his place, something which we in our present age are unable to do unless we put in charge of this golden work a certain spirit that has been separated from its body by the pyronomic art. This is difficult to do and very dangerous because of the fiery and sulphurous fumes that are produced.
But this spirit will be wonderful indeed, joining Venus and even Mars to the disc of the Moon (or at least to that of Mercury) with indissoluble bonds. This then produces the Sun of the philosophers in what they call the third position, which completes our septenary number. Care must therefore be taken when such an operation takes place in the Vitriol to ensure that the central heat can change water into air, so that it can spread out over the flat earth and scatter the residue, with the aid of the rain, throughout the channels of the earth. Finally the opposite will also come about: the air will turn to water of a particularly fine type. This occurs if you bring about the overwhelming of the gold and silver by the Old Man, that is, our aqueous Mercury, so that the water consumes them: eventually he will die and be consumed as well.
The ashes of the gold are then to be sprinkled on the water, and the water boiled until it is ready. You will then have a medicine for curing leprosy. But take care that you do not use cold instead of hot, or hot instead of cold. Mix like natures together, but if you must use a substance that does not occur in nature then separate it until it resembles a natural substance. In the end - by the Will of God - the Great Work is achieved not by hand but by fire.
But is not the mystical sign of Mars produced by the combination of the hieroglyphs for the Sun and Aries? And is not the teaching of the elements included in this? And is not, I ask, the sign of Venus produced from a fuller exposition of the Sun and the elements? These planets therefore have regard for the solar revolution and the work of rehabilitating metals by fire, where there arises during its progress that other Mercury, which is indeed the uterine brother of the first.
He appears once the lunar magic of the Sun and the elements has been completed, just as the hieroglyphic messenger tells us most expressively, if we will only fix our eyes upon him and give him a more attentive hearing. By the Will of God he is that most famous Mercury, he is the Microcosm, he is Adam. Yet some experts would put the Sun in his place, something which we in our present age are unable to do unless we put in charge of this golden work a certain spirit that has been separated from its body by the pyronomic art. This is difficult to do and very dangerous because of the fiery and sulphurous fumes that are produced.
But this spirit will be wonderful indeed, joining Venus and even Mars to the disc of the Moon (or at least to that of Mercury) with indissoluble bonds. This then produces the Sun of the philosophers in what they call the third position, which completes our septenary number. Care must therefore be taken when such an operation takes place in the Vitriol to ensure that the central heat can change water into air, so that it can spread out over the flat earth and scatter the residue, with the aid of the rain, throughout the channels of the earth. Finally the opposite will also come about: the air will turn to water of a particularly fine type. This occurs if you bring about the overwhelming of the gold and silver by the Old Man, that is, our aqueous Mercury, so that the water consumes them: eventually he will die and be consumed as well.
The ashes of the gold are then to be sprinkled on the water, and the water boiled until it is ready. You will then have a medicine for curing leprosy. But take care that you do not use cold instead of hot, or hot instead of cold. Mix like natures together, but if you must use a substance that does not occur in nature then separate it until it resembles a natural substance. In the end - by the Will of God - the Great Work is achieved not by hand but by fire.
Final Chapter
In conclusion, can I really put a price on my work, when all I do is provide a brief sketch of the lunarium of the philosophers? I do not even possess all the required knowledge; and even if I knew how to express myself coherently would I even dare? For I consider this matter to be old enough to be common knowledge, while it is always the modern writers who believe that they can make clearer and surpass the unskilled ancients in their writing. But however it comes out my work will at least, to the best of its ability, help to recover and restore the ancient lost arts of knowledge and science to their descendants.
By lunarium it is generally agreed that the ancient writers refer to Chalcantum, whether it be cupric or hungaric Chalcantum. Its body is metallic, called 'blacking' by the Romans. It exists in two forms: it can be dug out of the ground and can be produced artificially.
When it is out of the ground it is sometimes dark, sometimes pale. Occasionally it is white, occasionally transparent like glass, which is why it is commonly known as vitriol. You may get to know the bowels of the earth well with this metal, and by purifying it you will discover the Hidden Stone, the True Medicine. Its artificial form is produced by the action of rainwater flowing through the metals and forming a pool. After passing through those substances bound to the metals, it is collected in large clay vessels where after a few days it hardens in the air. Under certain conditions this water can turn Mars into Venus.
But what happens if the natural form is improved upon by the pyronomic art? As the vitriol bubbles, two vapours are released from the channels in the stone: these create the metals. The first is therefore to be found in the elements of earth and water, with the Sun acting upon them and producing the vitriol; the second cause is in the chalcanthus; the third and last in the vapour, that is, in the twin spirits of sulphur and mercury that are the source of the metal, after its mother has first been impregnated by wild nature. The philosophers have laid claim to lunaria themselves, due to the aqueous nature of the Moon. Raymond Lull is chief amongst these, for we find the following repeatedly in his writings: 'take up the stone, whatever its form, and pour on the lunaria'. The flower of the air is considered to be Cheiros, that of Mars is rosemary. The magicians take this for their own and call it Martagon, as if it were born of Mars.
Undoubtedly chemistry cannot be understood without practice and experience. For all metals can be reduced to a vitriol resembling their own aqueous source,, without any diminution in their composition. This vitriol is the lunaria, otherwise known as the philosophers' tree. According to Borissa this has seven branches representing the seven qualities of the metals. The root of this tree is the metal-bearing earth; its trunk is red, solid and suffused with black. Its leaves resemble those of marjoram: there are thirty of them in all, fifteen corresponding to the length of the Moon's waxing and fifteen to its waning. Its smell is like that of musk; at the full moon its fruit resembles the finest saffron. If Mercury is removed from it at the time of the full moon or at the waning and replaced there at this same time, it turns into the Moon.
If this is then boiled six times it turns into the Sun. In short, from this pure form flows pure water. But this water, although similar to ordinary water, because it comes from a very deep well, must never be assumed to be too much like ordinary water. For the elements have been interchanged, just as it says in the Psalterium of Sonus: but although their various names have been changed, yet their influence remains throughout.
Such a precise description enables you to bring to a conclusion all that has taken place in the operation. For this reason have you praised your people in all their endeavours, Lord, and you have honoured them with glory. You have not disdained them, rather have you stood by them at all times and in all situations.
Thus nothing of value can arise in man's affairs,
unless his mind first spurns all thoughts of grandeur,
and wonders at and worships the One and Only God.
But what happens if the natural form is improved upon by the pyronomic art? As the vitriol bubbles, two vapours are released from the channels in the stone: these create the metals. The first is therefore to be found in the elements of earth and water, with the Sun acting upon them and producing the vitriol; the second cause is in the chalcanthus; the third and last in the vapour, that is, in the twin spirits of sulphur and mercury that are the source of the metal, after its mother has first been impregnated by wild nature. The philosophers have laid claim to lunaria themselves, due to the aqueous nature of the Moon. Raymond Lull is chief amongst these, for we find the following repeatedly in his writings: 'take up the stone, whatever its form, and pour on the lunaria'. The flower of the air is considered to be Cheiros, that of Mars is rosemary. The magicians take this for their own and call it Martagon, as if it were born of Mars.
Undoubtedly chemistry cannot be understood without practice and experience. For all metals can be reduced to a vitriol resembling their own aqueous source,, without any diminution in their composition. This vitriol is the lunaria, otherwise known as the philosophers' tree. According to Borissa this has seven branches representing the seven qualities of the metals. The root of this tree is the metal-bearing earth; its trunk is red, solid and suffused with black. Its leaves resemble those of marjoram: there are thirty of them in all, fifteen corresponding to the length of the Moon's waxing and fifteen to its waning. Its smell is like that of musk; at the full moon its fruit resembles the finest saffron. If Mercury is removed from it at the time of the full moon or at the waning and replaced there at this same time, it turns into the Moon.
If this is then boiled six times it turns into the Sun. In short, from this pure form flows pure water. But this water, although similar to ordinary water, because it comes from a very deep well, must never be assumed to be too much like ordinary water. For the elements have been interchanged, just as it says in the Psalterium of Sonus: but although their various names have been changed, yet their influence remains throughout.
Such a precise description enables you to bring to a conclusion all that has taken place in the operation. For this reason have you praised your people in all their endeavours, Lord, and you have honoured them with glory. You have not disdained them, rather have you stood by them at all times and in all situations.
Thus nothing of value can arise in man's affairs,
unless his mind first spurns all thoughts of grandeur,
and wonders at and worships the One and Only God.
Prayer
Eternal, unchanging and Infinite God, you who are truly born of yourself, and from whom all other things are created; you who are Good without comparison; you who are great without limit; eternal without time; omnipresent but in no single place. You are the only true virtue, the only perfection that alone embraces all other forms of perfection and enters into each one far and wide.
You appear to us greater than the greatest; you have in your power the way to perfection. Only when we have remained in continual contemplation for a long period of time will we be fortunate enough to achieve this goal ourselves; however ignorant we may be, let us not be ignorant of this at least. Therefore, for as long as we seek you in the wilderness, let us not lose ourselves. Bestow upon us your fatherly and infinite goodness and mercy, so that we may come to find you in some way at least, by loving your glory and majesty, worshipping, admiring and adoring them.
May we embrace and possess them through your only son, Our Lord Jesus Christ, who always welcomes us. We seek this from you and ask of you with our most heartfelt prayers that you will bring it to pass through your Holy Spirit, for you are truly the best and greatest God, because of the love that you freely give to us. May there be praise and honour bestowed upon you, the One Godhead and the Threein-One, the only Living and True God, for all eternity and for all time, Amen.
Also in Hermetic Journal of 1989